Hij draaide zich al om terwijl hij nog niet eens helemaal door het klaphekje van de supermarkt heen was.
"Ik ken jou!".
Wat kleiner dan ik, zelfde leeftijd, grote wilde ogen, sluikerig haar, een beetje spuug in de rechtermondhoek. Dat heb ik weer, dacht ik nog terwijl ik in mijn geheugen groef naar iets van herkenning. Aardig wat mensen van vroeger zijn slecht terecht gekomen, maar deze man zei me niets.
Junk? Nee, de vrouw die naast hem stond zag er veel te keurig uit.
"Jij bent Ton de Kruyff? Ik heb met jou op school gezeten". Ook dat hielp niet. Mijn geheugen gaf geen sjoege.
"Ik ben (...), ik woon in (...) en ik heb drie auto's gehad. Een blauwe Volvo en nog twee". Zijn hoofde draaide snel van links naar rechts en terug. "Ik kwam altijd op de brommer naar school. Ik heb een ongeluk gehad. En een witte Volkswagen, en een blauwe Volvo. Ik heb een ongeluk gehad".
Door die brommer herkende ik hem, of wist ik wie het moest zijn. Wie hij vroeger was geweest.
Het beetje spuug groeide, zijn bewegingen werden ongecontroleerd. De vrouw wist wat ze moest doen. "Ga eens bananen pakken, ze liggen daar verderop".
Hij liep naar de bananen.
En zij glimlachte, droevig en bezorgd tegelijk.
donderdag 31 december 2009
woensdag 30 december 2009
2009 (het amusementlijstje)
Nu bijna alle lezers met vakantie zijn of in de rij staan voor het vuurwerk kan ik wel even mijn lijstje doen.
Boek
"De één zijn dood is de ander zijn eieren". Zo begint "Mug" van Bart Knols. De ondertitel is "De fascinerende wereld van volksvijand nummer 1". En dat zegt het eigenlijk wel. Mooi boek met alles wat je ooit had willen weten (en liever niet had willen weten) over de mug en alles wat het beestje aanricht.
Ook erg de moeite waard "The greatest show on earth, the evidence for evolution" van de strengste darwinist ter wereld, Richard Dawkins.
Schilderijen.
Wanneer gaan het Rijks en het Stedelijk eindelijk weer eens open?
Dvd
"Generation Kill". Na The Wire maakten de producers van die serie deze korte (7 afleveringen) reeks over een bataljon mariniers dat totaal onvoorbereid aan de oorlog in Irak deel moet nemen. Rauw, hard en vol Amerikaanse desillusie.
Ook nog, "Recycle" documentaire over het ontluisterende leven in Jordanië van een voormalig mujahideen die in Afghanistan vocht.
TV
Ik kijk eigenlijk nauwelijks meer live tv. Bij toeval struikelde ik over een aflevering van "Toy Stories" van James May. May, bekend van Top Gear probeerde in die aflevering het Brooklands racecircuit na te bouwen. Als miniatuurracebaan.
Totaal zinloos maar daarom misschien ook wel weer erg mooi. Met wat gepuzzel is de hele aflevering op YouTube te bekijken.
Muziek
Blijk ik dit jaar maar 2 cd's gekocht te hebben die dit jaar uitkwamen. Van die twee wint Bob's "Together trough life" het. Fijne cd, de eerste in tijden waar ook de niet-zo-in-Bob-zijnde-medemens bijna gewoon naar kan luisteren.
Van alle andere cd's die dit jaar door een postbezorger werden gebracht maakten "Pianoworks" van Howard Skempton en de 6 cd box "Turn out the stars" van het Bill Evans Trio de meeste indruk. Van die box had ik er, door administratief gerommel plots twee. Misschien kan ik daar volgend jaar iets met een prijsvraag mee doen? Maar het is wel jazz, ik zeg het nu maar vast.
Concert
Muziek blijft natuurlijk iets dat je live moet meemaken. Hoop muziek gezien, en een paar dingen (Steve Earle, Vollbeat) door omstandigheden gemist. Ome Bob kwam natuurlijk langs dus die wint dan eigenlijk automatisch. Maar dat zou te makkelijk zijn.
Het beste, echt allerbeste optreden was dat van de Japanse vrienden van Soil & "Pimp" Sessions op het NSJF.
Uit een eerdere blogpost:
"Vrijdagavond, tegen tienen. Een drukke tent/zaal. Soil & "Pimp" Sessions, het zei me niks. Maar de beschrijving bij het blokkenschema maakte nieuwsgierig. Druk, heel warm. Echt heel warm. Een mevrouw doet een wat overspannen aankondiging. Vijf japanners betreden het podium. Gevolgd door nog een Japanse meneer die er uitziet alsof hij is weggelopen uit een aflevering van Starsky & Hutch. Deze meneer roept vrolijk lachend iets, er wordt afgeteld. En de hele zaal steekt vervolgens collectief de vingers in het stopcontact. Ik heb best wel meer bandjes zien spelen maar zoiets als dit?
De waarschijnlijk ADHD hebbende muzikanten speelden alsof ze hadden afgesproken de ritalin te laten staan. Het optreden was een hyperenergieke AAN! DE! KANT! NU! ZIJN! WIJ! AAN! DE! BEURT! show. Vlug(ger), vrolijk, luid en dansbaar. Of beter, springbaar. De vloer deinde mee en het t shirt was na een halfuur doorweekt. De hele zaal was doorweekt. En buiten adem. Zuurstof voor de muzikanten was ook niet overbodig."
En verder was het natuurlijk meer dan aangenaam vertoeven in de web 2.0 ballenbak.
Met dank aan de lezers en tot in 2010.
Boek
"De één zijn dood is de ander zijn eieren". Zo begint "Mug" van Bart Knols. De ondertitel is "De fascinerende wereld van volksvijand nummer 1". En dat zegt het eigenlijk wel. Mooi boek met alles wat je ooit had willen weten (en liever niet had willen weten) over de mug en alles wat het beestje aanricht.
Ook erg de moeite waard "The greatest show on earth, the evidence for evolution" van de strengste darwinist ter wereld, Richard Dawkins.
Schilderijen.
Wanneer gaan het Rijks en het Stedelijk eindelijk weer eens open?
Dvd
"Generation Kill". Na The Wire maakten de producers van die serie deze korte (7 afleveringen) reeks over een bataljon mariniers dat totaal onvoorbereid aan de oorlog in Irak deel moet nemen. Rauw, hard en vol Amerikaanse desillusie.
Ook nog, "Recycle" documentaire over het ontluisterende leven in Jordanië van een voormalig mujahideen die in Afghanistan vocht.
TV
Ik kijk eigenlijk nauwelijks meer live tv. Bij toeval struikelde ik over een aflevering van "Toy Stories" van James May. May, bekend van Top Gear probeerde in die aflevering het Brooklands racecircuit na te bouwen. Als miniatuurracebaan.
Totaal zinloos maar daarom misschien ook wel weer erg mooi. Met wat gepuzzel is de hele aflevering op YouTube te bekijken.
Muziek
Blijk ik dit jaar maar 2 cd's gekocht te hebben die dit jaar uitkwamen. Van die twee wint Bob's "Together trough life" het. Fijne cd, de eerste in tijden waar ook de niet-zo-in-Bob-zijnde-medemens bijna gewoon naar kan luisteren.
Van alle andere cd's die dit jaar door een postbezorger werden gebracht maakten "Pianoworks" van Howard Skempton en de 6 cd box "Turn out the stars" van het Bill Evans Trio de meeste indruk. Van die box had ik er, door administratief gerommel plots twee. Misschien kan ik daar volgend jaar iets met een prijsvraag mee doen? Maar het is wel jazz, ik zeg het nu maar vast.
Concert
Muziek blijft natuurlijk iets dat je live moet meemaken. Hoop muziek gezien, en een paar dingen (Steve Earle, Vollbeat) door omstandigheden gemist. Ome Bob kwam natuurlijk langs dus die wint dan eigenlijk automatisch. Maar dat zou te makkelijk zijn.
Het beste, echt allerbeste optreden was dat van de Japanse vrienden van Soil & "Pimp" Sessions op het NSJF.
Uit een eerdere blogpost:
"Vrijdagavond, tegen tienen. Een drukke tent/zaal. Soil & "Pimp" Sessions, het zei me niks. Maar de beschrijving bij het blokkenschema maakte nieuwsgierig. Druk, heel warm. Echt heel warm. Een mevrouw doet een wat overspannen aankondiging. Vijf japanners betreden het podium. Gevolgd door nog een Japanse meneer die er uitziet alsof hij is weggelopen uit een aflevering van Starsky & Hutch. Deze meneer roept vrolijk lachend iets, er wordt afgeteld. En de hele zaal steekt vervolgens collectief de vingers in het stopcontact. Ik heb best wel meer bandjes zien spelen maar zoiets als dit?
De waarschijnlijk ADHD hebbende muzikanten speelden alsof ze hadden afgesproken de ritalin te laten staan. Het optreden was een hyperenergieke AAN! DE! KANT! NU! ZIJN! WIJ! AAN! DE! BEURT! show. Vlug(ger), vrolijk, luid en dansbaar. Of beter, springbaar. De vloer deinde mee en het t shirt was na een halfuur doorweekt. De hele zaal was doorweekt. En buiten adem. Zuurstof voor de muzikanten was ook niet overbodig."
En verder was het natuurlijk meer dan aangenaam vertoeven in de web 2.0 ballenbak.
Met dank aan de lezers en tot in 2010.
dinsdag 29 december 2009
2009 (1)
"Moet er toch niet aan denken om een weblog te beginnen". Dat schreef ik ergens in een mail in 2008 nog.
Ik mag graag van mening veranderen. Hoogstens zijn mijn standpunten over homeopathie, astrologie en Bono nogal onwrikbaar.
Het jaar begon met een aftandse computer (Windows 98, ssst), een lees en een gewone bril en een achterhaalde mobiel.
Nu, aan het eind van het jaar, blog ik nog steeds, is er een veel nieuwere computer, een gebouwen herkennende mobiel en een bril voor achter de pc. Om Edo en de 23 dingen cursus van al die dingen de schuld te geven gaat wat ver. Maar het is wel deels waar.
In Langedijk, het is "maar" een kleine bibliotheek, hadden we veel plezier met de 23 dingen cursus. Zelf heb ik me toen het meest vermaakt met, daar is ze weer, de koningin en de promotie van mijn woonplaats.
Er kwam een nieuwe website. Bergen, Heiloo en Langedijk werkten steeds meer samen. Alle scholen, peuterspeelzalen, kinderdagverblijven etc maken nu gebruik van onze dienstverlening. Samen met vrijwilligers houden we twee steunpunten draaiend.
De drie verzorgingstehuizen hebben nu allemaal een bibliotheek in huis en de activiteiten die hier georganiseerd werden werden veel beter bezocht dan vorig jaar.
Ging het allemaal goed? Nee. Het ledenaantal loopt terug. Vooral in het zuidelijk deel van de gemeente waar we twee jaar terug een vestiging moesten sluiten. Dat wordt dus nog harder werken volgend jaar.
Buiten Langedijk?
De e-books, maar die gaan we hier vanaf 1 januari uitlenen.
Het begrip "retail" kwam weer vaak voorbij. Hoewel het daarbij toch erg lijkt te gaan om kasten, routing en meer van dat soort dingen. Uit de tijd dat ik zelf in een boekwinkel werkte kan ik me herinneren dat het bij retail ook nogal draait om de kennis van de medewerker. Heel "simpele" kennis. Over de inhoud.
Bibliotheek.nl, maar dat wordt pas volgend jaar echt wat.
Brancheformules, wordt ook volgend jaar.
Volgend jaar, dat wordt het dus helemaal!
Een pracht staaltje ironie was natuurlijk het naar de CPNB gaan van de man van de uitspraak "Ik lees in principe geen boeken". Eppo van Nispen tot Sevenaer vervolmaakte de ironie door met "zijn" bibliotheek DOK Delft de prijs voor beste bibliotheek van Nederland te winnen en dat terwijl men niet gecertificeerd was.
Nu lees ik zelf nooit romans en Langedijk is slechts voorwaardelijk gecertificeerd. Dus ...
maandag 28 december 2009
"Heure majesteit, ik wens u ongezien de tyfus. kudt wijf!"*
Heeft het nog zin om iets over die toespraak van Beatrix te zeggen?
Of zijn we al weer drie oprispingen en één trend verder?
Beatrix hield haar jaarlijkse toespraak. En die had een donkere toon. Vooral waar het het internet betrof.
Na afloop werd er natuurlijk direct over het uitgesprokene getwitterd en geblogd. Maar, als ik eerlijk ben, vond ik de toespraak zelf interessanter dan de reacties. Die waren, met alle respect natuurlijk, nogal gemakkelijk. Een beetje van "tut tut, nou nou", "ouderwets" en "achterhaald". Ze kwamen soms op mij een beetje over als "Zeg, ga jij ons feestje eens niet zitten te bederven".
En dat is een beetje flauw. Wie het internet, het 2.0 gedeelte, serieus neemt zou zich kritiek aan moeten kunnen trekken zonder zich meteen aangevallen te voelen, zonder zich meteen om te keren en te denken "jouw mening, toedeledoki".
Uit de 23 dingen cursus kan ik me nog herinneren dat het web 2.0 juist zo belangrijk is omdat door kennis te nemen van verschillende meningen de kennis toeneemt. Of zoiets.
De reacties op de toespraak gingen vaak over Hyves, Facebook, sociale netwerken, maar dat was, dacht ik niet het enige waar het over ging.
Ik kleef even een stukje hieronder.
"De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen maar ze blijven op 'veilige' afstand, schuilgaand achter hun schermen. Wij kunnen nu spreken zonder te voorschijn te komen, zonder zelf gezien te worden, anoniem. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend. Niet het vreemd zijn maakt de ander agressief maar agressiviteit maakt de ander tot vreemde."
Nu wordt er in bibliobloggende deeltje van het internet weinig gescholden of respectloos gepraat maar zullen we eens niet doen alsof het gehele internet één vreedzame, opbouwende gemeenschap is die aan de lopende band Seth Godin citeert?
Ga eens kijken op Geenstijl, Flabber.nl, Biertijd.com, Retecool.com. Lees voor de lol eens een tijdje de reacties op de site van De Telegraaf.
En nee, ik heb niks tegen web 2.0. Helemaal niks. Digitale vrienden, prachtig is het. Vooruitgang, heerlijk.
Maar klakkeloos doen als het allemaal één grote roze wolk zonder negatieve kanten is lijkt me nogal naïef.
Openstaan voor kritiek en daarover nadenken lijkt mij een voorwaarde om verder te komen met het sociale web.
* Een uitspraak die, onder pseudoniem werd gedaan op GeenStijl naar aanleiding van de toespraak.
Of zijn we al weer drie oprispingen en één trend verder?
Beatrix hield haar jaarlijkse toespraak. En die had een donkere toon. Vooral waar het het internet betrof.
Na afloop werd er natuurlijk direct over het uitgesprokene getwitterd en geblogd. Maar, als ik eerlijk ben, vond ik de toespraak zelf interessanter dan de reacties. Die waren, met alle respect natuurlijk, nogal gemakkelijk. Een beetje van "tut tut, nou nou", "ouderwets" en "achterhaald". Ze kwamen soms op mij een beetje over als "Zeg, ga jij ons feestje eens niet zitten te bederven".
En dat is een beetje flauw. Wie het internet, het 2.0 gedeelte, serieus neemt zou zich kritiek aan moeten kunnen trekken zonder zich meteen aangevallen te voelen, zonder zich meteen om te keren en te denken "jouw mening, toedeledoki".
Uit de 23 dingen cursus kan ik me nog herinneren dat het web 2.0 juist zo belangrijk is omdat door kennis te nemen van verschillende meningen de kennis toeneemt. Of zoiets.
De reacties op de toespraak gingen vaak over Hyves, Facebook, sociale netwerken, maar dat was, dacht ik niet het enige waar het over ging.
Ik kleef even een stukje hieronder.
"De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen maar ze blijven op 'veilige' afstand, schuilgaand achter hun schermen. Wij kunnen nu spreken zonder te voorschijn te komen, zonder zelf gezien te worden, anoniem. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend. Niet het vreemd zijn maakt de ander agressief maar agressiviteit maakt de ander tot vreemde."
Nu wordt er in bibliobloggende deeltje van het internet weinig gescholden of respectloos gepraat maar zullen we eens niet doen alsof het gehele internet één vreedzame, opbouwende gemeenschap is die aan de lopende band Seth Godin citeert?
Ga eens kijken op Geenstijl, Flabber.nl, Biertijd.com, Retecool.com. Lees voor de lol eens een tijdje de reacties op de site van De Telegraaf.
En nee, ik heb niks tegen web 2.0. Helemaal niks. Digitale vrienden, prachtig is het. Vooruitgang, heerlijk.
Maar klakkeloos doen als het allemaal één grote roze wolk zonder negatieve kanten is lijkt me nogal naïef.
Openstaan voor kritiek en daarover nadenken lijkt mij een voorwaarde om verder te komen met het sociale web.
* Een uitspraak die, onder pseudoniem werd gedaan op GeenStijl naar aanleiding van de toespraak.
vrijdag 25 december 2009
Vrijdag, kerstmuziekjesdag met The Pogues & Kirsty MacColl
Goed, misschien zijn er dan twee kerstplaten. Gisteren was er de vrolijkheid van Phil Spector, vandaag de bitterheid en weemoed van "Fairytale Of New York" door The Pogues.
En prachtlied, vind ik dan. Met wat rake zinnen wordt een beeld van lang geleden geschetst. "Sinatra was swinging", "And the boys from the NYPD choir were singing Galway Bay", zulke zinnen
Verloren dromen, teleurstellingen, een beetje hoop, klinken ze ergens mooier dan in dit lied?
Volgens een artikel in de NME over het nummer duurde het een jaar of twee voor het lied af was en was het eigenlijk de bedoeling dat de bassiste van The Pogues het zou zingen. Maar die was de band al uit toen het lied klaar was. Dus werd het Kirsty MacColl, de vrouw van de producer.
MacColl is dood, ze overleed een aantal jaren terug tijdens een vakantie. De omstandigheden zijn nooit helemaal duidelijk geworden. The Pogues treden, na een hoop geruzie, weer op met zanger Shane MacGowan.
En prachtlied, vind ik dan. Met wat rake zinnen wordt een beeld van lang geleden geschetst. "Sinatra was swinging", "And the boys from the NYPD choir were singing Galway Bay", zulke zinnen
Verloren dromen, teleurstellingen, een beetje hoop, klinken ze ergens mooier dan in dit lied?
I could have been someone
Well so could anyone
You took my dreams from me
When I first found you
I kept them with me babe
I put them with my own
Can´t make it out alone
I´ve built my dreams around you
Well so could anyone
You took my dreams from me
When I first found you
I kept them with me babe
I put them with my own
Can´t make it out alone
I´ve built my dreams around you
Volgens een artikel in de NME over het nummer duurde het een jaar of twee voor het lied af was en was het eigenlijk de bedoeling dat de bassiste van The Pogues het zou zingen. Maar die was de band al uit toen het lied klaar was. Dus werd het Kirsty MacColl, de vrouw van de producer.
MacColl is dood, ze overleed een aantal jaren terug tijdens een vakantie. De omstandigheden zijn nooit helemaal duidelijk geworden. The Pogues treden, na een hoop geruzie, weer op met zanger Shane MacGowan.
And the boys of the NYPD choir's still singing Galway Bay
And the bells are ringing out
For christmas day.
And the bells are ringing out
For christmas day.
donderdag 24 december 2009
In een rij, met Phil Spector in het hoofd
Omdat ik vandaag, net als waarschijnlijk een groot deel van de lezers van dit blog, in een rij van een supermarkt ga staan wachten doe ik maar even een muziekje. Het is tenslotte bijna vrijdag.
Eigenlijk is er maar één echte kerstplaat. Er zijn natuurlijk veel meer kerstplaten, maar er is maar één echte.
Vooral voor als het nog kerst moet worden.
Voor als er nog geen recepten mislukt zijn, voor als de kerststress nog niet echt heeft toegeslagen.
Alles is leuk, alles is fijn. Deze kerst wordt fantastisch.
"A Christmas Gift For You From Phil Spector".
De plaat werd voor het eerst uitgebracht op 22 november 1963. Wat geen gelukkige datum voor de lp bleek te zijn. Die dag namelijk werd president Kennedy vermoord en Amerika had wel wat anders aan zijn hoofd dan de vrolijke wall of sound van Phil Spector. Gelukkig kwam het later allemaal nog goed. Met de lp dan.
Over de gekte van Spector zijn vele blogjes te vullen. Maar dat zou afbreuk doen aan het fijne lied van vandaag.
Ik ga fijn in de rij mee staan neuriën met The Crystals.
Veel plezier.
Eigenlijk is er maar één echte kerstplaat. Er zijn natuurlijk veel meer kerstplaten, maar er is maar één echte.
Vooral voor als het nog kerst moet worden.
Voor als er nog geen recepten mislukt zijn, voor als de kerststress nog niet echt heeft toegeslagen.
Alles is leuk, alles is fijn. Deze kerst wordt fantastisch.
"A Christmas Gift For You From Phil Spector".
De plaat werd voor het eerst uitgebracht op 22 november 1963. Wat geen gelukkige datum voor de lp bleek te zijn. Die dag namelijk werd president Kennedy vermoord en Amerika had wel wat anders aan zijn hoofd dan de vrolijke wall of sound van Phil Spector. Gelukkig kwam het later allemaal nog goed. Met de lp dan.
Over de gekte van Spector zijn vele blogjes te vullen. Maar dat zou afbreuk doen aan het fijne lied van vandaag.
Ik ga fijn in de rij mee staan neuriën met The Crystals.
Veel plezier.
woensdag 23 december 2009
Jozef, Maria en het kindje Jesper
Vanmiddag was het weer eens tijd voor onvervalst "old skool" amusement in de bibliotheek.
Kerst voor kinderen. De voorbereidingen had ik door andere bezigheden wat aan me voorbij zien gaan maar het moment zelf wilde ik natuurlijk niet missen.
Het kerstverhaal werd met zo'n 150 kinderen en hun ouders nagespeeld. En nagezongen.
De ezel was een hobbelpaard, de bezoekers kwamen aarzelend los, er werden heel veel foto's gemaakt en tegen het eind was iedereen blij.
Hoogtepunt was de knappe truc van Jozef die vloeiend een babypop verving door een heus echte baby. Een collectief "Ooooh" ging door de ruimte.
Baby Jesper vond het allemaal reuze opwindend en moest nog tijdens de voorstelling verschoond worden. Zoiets was nog niet eerder in mijn kantoor gebeurd.
Het was al met al een erg mooie middag.
ps zo'n filmpje vraagt natuurlijk om een leuk muziekje eronder, helaas roept YouTube steeds dat er iets met de rechten is, dus blijft het vandaag stil.
Freaky
Er gaat weer eens een schokgolfje door bibliotheekland. DOK Delft is uitgeroepen tot beste bibliotheek van Nederland. Maar de beste bibliotheek is niet door de certificeringsprocedure gekomen. Geen schildje naast de voordeur dus.
Nu zou ik best iets kunnen zeggen dat klinkt als "Liever de beste bibliotheek zijn dan een C hebben bij normeis 57", maar enigszins opportunistisch doe ik dat maar niet.
Ergens in januari lijkt me een beter moment.
Vandaag, ironie is toch iets prachtigs, is namelijk de dag dat we hier in Langedijk de laatste hand leggen aan de documentatie die de certificeringsmensen moet overtuigen om het "voorwaardelijk" voor ons "gecertificeerd" zijn weg te gummen.
En tussendoor slepen we hier wat met tafels omdat er vanmiddag iets met kerst en vooral heel erg veel kinderen gaat gebeuren.
Om de lezers van dit blog toch even wat te doen te geven plaats ik wat video's. Van YouTube. Daar vermaakt iedereen zich kostelijk mee. Lachwekkend filmpje hier, vrolijk muziekje daar.
Adweek maakte onlangs een lijstje met de 30 "freakiest" video's van 2009.
En freaky zijn ze.
Op 3, het WNF met het filmpje bij een campagne die niet lang liep
Op 2, de gevaren van sms'en tijdens het autorijden.
En op 1, een filmpje dat duidelijk wil maken dat je toch maar beter langs de dokter kunt gaan wanneer je medicijnen wilt hebben.
Nu zou ik best iets kunnen zeggen dat klinkt als "Liever de beste bibliotheek zijn dan een C hebben bij normeis 57", maar enigszins opportunistisch doe ik dat maar niet.
Ergens in januari lijkt me een beter moment.
Vandaag, ironie is toch iets prachtigs, is namelijk de dag dat we hier in Langedijk de laatste hand leggen aan de documentatie die de certificeringsmensen moet overtuigen om het "voorwaardelijk" voor ons "gecertificeerd" zijn weg te gummen.
En tussendoor slepen we hier wat met tafels omdat er vanmiddag iets met kerst en vooral heel erg veel kinderen gaat gebeuren.
Om de lezers van dit blog toch even wat te doen te geven plaats ik wat video's. Van YouTube. Daar vermaakt iedereen zich kostelijk mee. Lachwekkend filmpje hier, vrolijk muziekje daar.
Adweek maakte onlangs een lijstje met de 30 "freakiest" video's van 2009.
En freaky zijn ze.
Op 3, het WNF met het filmpje bij een campagne die niet lang liep
Op 2, de gevaren van sms'en tijdens het autorijden.
En op 1, een filmpje dat duidelijk wil maken dat je toch maar beter langs de dokter kunt gaan wanneer je medicijnen wilt hebben.
dinsdag 22 december 2009
Liefdadigheid in je browser
Mijn flat ligt net tussen een gracht en de dijk in. Om die reden ontmoet ik weinig zingende kinderen met lampionnen, met religies leurende volwassenen en mensen met een collectebus.
De eerste twee groepen mis ik niet echt, dat er weinig met een collectebus in mijn trappenhuis wordt gerammeld is jammer.
Maar gelukkig is er dan altijd nog het internet.
Ja, het is bijna kerst.
De 1%Club heeft een leuk project in de aanbieding. Ik doe even kopiëren en plakken.
"Het Resource Center in Akuase, Ghana, geeft leerlingen van alle scholen in Akuase en oudere dorpsbewoners de mogelijkheid te leren over (en met) ICT, het Centrum zal naast computerruimtes over een uitgebreide bibliotheek kunnen beschikken. Het aan 1%-leden gevraagde bedrag zal gebruikt worden voor inrichting van de bibliotheek van het Resource Center (meubilair, boeken, leermiddelen)."
Het benodigde bedrag is een relatief schamele €5000,-.
Dat moet toch te doen zijn.
Wie helemaal de stoel niet uit wil komen kan altijd nog de "Browse For A Cause" add-on voor de Firefox browser installeren. Van elke aankoop die je doet bij bv Amazon gaat vervolgens 3 tot 5% naar een goed doel.
Het kost je niets meer en het is een mooi excuus om een stapel boeken, cd's of e-dingen voor je Kindle in te slaan.
Mijn stapel "nog te lezen" boeken (de gewone ouderwetse papieren variant) was al aardig geslonken. Dat komt dus goed uit.
De eerste twee groepen mis ik niet echt, dat er weinig met een collectebus in mijn trappenhuis wordt gerammeld is jammer.
Maar gelukkig is er dan altijd nog het internet.
Ja, het is bijna kerst.
De 1%Club heeft een leuk project in de aanbieding. Ik doe even kopiëren en plakken.
"Het Resource Center in Akuase, Ghana, geeft leerlingen van alle scholen in Akuase en oudere dorpsbewoners de mogelijkheid te leren over (en met) ICT, het Centrum zal naast computerruimtes over een uitgebreide bibliotheek kunnen beschikken. Het aan 1%-leden gevraagde bedrag zal gebruikt worden voor inrichting van de bibliotheek van het Resource Center (meubilair, boeken, leermiddelen)."
Het benodigde bedrag is een relatief schamele €5000,-.
Dat moet toch te doen zijn.
Wie helemaal de stoel niet uit wil komen kan altijd nog de "Browse For A Cause" add-on voor de Firefox browser installeren. Van elke aankoop die je doet bij bv Amazon gaat vervolgens 3 tot 5% naar een goed doel.
Het kost je niets meer en het is een mooi excuus om een stapel boeken, cd's of e-dingen voor je Kindle in te slaan.
Mijn stapel "nog te lezen" boeken (de gewone ouderwetse papieren variant) was al aardig geslonken. Dat komt dus goed uit.
Browse For A Cause from BrowseForACause on Vimeo.
maandag 21 december 2009
Train, helemaal niet zo in vain
Eigenlijk had ik verwacht dat er een stem uit de kaartjesautomaat zou schallen. "Wat hebben we nou net omgeroepen? Gaat u niet met de trein! Denk je dat we dat voor niks omroepen of zo?"
Winter in Nederland. Rampennieuws. Ontregeling alom. Een afgetraind land is plots wel erg, kouwelijk?
Ik had het al niet zo op sneeuw en op zondag kostte dat weeralarm me al de "Angels In America" voorstelling dus vanmorgen had ik er zin in. Ik zou me, gewapend met een met stroom volgeladen Android vanuit het oosten van het land wel eens een weg naar huis gaan banen. Met de trein. En onderweg zou ik alle sneeuwhopen, gestrande medemensen en vastgelopen treinen vast gaan leggen.
Geen bibliotheekgeblog, geen muziekjes, fijn sneeuwellende vastleggen.
Maar, ik moet het eerlijk toegeven, het viel allemaal nogal mee. Of tegen eigenlijk. Bij Amersfoort had ik even hoop. Daar stonden we drie kwartier mysterieus stil en werd het wat fris in de trouwens stampvolle trein. Allemaal mensen die heroïsch wilden doen denk ik. Maar voor de rest. Goed, het duurde bijna twee uur langer maar overal stond een trein klaar, er was niet eens tijd om de gratis ter beschikking gesteld koffie op te gaan halen.
Geen heldenmoed dus, niet eens bevroren vingers. Maar om toch iets aan de dag over te houden heb ik van de foto's maar een filmpje gemaakt.
Winter in Nederland. Rampennieuws. Ontregeling alom. Een afgetraind land is plots wel erg, kouwelijk?
Ik had het al niet zo op sneeuw en op zondag kostte dat weeralarm me al de "Angels In America" voorstelling dus vanmorgen had ik er zin in. Ik zou me, gewapend met een met stroom volgeladen Android vanuit het oosten van het land wel eens een weg naar huis gaan banen. Met de trein. En onderweg zou ik alle sneeuwhopen, gestrande medemensen en vastgelopen treinen vast gaan leggen.
Geen bibliotheekgeblog, geen muziekjes, fijn sneeuwellende vastleggen.
Maar, ik moet het eerlijk toegeven, het viel allemaal nogal mee. Of tegen eigenlijk. Bij Amersfoort had ik even hoop. Daar stonden we drie kwartier mysterieus stil en werd het wat fris in de trouwens stampvolle trein. Allemaal mensen die heroïsch wilden doen denk ik. Maar voor de rest. Goed, het duurde bijna twee uur langer maar overal stond een trein klaar, er was niet eens tijd om de gratis ter beschikking gesteld koffie op te gaan halen.
Geen heldenmoed dus, niet eens bevroren vingers. Maar om toch iets aan de dag over te houden heb ik van de foto's maar een filmpje gemaakt.
vrijdag 18 december 2009
Vrijdag, muziekjesdag met Toots & The Maytals
Het was natuurlijk actueel geweest als het muziekje van deze vrijdag ergens iets met sneeuw te maken had gehad. Maar mijn hersenen blokkeren spontaan als ze gaan zoeken naar een sneeuwerig lied. Dat ook nog de moeite waard is. "Sometimes It Snows In April" van Prince had gekund. Maar de kleine man heeft het niet zo op het openbaar delen van zijn muziek. En om nou "Winter In America" van Rene Froger te plaatsen ... Het kan ook te gek.
De laatste tijd komt er steeds een reclame voorbij. Het is er één over een auto. Vraag me niet welke. Auto's gaan, ook figuurlijk, volledig aan mij voorbij. Maar er zit een fragment van een liedje onder dat leuk is. En dat liedje konden mijn hersenen dan wel weer vinden.
Toots & The Maytals, "Pressure Drop". Een fijn oud reggae/ska ding. Frederick Hibbert (Toots) maakt al sinds 1962 muziek. In de jaren 60 en 70 was hij redelijk beroemd maar hij heeft zijn faam in het westen toch voornamelijk te danken aan bandjes als The Clash en The Specials die zijn liedjes coverden.
Ach, lees het verder maar na bij Wikipedia of zo.
Tijd voor een warm lied.
De laatste tijd komt er steeds een reclame voorbij. Het is er één over een auto. Vraag me niet welke. Auto's gaan, ook figuurlijk, volledig aan mij voorbij. Maar er zit een fragment van een liedje onder dat leuk is. En dat liedje konden mijn hersenen dan wel weer vinden.
Toots & The Maytals, "Pressure Drop". Een fijn oud reggae/ska ding. Frederick Hibbert (Toots) maakt al sinds 1962 muziek. In de jaren 60 en 70 was hij redelijk beroemd maar hij heeft zijn faam in het westen toch voornamelijk te danken aan bandjes als The Clash en The Specials die zijn liedjes coverden.
Ach, lees het verder maar na bij Wikipedia of zo.
Tijd voor een warm lied.
donderdag 17 december 2009
Google Pulp Wave Fiction
Al een tijd zit er een weinig gebruikt knopje in m'n Firefox browser. Met een leuk golvend icoontje erbij. Google Wave. Zo soms klik ik er weer eens op. Het programma opent zich en links zie ik mijn contacten die ook toegang tot Google Wave hebben. Dat zijn er, zeg maar, nogal erg bitter weinig.
Misschien zegt dat iets over mij.
Of over de mensen in mijn Gmail acount. Dat kan ook.
Maar opschieten doet het in elk geval niet.
Google Wave werd maanden opgehyped als het beste dat de internetwereld in 2009 zou overkomen. Maar net als vroeger bij Gmail moest je wel gaan smeken om een zogenaamde "invite". Zonder uitnodiging geen toegang. En wie wil er nu niet op zo'n exclusief feestje worden uitgenodigd.
Ik wel.
Maar de rest uit mijn mailbox schijnbaar niet zo.
Ik ben niet de enige met het probleem. Het Google Wave blog concludeerde op 27 november dat het niemand hebben om (gezellig) mee te waven het grootse probleem van het hele idee is.
Maar de mensen die het wel gebruikten waren razend enthousiast. Dat wel.
Het idee van Wave, het met meerderen tegelijk werken (al dan niet in real time) aan een idee of project is mooi. Mensen die het gebruiken zijn er opgetogen over. Dus ...
Misschien haalt een niet werk voorbeeld wat mensen over om een beetje rap achter zo'n invite aan te gaan.
Dan is er meteen een invulling voor de derde kerstdag.
Misschien zegt dat iets over mij.
Of over de mensen in mijn Gmail acount. Dat kan ook.
Maar opschieten doet het in elk geval niet.
Google Wave werd maanden opgehyped als het beste dat de internetwereld in 2009 zou overkomen. Maar net als vroeger bij Gmail moest je wel gaan smeken om een zogenaamde "invite". Zonder uitnodiging geen toegang. En wie wil er nu niet op zo'n exclusief feestje worden uitgenodigd.
Ik wel.
Maar de rest uit mijn mailbox schijnbaar niet zo.
Ik ben niet de enige met het probleem. Het Google Wave blog concludeerde op 27 november dat het niemand hebben om (gezellig) mee te waven het grootse probleem van het hele idee is.
Maar de mensen die het wel gebruikten waren razend enthousiast. Dat wel.
Het idee van Wave, het met meerderen tegelijk werken (al dan niet in real time) aan een idee of project is mooi. Mensen die het gebruiken zijn er opgetogen over. Dus ...
Misschien haalt een niet werk voorbeeld wat mensen over om een beetje rap achter zo'n invite aan te gaan.
Dan is er meteen een invulling voor de derde kerstdag.
Sneeuw!
Ik had nog nooit een twitterfonteintje gemaakt.
Dat kon ik door de sneeuw dus mooi even proberen.
Verder ben ik geen voorstander van sneeuw.
Dat kon ik door de sneeuw dus mooi even proberen.
Verder ben ik geen voorstander van sneeuw.
woensdag 16 december 2009
Jazzmuziekje, Sonny Clark - Black Velvet
Een "standard" spelen is nog niet eenvoudig. Zo'n nummer is al zo vaak gespeeld dat het lastig is om er niet iets raars mee te doen. Iets showerigs, "Kijk eens wat ik kan", zoiets.
Bij Black Velvet, zoals Sonny Clark het speelde, moet ik altijd aan Bill Cosby denken. Toen hij nog Cliff Huxtable speelde in The Cosby Show. Wanneer hij in die rol de rest van zijn gezin weer eens te slim af was kon hij z'n mond zo'n een beetje samentrekken, ogen dicht, zijn lijf wat gebogen met de billen naar achteren, armen een klein beetje omhoog. Er kwam dan zo'n klein, genoeglijk dansje zonder echt te bewegen. Helemaal tevreden.
Ik denk dat Sonny Cark een beetje zo heeft zitten dansen op zijn kruk toen hij Black Velvet speelde, in 1958. Alles gaat goed, de drummer drumt, de bassist bast en het lied is fijn. Alle noten vallen goed, precies waar ze moeten. Geen gedoe, geen gepronk, gewoon een lekker liedje spelen.
Niks meer, maar vooral ook niks minder.
Sonny Clark overleed in 1963, maar een paar dagen voor ik geboren werd, aan een overdosis heroine. 31 was hij toen. Er zijn een paar platen onder zijn eigen naam en een stel waarop hij als begeleider te horen is. Maar het zijn er veel te weinig.
Bij Black Velvet, zoals Sonny Clark het speelde, moet ik altijd aan Bill Cosby denken. Toen hij nog Cliff Huxtable speelde in The Cosby Show. Wanneer hij in die rol de rest van zijn gezin weer eens te slim af was kon hij z'n mond zo'n een beetje samentrekken, ogen dicht, zijn lijf wat gebogen met de billen naar achteren, armen een klein beetje omhoog. Er kwam dan zo'n klein, genoeglijk dansje zonder echt te bewegen. Helemaal tevreden.
Ik denk dat Sonny Cark een beetje zo heeft zitten dansen op zijn kruk toen hij Black Velvet speelde, in 1958. Alles gaat goed, de drummer drumt, de bassist bast en het lied is fijn. Alle noten vallen goed, precies waar ze moeten. Geen gedoe, geen gepronk, gewoon een lekker liedje spelen.
Niks meer, maar vooral ook niks minder.
Sonny Clark overleed in 1963, maar een paar dagen voor ik geboren werd, aan een overdosis heroine. 31 was hij toen. Er zijn een paar platen onder zijn eigen naam en een stel waarop hij als begeleider te horen is. Maar het zijn er veel te weinig.
Google Goggles (de binnentest)
Het werd dus een Android. Google Goggles haalde me vorige week over. Na de "Toekomst van de catalogus" bijeenkomst was het tijd voor een handeling. Genoeg gewacht. Actie. Als het dan nog niet met de catologus kan, dan maar met een telefoon.
Gelukkig was het meisje van de Vodafone winkel het helemaal met me eens. En omdat er toevallig eens geen rij in de winkel stond, was het allemaal zo geregeld.
Dat de Android via Googlemaps blijft beweren dat ik niet bij zee maar in zee woon, dat de batterij, hoe zeg je dat modern, zuigt en dat de camera dat ook doet (weet iemand hoe je kan zoomen op een HTC Magic?), daar gaat het misschien een andere keer nog over.
Nu eerst Google Goggles, de binnentest.
Cd's. Die kent Goggles eigenlijk allemaal. Maar ik heb bijvoorbeeld geen cd van Marco Borsato of zo iemand dus of het appje ook Nederlandse cd's herkent? Misschien wil iemand anders dat proberen?
Boeken. Eerst de Engelse. Op het onuitsprekelijk saaie "The history of modern Egypt" van een meneer Vatikiotis na herkent Goggles alles. En, anders dan bij cd's krijg je als resultaat naast linkjes naar online winkels soms ook verwijzingen naar recensies.
Met mijn Nederlandse boeken kan Goggles (nog) niks. Boudewijn Büch, Voskuil, het zegt Goggles niets. "Wat zou Google doen?" van Jarvis, Goggles doet er niets mee.
Eigenlijk wordt alleen de grootheid van Dick Bruna bevestigd. Nijntje wordt herkend, al wordt het Engelse boek getoond.
Dan "spullen". Kan Goggles daar wat mee? Dat valt nogal tegen. Een Gispen stoel? Onbekend. Een erg oude telefoon? Nee. Fluitketel? Nespresso machine? Niks. Een blikje cola dan? Opluchting bij Goggles, dat blikje kennen ze.
Conclusie, het werkt, maar nog niet bepaald fantastisch. Gelukkig kun je dat als gebruiker ook laten weten aan Goggles. Je kunt de resultaten beoordelen en Google gaat daarmee vast aan de slag.
Een volgende keer de buitentest want Goggles zou ook gebouwen moeten kunnen herkennen.
Dus het kan maar beter niet gaan sneeuwen. Sneeuw gaat zo'n test vast negatief beïnvloeden.
Mocht er trouwens een app zijn die je Android als handenwarmer kan laten werken, laat het me weten. Nu ik via "Treintijden lite" nog beter dan de NS weet hoeveel vertraging de trein heeft, duurt het wachten gevoelsmatig nog langer.
dinsdag 15 december 2009
Schoorl, na de brand
Een foto. De duinen bij Schoorl, zo'n 40, 42 jaar geleden. Mijn moeder trekt een bolderkar, ik zit lachend op de grond. Een oom staat voor mijn moeder en maakt een gebaar als een verkeersregelaar. Het kan zijn dat mijn vader ook op de foto staat.
Er werd toen melig geoefend voor het afrijden van mijn moeder. De foto zelf is er niet meer, zoekgeraakt tijdens een verhuizing. Maar hij zit nog in mijn hoofd.
Al voor we naar Den Helder verhuisden gingen we op vakantie naar Schoorl. Voor dit postje was het aardig geweest als ik had kunnen schrijven dat ik in Schoorl leerde lopen. Maar dat was in Callantsoog.
Of er toen ook een bibliotheek in Schoorl was, dat weet ik niet. Ik had wel wat anders te doen tijdens de vakantie.
Later was er in ieder geval wel één. Al ging het gebouw waar de bibliotheek in was gehuisvest in april van dit jaar voor een deel door brand verloren.
Bibliotheek dicht. Waterschade, rookschade, dat soort ellende.
Bibliotheken zijn natuurlijk altijd belangrijk. Maar in zo'n kleinere plaats als Schoorl zijn ze dat helemaal. Meer dan alleen een plek met informatie, meer dan alleen ontspanning. Zo'n bibliotheek is voor het dorp, maar vooral ook heel erg iets van het dorp.
Afgelopen zaterdag werden de materialen de bibliotheek in Schoorl al weer in gedragen. Door medewerkers en een hoop klanten. Lees er meer over op de site van de bibliotheek Bergen.
Het zal natuurlijk niet dezelfde bibliotheek zijn, al zit hij dan voor nu wel weer op de oude plek. Maar woensdag 16 december gaat de bibliotheek in De Blinkerd mooi weer open. Na maar een maand of acht vol gedoe.
Het is waarschijnlijk geen vernieuwende retail en ik denk niet dat het nieuwe landelijke branchlogo al op de gevel zit.
Maar er is wel weer een bibliotheek in Schoorl. Gewoon, met spullen die de mensen willen lezen en lenen. Daar zijn ze in Schoorl vast erg blij mee. Ik vind het in ieder geval erg knap gedaan.
Er werd toen melig geoefend voor het afrijden van mijn moeder. De foto zelf is er niet meer, zoekgeraakt tijdens een verhuizing. Maar hij zit nog in mijn hoofd.
Al voor we naar Den Helder verhuisden gingen we op vakantie naar Schoorl. Voor dit postje was het aardig geweest als ik had kunnen schrijven dat ik in Schoorl leerde lopen. Maar dat was in Callantsoog.
Of er toen ook een bibliotheek in Schoorl was, dat weet ik niet. Ik had wel wat anders te doen tijdens de vakantie.
Later was er in ieder geval wel één. Al ging het gebouw waar de bibliotheek in was gehuisvest in april van dit jaar voor een deel door brand verloren.
Bibliotheek dicht. Waterschade, rookschade, dat soort ellende.
Bibliotheken zijn natuurlijk altijd belangrijk. Maar in zo'n kleinere plaats als Schoorl zijn ze dat helemaal. Meer dan alleen een plek met informatie, meer dan alleen ontspanning. Zo'n bibliotheek is voor het dorp, maar vooral ook heel erg iets van het dorp.
Afgelopen zaterdag werden de materialen de bibliotheek in Schoorl al weer in gedragen. Door medewerkers en een hoop klanten. Lees er meer over op de site van de bibliotheek Bergen.
Het zal natuurlijk niet dezelfde bibliotheek zijn, al zit hij dan voor nu wel weer op de oude plek. Maar woensdag 16 december gaat de bibliotheek in De Blinkerd mooi weer open. Na maar een maand of acht vol gedoe.
Het is waarschijnlijk geen vernieuwende retail en ik denk niet dat het nieuwe landelijke branchlogo al op de gevel zit.
Maar er is wel weer een bibliotheek in Schoorl. Gewoon, met spullen die de mensen willen lezen en lenen. Daar zijn ze in Schoorl vast erg blij mee. Ik vind het in ieder geval erg knap gedaan.
maandag 14 december 2009
Hafla!
Het was ergens tijdens het derde of het vierde lied. De titel ben ik kwijt, maar het ging over landen.
Uit het publiek werden vlaggen aangereikt die op het podium over microfoonstandaards en het drumstel werden gedrapeerd. Zorgvuldig. Niet slordig. De vlag van Marokko, van Tunesië en natuurlijk die van Algerije. Wat later in het lied drong er iemand naar de rand van het podium en gaf Khaled een knuffelbeest, een Nederlandse zwart witte koe.
Afgelopen zaterdag speelde Khaled, over wie ik eerder schreef in een muziekjesdagpostje, in De Melkweg in Amsterdam. Of misschien is "Khaled speelde met De Melkweg" wel beter.
Wat links achter ons dansten drie strak gepakte noord-afrikanen lachend met hun vriendinnen. Links een zeer grote Nederlandse meneer met zijn Arabische vriendin, ergens naar voren wiegde een straatschoffie met zijn handen soepel draaiend in de lucht. Rechts bewogen twee autochtone Nederlandse mevrouwen, waarvan er één luid meezong. Iets verder rechts, een erg verliefd Marokkaans stel.
Tijdens het concert probeerde er zich steeds maar een gedachte te vormen in mijn hoofd. Iets over "Geert die altijd boos is" en "achterhoedegevecht". Maar de gedachte kwam nooit af. Daarvoor was het teveel een feest.
Filmpje, niet uit Amsterdam. Dat is er nog niet. Maar in Stockholm was het zo te zien ook erg gezellig.
vrijdag 11 december 2009
Vrijdag, muziekjesdag met Billie Holiday
December 1957. In een studio van CBS verzamelen zich "namen" uit de jazz. Ben Webster, Coleman Hawkins, Mal Waldron, Gerry Mulligan. En de hoofdrolspelers, Lester Young en Billie Holiday. Er wordt een programma opgenomen waarin ze met z'n allen "Fine and Mellow" zullen spelen. Zo'n all-star cast is vaak leuk als idee maar in het echt...
Teveel ego's.
Het begin is even rommelig, zo hoort dat. De blues kruipt de studio in. Billie Holiday zet de toon, met een stem die je uit duizenden herkent. Ze is dan op de top van haar roem, en al een lange tijd zwaar verslaafd aan de heroine. Na een solo van Ben Webster staat er iemand op. Lester Young. Young kon tijdens de opname nauwelijks meer staan, zijn lichaam al bijna kapot door de alcohol.
Holiday en Young hadden vaker met elkaar gespeeld, veel vaker. Samen maakten ze prachtmuziek. Vrienden waren het. Geliefden, misschien. De geschiedenis weet dat niet helemaal zeker. De twee hebben elkaar al een tijd niet gezien of gesproken. Ruzie.
Misschien wel net zo mooi als de zacht weemoedige solo van Lester Young is de blik van Billie Holiday als hij speelt. Ze kijkt, knikt, wiegt haar hoofd, herinnert, moedigt aan met haar ogen, "Je kan het nog steeds", zie ik er in.
Volgens de mythe gingen er rillingen door de studio en werden er stil tranen weggeveegd.
Ik geloof die mythe wel.
Alles klopt, voor die paar minuten dat het lied duurt. De ego's zijn er wel, maar ze staan in dienst van het lied, het gevoel, het ritme en de sfeer.
Na afloop spraken de twee nog even kort met elkaar. Meer niet.
Zowel Holiday als Young stierven twee jaar later aan de gevolgen van hun verslaving.
Teveel ego's.
Het begin is even rommelig, zo hoort dat. De blues kruipt de studio in. Billie Holiday zet de toon, met een stem die je uit duizenden herkent. Ze is dan op de top van haar roem, en al een lange tijd zwaar verslaafd aan de heroine. Na een solo van Ben Webster staat er iemand op. Lester Young. Young kon tijdens de opname nauwelijks meer staan, zijn lichaam al bijna kapot door de alcohol.
Holiday en Young hadden vaker met elkaar gespeeld, veel vaker. Samen maakten ze prachtmuziek. Vrienden waren het. Geliefden, misschien. De geschiedenis weet dat niet helemaal zeker. De twee hebben elkaar al een tijd niet gezien of gesproken. Ruzie.
Misschien wel net zo mooi als de zacht weemoedige solo van Lester Young is de blik van Billie Holiday als hij speelt. Ze kijkt, knikt, wiegt haar hoofd, herinnert, moedigt aan met haar ogen, "Je kan het nog steeds", zie ik er in.
Volgens de mythe gingen er rillingen door de studio en werden er stil tranen weggeveegd.
Ik geloof die mythe wel.
Alles klopt, voor die paar minuten dat het lied duurt. De ego's zijn er wel, maar ze staan in dienst van het lied, het gevoel, het ritme en de sfeer.
Na afloop spraken de twee nog even kort met elkaar. Meer niet.
Zowel Holiday als Young stierven twee jaar later aan de gevolgen van hun verslaving.
donderdag 10 december 2009
Information Overload Syndrome (IOS)
Gelukkig valt in het onderzoek ook tv kijken onder informatie vergaren. Dat nam nog de meeste tijd in beslag. Van de 11,8 uur die men, volgens de onderzoekers, per dag spendeerde aan informatie verkrijgen werd 44,85 % voor de tv doorgebracht.
Goede tweede werd de computer met bijna 27%.
De gedrukte media bengelen wat onderaan het lijstje, 8,61%.
Van dat laatste zou je misschien wat cultuurpessimistische oprispingen kunnen krijgen. Mij lukt dat nu even niet. Mijn nieuwe telefoon maakt continu geluidjes omdat er schijnbaar gemaild en getwittert wordt.
De informatie overload is dus overal. Zelfs in Langedijk.
Mashable heeft een stukje over het onderzoek, één van de lezers daar linkte naar een video. Die plak ik hier ook even onder. Omdat je om een overload ook best kunt glimlachen.
woensdag 9 december 2009
De toekomst van de catalogus
Ooit liep ik stage bij het ECN. Met die atoomreactor. Waar ik, ter geruststelling niet aan mocht zitten of zelfs maar bij in de buurt mocht komen. Ik kwam niet verder dan de bibliotheek.
Een verder niet onvriendelijke meneer liet mij na een dag of wat mijn "klus voor als er even niets te doen was" zien. Hij liep met me mee naar een leestafel. Het blad van die tafel was onzichtbaar. Dat kwam door de stapels en stapels cataloguskaartjes die er op lagen. "We hebben wat achterstand" zei de man nog terwijl hij glimlachte, al kan het ook grijnzen geweest zijn.
Sinds dat moment is het tussen mij en catalogi nooit meer echt goed gekomen.
(Trouwens, is zeggen dat je als bibliotheekbaas niet veel met catalogi hebt tegenwoordig nog een beetje controversieel? Of beperkt zich dat tot zeggen dat je geen boeken leest?)
Vanmorgen was er een bijeenkomst over de toekomst van de catalogus. In de bibliotheek Haarlem. Mooie stad Haarlem. Daar moet ik nog eens heen als het niet druilt van de regen.
Maar nu even zonder dollen. Hoe opgewonden je misschien wel of helemaal niet van catalogi kunt worden, ze zijn belangrijk voor het vak. Zonder catalogi wordt het een bende. En aan de huidige catalogi valt, zeker voor de klant, een hoop te verbeteren.
Nu zou ik graag tikken dat ik helemaal opgetogen werd van de bijeenkomst. Maar dat gaat niet lukken. Ik vond het eerlijk gezegd allemaal nog niet echt bemoedigend. Er is van alles, er gebeurt van alles. De NBD bouwt aan een centrale catalogus maar dat is dan toch weer niet een nationale catalogus. WorldCat kwam voorbij, daar valt ook aan te koppelen. De Aquabrowser was er en ook in Vlaanderen ziet de catalogus er tegenwoordig mooi uit.
De prijs voor de leukste opmerking van de ochtend ging naar Herman Klaassen die vertelde dat HKA (Bicat) tot voor kort geen ontwerper in dienst had. En ik maar denken dat het commodore 64 uiterlijk van Bicat opzettelijk retro design was.
Er is dus van alles, er gebeurt dus van alles maar de landelijke ontwikkelingen gaan nu zo snel dat we daar misschien nog even op moeten wachten. Dat gevoel hield ik een beetje over aan de bijeenkomst
Voor wie per spreker wil lezen wat er gebeurde, lees het blog van Jan. Die blogde live.
dinsdag 8 december 2009
Google Goggles (ik wil een Android!)
Na maanden van treuzelen was ik er eigenlijk al uit. Het zou geen IPhone maar een Android worden. Er zijn belangrijker keuzes om te maken, dat is waar. Maar sinds de toetsjes van mijn antieke Samsung alleen nog onbegrijpelijke sms berichten spellen kan het echt niet meer.
Nu was ik dus eigenlijk al om. Een Android. Maar nu er ook nog Google Goggles is weet ik het helemaal zeker.
Simpel gezegd, en lastiger kan ik het nauwelijks maken, je maakt met je telefoon een foto van een object en Google Goggles herkent het ding en geeft je informatie.
Ze leggen het zelf uit. Met aandoenlijke accenten, dat ook nog.
Er is ook een filmpje met een live demonstratie.
Nu lijkt het wat suf, een foto nemen van een boek dat je ziet liggen om daarna op je telefoon te zien welk boek het is. Maar de mogelijkheid om het boek vervolgens via Amazon te kopen is toch leuk.
Wat me meteen deed wegdromen bij het idee dat je via je Android het boek niet alleen kon kopen maar het ook meteen zou kunnen reserveren in je bibliotheek.
Misschien is daar ergens in die 7,5 miljoen nog een gaatje voor te vinden?
Nu was ik dus eigenlijk al om. Een Android. Maar nu er ook nog Google Goggles is weet ik het helemaal zeker.
Simpel gezegd, en lastiger kan ik het nauwelijks maken, je maakt met je telefoon een foto van een object en Google Goggles herkent het ding en geeft je informatie.
Ze leggen het zelf uit. Met aandoenlijke accenten, dat ook nog.
Er is ook een filmpje met een live demonstratie.
Nu lijkt het wat suf, een foto nemen van een boek dat je ziet liggen om daarna op je telefoon te zien welk boek het is. Maar de mogelijkheid om het boek vervolgens via Amazon te kopen is toch leuk.
Wat me meteen deed wegdromen bij het idee dat je via je Android het boek niet alleen kon kopen maar het ook meteen zou kunnen reserveren in je bibliotheek.
Misschien is daar ergens in die 7,5 miljoen nog een gaatje voor te vinden?
The Whale Hunt
Jonathan Harris, over wie eerder iets op dit blog stond, verbleef in 2007 drie weken bij een eskimofamilie in Alaska. Tijdens dat verblijf nam hij elke vijf minuten een foto (ja, ook als hij sliep, de techniek staat voor niets). Alleen als er heel spannende dingen gebeurden dan nam hij vaker foto's.
Harris zoekt steeds naar nieuwe manieren om een verhaal te vertellen. En dat lukt hem in het project "The Whale Hunt". Ja, inderdaad, eskimo's jagen op walvissen. En dat is dan toch weer net iets anders dan met grote schepen op die beesten jagen. Toch?
Op de website die bij het project hoort, of misschien wel het project is, kun je op allerlei manieren naar de foto's kijken en het verhaal beleven. Wissel van hoofdpersoon, laat het verhaal verspringen, verander de snelheid. Mooi gevonden allemaal.
Alleen loopt het voor de walvis altijd wel hetzelfde af.
maandag 7 december 2009
"En dan neem je die shit mee, weet je"
Afgelopen zaterdag was het 5 december, de kans is dus groot dat de aflevering van "Rauw en puur" die dag wat mensen is ontgaan. Mij wel.
Over "Rauw en puur":
"Documentaireserie van Mildred Roethof. Filmmaakster Mildred Roethof duikt in de belevingswereld van jongeren die zich identificeren met de straatcultuur. Er wordt in verschillende Nederlandse steden gekeken hoe 'straatjongeren' met universele thema's, zoals liefde, geld, respect, geweld en ambitie omgaan. We worden overspoeld met verhalen dat het met grote groepen jongeren dreigt mis te gaan of mis is. In Nederland is er veel onrust en zorg over de 'jeugd van tegenwoordig'. Te jong aan de seks, te jong aan de criminaliteit, Marokkaanse, Antilliaanse en Surinaamse jongens zonder perspectief op werk en ook de integratie verloopt niet vlekkeloos. Tegelijkertijd heeft het overgrote deel van de Nederlandse bevolking eigenlijk geen goed beeld van het leven van die jongeren waar we ons zo zorgen om maken. Hoe ziet hun leven eruit? Waar houden ze zich mee bezig en hoe erg en uitzichtloos is hun leven eigenlijk?"
De aflevering van zaterdag werd opgenomen in Den Helder.
Daar woon ik al sinds mijn zevende. En het was misschien al nooit een echt goede plek om een jeugd door te brengen maar het is er niet veel beter op geworden. Al denk ik wel dat de documentaire op veel meer plekken had kunnen worden opgenomen.
Over "Rauw en puur":
"Documentaireserie van Mildred Roethof. Filmmaakster Mildred Roethof duikt in de belevingswereld van jongeren die zich identificeren met de straatcultuur. Er wordt in verschillende Nederlandse steden gekeken hoe 'straatjongeren' met universele thema's, zoals liefde, geld, respect, geweld en ambitie omgaan. We worden overspoeld met verhalen dat het met grote groepen jongeren dreigt mis te gaan of mis is. In Nederland is er veel onrust en zorg over de 'jeugd van tegenwoordig'. Te jong aan de seks, te jong aan de criminaliteit, Marokkaanse, Antilliaanse en Surinaamse jongens zonder perspectief op werk en ook de integratie verloopt niet vlekkeloos. Tegelijkertijd heeft het overgrote deel van de Nederlandse bevolking eigenlijk geen goed beeld van het leven van die jongeren waar we ons zo zorgen om maken. Hoe ziet hun leven eruit? Waar houden ze zich mee bezig en hoe erg en uitzichtloos is hun leven eigenlijk?"
De aflevering van zaterdag werd opgenomen in Den Helder.
Daar woon ik al sinds mijn zevende. En het was misschien al nooit een echt goede plek om een jeugd door te brengen maar het is er niet veel beter op geworden. Al denk ik wel dat de documentaire op veel meer plekken had kunnen worden opgenomen.
vrijdag 4 december 2009
Vrijdag, muziekjesdag met Neil Young
"It's better to burn out, than to fade away!" is een regel uit "Hey Hey, My My (into the black)", het lied van vandaag.
De zin voelt een beetje als "hope i die before i get old" uit My Generation van The Who. Die zin had Kurt Cobain ook kunnen gebruiken toen hij zijn afscheidsbrief schreef, maar hij koos voor de regel van Neil Young.
Zo midden jaren zeventig twijfelde Neil Young ernstig aan zijn eigen relevantie. Om hem heen raasde de punk en hij zat daar maar, met zijn verouderde liefelijke country en hippie imago.
Neil Young vond met behulp van het toen moderne bandje DEVO en wat navelstaren en hard werken zichzelf opnieuw uit met de lp "Rust Never Sleeps". Onverwacht werd "Hey Hey, My My" een slepend punkerig volkslied voor de grunge generatie.
Veranderen is dus nog zo'n slecht idee niet.
De Neil Young van de zoet melancholische liedjes, daar heb ik niet veel mee. Maar als hij en zijn bandje fijn herrie gaan lopen maken ...
De zin voelt een beetje als "hope i die before i get old" uit My Generation van The Who. Die zin had Kurt Cobain ook kunnen gebruiken toen hij zijn afscheidsbrief schreef, maar hij koos voor de regel van Neil Young.
Zo midden jaren zeventig twijfelde Neil Young ernstig aan zijn eigen relevantie. Om hem heen raasde de punk en hij zat daar maar, met zijn verouderde liefelijke country en hippie imago.
Neil Young vond met behulp van het toen moderne bandje DEVO en wat navelstaren en hard werken zichzelf opnieuw uit met de lp "Rust Never Sleeps". Onverwacht werd "Hey Hey, My My" een slepend punkerig volkslied voor de grunge generatie.
Veranderen is dus nog zo'n slecht idee niet.
De Neil Young van de zoet melancholische liedjes, daar heb ik niet veel mee. Maar als hij en zijn bandje fijn herrie gaan lopen maken ...
donderdag 3 december 2009
Is het noodzakelijk dat iedereen creatief is?
Nee.
Zo. Dat was een kort postje. Klik op de link en je ziet de onderbouwing van "nee".
Maar misschien is dat erg kort.
Stefan Leijen en Liane Gabora hebben met een computermodel onderzocht wat de optimale verhouding in een groep zou kunnen zijn tussen "creatieven" en "navolgers". Er staat inderdaad "kunnen zijn", wetenschappers houden gelukkig graag de optie van "het kan ook anders" open.
Hun onderzoek kun je nalezen. Ze beschrijven hun aannames, hun model, hoe ze dat in elkaar hebben gestoken, hun definities. Heerlijk overzichtelijk. Al moet je je wel door flink wat vaktaal heen worstelen.
"We found that when creators innovate more than 50% of the time, and imitators imitate 100% of the time, the ideal proportion is approximately 30-40% creators and 60-70% imitators. As the creativity of the creators decreases, their ideal number increases up to a hundred percent. In general, the more creative the creators are, the less numerous they should be."
Met die conclusies eindigen ze.
Zoals het hoort roept zo'n onderzoek ook weer vragen op. Hoe groot zou een groep moeten zijn en kan een groep ook te groot zijn? Wat is precies creatief? Dat soort vragen.
Natuurlijk kun je zo'n onderzoek niet 1 op 1 overzetten naar je eigen situatie of beroepsgroep. En natuurlijk moet je ook het belang van de mogelijkheid tot expressie van het individu niet vergeten.
Maar ik kan me haast niet voorstellen dat je, na het lezen van het stuk of de conclusies niet even om je heen gaat zitten kijken en begint met tellen.
woensdag 2 december 2009
Na de livestream
Vorige week donderdag was de eerste Nationale Dag van de Bibliotheekinnovatie. In Rotterdam, in die mooie fabriek. Ik was er jammer genoeg niet bij, al heb ik zo soms een blik op de livestream geworpen om dat gemis wat te compenseren.
Op debibliotheken.nl valt te lezen dat het gezellig druk was, dat ik niet de enige was die naar de livestream keek en dat er een hoop tweets over de dag de digitale ruimte in werden gestuurd.
Het team van de bibliotheek Helmond Peel won de gouden spijker. Er is een juryrapport en in een vorig nummer van Bibliotheekblad wat info over co creatie van Helmond Peel.
Er is nu ook een eerste filmpje over de dag te bekijken op Bibliotheek 2.0. Ik zet het hier ook maar neer. Dat vrolijkt de boel altijd fijn op.
Maar, er is online vast meer over terug te vinden. De tijd dat ik echt goed kon zoeken ligt helaas ook al weer achter me. Mochten lezers meer linkjes hebben die over vorige week donderdag gaan dan passen die prima in een reply op dit wat opsommende postje.
Op debibliotheken.nl valt te lezen dat het gezellig druk was, dat ik niet de enige was die naar de livestream keek en dat er een hoop tweets over de dag de digitale ruimte in werden gestuurd.
Het team van de bibliotheek Helmond Peel won de gouden spijker. Er is een juryrapport en in een vorig nummer van Bibliotheekblad wat info over co creatie van Helmond Peel.
Er is nu ook een eerste filmpje over de dag te bekijken op Bibliotheek 2.0. Ik zet het hier ook maar neer. Dat vrolijkt de boel altijd fijn op.
Maar, er is online vast meer over terug te vinden. De tijd dat ik echt goed kon zoeken ligt helaas ook al weer achter me. Mochten lezers meer linkjes hebben die over vorige week donderdag gaan dan passen die prima in een reply op dit wat opsommende postje.
dinsdag 1 december 2009
(...)
De trein van Heerhugowaard naar Den Helder is in de avondspits vaak niet echt gezellig. Een verzameling geharde forensen, toevallige reizigers en scholieren. Vaak, te vaak staat er iets te hard. De stem van een beller, een Ipod of het mp3 gedeelte van een telefoon. Daar wordt dan iets van gezegd, of gesnauwd. Tenslotte is het al later op de dag en ook nog eens druk.Irritaties vliegen dan door de coupé.
Vanavond stond er ook weer eens iets vrij hard. Wat voor ding het was kon ik niet zien. Maar de hele coupé kon het erg goed horen.
Vanavond stond er ook weer eens iets vrij hard. Wat voor ding het was kon ik niet zien. Maar de hele coupé kon het erg goed horen.
Voor degene met 't dichtgeslagen boek
Voor degene met de snelvergeten namen
Voor degene die 't vruchteloze zoeken
Moet nu weten, we zijn allemaal samen
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Niet zonder ons
En het mooie, en ontroerende was dat niemand zei dat het geluid zachter moest.
Google in Bagdad
Iedereen vergeet wel eens iets door te geven. Een afspraak, een verschoven afspraak. Een foto die nog op een website moet. Dat soort dingen. Lastig, vervelend, maar vaak niet meer dan dat.
Een desastreuze vergeetachtigheid beschrijft Rajiv Chandrasekaran haast terloops in Imperial Life In The Emerald City. Voor de invasie/bevrijding (de keuze van het woord hangt wat af van je politieke voorkeuren) van Irak in 2003 maakten een aantal medewerkers van de ORHA (Office of Reconstruction and Humanitarian Affairs) een lijst van gebouwen in Bagdad die beschermd moesten worden. Het Nationale Museum stond op de tweede plek op die lijst.
Op de dag dat de amerikanen Bagdad bereikten werd het museum voor een groot deel leeggeroofd, geplunderd en vernield. 15.000 dingen verdwenen in 48 uur. En men stond erbij en keek ernaar.
Desinteresse? Boze opzet? Welnee. Een foutje, stom. De lijst was dan wel gemaakt maar nooit doorgegeven aan de commandanten in het veld. Vergeten.
Nu, jaren later zijn zo'n 6.000 gestolen voorwerpen weer terug in het museum. Veel mensen zouden ze best willen gaan bekijken. Ik in ieder geval. Maar Bagdad? Dat gaat ook mij toch wat te ver.
Soms bekruipen me wat kriebels bij het alom en overal aanwezig zijn van Google maar het aanbod van Erik Schmidt van Google om de hele collectie van het Nationale Museum te digitaliseren is mooi. "In Bagdad ligt het begin van onze beschaving. De eerste ontwikkelingen gebeurden hier en alles werd in dit museum bewaard. Het is onze taak om deze informatie beschikbaar te maken voor iedereen."
Volgend jaar moet het werk klaar zijn. Tot die tijd kunnen nieuwsgierigen en/of liefhebbers al een deel van de collectie bekijken in een virtueel museum. Die site werd weer mogelijk gemaakt door de Italiaanse overheid. Heel mooi gemaakt, veel video's en mogelijkheden om beelden dichtbij en rondom te bekijken. Wel even de bloedirritante muziek afzetten.
Al ik zou er toch het liefst eens in het echt gaan kijken.
Een desastreuze vergeetachtigheid beschrijft Rajiv Chandrasekaran haast terloops in Imperial Life In The Emerald City. Voor de invasie/bevrijding (de keuze van het woord hangt wat af van je politieke voorkeuren) van Irak in 2003 maakten een aantal medewerkers van de ORHA (Office of Reconstruction and Humanitarian Affairs) een lijst van gebouwen in Bagdad die beschermd moesten worden. Het Nationale Museum stond op de tweede plek op die lijst.
Op de dag dat de amerikanen Bagdad bereikten werd het museum voor een groot deel leeggeroofd, geplunderd en vernield. 15.000 dingen verdwenen in 48 uur. En men stond erbij en keek ernaar.
Desinteresse? Boze opzet? Welnee. Een foutje, stom. De lijst was dan wel gemaakt maar nooit doorgegeven aan de commandanten in het veld. Vergeten.
Nu, jaren later zijn zo'n 6.000 gestolen voorwerpen weer terug in het museum. Veel mensen zouden ze best willen gaan bekijken. Ik in ieder geval. Maar Bagdad? Dat gaat ook mij toch wat te ver.
Soms bekruipen me wat kriebels bij het alom en overal aanwezig zijn van Google maar het aanbod van Erik Schmidt van Google om de hele collectie van het Nationale Museum te digitaliseren is mooi. "In Bagdad ligt het begin van onze beschaving. De eerste ontwikkelingen gebeurden hier en alles werd in dit museum bewaard. Het is onze taak om deze informatie beschikbaar te maken voor iedereen."
Volgend jaar moet het werk klaar zijn. Tot die tijd kunnen nieuwsgierigen en/of liefhebbers al een deel van de collectie bekijken in een virtueel museum. Die site werd weer mogelijk gemaakt door de Italiaanse overheid. Heel mooi gemaakt, veel video's en mogelijkheden om beelden dichtbij en rondom te bekijken. Wel even de bloedirritante muziek afzetten.
Al ik zou er toch het liefst eens in het echt gaan kijken.