Hij draaide zich al om terwijl hij nog niet eens helemaal door het klaphekje van de supermarkt heen was.
"Ik ken jou!".
Wat kleiner dan ik, zelfde leeftijd, grote wilde ogen, sluikerig haar, een beetje spuug in de rechtermondhoek. Dat heb ik weer, dacht ik nog terwijl ik in mijn geheugen groef naar iets van herkenning. Aardig wat mensen van vroeger zijn slecht terecht gekomen, maar deze man zei me niets.
Junk? Nee, de vrouw die naast hem stond zag er veel te keurig uit.
"Jij bent Ton de Kruyff? Ik heb met jou op school gezeten". Ook dat hielp niet. Mijn geheugen gaf geen sjoege.
"Ik ben (...), ik woon in (...) en ik heb drie auto's gehad. Een blauwe Volvo en nog twee". Zijn hoofde draaide snel van links naar rechts en terug. "Ik kwam altijd op de brommer naar school. Ik heb een ongeluk gehad. En een witte Volkswagen, en een blauwe Volvo. Ik heb een ongeluk gehad".
Door die brommer herkende ik hem, of wist ik wie het moest zijn. Wie hij vroeger was geweest.
Het beetje spuug groeide, zijn bewegingen werden ongecontroleerd. De vrouw wist wat ze moest doen. "Ga eens bananen pakken, ze liggen daar verderop".
Hij liep naar de bananen.
En zij glimlachte, droevig en bezorgd tegelijk.
Wat ben jij toch goed in het vertellen van treurige verhalen. En treurige verhalen zijn bijna altijd de mooiste. Dit is er weer een bewijs van.
BeantwoordenVerwijderenWat erg voor die mevrouw, wat ontzettend moeilijk. En voor die man ook natuurlijk. En nu ook een beetje voor jou.
heftig zeg...
BeantwoordenVerwijderenmaar wel fijn Clash liedje.
I cannot longer shop happily....
BeantwoordenVerwijderenOh man, niets zo verwarrend als opgetogen vrolijk groetende mensen in de supermarkt die doen alsof ze je al jáááren kennen. En ik maar denken, wie is die man... Ben ik nou zo'n lul, of heeft deze vogel een wat andere voorstelling bij "het kennen van mensen".
BeantwoordenVerwijderen