Een desastreuze vergeetachtigheid beschrijft Rajiv Chandrasekaran haast terloops in Imperial Life In The Emerald City. Voor de invasie/bevrijding (de keuze van het woord hangt wat af van je politieke voorkeuren) van Irak in 2003 maakten een aantal medewerkers van de ORHA (Office of Reconstruction and Humanitarian Affairs) een lijst van gebouwen in Bagdad die beschermd moesten worden. Het Nationale Museum stond op de tweede plek op die lijst.
Op de dag dat de amerikanen Bagdad bereikten werd het museum voor een groot deel leeggeroofd, geplunderd en vernield. 15.000 dingen verdwenen in 48 uur. En men stond erbij en keek ernaar.
Desinteresse? Boze opzet? Welnee. Een foutje, stom. De lijst was dan wel gemaakt maar nooit doorgegeven aan de commandanten in het veld. Vergeten.
Nu, jaren later zijn zo'n 6.000 gestolen voorwerpen weer terug in het museum. Veel mensen zouden ze best willen gaan bekijken. Ik in ieder geval. Maar Bagdad? Dat gaat ook mij toch wat te ver.
Soms bekruipen me wat kriebels bij het alom en overal aanwezig zijn van Google maar het aanbod van Erik Schmidt van Google om de hele collectie van het Nationale Museum te digitaliseren is mooi. "In Bagdad ligt het begin van onze beschaving. De eerste ontwikkelingen gebeurden hier en alles werd in dit museum bewaard. Het is onze taak om deze informatie beschikbaar te maken voor iedereen."
Volgend jaar moet het werk klaar zijn. Tot die tijd kunnen nieuwsgierigen en/of liefhebbers al een deel van de collectie bekijken in een virtueel museum. Die site werd weer mogelijk gemaakt door de Italiaanse overheid. Heel mooi gemaakt, veel video's en mogelijkheden om beelden dichtbij en rondom te bekijken. Wel even de bloedirritante muziek afzetten.
Al ik zou er toch het liefst eens in het echt gaan kijken.
Vergeten ? Wel een behoorlijke flater is het ...
BeantwoordenVerwijderenDie muziek daar krijg je idd de zenuwen van, verder is het prachtig gedaan , dat museum zo.