Liedje voor de verkiezingen

Voor De Wissel was er natuurlijk De Val. Al heb ik een beetje het idee dat de impact van De Wissel op de Nederlandse psyche veel groter was.

Over De Val werd vaak met enige opluchting geschreven. Zelf voelde ik die opluchting niet zo. Het eerste waar ik aan dacht was al de aandacht die de man met de nare ideeën (aka de man met het rare haar) de komende maanden zou gaan krijgen.

En tussen alle filmpjes, nabeschouwingen en diepte interviews rond De Wissel zag ik de man met het haar al vaak in beeld. Of werd er over hem gesproken. Door weer andere politici. Die soms zelfs zeiden dat een regering met de man met de nare ideeën nog zo onmogelijk niet was. En ze keken er dan niet eens droef bij. Helemaal niet zelfs.

Toen moest ik denken aan een liedje van vroeger. Dat misschien weer eens moet worden uitgebracht.
Omdat je de dingen altijd maar zo duidelijk mogelijk moet stellen.
Dat vindt de meneer met de nare ideeën tenslotte zelf ook.




The Special AKA - Racist Friend

"Creating vs chatting" (infograph)

Flowtown maakte een infograph. Weer één. Hij maakt duidelijk dat het "praten over" via de sociale media explosief groeit.
Dat is natuurlijk reuze positief en zo.

Al komt er, als je de trend een beetje doortrekt, over een paar jaar een punt dat nog slechts 13 mensen iets "maken" en dat de overige honderden miljoenen zich slechts bezig houden met "praten over".

Maar verder, mooi plaatje.

Genoeg is genoeg

Grote foto, klein berichtje. Blogger doet lastig vandaag. Maar dat was al meer mensen opgevallen.

Bergen dingen moeten tegenwoordig opgeladen worden. Ik ga ze niet allemaal opnoemen, je hebt er zelf waarschijnlijk wel een paar in de buurt liggen.

Conor Klein vond een aardige oplossing voor machinetjes die te lang aan het stopcontact hangen. Zodra er genoeg stroom is opgenomen "spuugt" het stopcontact gewoon de stekker uit en wordt er geen stroom meer nodeloos doorgegeven.

De opwarming van de aarde gaat er niet gestopt mee worden.
Maar alle kleine beetjes helpen.

Outlet Regulator Video from conor klein on Vimeo.

Post uit Japan

Het populairste postje op dit blog, tot nu toe, is er één over de realtime zoekmachine Leapfish. Tenminste, het is het populairste postje als je naar het aantal reacties kijkt.

79.

En er komt er nog bijna elke dag één bij.
En hij is altijd in het Japans. Op het blog zie je dat niet, dat kan schijnbaar geen Japanse karakters tonen, maar in de mail is het duidelijk te zien.

De eerste keer dat er een reactie uit Japan kwam kreeg ik er nog een opgetogen gevoel van. Je kijkt 's ochtends in Gmail en ziet daar allerlei Japanse lettertekens. Eindelijk erkenning, dacht ik nog. Geheel vrolijk vertaalde ik met Google translate de tekens naar het Engels. Waarna het enthousiasme beduidend minder werd. Onbegrijpelijk gebrabbel. Ook in het Engels.

Ik vergat het. Tot er de volgende dag alweer post uit Japan was. En de dag daarna weer. Toen ik eens op een naam van een poster klikte werd me veel duidelijk. Het was gewoon spam. Japanse spam.

Om het reageren op dit blog te vergemakkelijken zette ik een tijd terug dat vervelende captcha uit. Zelf vind ik dat intikken van die letters om te controleren of ik wel een mens ben bloedirritant.
Dus dat er spam op mijn blog komt heb ik aan mezelf te danken.

Maar wat ik niet snap is hoe het werkt. En wat het voor zin heeft, voor degene die het doet. Wat schiet iemand er ergens mee op dat er op een Nederlands blog, onder een doorsnee postje over een rare zoekmachine een verstopt linkje staat naar dubieuze Japanse sites?

Is er iemand die me dat uit kan leggen? #durftevragen dus weer.

Het twitterende boompje

Maandag is een beetje de knutseldag geworden op dit blog. Maar omdat ik nog niet zo vlug iets als het filmpje van vorige week kan maken heb ik het knutselen maar even laten zitten. Bovendien kwam ik iets raars tegen waar ik te lang bij bleef hangen.

Een twitterende boom. Of boompje. Volgens Mashable was er al eerder een plant die het kon. Maar die ken ik niet en deze, gut, dat het kan. Dat het bestaat.

Ericsson zorgt er voor dat het boompje kan twitteren. Wanneer een sensor beweging oppikt reageert de boom. Met een tweet en met muziek. Wanneer iemand wegloopt komt er iets met "verlaten" of "eenzaamheid". Als het erg druk wordt bij het boompje dan komt daar ook commentaar op.

Nou ja, kijk even naar het filmpje.



Het boompje is te volgen op twitter, @connectedtree. Meer dan 500 volgers heeft het al. Een boom met 500 volgers!

Misschien moet ik toch eens iets anders gaan denken over planten in de bibliotheek.

Unhappy Hipsters

Een site waar sinds kort een rss aanhangt is Unhappy Hipsters. Ik weet niet meer hoe ik er terecht kwam. Maar het is een fijne plek.
Een beetje wrang.
Een beetje om te lachen, of te grimlachen.

Het zijn niet meer dan foto's. Van architectuur. Met wat mensen.
En een tekstje.

Je moet er niet teveel van achter elkaar zien. Per dag twee of zo, dat is precies genoeg.

Voorbeeldje.

Both considered this “quality time.”

Ok, nog ééntje dan.

Believe it or not, it was one of their more successful parties.

De ondertitel van Unhappy Hipsters is: It's lonely in the modern world.
De leegte, die is mooi. Of zoiets.

Koekjes bakken met Photoshop

Stop motion filmpjes, daar heb ik iets mee. Misschien komt dat door de combinatie van dagenlang werk dat het moet kosten om zo'n filmpje te maken en het altijd wat schokkerige en bonkerige eindresultaat. Zo'n filmpje blijft menselijk. Niet al te gelikt.

En iedereen kan het. Mits je er tijd in wilt steken. Even een korte uitleg.



En nu naar het filmpje van vandaag. Een mooie stop motion die laat zien wat er zou gebeuren als Photoshop gebruikt zou kunnen worden om koekjes te bakken. Mooi gemaakt. En het is weer eens wat anders dan Photoshop gebruiken om puisten en pukkels weg te werken.


Adobe Photoshop Cook from Lait Noir on Vimeo.

Your Fucking Sunny Day!

Het was ergens op de snelweg, op weg naar Lou Donaldson. De cd die zonder hoesje in de auto lag kwam bij het intro van "Your Fucking Sunny Day" van Lambchop. Maar veel verder kwam het lied helaas niet. Krassen, vuil, weet ik het, maar het lied sloeg vreselijk over. Net toen ik er helemaal klaar voor was.

Lambchop valt onder het kopje "alt. country". Maar ik denk dat ze daar zelf ook wel wat om moeten lachen. Veel van hun liedjes klinken als uitgesponnen verhaaltjes. Kurt Wagner, de zanger, zit live gewoon fijn op een stoeltje of een barkruk en zingt/praat zich door de nummers heen. Er staan bergen mensen op het podium die van alles doen, maar dan vooral heel stil en subtiel. Hun titels zijn ook mooi, "How i quit smoking", "Nixon" of "Pet sounds sucks". Je moet het maar kunnen verzinnen.

"Your fucking sunny day" is één van hun minder stille liedjes. Op YouTube staat een vage live versie en iets met schilderijen. Er kan altijd meer bij. Iets met een foto van én zon én sneeuw leek me passend. Al weet ik nu niet meer precies waarom.
Klaar in 5 minuten. En er kunnen ook geen krassen meer op komen.

Fijn weekend.

De 2.0 suicide machine pleegt zelf zelfmoord

De web 2.0 suïcide machine waar ik eerder een stukje over schreef heeft het opgegeven.
Facebook bleef het hele idee maar belachelijk vinden. En kwalijk ook nog bovendien. Juristen, al die ellende. Dus stopt het idee.

Hieronder het perbericht, of eigenlijk de afscheidsbrief van WORM, de bedenkers van de suïcide machine.
Web 20 Suicide Note

Het komt misschien allemaal wat gezocht over. Maar WORM heeft natuurlijk wel een punt. Sites als Facebook willen van alles van de gebruiker weten en gebruiken dat (als je je privacy settings niet goed instelt) zoals het hun uitkomt. De gebruiker kan daar verder weinig aan doen. Ja, er niet meer aan mee doen. Maar dat kan dan vanaf nu niet meer via de suïcide machine.

De online zelfmoord is natuurlijk ook vastgelegd. In een lang filmpje. Dat verder voor alle leeftijden geschikt is.

WORM's Facebook Suicide pt.1 from moddr_ on Vimeo.

Het Nederlands-Friese conflict

Iedereen heeft zo zijn interesses. Hoogstens heb ik er zelf misschien wat veel. Dat stuitert maar heen en weer.

Zo'n interesse is het Midden-Oosten. Waar dan ook meteen, of natuurlijk, het Israëlisch-Palestijns conflict bij hoort. Dat is een lastig onderwerp. Beladen met van alles.

Beter dan woorden zeggen afbeeldingen iets. Al zijn ook die meteen te "lezen" als een stellingname. Maar dat moet dan maar.

Ruiter Janssen is een grafisch ontwerper. Het Israëlisch-Palestijns probleem vormde hij grafisch om naar een conflict tussen Nederlanders en Friezen. Wat het plots een stuk beter invoelbaar kan maken.
De afbeelding boven dit postje is een vertaling naar Nederland van de Gazastrook.  Een vertaling van de landverdeling staat hier onder. Het hele project is te zien op zijn website. Originele dingen maakt Janssen.

En voor duidelijkheid. Ik heb niets tegen Friezen. Of Nederlanders. Voor we dat weer krijgen.

Nog 2 filmpjes van de VOB

Afgelopen vrijdag zette ik hier al een filmpje neer van de VOB. Ik kreeg het op een datastickje voorzien van het nieuwe logo, met een brief erbij.
De drie filmpjes zijn gemaakt om te laten zien aan (aankomende) politici. De gemeenteraadsverkiezingen naderen tenslotte. De filmpjes zijn dus handig voor mogelijk gelobby.
Ze zijn daarom misschien ook niet zo heel erg sprankelend en/of swingend. Dat zal wellicht door de beoogde doelgroep komen. Waarmee ik niet wil zeggen dat de filmpjes niet vakkundig gemaakt zijn of zo.

Misschien is het jammer dat de filmpjes wat kort voor de verkiezingen komen. Ik kan natuurlijk het stickje nog even vlug in de laptop van een (beoogd) politicus duwen maar ik ben bang dat hij/zij zijn standpunten zo kort voor de verkiezingen al bepaald heeft.

Jeroen zette onder het eerdere blogje dat hij de andere twee ook graag wilde zien. Op de site van de VOB kon hij ze niet vinden. Wat een beetje jammer is.
Zijn er filmpjes staan ze alleen op een stickje.
Dus ik plak de andere twee hier ook maar even in. Uploaden naar YouTube kan tenslotte gewoon tussen de bedrijven door.

Het niet echt klikkende verhaal van de toekomst

Vandaag was er "het verhaal van de toekomst", een Biebwatch-bijeenkomst. Deze keer in het Bimhuis in Amsterdam.
Voor de lezer die een doorwrochte doorneming van de dag verwacht, sorry. Ik weet niet precies was het was maar het klikte vandaag niet tussen mij en het verhaal van de toekomst.

Het programma had best potentie. Een verhaal over de identiteit van bibliotheken. Dingen veranderen. Misschien wel alles. Dus moeten we als bibliotheken op het juiste moment ook een veranderslag maken. Een mooi verhaal over Het Dolhuys in Haarlem. Dicht bij de gebruiker staan. Dat was een aansprekend verhaal. In de middag een meneer van Meulenhoff en daarna een mevrouw van Libris. Wel en wee van de uitgeverij en de boekhandel en natuurlijk, daar is hij weer, het ebook. Wat gaat dat betekenen? Er kwam ook nog een straatoloog, maar die heb ik gemist.
Er was dus best wel iets. Maar het klikte niet.

Afgelopen zondag was ik ook in het Bimhuis. Lou Donaldson speelde er. Donaldson is 83. Of 84, daar wil ik vanaf zijn. Zijn hoogtepunt ligt ergens in het begin van de jaren 60. Eenvoudige dansbare recht-vooruit-jazz. Drums, gitaar, een gierend Hammondorgel en de saxofoon van Donaldson. Klein, oud en ook nog eens verkouden. Zijn toon was soms zwakjes. Tijdens de eerste set was iedereen eigenlijk al blij als zijn spaarzame solo's goed afliepen. Zo af en toe viel echter alles samen en galmde hij even heerlijk zijn eigen weg in.

Maar er stond wel iemand. Misschien iemand met het verhaal van vroeger. Maar wel met een verhaal. Met een begin en een eind. Hoe krakend dat verhaal soms ook was.

Misschien klikte het vandaag niet omdat voor mij het Bimhuis teveel een plek voor alleen muziek is. Dat zou goed kunnen.

Maar misschien heb ik het zo langzamerhand ook wel wat gehad met mensen die constateren dat alles aan het veranderen is en die zeggen dat bibliotheken dat ook moeten doen. Geen slecht idee hoor maar die boodschap lijkt me nu toch echt wel overgekomen.
Een volgende keer graag geen vragen meer, of verhalen met open eindes. Antwoorden, dat lijkt me wel eens wat. En dat mogen ook antwoorden zijn waar we het met zijn allen helemaal mee oneens zijn.
Schuren is ook een heel mooi werkwoord.

Het certificeringsbordje, de film!

Daar is het dan. Het filmpje dat hoort bij het bevrijdende bericht.
Omdat je er natuurlijk wel wat van moet maken. En het niet zomaar voorbij mag laten gaan.

Nu vast op dit blog en ergens deze week op de echte website.

Misschien hoor je het niet te zeggen, maar ik vind het een leuk filmpje.
Vergeet niet het geluid aan te zetten. Dat hoort er zeker bij.
En mocht je het wat vinden, schroom niet om dat de wereld te laten weten.
Tenslotte kan Langedijk een viral best gebruiken.

Een trui voor Valentijn

Valentijnsdag. Waar is dat toch zo plots vandaan gekomen? Ik kan me niet herinneren dat die dag vroeger ook zo'n enthousiasme bij de mensheid losmaakte.

Maar het is een aardige aanleiding om onderstaande video even in dit blog te plakken.
Found Footage Fstival is een website waar oude opnames op VHS zijn overgezet naar een modern format zodat we ook nu nog kunnen genieten van die prachtige jaren '80.

De mannen in het filmpje zijn, misschien onbedoeld, hilarisch. Of triest. Maar zelf vind ik de truien die af en toe opduiken ook meer dan erg de moeite waard.

2100 pagna's in 3 minuuut 12

Misschien heb je er ooit zelf één gemaakt. Een tekenfilmpje in een kladblok. Op elke pagina een plaatje, dat dan op de volgende pagina iets van plaats verschuift. Wanneer je dan met je duim de blaadjes heel vlug doorbladert ontstaat er schokkerig bewegend beeld.

Jamie Bell maakte een wel heel bijzonder tekenfilmpje in een kladblok. "A brief history of pretty much everything". Het maken duurde drie weken. En er waren 50 kladblokken voor nodig.
Jamie haalde er een hoog cijfer mee. Staat er op YouTube. En dat snap ik.

Knap. Ik zou er het geduld niet voor hebben.

Filmpje van de VOB

Vanmorgen vond ik een grote envelop op mijn bureau. Van de VOB. Er zat een usb stickje in. En een brief. Maar ik heb natuurlijk eerst het stickje bekeken. Daar staan filmpjes op. Drie. Die kunnen directies gebruiken tijdens gesprekken met de lokale politie en lokale bestuurders.

Uit de brief:

"Staat uw bibliotheek al op het netvlies van de kandidaten voor de gemeenteraad ?
De filmpjes bieden een uitstekende kapstok om in gesprek te gaan met de lokale politiek en lokale bestuurders. Als bibliotheek kunt u de positie van de bibliotheek voor de gemeente en gemeenschap vanuit de peilers van het bibliotheekwerk belichten. Het is raadzaam deze filmpjes zelf te vertonen aan de mensen die u wilt benaderen met uw boodschap. Neem er de tijd voor en bespreek met de kijkers wat er vertoond is en wat er lokaal speelt. De filmpjes bieden een goed startpunt voor een gesprek over de bibliotheek en wat die voor de gemeenschap kan betekenen.

Deze filmpjes kunnen natuurlijk ook gebruikt worden voor meer algemene belangenbehartiging. Bijvoorbeeld voor gesprekken met gemeenteraadsleden, of andere partijen en allianties. De filmpjes belichten in kort tijdsbestek de rol van de bibliotheek voor lezen, leren en informeren.

Na de Gemeenteraadsverkiezingen
Begin volgend jaar kunt u deze filmpjes met nieuw ingesproken tekst voor ná de gemeenteraadsverkiezingen bestellen."

Ik heb even een filmpje op YouTube gezet. Deze gaat over lezen. Er zijn er nog twee. Over leren en informatie. Maar deze ene uploaden duurde al een tijd.

Om met de Sirius Cybernetics Corporation Complaints division te spreken: "Share and Enjoy".

Jaren na de mars

Op 28 augustus 1963 zong Bob Dylan, ja daar is hij weer, tijdens de "March On Washington For Jobs and Freedom". Martin Luther King gaf later die dag zijn historische "I Have A Dream" speech.

Deze week zong Dylan in het Witte Huis. "In Performance at the White House: Songs of the Civil Rights Movement".
Hij deed "The Times They Are A Changin'". Dat is een lastig lied. Klassiek. Een monument met historische betekenis. En dat maakt het lastig. Hoe geef je inhoud aan een lied dat zoveel betekende, vroeger, ooit?

There's a battle outside
And it is ragin'.
It'll soon shake your windows
And rattle your walls
For the times they are a-changin'.

Dylan doet het heel mooi. Vind ik. Oud, veel ouder. Spaarzaam, weinig, bedachtzaam.
Obama zit als president in de zaal, Dylan staat op het podium. Van het Witte Huis, zo'n 47 jaar na de mars.

Het lied hoeft niet meer zo hard te bijten. Dat heeft het allang gedaan.

Come writers and critics

Who prophesize with your pen

And keep your eyes wide
The chance won't come again

And don't speak too soon
For the wheel's still in spin
And there's no tellin' who

That it's namin'.
For the loser now
Will be later to win
For the times they are a-changin'.

Met dank aan Tom voor het bijhouden van al het nieuws rond dit optreden.

Hoe zou het eigenlijk gaan met die 7,5 miljoen?

Gehonoreerde projecten

Ongetwijfeld gaat het allemaal goed met de projecten van de 7,5 miljoen. En worden ze straks uitgerold over de rest van Nederland.

Maar ik zou zo graag af en toe eens bijlezen. Gewoon, uit nieuwsgierigheid. Om te weten hoe het gaat, of het al een beetje lukt. En natuurlijk ook omdat de resultaten misschien straks ook over mij uitgerold gaan worden.

Die informatie moet toch ergens te vinden zijn. Tenslotte gaat het om projecten die allemaal met digitale informatie te maken hebben. Daar zou dan toch ergens digitale informatie over te vinden moeten zijn.

En ik zie wel eens een tweet. En ik lees op een blog wel eens het verslag van een dag. Soms spreek ik zelfs iemand in het echt. Maar toch heb ik het gevoel dat ik ergens iets mis. Dat er meer moet zijn dan een incidenteel opgepikt bericht.

Is er misschien ergens een plek waar meer staat over hoe het gaat met die projecten?

Misschien had ik #durftevragen in de titel moeten zetten.

Verkiezingen

Verkiezingen zouden toch het feestje van de democratie moeten zijn. Of misschien moet het "kunnen" in plaats van "moeten" zijn. Kan ook.

Maar in ieder geval. Ik vind het feestje nog niet zo erg op gang komen. Mijn stembiljet is in de brievenbus geploft, maar dat is het wel. De sfeer zit er nog niet echt in. Terwijl lokale verkiezingen toch gaan over dingen van om de hoek. Soms zelfs over de hoek zelf. Belangrijk dus.

Dan moet de sfeer maar worden opgezocht.

PentaPolitica.nl laat op haar gemeenteraadspagina de tweets zien van kandidaten voor de raadsverkiezingen.

Datzelfde gebeurt ook op RaadTweets.nl. Je kunt op die pagina eenvoudig schiften in provincie, partijen en/of politici. Voor als de hele stroom van 923 twitterende politici je teveel wordt. RaadTweets heeft ook een "statistiek" knop. Zo kun je zien wie er de afgelopen week het actiefst was op Twitter. Terwijl ik dit schrijf is dat StellaQ123 van een lokale partij uit Enkhuizen.

Voor wie twitteren niet genoeg is kan terecht op "Volg de verkiezingen". Daar schreef ik al eens eerder over en ik blijf het een aardige site vinden omdat je er kunt zien of lokale politici zich met zaken als Hyves en bloggen bezighouden. Ook politiek nieuws over een gemeente wordt er redelijk bijgehouden.

Voor hulp bij wat of wie te stemmen kun je natuurlijk altijd terecht bij de Stemwijzer. Mits je gemeente dat product heeft ingekocht natuurlijk.

En als de Stemwijzer je te lang duurt, of je bent gewoon in een jolige bui dan is er altijd nog de Stomwijzer. Daar is niets lokaals aan. Maar je kunt er tenminste wel om glimlachen. En dat is, tot het feestje wat meer op gang komt al heel wat.

De woestijn met Photopeach

Na Picturetrail is het wel weer eens tijd voor nog een "zet je foto's in een presentatie op het internet" website.

Deze keer PhotoPeach. Eerst het gebruikelijke account aanmaken, foto's uploaden, volgorde aanbrengen. Been there, did that.
Het aardige verschil met andere plekken is dat je bij PhotoPeach eenvoudig tekst kunt toevoegen aan je afbeeldingen. Dat kan handig zijn wanneer je zo'n presentatie wilt embedden op je website. Om er iets mee uit te leggen bijvoorbeeld.
De tekst kan onder de foto's lopen en je kunt tussen de foto's een lege pagina invoegen waar je tekst neer kunt zetten.
Een muziekje kan er ook bij. Dat kun je via PhotoPeach bij YouTube zoeken.

Er zitten even geen bibliotheekfoto's op mijn thuispc. Dus is het voorbeeld weer een vakantiepresentatie geworden. Niks aan te doen.

Jebel Tih, Sinai woestijn, Egypte on PhotoPeach

Kleuren met Keith

Keith Haring is ook al weer een tijd dood. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik tijdens zijn leven zijn schilderijen erg de moeite waard vond.
Misschien toen ik de eerste zag. Of de eerste tien. Maar daarna begonnen al die terugkerende figuurtjes me een beetje te vervelen.

Toch wordt het anders als je er zelf mee aan de slag kunt. Wat tot mijn vreugde kan op Haring Kids.
Je kunt daar spelletjes spelen, e-cards in elkaar knutselen en er is het redelijk interactieve kleurboek.

Figuurtjes kiezen, neerzetten, kleurtje geven, beetje draaien.
Als je te lang doorgaat wordt het waarschijnlijk ministecken voor ADHD'ers maar voor een grijzige zondag is het een prima tijdsbesteding.

Je kunt natuurlijk ook alleen de figuurtjes neerzetten en afdrukken. Voor je het weet heb je een aardige kleurplaat.
Al is dat misschien wel weer heel erg "zo bibliotheek 1990".

Gil Scott-Heron leeft nog. En hoe!

Ja, alweer een muziekje, al was het niet de bedoeling.

Gil Scott-Heron heeft geen makkelijk leven. Door sommigen genoemd als de grootvader van de rap vist hij zelf eigenlijk nogal vaak achter het net. Drank, drugs, dat soort dingen.
Hij heeft nu, na heel veel jaren eindelijke een nieuwe cd gemaakt. Ik las er gisteravond over in de NRC. Op de website van Gil waar het artikel naar verwijst kun je naar de hele cd luisteren. En je kunt die player ook weer embedden. Wat ik dan maar even doe. Hij kan alle aandacht wel gebruiken. En de muziek is indrukwekkend mooi.

Klik even op "Me and the devil". Prachtnummer van de man die ooit de zin "The revolution will not be televised" schreef.

Uitslagendag

Er was de poll. En er was de muur.

Maken die dingen uit voor het aantal reacties? Ja. Een hoger percentage reageert. Al komt dat percentage niet boven de 25%.
De poll werkte het best. Daar hoefde je natuurlijk ook maar één klikje te doen. Maar ook de muur van Wallwisher zorgt er schijnbaar voor dat mensen eerder iets willen zeggen of doen.

Eerst de winnaar van de poll.

London Calling won nipt. Daarom nu nog een keer maar dan als een een soort tribute door wat grootheden. Je moet er van houden maar Jan deed dat vorige week en het is op zijn minst curieus.



Dan de verzoekjes. Het werd "Too Much Too Young" van The Specials. Van alle verzoekjes was wel iets te maken hoewel Jeff Wayne nog een hoofdbreker was geworden. Aan het lied van The Specials zat echter een onmiddellijke herinnering.

1980. Pinkpop. De enige keer dat ik naar dat festival ging. Ik schreef er al eens eerder over.
In mijn herinnering had Joe Jackson net hypernerveus stuiterend zijn set afgewerkt. The Specials kwamen op, keken naar het terrein, zagen 50.000 mensen en begonnen meteen te roepen dat we de hekken maar omlaag moesten halen.
Nu ben je vaak reuze beïnvloedbaar als je jong bent dus met gezwinde spoed en een goed humeur begonnen de voorste rijen aan het ontmantelen van het hek te werken. De beveiligingsmensen vonden dat een minder goed idee en om dat krachtig duidelijk te maken begonnen men met nijptangen op de peuterende vingers te slaan.
In het filmpje zie je Terry Hall, de zanger, wat afwezig kijken. Misschien vroeg hij zich toen af of hij het wel had moeten roepen, dat van die hekken.

Op de nijptangen na was het verder trouwens reuze gezellig daar bij de hekken.

Voor de volledigheid

Mogelijkheden en en Bibliotheekinnovatie_Aangepast Rapport_060110

Mogelijkheden en opportuniteiten van bibliotheekinnovatie, kwantitatieve fase. De titel alleen is al mooi.
De presentatie van dit rapport is al een tijdje te bekijken via debibliotheken.nl. Die presentatie is al 121 pagina's lang.
Het hele rapport is nog veel dikker, 212 pagina's.

Voor de volledigheid en omdat op mijn werkpc PowerPoint steeds vastloopt bij het inlezen van het gedownloade volledige rapport, zet ik het hier neer.

In de appendix (vanaf pagina 160) zitten een paar interessante pagina's met info over lees-, kijk-, internet- en belgedrag van leden, grijze leden en niet leden.

Leo Parker, Leo niet Charlie

Een tenorsaxofoon, daar kun je mee aankomen in de jazz. Of met een sopraan- of altsax. Maar met een bariton? Dat wordt een stuk lastiger.

En Leo Parker had het al niet makkelijk. Met één been stond zijn muziek nog in de "oude" jazz en met het andere been, voorzichtig voelend en wiebelend in de nieuwere. Nou ja, nieuwere in 1961.

En dan ook nog baritonsaxofoon spelen.

"Let me tell you 'bout it" komt van de gelijknamige lp (nu cd), één van maar twee sessies die hij deed voor het Blue Note label.

Net als bij zoveel andere jazzartiesten uit die tijd staat op de oorspronkelijke hoes ergens dat het fijn is dat hij weer terug is. Soms staat er iets als "na een periode van afwezigheid" of "na problemen met zijn gezondheid". Geheimtaal voor problemen met drugs.
Triestmakend veel lees je die geheimtaal op jazzhoezen uit de jaren zestig.

"Let me tell you 'bout it" is blues, gospel, jazz, of een mengeling. Maar dat doet er eigenlijk weinig toe. Het klinkt oprecht. En dat is al heel wat.

Leo Parker werd nooit beroemd, daar kreeg hij de tijd niet voor. Hij overleed in 1962 aan een hartaanval, hij was toen 36.

State of the internet 2009 (infographic)

Focus zette vannacht een infographic online. En dat kan nooit kwaad. Een plaatje zegt toch vaak meer dan 1000 woorden. En deze graphic bestaat uit iets van 12 aan elkaar geplakte plaatjes. Dat scheelt dus een hele hoop woorden.

Wat me na een avond gemeentehuis wel goed uitkomt eigenlijk.

Ook opgenomen, het verschil tussen de hoeveelheid mannen en vrouwen die internet gebruiken. Mooi.

Failin.gs, voor wie durft

Wat vinden mensen echt van je? Wat zouden ze voor op- en/of aanmerkingen hebben? Wat zouden ze tegen je zeggen als ze het anoniem konden doen?

Wie het antwoord op die vragen wil weten kan zich alvast op gaan geven bij Failin.gs. Misschien wordt je dan toegelaten tot de bètaversie.

Failin.gs laat mensen die jou kennen anoniem aan jou vertellen wat ze van je vinden. Dat "jou kennen" regelen ze doordat iemand die iets over je willen zeggen eerst een vraag moeten beantwoorden waardoor blijkt dat ze je ook echt kennen en niet zomaar even langs komen om willekeurig wie af te branden.

Nu vond ik Blippy al redelijk raar, maar dit idee is toch ook wel erg apart.

Wie durft?

De iPad, een paar dagen later

Ik geef het eerlijk toe. Ik heb het niet zo op Apple. Dat komt niet door hun spullen maar meer door het bijna religieuze "Mozes die van berg afdaalt" sfeertje dat rond hun presentaties hangt.
Marketing, prima. Maar die bijna hysterie om een machientje. Kom.
Het is de nieuwe cd van Bob Dylan niet.

Maar goed, de iPad. Een paar dagen en een heleboel berichten later.

In een onderzoekje dat niets met de iPad maar wel met de Kindle te maken had, gaven jongeren aan dat de Kindle in vergelijking met hun smartphone nogal tegenviel. Het ding kan gewoon te weinig voor het geld dat hij kost. Geen filmpjes, geen geluid.  Geen sterk verkoopargument dus voor deze huidige, in Amerika "grote" ereader.

De iPad heeft geen camera. En heeft geen handig uitschuifbaar toetsenbord, de gebruiker kan dus alleen via het touchscreen tekst invoeren. De iPad is plat en vrij groot, je kunt hem niet neerzetten, hoogstens neerleggen. Alleen vasthouden zonder iets te doen lijkt dus het makkelijkst.
De iPad lijkt niet bedoeld te zijn om zelf ergens iets aan toe te voegen. Het is een ding om content tot je te nemen. Als consument.

Businessweek (geen site die ik zelf vaak bezoek, gelukkig doet Bertil dat wel) schrijft over het mogelijk aantrekkelijk zijn van iPad appjes kranten en uitgevers. Het percentage dat Apple nu afroomt voor appjes in de iStore is aanmerkelijk lager dan bijvoorbeeld bij de Kindle via Amazon, 30% in plaats van 70%. Voor uitgevers kan het dus erg interessant worden om content via de iPad aan te gaan bieden.
En die content ziet er natuurlijk op zo'n groter formaat een stuk beter uit. Uitgevers kunnen er meer mee, filmpjes toevoegen bijvoorbeeld. Wat de consument wellicht weer een mooie aanvulling vindt, een reden om een abonnement te nemen misschien.

Wat de iPad echt gaat doen is natuurlijk nog onbekend. Maar het zou met zijn niet toevallige beperkingen zo maar eens een razend populaire 1.0 content kijkdoos kunnen worden.

Aardig vond ik trouwens ook deze zin: "It (de iPad) shouldn’t be sold in Apple stores, it should be sold on newsstands (together with a 24-month subscription to some newspaper), in video clubs, in libraries."

Dat laatste past misschien mooi in het retailconcept?

Verzoekjes met Wallwisher

Nu heb ik op dit blog over reacties niet echt te klagen. Maar toch. Het is een veelgehoorde "klacht". Je schrijft wat, op het blog van de bibliotheek bijvoorbeeld. En er zegt niemand wat terug.

Misschien ligt het aan hoe de lezer kan reageren. Misschien kan dat anders. Makkelijker. Grafischer. Leuker. Laten we het houden op anders.

Wallwisher kwam ik tegen op een ander blog, ik ben helaas vergeten welk.
Je logt in, bouwt met twee zinnen en drie klikken een "muur" en bezoekers kunnen een briefje met een reactie op die muur achterlaten.

Of het werkt? Geen idee. Ik ga het gewoon proberen.

Naar aanleiding van The Clash (met poll) mailde Sandra4444 met de vraag of ze ook een verzoekje in kon dienen. Voor een muziekje op de vrijdag. Leuk idee. En om het een beetje 2.0 gevoel te geven kan het dus vanaf nu via de muur die hier onder geplakt is.

Regels zijn er niet. Doe een voorstel voor een muziekje. Het mag van alles zijn. Als het je leuk lijkt zet je er een reden bij. En anders doe je dat niet.
Aan het eind van de week kies ik een muziekje en doe er een tekstje bij.

Ja. Ik kies. Democratie is een mooi ding maar het kan ook te gek.