Het ding op de heuvel

Op de heuvel staat een ding. Of eigenlijk staat er op het heuveltje bovenop de heuvel een ding. De heuvel zie je al als je zo'n 50 kilometer naar het zuiden van de snelweg afdraait om naar Palamartsa te rijden. Na zo'n beetje 25 kilometer zie je dat er op de heuvel nog een klein heuveltje staat. Pas als je op de heuvel staat zie je dat er op het heuveltje een betonnen pilaar van een meter of vijf, zes hoog staat.

Al veel langer vraag ik me af wat die betonnen pilaar toch is. En waarom hij op dat bultige heuveltje staat. Wat doet hij daar? Wie heeft hem er neer gezet, en waarom?

Het is geen zomer meer. De bomen krijgen langzaam gele bladeren, andere worden rood. In de tuin hangen alleen nog kweeperen aan de bomen. De druiven zijn geplukt. Iedereen is bezig met wijn maken. Ook de zonnebloemen en de mais zijn allemaal weg. Wat handig is om het bultige heuveltje te benaderen want dat staat midden in een maisveld.

De heuvel, die tussen de dorpen Palamartsa en Kovachevets ligt heeft een naam, "Kalakotch". Het zal ongetwijfeld iets betekenen. Je loopt er (stevig doorlopen) in wat meer dan een uur naar toe. De heenweg gaat over iets dat ooit een asfaltweggetje was. Nu zijn het vrij ruime gaten met nog wat asfalt eromheen. Heel soms kom je een vrachtwagen met gekapte boomstammen tegen. Of een auto met een wegkijkende meneer, die in het geheimzinnige gebouw met erg veel (schotel)antennes werkt. Om het gebouw, aan het begin van het bos staat een vervaarlijk hek.

Eenmaal boven steek je een veld over en langzaam verschijnt dan het bultige heuveltje. Wat verder gekomen bleek dat misschien overal de mais verdwenen was, maar nog niet boven op de heuvel. 

Omdat er toch helemaal niemand was liep ik, moeizaam door het maisveld naar het heuveltje. Het was stil, de mais ruiste en ik vroeg me even af waar "Children of the corn" van Stephen King toch ook alweer over ging. 

Het heuveltje was dichtbegroeid, en steil. Bovenop het heuveltje stond inderdaad een betonnen, dunne, hoge pilaar. Het uitzicht was wijds. En dat was het wel. Nergens, op wat lelijke graffiti na stond iets. Er waren geen aanwijzingen, er was geen verklaring. Ik liep een beetje rond, en ging maar weer weg. 

Er was natuurlijk weer mais, een soms vaag pad en een stuk over beton omdat er daaronder een grote gaspijplijn loopt. Langs herfstig wordende bomen en struiken liep ik terug naar huis. 

De "Kalakotch" heuvel is 448 meter hoog. Het bultige heuveltje op de grote heuvel is, volgens de jongen die uitleg gaf in het museum in Popovo een Romeinse grafheuvel. De betonnen pilaar zou op het bultje staan omdat op die plaats Tsaar Boris III in 1937 naar militaire manoeuvres heeft staan kijken. Tsaar Boris overleed in 1943 toen hij terugvloog uit Berlijn. Bulgarije koos in de tweede, net als in de eerste wereldoorlog de kant van Duitsland. Die keuzes hadden niets met ideologie maar wel alles met geschiedenis te maken. Bulgarije wilde stukken land terug die men eerder in de Balkanoorlogen verloren had. En ze gokten dat ze die stukken eerder van Duitsland zou krijgen. Noord Macedonië hoort bij die stukken land. Bulgarije blokkeert nu nog steeds de toetreding van Noord Macedonië tot de EU. 

Van het één komt het ander. Niets gaat hier ooit echt voorbij.