(geen) vlees

De tegels die hier aan de muur in de keuken hangen hebben in elk huis waarin mijn ouders woonden gehangen. Vroeger, heel lang geleden, toen we nog op het dorp woonden had mijn vader, die slager was een eigen slagerij. Achter het huis was een slachtstal. Al kan ik me daar niets van herinneren. De tegels komen uit die stal. Toen de slagerij dicht moest hebben mijn ouders die tegels meegenomen, en de klok uit de winkel. Die klok hangt hier ook.

Vijf jaar geleden stopten Annet en ik met het eten van vlees. Het is langer geleden maar als ik niet precies weet hoe lang geleden iets is zet, of zeg ik altijd "vijf jaar". Vijf jaar geleden dus. Bij Annet had het te maken met een toen hoog aantal stalbranden waarbij veel dieren een zinloze en gruwelijke dood stierven. Ik vroeg me toen al een tijdje af wat mij precies het recht gaf om een levend wezen te laten doden, alleen maar om het op te eten. 

In Bulgarije noemt 3% van de bevolking zich vegetariër (in Nederland is dat 5%), 1% is veganist (in Nederland 2%). 63% van de bevolking eet elke dag vlees en 31% doet dat één of twee keer in de week. Een ouder dingetje dat rondhangt op het internet laat zien dat er per gezin 60 kilo vlees wordt gegeten, in Nederland is (of was want de cijfers komen uit 2018) dat 65 kilo. 

Heel fundamentalistisch is ons geen vlees eten trouwens niet. Als we bij buurman Jordan en buurvrouw Dushka eten dan kauw ik vrolijk het vlees dat ze op tafel zetten weg. Ik ken niet genoeg werkwoorden om uit te leggen dat ik geen vlees eet en al helemaal niet waarom ik dat niet doe. Jordan en Dushka horen bij de groep die één tot twee maal per week vlees eten. Die hoeveelheid heeft waarschijnlijk met inkomen, of beter de beperking van dat inkomen te maken. 

Uit een ver buitenland ontvangen we zo soms een vleesvervangersondersteunigspakket. En dat is fijn want hoewel het eerder aangehaalde artikel stelt dat best flink wat Bulgaren regelmatig vlees vervangende producten eet is het voor ons nog een hele expeditie om die producten te vinden. We rijden er één keer in de zeg drie weken voor naar Targovishte. Dat is een redelijk grote stad. Eenmaal daar worden er een stuk of drie supermarkten afgewerkt. Bij de één kun je tofu kopen. De ander verkoopt een soort discus, op de verpakking staat schnitzel al zal dat misschien een drukfout zijn. Je kunt er veganistische smeerselspul voor op brood kopen en bij weer een andere supermarkt zag ik, waarschijnlijk per ongeluk vegetarische salami. Al was de prijs wel zo dat je er eigenlijk een lening voor af moest sluiten. 

Om dit stukje leuk af te ronden moet ik nu misschien iets zeggen over dat er gekookt moet worden. Maar dat zou onzin zijn. Het is te vroeg, buiten schijnt de zon en de poezen lopen nieuwsgierig door de pas gebosmaaide tuin te snuffelen. 

Dan maar niet rond.