De Onderzoekende Persoon mag graag een eitje koken. En natuurlijk gebruikt ze daarbij de HTC Hero als eierwekker.
Maar kan dat niet anders? Dat zijn van die dingen die je je af kan vragen.
Gelukkig, Egg Watchers bedacht een oplossing zonder mobiele telefoon.
Geef op hun site aan hoe groot het ei is. Of het uit de koelkast komt en hoe hard of zacht het moet worden.
Zijn die keuzes gemaakt, klik dan op "start timer" en Egg Watchers trekt een willekeurige YouTube video met de juiste lengte uit het archief. Is de video afgelopen, dan is het ei goed.
Nu is een pc of laptop in de keuken misschien wat onhandig maar straks, als het tijdperk van de iPad is aangebroken ...
Maar blijft zo'n iPad rechtop staan? Het ding heeft tenslotte ook al geen pootjes.
Misschien kun je hem aan de muur spijkeren. Er zal toch iets mee kunnen?
YouTube, straks via een iPad als eierwekker. De vooruitgang kent geen grenzen.
Weer met dank aan Bright voor deze tip.
zaterdag 30 januari 2010
vrijdag 29 januari 2010
The Clash (met poll)
Het is de laatste tijd wat tobben voor sommigen, met de muziekjes op het vrijdagse blog.
En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Om in ieder geval één lezer tevreden te stellen wilde ik een lied van The Clash doen. Maar ik kan niet zo heel goed kiezen. Ze hebben teveel fijne liedjes.
Dus doe ik er gewoon een paar en hang er een poll aan. Dat had ik toch nog nooit gedaan. Een poll.
Kies welk lied het leukst is. Simpel. En omdat dit blog nu ook weer niet zo heel erg overdreven veel gelezen wordt vertel ik ergens volgende week wel welk lied "gewonnen" heeft.
De schreeuwer in het gestreepte shirtje was de zanger van een ander bandje, Sham 69. Maar verder is het een erg gezellig filmpje.
Een door iemand zelf in elkaar gefrommeld filmpje, ze had nogal een crush op de bassist schrijft ze op YouTube. Maar dat maakt het lied niet minder sterk.
Stukje uit de vrij waardeloze Hell W10 film die The Clash maakte. Vrolijk klinkende Clash.
London Calling, bijna een volkslied.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar jeugdsentiment moet ook weer niet te lang duren.
Keuzes, keuzes, alles is een keuze.
En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Om in ieder geval één lezer tevreden te stellen wilde ik een lied van The Clash doen. Maar ik kan niet zo heel goed kiezen. Ze hebben teveel fijne liedjes.
Dus doe ik er gewoon een paar en hang er een poll aan. Dat had ik toch nog nooit gedaan. Een poll.
Kies welk lied het leukst is. Simpel. En omdat dit blog nu ook weer niet zo heel erg overdreven veel gelezen wordt vertel ik ergens volgende week wel welk lied "gewonnen" heeft.
De schreeuwer in het gestreepte shirtje was de zanger van een ander bandje, Sham 69. Maar verder is het een erg gezellig filmpje.
Een door iemand zelf in elkaar gefrommeld filmpje, ze had nogal een crush op de bassist schrijft ze op YouTube. Maar dat maakt het lied niet minder sterk.
Stukje uit de vrij waardeloze Hell W10 film die The Clash maakte. Vrolijk klinkende Clash.
London Calling, bijna een volkslied.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar jeugdsentiment moet ook weer niet te lang duren.
Keuzes, keuzes, alles is een keuze.
donderdag 28 januari 2010
J.D. Salinger is dood
J.D. Salinger is dood. Ik las het op Twitter. En als het niet zo'n droef bericht was geweest had ik moeten glimlachen. Salinger en Twitter. Tussen Salinger en Twitter moet een onpeilbaar diepe kloof gezeten hebben. Als er iemand gesteld was op zijn privacy dan was ...
Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet schrijven.
Salinger is dood en in de berichten die dat vertellen zal het gaan over zijn zelfverkozen eenzaamheid, dat hij sinds 1965 niets meer heeft gepubliceerd, niets meer heeft willen publiceren. En ze zullen gaan over zijn fameuze "Catcher in the rye". Maar dan zal "Catcher" ook weer gekoppeld worden aan de moordenaar van John Lennon en de would-be moordenaar van Ronald Reagan.
Terwijl het daar natuurlijk helemaal niet om gaat.
Salinger was een groots schrijver. Een kunstenaar met woorden. Schilderen deed hij er misschien wel mee. Schilderen met woorden. Hier een streek, daar wat kleur, naar achteren stappen, kijken en dan daar nog een detail invullen. Af.
Zijn mooiste, korte verhaal is "A perfect day for bananafish".
Een vrouw belt met haar moeder en stelt haar gerust, praat over haar man Seymour. Iets verder komen we Seymour tegen. Op het strand. Hij praat daar met een klein meisje. Ogenschijnlijk is er allemaal niets aan de hand. Maar er hangt iets. Er dreigt iets. En aan het eind van het verhaal ...
Elk woord in mijn beschrijving van het verhaal is houterig in vergelijking met de taal van Salinger. Zijn taal was vloeiend. Elk woord stond bij hem op de juiste plek.
Een foto van hem boven dit stukje had gekund. Maar dat zou Salinger niet gewild hebben.
Dus blijft het bij letters.
Af.
Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet schrijven.
Salinger is dood en in de berichten die dat vertellen zal het gaan over zijn zelfverkozen eenzaamheid, dat hij sinds 1965 niets meer heeft gepubliceerd, niets meer heeft willen publiceren. En ze zullen gaan over zijn fameuze "Catcher in the rye". Maar dan zal "Catcher" ook weer gekoppeld worden aan de moordenaar van John Lennon en de would-be moordenaar van Ronald Reagan.
Terwijl het daar natuurlijk helemaal niet om gaat.
Salinger was een groots schrijver. Een kunstenaar met woorden. Schilderen deed hij er misschien wel mee. Schilderen met woorden. Hier een streek, daar wat kleur, naar achteren stappen, kijken en dan daar nog een detail invullen. Af.
Zijn mooiste, korte verhaal is "A perfect day for bananafish".
Een vrouw belt met haar moeder en stelt haar gerust, praat over haar man Seymour. Iets verder komen we Seymour tegen. Op het strand. Hij praat daar met een klein meisje. Ogenschijnlijk is er allemaal niets aan de hand. Maar er hangt iets. Er dreigt iets. En aan het eind van het verhaal ...
Elk woord in mijn beschrijving van het verhaal is houterig in vergelijking met de taal van Salinger. Zijn taal was vloeiend. Elk woord stond bij hem op de juiste plek.
Een foto van hem boven dit stukje had gekund. Maar dat zou Salinger niet gewild hebben.
Dus blijft het bij letters.
Af.
Library Anywhere
Edwin blogde een week of wat terug nog eens over Library Thing en verwees aan het eind van zijn stuk naar een pdf met informatie over LT's Shelf Browse applicatie.
In dat pdfje stond op de laatste pagina ook iets over Library Anywhere, een applicatie die de catalogus toegankelijk zou maken via je iPhone, Android en Blackberry.
Omdat ik wel nieuwsgierig was heb ik eens gemaild. En kreeg eergisteren het volgende antwoord:
"I'm so sorry for the delay in getting back to you.
We just published a price list--public, for all to see! The goal was to make it cheap and simple.
What it is—a mobile catalog for any library. In short, it provides a mobile catalog, both mobile web and native apps (iPhone, Blackberry and Android). It works with 90% of OPACs, and there's no installation process.
What it does—search the catalog, do account actions (place holds, see checked-out books, etc.), showcase hours, events, locations.
Comes with an "accessibility version" that provides a fully Section 508-compliant version of your existing catalog.
LTFL customers will get integration of tags, reviews, recommendations, other editions
We're taking beta testers now, a few from each system (if you beta-test, we won't charge you until it goes live for *everyone*). Let me know if you might be interested.
Questions?
Best,
Abby"
Uit reacties op het blog van Library Thing over de prijsstelling blijkt dat het gaat om jaarlijkse bedragen. Maar toch. Per jaar € 250,- is niet onoverkomelijk.
Het lijkt me niet handig als we allemaal afzonderlijk onze appjes gaan zitten regelen. Dan spat zo'n App Store of Android Market misschien wat uit zijn voegen.
En of het allemaal zo simpel is als Abby het doet voorkomen weet ik niet. Maar het lijkt te kunnen.
Abbey is te mailen op abigail@librarything.com
woensdag 27 januari 2010
Niet meer voorwaardelijk!
We waren in Langedijk wel gecertificeerd. Maar slechts voorwaardelijk. De afgelopen maanden is er hier dus, tussen alle andere dingen door, hard gewerkt aan het verbeteren van een aantal zaken.
Vanmorgen zat er tussen de post een brief van het certificeringsbureau. Ik geef toe dat ik de brief met enigszins trillende vingers open heb gemaakt. Of misschien is "gescheurd" een beter woord.
Voor wie niet door de tekst wil ploegen, Langedijk is dus nu echt gecertificeerd. Het staat er heus. Ik heb iemand gevraagd het hardop voor te lezen. En die las het ook.
Het is jammer dat iedereen hier nogal grieperig is, anders gingen we aan de taart. Maar dat komt later dan nog wel.
Vinkje erachter, klaar, verder!
Vanmorgen zat er tussen de post een brief van het certificeringsbureau. Ik geef toe dat ik de brief met enigszins trillende vingers open heb gemaakt. Of misschien is "gescheurd" een beter woord.
Voor wie niet door de tekst wil ploegen, Langedijk is dus nu echt gecertificeerd. Het staat er heus. Ik heb iemand gevraagd het hardop voor te lezen. En die las het ook.
Het is jammer dat iedereen hier nogal grieperig is, anders gingen we aan de taart. Maar dat komt later dan nog wel.
Vinkje erachter, klaar, verder!
dinsdag 26 januari 2010
7 uur en 38 minuten per dag voor een schermpje
De Kaiser Family Foundation in Amerika publiceerde vorige week het rapport "Generation M2: Media in the lives of 8-18 year olds".
De samenvatting gaat zo:
"A national survey by the Kaiser Family Foundation found that with technology allowing nearly 24-hour media access as children and teens go about their daily lives, the amount of time young people spend with entertainment media has risen dramatically, especially among minority youth. Today, 8-18 year-olds devote an average of 7 hours and 38 minutes (7:38) to using entertainment media across a typical day (more than 53 hours a week). And because they spend so much of that time 'media multitasking' (using more than one medium at a time), they actually manage to pack a total of 10 hours and 45 minutes (10:45) worth of media content into those 7½ hours."
Je zou er helemaal stil van vallen. Vooral omdat het hier gaat om recreatieve mediaconsumptie (zie voor de methodologie pagina 6).
Natuurlijk viel de media niet stil. Er werd bezorgd gesproken.
Ik ga niet doen alsof ik het hele rapport heb gelezen. Het is 85 pagina's dik. Bovendien heb ik thuis geen printer en lezen van een scherm kost mij (generatiekloof?) na een tijdje teveel moeite. Dus ik heb wat gebladerd.
Opvallend, of bevestigend vond ik de constatering van de onderzoekers dat het bezit van mobiele apparaten als een laptop en een mobieltje flink is toegenomen. En dat de groei van de mediaconsumptie voor een flink deel op die apparaten plaatsvindt.
Het rapport zegt op pagina 30 ook iets over het lezen van gedrukte media. Het zal misschien niet verbazen. Er wordt minder gelezen. Ook als je de tijd meeneemt die kinderen via een schermpje lezen en dat laatste had ik dan weer niet verwacht.
Het percentage kinderen dat een boek leest groeit trouwens iets, de daling komt voornamelijk door het minder lezen van tijdschriften en kranten.
Haast als bijzin wordt trouwens geconstateerd dat kinderen die veel lezen gemiddeld hogere cijfers halen dan kinderen die minder vaak lezen.
Het lijkt me dat juist die bevinding niet onbelangrijk is.
De samenvatting gaat zo:
"A national survey by the Kaiser Family Foundation found that with technology allowing nearly 24-hour media access as children and teens go about their daily lives, the amount of time young people spend with entertainment media has risen dramatically, especially among minority youth. Today, 8-18 year-olds devote an average of 7 hours and 38 minutes (7:38) to using entertainment media across a typical day (more than 53 hours a week). And because they spend so much of that time 'media multitasking' (using more than one medium at a time), they actually manage to pack a total of 10 hours and 45 minutes (10:45) worth of media content into those 7½ hours."
Je zou er helemaal stil van vallen. Vooral omdat het hier gaat om recreatieve mediaconsumptie (zie voor de methodologie pagina 6).
Natuurlijk viel de media niet stil. Er werd bezorgd gesproken.
Ik ga niet doen alsof ik het hele rapport heb gelezen. Het is 85 pagina's dik. Bovendien heb ik thuis geen printer en lezen van een scherm kost mij (generatiekloof?) na een tijdje teveel moeite. Dus ik heb wat gebladerd.
Opvallend, of bevestigend vond ik de constatering van de onderzoekers dat het bezit van mobiele apparaten als een laptop en een mobieltje flink is toegenomen. En dat de groei van de mediaconsumptie voor een flink deel op die apparaten plaatsvindt.
Het rapport zegt op pagina 30 ook iets over het lezen van gedrukte media. Het zal misschien niet verbazen. Er wordt minder gelezen. Ook als je de tijd meeneemt die kinderen via een schermpje lezen en dat laatste had ik dan weer niet verwacht.
Het percentage kinderen dat een boek leest groeit trouwens iets, de daling komt voornamelijk door het minder lezen van tijdschriften en kranten.
Haast als bijzin wordt trouwens geconstateerd dat kinderen die veel lezen gemiddeld hogere cijfers halen dan kinderen die minder vaak lezen.
Het lijkt me dat juist die bevinding niet onbelangrijk is.
maandag 25 januari 2010
Google Goggles, een (kleine) buitentest
Ik schreef al eens eerder over Google Goggles, dat wonderlijke appje voor de Android (het komt er ook voor de iPhone). Goggles, als het goed gaat, herkent voorwerpen, gebouwen, zo'n beetje alles behalve mensen en dieren eigenlijk. Zegt Google. Na de herkenning stuurt Google je dan linkjes met informatie.
Omdat de Onderzoekende Persoon en ik afgelopen zaterdag toch naar Amsterdam gingen voor het optreden van State Of Monc leek het een aardig idee om Goggles eens aan een buitentest te onderwerpen.
Werkt Goggles buiten? Ja, vaak wel. Al moet je er soms je best voor doen.
Met de achterkant van het Centraal Station kan Goggles niets, maar misschien ligt dat aan de bouwputten. Een foto van de voorkant levert algemene informatie over het station op en toont hotels in de buurt van CS.
Ik heb meer dingen geprobeerd maar knapte een beetje af op het niet herkennen van de beurs van Berlage. Ook niet na drie pogingen. Jammer is verder dat de getoonde informatie allemaal van Engelstalige sites afkomstig is.
Een nadeel is dat je de gemaakte foto's een dag later niet meer van je telefoon naar je pc kunt overzetten. Tenminste, ons is het niet gelukt. Waardoor we met een echt fototoestel foto's van de foto's op de telefoon moesten maken.
We hadden natuurlijk kunnen proberen of Goggles de OBA herkende. Maar dat vond de Onderzoekende Persoon wat teveel op werk gaan lijken.
Bovendien moesten er nog laarzen worden gekocht.
Niet door mij trouwens.
Tijdens dat proces kon ik gelukkig fijn met Shazam spelen. Dat appje herkent muziek.
Er zijn best veel laarzenwinkels in Amsterdam weet ik nu. En in allemaal wordt suffe muziek gedraaid. Het ergste lied plak ik even hieronder. Ik dacht eigenlijk dat het een slechte grap was. Maar Shazam liet me keihard weten dat iemand dit ooit echt in elkaar gekunsteld had.
Foei.
zaterdag 23 januari 2010
De box die zichzelf wil verkopen
Op Ebay tracht op dit moment een kunstwerk zichzelf te verkopen. En dat had ik toch nog nooit eerder gezien.
"A tool to deceive and Slaughter", fijne titel trouwens, is een werk van Caleb Larsen. Het is niet meer dan een zwarte box. Maar wel één met een "eigen" willetje. In de box bevindt zich namelijk een processor die elke tien minuten kijkt of "hij" al verkocht is.
En het aardige is, ook al koop je de box, de processor blijft kijken en zichzelf te koop aanbieden. Met wat geluk heb je het ding dus jaren in je bezit. Of maar heel even.
Wonderlijk. Het bod staat nu (zaterdag 23 januari, een uur of half één) op $4250,-.
Met dank aan Bright voor de tip
vrijdag 22 januari 2010
Bumayé!
Er is geen aanleiding voor het muziekje van deze vrijdag. Het is alleen maar aanstekelijk en leuk.
Maar goed. Ik doe m'n best. Typhoon, de rapper van het lied Bumayé komt uit Zwolle. En het postje van dinsdag ging over Zwolle. Dat postje werd geretweet door joukeinenschede die, hoop ik, in Enschede woont en/of werkt. En laat ik nu de strakst spelende jazzgroep van Nederland, de New Cool Collective begin dit jaar hebben zien spelen in, van alle plaatsen op de wereld, Enschede.
Zo. Aanleiding. Of reden. Strik erom. Klaar.
Bumayé was trouwens de aanmoedigingskreet die naar Muhammad Ali werd geschreeuwd toen die in 1974 in Zaire bokste tegen George Foreman. Bumayé betekent "Dood hem", wat weer geroepen werd omdat Foreman trots met twee honden rondliep die vroeger in Zaire werden gebruikt om mensen aan te vallen.
He, nou staat er toch weer een verhaal.
Maar goed. Ik doe m'n best. Typhoon, de rapper van het lied Bumayé komt uit Zwolle. En het postje van dinsdag ging over Zwolle. Dat postje werd geretweet door joukeinenschede die, hoop ik, in Enschede woont en/of werkt. En laat ik nu de strakst spelende jazzgroep van Nederland, de New Cool Collective begin dit jaar hebben zien spelen in, van alle plaatsen op de wereld, Enschede.
Zo. Aanleiding. Of reden. Strik erom. Klaar.
Bumayé was trouwens de aanmoedigingskreet die naar Muhammad Ali werd geschreeuwd toen die in 1974 in Zaire bokste tegen George Foreman. Bumayé betekent "Dood hem", wat weer geroepen werd omdat Foreman trots met twee honden rondliep die vroeger in Zaire werden gebruikt om mensen aan te vallen.
He, nou staat er toch weer een verhaal.
donderdag 21 januari 2010
Het vogeltje van Twitter
Een mooi rustig vogeltje is het. Vrolijk ook. Degenen die twitteren, en dat doet toch bijna iedereen, zullen het vogeltje misschien herkennen. Of anders toch wel de Fail Whale.
Het vogeltje, de variaties op het vogeltje en de Fail Whale zijn ontworpen door de brit Simon Oxley. Hij woont al jaren in japan en dat zie je ook wel terug in zijn stijl. Vind ik. Duidelijke, heldere lijnen, niet al te heftige kleuren.
Oxley heeft veel van zijn illustraties ondergebracht bij istockphoto. Op die site kun je zoeken in duizenden pagina's met illustraties, video's en foto's. Als je iets gevonden hebt wat je mooi vindt kun je het voor een vrij luttel bedrag downloaden en dan mag je het gebruiken op bijvoorbeeld je website.
En dat is ook precies wat Twitter deed met het Twittervogeltje. Zoeken, vinden, één keer 15 dollar betalen per plaatje en klaar. Zonder naamsvermelding gebruiken ze zo al jaren Oxley's werk.
En het mooiste is. Oxley vindt dat prima. Doordat Twitter zijn werk is gaan gebruiken zijn hij en zijn illustraties veel bekender geworden. Zeker toen de media de aankoopgeschiedenis van het vogeltje ontdekten.
En dat is behalve goed voor zijn zelfbeeld vast ook niet slecht voor de omzet.
Misschien zit er ook iets tussen zijn werk voor @geeftantwoord?
woensdag 20 januari 2010
169 antwoorden
Edge (nee, deze post gaat niet over de gitarist van U2) is geen website waar je heen gaat voor puur amusement. Of hoe je het wilt noemen.
De NRC schreef afgelopen zaterdag over de jaarlijkse vraag van Edge. Maar omdat ik met bijna alles zwaar achterloop las ik dat artikel gisteravond pas.
De vraag luidde: "Hoe heeft het internet veranderd hoe je denkt?"
Boeiende vraag. En Edge geeft je het antwoord van tal van schrijvers, denkers, wetenschappers. Ik ken er, ik geef het toe, maar een aantal van.
Susan Blackmore, die een mooi boek schreef over het idee meme, moet veel van haar eigen ideeen bevestigd zien.
Zij zegt: "Is the Internet itself thinking? I would say yes, or if not it is on the verge of doing so. The digital information it passes around is a third replicator; a kind of information that is copied, varied and selected by the massive machinery of the Internet and the Web.
So how has the Internet changed the way I think? The words I am writing now are far less "mine" than they were before. Indeed they have been created as much by John Brockman, the Edge community, and the entire Internet as by little me. I did not so much write them, as they used me to get themselves written."
Richard Dawkins, evolutiebioloog en bestrijder van waanideeën gaat wat voorbij aan de vraag en komt onder andere met: "Of course there are negative aspects, but they are easily forgiven. I've already referred to the lamentable content of many chat room conversations without editorial control. The tendency to flaming rudeness is fostered by the convention — whose sociological provenance we might discuss one day — of anonymity. Insults and obscenities, to which you would not dream of signing your real name, flow gleefully from the keyboard when you are masquerading online as 'TinkyWinky' or 'FlubPoodle' or 'ArchWeasel'.
Brian Eno, voormalig popmuzikant en kunstenaar: "I notice that I now digest my knowledge as a patchwork drawn from a wider range of sources than I used to. I notice too that I am less inclined to look for joined-up finished narratives and more inclined to make my own collage from what I can find. I notice that I read books more cursorily — scanning them in the same way that I scan the Net — 'bookmarking' them."
En zo kan ik wel een doorgaan met knippen en plakken, Daniel Dennett, Marc Hauser, er zijn 169 antwoorden op de vraag verzameld.
Het is soms een beetje doorbijten. Maar lezen en denken zijn dan ook werkwoorden.
Nu nog bedenken wat ik zelf denk.
dinsdag 19 januari 2010
De Onderzoekende Persoon in Zwolle-Zuid
Ik was nog steeds niet in Zwolle-Zuid geweest. Maar omdat het retail idee nog lang niet voorbij is en ik in het weekend toch in de buurt was werd het tijd om er eens te gaan kijken.
Nu kan ik er natuurlijk zelf weer van alles van gaan zitten vinden maar, laat ik het anders doen. Laat ik eens een doelgroep nemen. Eens kijken wat die er van vindt.
Vrouw, baan, inkomen, leest, digitaal slim, was ooit lid van een bibliotheek (niet die in Zwolle) maar vergat de jaarlijkse giro en was trouwens ook niet echt gecharmeerd van de afkeurende blikken als ze de materialen te laat terug kwam brengen.
Ik noem haar voor dit postje maar even de Onderzoekende Persoon. Een groep kan ik er niet van maken, echt representatief is het dus allemaal niet.
Zaterdagochtend, tegen elven. De bibliotheek ligt in een winkelcentrum en de Onderzoekende Persoon ontdekte hem het eerst. Plusje dus voor het nieuwe logo dat aan de gevel zit.
Veel ramen, fijne inkijk en bij de ingang meteen een hoop plek voor platte presentatie. Eerste indruk: vrolijk, licht, modern maar wel vriendelijk, ruimtelijk door de niet te hoge kasten. Rechts de volwassenafdeling, links de jeugd. Wat verderop waarschijnlijk een balie en achterin tafeltjes om kranten etc te lezen en de computer te raadplegen. Daar was het het drukst. Dat kon je bij de ingang al zien.
Na de Onderzoekende Persoon bij de platte presentatiemeubels te hebben weggelokt, we moesten tenslotte wel serieus aan de gang, vroeg ik haar of ze wat boeken kon vinden. Stig Larsson ging vlug. Onder een groot bord met "De Beleving" stond een wat kleiner bord met "Spannend". Het vinden van de L was trouwens wel lastig. De kasten stonden nogal vol en omdat het niet echt duidelijk was dat de kast uit verschillende secties was opgebouwd liep het alfabet volgens de Onderzoekende Persoon wat raar. De bordjes met letters die in de kast gestoken waren vielen haar niet op.
"Steeds verder weg" van Büch was lastiger te vinden. Daar was de computer voor nodig. Niemand verzint dat dat boek bij De Beleving > waar gebeurde verhalen > reisbeschrijvingen staat. Maar met die plaatsingsgegevens zou het boek vlug te vinden moeten zijn. Nou ja, het moest er zijn maar het stond er niet. "Daar loopt vast al iemand mee rond" zei ik nog. De Onderzoekende Persoon vond dat een te makkelijke uitvlucht.
Nog één dan. Otje van Annie M.G. Ook de jeugdboeken staan er mooi bij in Zwolle-Zuid. Veel bordjes met "Voor jou" wat, dacht ik, weer niets met 4you te maken had. Maar in ieder geval, de Onderzoekende Persoon zocht zich suf maar kon het niet vinden. En in de catalogus stond gewoon "Jeugd 8-12 leesboeken B SCHM" wat ik eerlijk gezegd niet echt vond klinken als een verwijzing naar de nieuwe indeling. Bij de grote hoeveelheid "Voor jou" boeken stond het tenminste niet. Na lang zoeken hebben we het opgegeven.
En nee, we hebben het niet gevraagd. We hadden het makkelijk kunnen doen. De informatiebalie is mooi klein en toegankelijk maar er was nog meer te doen die dag.
Die laatste tegenslag vergalde het humeur trouwens helemaal niet. De Onderzoekende Persoon vond het erg leuk in Zwolle-Zuid. Veel frontale presentatie, open, uitnodigend en vriendelijk. Als er een bepaald boek niet was kwam ze vanzelf wel een ander tegen. Net als in een boekhandel. Ze zou er zeker lid worden. En dat is toch mooi.
Of ze een boek dat ze echt zocht, nodig had, dan ook in de bibliotheek zou gaan lenen en niet meer bij Bol.com zou gaan halen? Dat was waarschijnlijk niet een echt goede vraag aan een vrouw die haar HTC Hero net had omgebouwd tot modem voor de laptop.
Ze vroeg zich nog wel af waarom een bibliotheek niet wat kon doen met die RFID dingen in de boeken. Konden die niet gekoppeld worden aan de catalogus zodat je kon zien waar wat stond?
Zwolle-Zuid, je kunt er misschien niet alles meteen vinden maar ondanks dat lijkt het ook mij een mooie stap in een goede richting.
Nog even een filmpje. Dat stond ergens op YouTube. Wel even het geluid uit zetten. Behalve als je van irritant pielen op een gitaar houdt.
Nu kan ik er natuurlijk zelf weer van alles van gaan zitten vinden maar, laat ik het anders doen. Laat ik eens een doelgroep nemen. Eens kijken wat die er van vindt.
Vrouw, baan, inkomen, leest, digitaal slim, was ooit lid van een bibliotheek (niet die in Zwolle) maar vergat de jaarlijkse giro en was trouwens ook niet echt gecharmeerd van de afkeurende blikken als ze de materialen te laat terug kwam brengen.
Ik noem haar voor dit postje maar even de Onderzoekende Persoon. Een groep kan ik er niet van maken, echt representatief is het dus allemaal niet.
Zaterdagochtend, tegen elven. De bibliotheek ligt in een winkelcentrum en de Onderzoekende Persoon ontdekte hem het eerst. Plusje dus voor het nieuwe logo dat aan de gevel zit.
Veel ramen, fijne inkijk en bij de ingang meteen een hoop plek voor platte presentatie. Eerste indruk: vrolijk, licht, modern maar wel vriendelijk, ruimtelijk door de niet te hoge kasten. Rechts de volwassenafdeling, links de jeugd. Wat verderop waarschijnlijk een balie en achterin tafeltjes om kranten etc te lezen en de computer te raadplegen. Daar was het het drukst. Dat kon je bij de ingang al zien.
Na de Onderzoekende Persoon bij de platte presentatiemeubels te hebben weggelokt, we moesten tenslotte wel serieus aan de gang, vroeg ik haar of ze wat boeken kon vinden. Stig Larsson ging vlug. Onder een groot bord met "De Beleving" stond een wat kleiner bord met "Spannend". Het vinden van de L was trouwens wel lastig. De kasten stonden nogal vol en omdat het niet echt duidelijk was dat de kast uit verschillende secties was opgebouwd liep het alfabet volgens de Onderzoekende Persoon wat raar. De bordjes met letters die in de kast gestoken waren vielen haar niet op.
"Steeds verder weg" van Büch was lastiger te vinden. Daar was de computer voor nodig. Niemand verzint dat dat boek bij De Beleving > waar gebeurde verhalen > reisbeschrijvingen staat. Maar met die plaatsingsgegevens zou het boek vlug te vinden moeten zijn. Nou ja, het moest er zijn maar het stond er niet. "Daar loopt vast al iemand mee rond" zei ik nog. De Onderzoekende Persoon vond dat een te makkelijke uitvlucht.
Nog één dan. Otje van Annie M.G. Ook de jeugdboeken staan er mooi bij in Zwolle-Zuid. Veel bordjes met "Voor jou" wat, dacht ik, weer niets met 4you te maken had. Maar in ieder geval, de Onderzoekende Persoon zocht zich suf maar kon het niet vinden. En in de catalogus stond gewoon "Jeugd 8-12 leesboeken B SCHM" wat ik eerlijk gezegd niet echt vond klinken als een verwijzing naar de nieuwe indeling. Bij de grote hoeveelheid "Voor jou" boeken stond het tenminste niet. Na lang zoeken hebben we het opgegeven.
En nee, we hebben het niet gevraagd. We hadden het makkelijk kunnen doen. De informatiebalie is mooi klein en toegankelijk maar er was nog meer te doen die dag.
Die laatste tegenslag vergalde het humeur trouwens helemaal niet. De Onderzoekende Persoon vond het erg leuk in Zwolle-Zuid. Veel frontale presentatie, open, uitnodigend en vriendelijk. Als er een bepaald boek niet was kwam ze vanzelf wel een ander tegen. Net als in een boekhandel. Ze zou er zeker lid worden. En dat is toch mooi.
Of ze een boek dat ze echt zocht, nodig had, dan ook in de bibliotheek zou gaan lenen en niet meer bij Bol.com zou gaan halen? Dat was waarschijnlijk niet een echt goede vraag aan een vrouw die haar HTC Hero net had omgebouwd tot modem voor de laptop.
Ze vroeg zich nog wel af waarom een bibliotheek niet wat kon doen met die RFID dingen in de boeken. Konden die niet gekoppeld worden aan de catalogus zodat je kon zien waar wat stond?
Zwolle-Zuid, je kunt er misschien niet alles meteen vinden maar ondanks dat lijkt het ook mij een mooie stap in een goede richting.
Nog even een filmpje. Dat stond ergens op YouTube. Wel even het geluid uit zetten. Behalve als je van irritant pielen op een gitaar houdt.
maandag 18 januari 2010
Het verhaal online met YouTellYou
De laatste paar maandagen staat hier steeds een dingetje met foto's. Een filmpje, een presentatie. Zoiets. Leuk om te maken, misschien leuk voor op een website maar wat er vaak ontbreekt is de mogelijkheid om iets met tekst te doen.
Vandaag als kuntselwerkje YouTellYou, the online magazine of our lives. De "ondertitel" zegt het eigenlijk allemaal al. YouTellYou geeft je de mogelijkheid online een krant, nieuwsbrief, zoiets in elkaar te draaien.
Gratis account maken, foto's uploaden vanaf je pc, Facebook of Flickr, titel verzinnen, als je wilt een geotag toevoegen en dan ben je al bijna op de helft. Met wat muisklikken plaats je de foto's op een pagina. Tekst daarnaast zetten (linken kan, al moet je daar zelf de html voor tikken). Klaar.
Nu dacht ik, of misschien dacht ik wel helemaal niks en deed ik alleen maar, dat het eindproduct wel te embedden zou zijn in dit blog.
Dat kan dus niet, embedden. Ik ben dan ook blij dat ik niet een heel woestijnavontuur tot magazine heb omgebouwd. Ik heb me beperkt tot een stukje over de levendeboekenpc in Langedijk. In 10 minuten was het klaar.
Embedden is eigenlijk ook niet nodig. Waarom zou je? YouTellYou geeft je de mogelijkheid het gemaakte magazine te mailen naar iedereen en alles en je kunt het ook nog met één klik twitteren.
Ideaal voor bibliotheken die hun klanten via een mailing op de hoogte willen brengen van bijvoorbeeld hun activiteiten.
Wel jammer dat ik de site pas ontdekte nadat ik bij ProBiblio een contract tekende voor een digitale nieuwsbrief. Dat is dus een beetje zonde van het geld.
Vandaag als kuntselwerkje YouTellYou, the online magazine of our lives. De "ondertitel" zegt het eigenlijk allemaal al. YouTellYou geeft je de mogelijkheid online een krant, nieuwsbrief, zoiets in elkaar te draaien.
Gratis account maken, foto's uploaden vanaf je pc, Facebook of Flickr, titel verzinnen, als je wilt een geotag toevoegen en dan ben je al bijna op de helft. Met wat muisklikken plaats je de foto's op een pagina. Tekst daarnaast zetten (linken kan, al moet je daar zelf de html voor tikken). Klaar.
Nu dacht ik, of misschien dacht ik wel helemaal niks en deed ik alleen maar, dat het eindproduct wel te embedden zou zijn in dit blog.
Dat kan dus niet, embedden. Ik ben dan ook blij dat ik niet een heel woestijnavontuur tot magazine heb omgebouwd. Ik heb me beperkt tot een stukje over de levendeboekenpc in Langedijk. In 10 minuten was het klaar.
Embedden is eigenlijk ook niet nodig. Waarom zou je? YouTellYou geeft je de mogelijkheid het gemaakte magazine te mailen naar iedereen en alles en je kunt het ook nog met één klik twitteren.
Ideaal voor bibliotheken die hun klanten via een mailing op de hoogte willen brengen van bijvoorbeeld hun activiteiten.
Wel jammer dat ik de site pas ontdekte nadat ik bij ProBiblio een contract tekende voor een digitale nieuwsbrief. Dat is dus een beetje zonde van het geld.
zondag 17 januari 2010
De zondagse weemoed van Tom Waits
Wie er met Closing Time van Tom Waits aan kwam zetten weet ik niet meer. Het zal rond de tijd van Swordfishtrombones geweest zijn. 1983. Die plaat was een ondergrondse rage, al vond ik er weinig aan. Dat gedoe met potten en pannen, en kon die man niet gewoon zingen dan?
Closing Time komt uit 1976 (hé, daar heb je dat jaartal weer). Waits doet op deze lp nog normaal.
Eigenlijk had de plaat iets als Instant Melancholia moeten heten, of zoiets. Dat was duidelijker geweest. Je zou er zo van aan de Prozac gaan. Niet dat de plaat treurig is, of depressief, meer weemoedig tot in het extreme. Tot in de kieren van de liedjes zit de weemoed.
Martha. Over een liefde die ooit was, en toen niet meer.
Over herinneringen, vertellen, uitleggen en het wachten met het zeggen van het belangrijkste tot het bijna allerlaatst.
Closing Time komt uit 1976 (hé, daar heb je dat jaartal weer). Waits doet op deze lp nog normaal.
Eigenlijk had de plaat iets als Instant Melancholia moeten heten, of zoiets. Dat was duidelijker geweest. Je zou er zo van aan de Prozac gaan. Niet dat de plaat treurig is, of depressief, meer weemoedig tot in het extreme. Tot in de kieren van de liedjes zit de weemoed.
Martha. Over een liefde die ooit was, en toen niet meer.
Over herinneringen, vertellen, uitleggen en het wachten met het zeggen van het belangrijkste tot het bijna allerlaatst.
And I was always so impulsive,
I guess that I still am,
And all that really mattered then
Was that I was a man.
I guess that our being together
Was never meant to be.
And Martha, Martha,
I love you can't you see?
And those were the days of roses,
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows,
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.
I guess that I still am,
And all that really mattered then
Was that I was a man.
I guess that our being together
Was never meant to be.
And Martha, Martha,
I love you can't you see?
And those were the days of roses,
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows,
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.
vrijdag 15 januari 2010
Vrijdags discodansje met The Spinners
Vandaag vind ik "Rubberband man" een lekker lied, knap gemaakt, pracht refrein. En dan die pakken, dat dansje!
Maar toen het eind 1976 uitkwam zal ik er van gegruwd hebben. Disco. Brrr.
Disco, dat kon echt niet. Vonden we.
In 1976 deed ik voor de tweede keer de eerste klas van de HAVO. We deden het nog een keer. Alweer "we".
In mijn herinnering is het alsof iedereen uit 1E bleef zitten. Kees die later plots Cees heette. S. die best ok was behalve als hij om zich heen ging slaan. H. die soms dagen niets zei, ook niet tegen leraren. Misschien was de jongen die ik laatst in de supermarkt zag er ook bij. Maar dat weet ik niet zeker meer.
Het was niet dat we niet wilden leren. Maar het kwam er gewoon niet van. En toen was het jaar plots voorbij. En werd 1E bruut uit elkaar getrokken.
Muziek was er wel. We hadden het er zelfs vaak over. Maar het klopte niet helemaal. Denk ik nu. Daar zaten we met lp's van Steely Dan, Yes, Frank Zappa, Little Feat. En Pink Floyd hebben we ook nog geprobeerd. We deden wel ons best, en we vonden het ook wel mooi. Of zoiets.
Maar het klonk allemaal ook wel erg braaf, of ouwelijk. In 1976.
Er ontbrak iets.
"Something better change". Maar dat gebeurde pas echt in 1977.
En tot die tijd zaten we wat te wachten. Op iets. En van disco te gruwen. Terwijl onder het huiswerk de pen gedachteloos op het bureautje met The Spinners meetikte.
Maar toen het eind 1976 uitkwam zal ik er van gegruwd hebben. Disco. Brrr.
Disco, dat kon echt niet. Vonden we.
In 1976 deed ik voor de tweede keer de eerste klas van de HAVO. We deden het nog een keer. Alweer "we".
In mijn herinnering is het alsof iedereen uit 1E bleef zitten. Kees die later plots Cees heette. S. die best ok was behalve als hij om zich heen ging slaan. H. die soms dagen niets zei, ook niet tegen leraren. Misschien was de jongen die ik laatst in de supermarkt zag er ook bij. Maar dat weet ik niet zeker meer.
Het was niet dat we niet wilden leren. Maar het kwam er gewoon niet van. En toen was het jaar plots voorbij. En werd 1E bruut uit elkaar getrokken.
Muziek was er wel. We hadden het er zelfs vaak over. Maar het klopte niet helemaal. Denk ik nu. Daar zaten we met lp's van Steely Dan, Yes, Frank Zappa, Little Feat. En Pink Floyd hebben we ook nog geprobeerd. We deden wel ons best, en we vonden het ook wel mooi. Of zoiets.
Maar het klonk allemaal ook wel erg braaf, of ouwelijk. In 1976.
Er ontbrak iets.
"Something better change". Maar dat gebeurde pas echt in 1977.
En tot die tijd zaten we wat te wachten. Op iets. En van disco te gruwen. Terwijl onder het huiswerk de pen gedachteloos op het bureautje met The Spinners meetikte.
donderdag 14 januari 2010
De kat van Jack Kerouac
Ik mag dan tegenwoordig nooit meer een roman lezen, vroeger deed ik dat wel. En dat ging dan op dezelfde, misschien wat maniakale wijze als ik nu non-fictie lees. Geef me nu een leuke bladzijde over de Burgess shale en ik wil er meteen alles van weten.
Vroeger ging dat ook zo met fictie. George Orwell, Boudewijn Büch, Ted van Lieshout, Edward Abbey, Shakespeare, Toon Tellegen, één leuk boek en voor ik het wist stond er een hele rij in de kast.
De langste rij is die met boeken van Jack Kerouac. Dat was zo'n beetje mijn eerste literaire held. Prachtige boeken schreef de man, maar soms ook totaal onleesbaar gemompel. Tragisch, dat was hij op zijn minst. Wereldberoemd geworden met "On the road" en verder zijn hele leven bezig geweest met bewijzen dat hij heus nog wel zo'n prachtboek kon schrijven. Wat wel lukte wat betreft stijl maar nooit meer wat betreft roem, verkoop, dat soort dingen.
Vastgelopen in het deels door hemzelf geschapen beeld van hippie voor die bestonden, wild, vol drank en drugs. En dat terwijl hij diep in zijn hart een aartsconservatief was.
Zijn laatste echt goede boek, vind ik, schreef hij in 1962, "Big Sur". Het boek is, net als bijna al zijn werk, autobiografisch en vertelt over zijn vastlopen in roem en het onvermogen nog te schrijven. Om aan de druk te ontkomen vlucht hij naar een hut in het natuurgebied Big Sur. Waar het niet beter met hem gaat. Allesbehalve. Het hoogtepunt van het boek is een warrig, gehaast, jachtig haast psychedelisch stuk waarin Kerouac teveel drinkt, teveel speed gebruikt en te horen krijgt dat zijn kat, Tyke is overleden. Die mededeling maakt de ware gekte in hem los.
In de biografie van Ann Charters over Kerouac staat een prachtige, diep droeve foto van hem. Helaas is die foto nergens vinden op het internet.
De grote literaire held, de voorbeeldrebel zit uitgeblust, zijn hoofd leunend op zijn arm met lege ogen naast zijn moeder met wie hij dan weer in één huis woont. In de schoot van zijn moeder ligt een kat te slapen.
Alles is droefheid op die foto.
Kerouac had wat met katten. En het meest had hij met Tyke, wiens overlijden hem in Big Sur een zenuwinzinking bezorgde en met wie hij op de foto boven dit stukje staat.
De url van dit blog begint dan ook niet voor niets met Tyke.
woensdag 13 januari 2010
Marktonderzoek in de OBA
Van een tabel hier of een grafiek daar schrik ik niet meer zo gauw. Dacht ik. Tot vanmorgen.
In de OBA werden de uitkomsten van een marktonderzoek gepresenteerd. Niet zomaar het zoveelste marktonderzoek onder een klein groepje maar een heus echt en volwaardig onderzoek gedaan in opdracht van de projectgroep bibliotheekinnovatie. Onder 2000 mensen (leden en niet-leden) van 14 (kan ook 16 of 18 zijn) tot 65.
Kort samengevat onderzocht men wat een ideale bibliotheek zou zijn, wat men vindt van de huidige bibliotheek, welke doelgroepen er te onderscheiden zijn, wat men vindt van de aangekondigde mogelijkheden van bibliotheek.nl en in hoeverre bibliotheek.nl een aanvulling/verbetering zou zijn op de fysieke bibliotheek.
Dat is dus een hoop. En er rolde dan ook een grote hoeveelheid data en grafieken over het scherm.
Wat me bijbleef.
27% van de mensen die in de bibliotheek komt, leent/gebruikt grijs. Dat is een hoop. Als bibliotheken die mensen zou kunnen verleiden lid te worden scheelt dat 2 miljoen leden.
De ideale bibliotheek is voor mensen een bibliotheek met een ruim aanbod (45%), waar je snel en efficiënt iets kunt vinden (44%) en is een onuitputtelijke bron tot ontdekken (31%)
Zwaktes in de beleving van de ondervraagden zijn dat men niet snel en efficiënt iets kan vinden, dat men niet verrast wordt en dat bibliotheken in de beleving niet praktisch en vriendelijk zijn en dat men bibliotheken ziet als streng en zakelijk.
En dan bibliotheek.nl zoals het zou kunnen worden. Wat vindt men daarvan?
57% vindt de site aantrekkelijk en 62% geeft aan de site te zullen gaan gebruiken. Van de niet-leden zegt 49% dat ze de site zouden gaan gebruiken. 16% van de niet-leden zegt zelfs dat men lid zou worden vanwege de site.
Helaas vindt men bibliotheek.nl niet vriendelijk, sociaal, gemoedelijk en warm. Maar wel weer streng en zakelijk. Dat valt dus tegen.
En dan nog even wat men vond van de mogelijke functionaliteiten van bibliotheek.nl.
Tja.
De dingen waar men toch het allervrolijkst van werd waren het online verlengen, reserveren en zoeken. 71% vond dat helemaal prachtig. Voor de web 2.0 adepten onder de lezers. Helaas vond maar 21 % de geboden widgets de bom en maar 26 % wilde zelf gaan taggen.
Omdat er ook nog koffie moest worden gedronken kon ik niet tot het eind blijven. Ik weet dus niet of men ook heeft gevraagd of de ondervraagden bekend waren met de mogelijkheden van de huidige bibliotheek sites.
En dat was het wel. Ik kan het gekrabbel op mijn bloknoot verder niet lezen. Helaas kregen we het rapport niet mee naar huis. Als alles goed gaat kan het wel vanavond gedownload worden vanaf de nieuwe VOB site en/of bibliotheek.nl.
En als het vanvond niet lukt dan kan het morgen. Heus. Zei men.
Update. De presentatie kan nu gedownload worden. Voor het hele rapport moet je even mailen. Het adres staat op dezelfde pagina.
dinsdag 12 januari 2010
#durftevragen
Het was me een beetje ontgaan, #durftevragen op Twitter, maar de laatste tijd zie ik steeds meer van die hashtags voorbij komen. Mooi, simpel, to the point en vlug.
Al met al.
Is #durftevragen de geruisloze opvolger van Al@din?
Is er een boot gemist?
Kunnen we (nog) iets met #durftevragen?
Of moet #durftevragen dan toch echt iets met bronvermeldingen gaan doen?
Kinderen en schrijven
Biblioblogjes gaan vaak/soms/af en toe over lezen. Maar weer bijna nooit over schrijven.
Vorig jaar werd in Engeland door de National Literacy Trust onderzoek gedaan naar de beleving van het schrijven onder kinderen. 3001 kinderen in de leeftijd van 8 tot en met 16 werden ondervraagd.
Er waren een aantal vragen waar men een antwoord op wilde vinden. In hoeverre vinden kinderen het fijn om te schrijven? Op wat voor manier schrijven ze? Hoe goed denken ze zelf dat ze schrijven en wat vinden ze van schrijven?
Het hele, omvangrijke rapport is te vinden op de site van de NLT maar een aantal bevindingen herkauw ik hier even.
55% had een profiel op een site als Facebook.
24% had een eigen blog.
82% stuurde minstens eenmaal per maand een sms.
73% chat.
Kinderen die een blog hadden vonden schrijven leuker dan degenen die geen blog hadden. Maar dat lijkt me een open deur. Veel aardiger is de bevinding dat de kinderen die blogden (is dat eigenlijk een woord?) meer zelfvertrouwen hadden met betrekking tot schrijven en ook vaker schreven dan andere kinderen.
Ook opmerkelijk als resultaat vond ik de bevinding dat bijna 60% van de kinderen meent dat computers hen in staat stellen creatief te zijn, ze zich beter kunnen concentreren met een computer en dat ze door de computer meer (zijn) gaan schrijven.
Het rapport zit verder vol met aardige vondsten die de mogelijke angst voor een negatieve invloed van de pc op het schrijven wat relativeren. Zo gebruikt 50% de computer elke dag om voor de "leuk" te schrijven, terwijl maar 18,3 % de computer dagelijks voor schoolwerk gebruikt.
Maar als ik nog langer doorga begint het overschrijven te lijken.
Lees het rapport eens, zo heel veel informatie over hoe kinderen over schrijven denken is er volgens mij niet. En er is ook een samenvatting.
En nog even één tabel.
Vorig jaar werd in Engeland door de National Literacy Trust onderzoek gedaan naar de beleving van het schrijven onder kinderen. 3001 kinderen in de leeftijd van 8 tot en met 16 werden ondervraagd.
Er waren een aantal vragen waar men een antwoord op wilde vinden. In hoeverre vinden kinderen het fijn om te schrijven? Op wat voor manier schrijven ze? Hoe goed denken ze zelf dat ze schrijven en wat vinden ze van schrijven?
Het hele, omvangrijke rapport is te vinden op de site van de NLT maar een aantal bevindingen herkauw ik hier even.
55% had een profiel op een site als Facebook.
24% had een eigen blog.
82% stuurde minstens eenmaal per maand een sms.
73% chat.
Kinderen die een blog hadden vonden schrijven leuker dan degenen die geen blog hadden. Maar dat lijkt me een open deur. Veel aardiger is de bevinding dat de kinderen die blogden (is dat eigenlijk een woord?) meer zelfvertrouwen hadden met betrekking tot schrijven en ook vaker schreven dan andere kinderen.
Ook opmerkelijk als resultaat vond ik de bevinding dat bijna 60% van de kinderen meent dat computers hen in staat stellen creatief te zijn, ze zich beter kunnen concentreren met een computer en dat ze door de computer meer (zijn) gaan schrijven.
Het rapport zit verder vol met aardige vondsten die de mogelijke angst voor een negatieve invloed van de pc op het schrijven wat relativeren. Zo gebruikt 50% de computer elke dag om voor de "leuk" te schrijven, terwijl maar 18,3 % de computer dagelijks voor schoolwerk gebruikt.
Maar als ik nog langer doorga begint het overschrijven te lijken.
Lees het rapport eens, zo heel veel informatie over hoe kinderen over schrijven denken is er volgens mij niet. En er is ook een samenvatting.
En nog even één tabel.
maandag 11 januari 2010
De wereld van de appjes
Ik heb geen iPhone. Ik heb een HTC die "op" Android draait, een working man's iPhone noem ik hem.
Maar het soort toestel doet er misschien niet eens zoveel toe (sorry Jan David). Het gaat om het principe van de appjes. Programma's, applicaties die je kunt downloaden en op je telefoon kunt gebruiken. Soms kinderlijk ingewikkelde spelletjes maar minstens zo vaak erg handige dingen. Soms kosten ze geld, vaak ook niet.
Toen ik vandaag weer eens op een trein stond te wachten wist ik, door zo'n appje, dat de "over ongeveer 10 minuten" van de blikken mevrouw van de NS eigenlijk 17 minuten zouden worden. En ik kon zien dat de brug over het kanaal die volgens de conducteur niet meer dicht kon allang weer goed functioneerde. Mij krijg je niet gek meer.
Over de wereld van de appjes zond CNBC vorige week de boeiende documentaire "Planet Of The Apps" uit. Die gaat helemaal over appjes voor de iPhone maar is voor iedere nieuwsgierige interessant om te bekijken.
Mijn favoriet is de mevrouw die 's ochtends een boodschappenlijstje maakt op haar iPhone, naar de supermarkt gaat waar ze dan natuurlijk weer niet alles hebben. Ze tikt met haar vinger op het schermpje van haar telefoon en hup, daar gaat een mailtje naar haar partner zodat die ergens anders kan gaan zoeken.
Ook mooi zijn de twee kinderen die een appje maakten voor andere kinderen die (iets) minder goed in wiskunde zijn. Prachtig.
Zover ik weet zijn er geen Nederlandse bibliotheekappjes.
Misschien is dat nog wat vlug.
Al zouden ze er wel moeten komen. Kan iemand dat even doorgeven?
Maar het soort toestel doet er misschien niet eens zoveel toe (sorry Jan David). Het gaat om het principe van de appjes. Programma's, applicaties die je kunt downloaden en op je telefoon kunt gebruiken. Soms kinderlijk ingewikkelde spelletjes maar minstens zo vaak erg handige dingen. Soms kosten ze geld, vaak ook niet.
Toen ik vandaag weer eens op een trein stond te wachten wist ik, door zo'n appje, dat de "over ongeveer 10 minuten" van de blikken mevrouw van de NS eigenlijk 17 minuten zouden worden. En ik kon zien dat de brug over het kanaal die volgens de conducteur niet meer dicht kon allang weer goed functioneerde. Mij krijg je niet gek meer.
Over de wereld van de appjes zond CNBC vorige week de boeiende documentaire "Planet Of The Apps" uit. Die gaat helemaal over appjes voor de iPhone maar is voor iedere nieuwsgierige interessant om te bekijken.
Mijn favoriet is de mevrouw die 's ochtends een boodschappenlijstje maakt op haar iPhone, naar de supermarkt gaat waar ze dan natuurlijk weer niet alles hebben. Ze tikt met haar vinger op het schermpje van haar telefoon en hup, daar gaat een mailtje naar haar partner zodat die ergens anders kan gaan zoeken.
Ook mooi zijn de twee kinderen die een appje maakten voor andere kinderen die (iets) minder goed in wiskunde zijn. Prachtig.
Zover ik weet zijn er geen Nederlandse bibliotheekappjes.
Misschien is dat nog wat vlug.
Al zouden ze er wel moeten komen. Kan iemand dat even doorgeven?
PictureTrail
Het begint een beetje op "Maandag, knutseldag" te lijken, deze vroeg in de week postjes. Maar wat kleinschalig knutselen is nu eenmaal leuk om te doen.
Sinds de 23 dingen cursus (was er een leven voor de cursus?) gebruiken we op de website van de bibliotheek, of in het blog, soms de presentatiemogelijkheden van Flickr. Foto's uploaden, share aanklikken, de code embedden en klaar.
Maar die presentatie ziet er wel steeds hetzelfde uit. Dat is mooi consequent maar soms ook wat saai.
Toevallig hoorde ik over PictureTrail. En omdat het zondag ijzig guur sneeuwde in het dorp zijn we maar wat gaan knutselen met PictureTrail. Dat is altijd nog leuker dan die schaatswedstrijden op tv die wel in een eindeloze "heb ik dit vorig jaar al niet eens gezien?" loopje lijken te zitten.
De groep mensen die PictureTrail gebruikt zal stukken minder omvangrijk zijn dan die van Flickr of Picasa en heel erg 2.0 is het ook allemaal niet maar je kunt er leukere presentaties mee maken. Allerlei vormen zijn mogelijk. Onder dit blog staan er twee. Wel moet je een beetje opletten, voor je het weet duikelen er allemaal hartjes over je foto's, en dat is misschien weer net iets te gezellig.
Voor de mensen die op een muziekje bij de foto's zitten te wachten, al dan niet met angst en beven, de site kan ook iets met muziek maar dat begon op hogere wiskunde te lijken. En dat is niets voor een zondagmiddag.
Omdat ik het zo langzamerhand echt helemaal gehad heb met de sneeuw hieronder wat zonnige foto's van Los Rogues de Garcia op Tenerife. Overgebleven lava, de rest is allemaal weggesleten.
Vergankelijkheid, altijd mooi.
Sinds de 23 dingen cursus (was er een leven voor de cursus?) gebruiken we op de website van de bibliotheek, of in het blog, soms de presentatiemogelijkheden van Flickr. Foto's uploaden, share aanklikken, de code embedden en klaar.
Maar die presentatie ziet er wel steeds hetzelfde uit. Dat is mooi consequent maar soms ook wat saai.
Toevallig hoorde ik over PictureTrail. En omdat het zondag ijzig guur sneeuwde in het dorp zijn we maar wat gaan knutselen met PictureTrail. Dat is altijd nog leuker dan die schaatswedstrijden op tv die wel in een eindeloze "heb ik dit vorig jaar al niet eens gezien?" loopje lijken te zitten.
De groep mensen die PictureTrail gebruikt zal stukken minder omvangrijk zijn dan die van Flickr of Picasa en heel erg 2.0 is het ook allemaal niet maar je kunt er leukere presentaties mee maken. Allerlei vormen zijn mogelijk. Onder dit blog staan er twee. Wel moet je een beetje opletten, voor je het weet duikelen er allemaal hartjes over je foto's, en dat is misschien weer net iets te gezellig.
Voor de mensen die op een muziekje bij de foto's zitten te wachten, al dan niet met angst en beven, de site kan ook iets met muziek maar dat begon op hogere wiskunde te lijken. En dat is niets voor een zondagmiddag.
Omdat ik het zo langzamerhand echt helemaal gehad heb met de sneeuw hieronder wat zonnige foto's van Los Rogues de Garcia op Tenerife. Overgebleven lava, de rest is allemaal weggesleten.
Vergankelijkheid, altijd mooi.
zondag 10 januari 2010
Bluesje voor de zondag
Het Hawthorne effect heet het, of ook wel het "observer effect". Het subject dat bekeken wordt, verandert door het bekeken worden.
Waarschijnlijk werkte het Hawthorne effect wel tijdens de gefilmde repetitie van Eric Clapton voor zijn bluestour uit 1994. De repetitie werd verbouwd tot een documentaire voor, dacht ik, de Amerikaanse tv.
Clapton praat wat en je ziet hem met zijn band oefenen. Maar niet zomaar wat oefenen. Op zijn, eigenlijk wel irritante (want veel te makkelijke) manier, speelt hij soepeltjes en zonder waarneembare moeite even vlug de sterren van de bluesgitaarhemel.
Als je het filmpje tot vlak bij het eind bekijkt zie je hem nog even aan de drummer uitleggen dat "als het nummer lekker gaat hij (de drummer) wel op moet letten, want dan kan er van alles gebeuren". En daarna gaat de gitaar af en roept Clapton "Lunchtime!".
En klaar.
Zomaar eventjes tussendoor.
Waarschijnlijk werkte het Hawthorne effect wel tijdens de gefilmde repetitie van Eric Clapton voor zijn bluestour uit 1994. De repetitie werd verbouwd tot een documentaire voor, dacht ik, de Amerikaanse tv.
Clapton praat wat en je ziet hem met zijn band oefenen. Maar niet zomaar wat oefenen. Op zijn, eigenlijk wel irritante (want veel te makkelijke) manier, speelt hij soepeltjes en zonder waarneembare moeite even vlug de sterren van de bluesgitaarhemel.
Als je het filmpje tot vlak bij het eind bekijkt zie je hem nog even aan de drummer uitleggen dat "als het nummer lekker gaat hij (de drummer) wel op moet letten, want dan kan er van alles gebeuren". En daarna gaat de gitaar af en roept Clapton "Lunchtime!".
En klaar.
Zomaar eventjes tussendoor.
vrijdag 8 januari 2010
Vrijdag, muziekjesdag met Clyde Stubblefield
Clyde wie?
Eigenlijk zou het vandaag een muziekje van James Brown worden. Iets dreinerigs uit begin jaren zeventig toen de liedjes van de "hardest working man in showbizz" steeds langer opgerekte, soms wat nerveuze jams werden.
Clyde Stubblefield was één van de drummers van James Brown. En niet zo maar één. Stubblefield was "The Funky Drummer". De enige echte. De man die de meest gesampelde drumbreak uit de popgeschiedenis maakte.
Clyde is van die drumbreak niet echt rijk geworden. James Brown was niet zo van het royalties doorbetalen. Maar (of misschien moet het "dus" zijn) Stubblefield drumt op zijn 66ste nog fijn verder.
Volgens zijn MySpace pagina (waar je ook naar zijn muziek kunt luisteren) speelt hij elke maandagavond in Madison, Wisconsin.
In 1986 kwam er van James Brown een erg mooi verzamelalbum uit,
"In The Jungle Groove". Daar stond natuurlijk de hit"The Funky Drummer" op. En, misschien als post-ironische knipoog, een remix van de drumbreak van Clyde Stubblefield. En dat is dus het lied van vandaag.
Zet de speakertjes even helemaal open voor een te onbekende, nog levende legende.
donderdag 7 januari 2010
De beste bibliotheek, de film
Mijn humeur was vandaag niet al te best. Het zal de sneeuw wel zijn. Of het terugkerende, wat hortende dansje met de gemeente over geld en dat soort basale zaken.
Gelukkig plaatste Jaap van de Geer een mooi filmpje. Nu plak ik wel vaker een filmpje in dit blog maar zelden gaan ze over bibliotheken. Daar zijn redenen voor. Maar verzin die zelf maar even.
Het filmpje over "De beste bibliotheek van Nederland 2009" maakt mijn hele dag weer goed. Het ziet er mooi uit, leuk gemaakt, camera ok, kleuren fijn. Helemaal goed dus. Kijken.
DOK Delft won, dat zal bekend zijn. Ik had nooit eerder het genoegen de directeur van die bibliotheek live mee te maken. En een filmpje is natuurlijk ook niet live, ik weet het. Maar toch. Na dit filmpje denk ik zelf dat Eppo van Nispen tot Sevenaer niet moet stoppen bij de CPNB.
Dit land heeft humor nodig. Eppo for president!
Gelukkig plaatste Jaap van de Geer een mooi filmpje. Nu plak ik wel vaker een filmpje in dit blog maar zelden gaan ze over bibliotheken. Daar zijn redenen voor. Maar verzin die zelf maar even.
Het filmpje over "De beste bibliotheek van Nederland 2009" maakt mijn hele dag weer goed. Het ziet er mooi uit, leuk gemaakt, camera ok, kleuren fijn. Helemaal goed dus. Kijken.
DOK Delft won, dat zal bekend zijn. Ik had nooit eerder het genoegen de directeur van die bibliotheek live mee te maken. En een filmpje is natuurlijk ook niet live, ik weet het. Maar toch. Na dit filmpje denk ik zelf dat Eppo van Nispen tot Sevenaer niet moet stoppen bij de CPNB.
Dit land heeft humor nodig. Eppo for president!
Beste Bibliotheek van Nederland 2009 from Jaap van de Geer on Vimeo.
woensdag 6 januari 2010
De web 2.0 suicide machine
Neem de "Web 2.0 suïcide machine". Begin december zag ik de eerste berichten verschijnen. Maar omdat er nog blijkbaar nog andere dingetjes te doen waren kwam het er niet van om er iets over te schrijven. Terwijl het toch een vondst was. Misschien wat cru, maar toch een vondst.
Moddr, een nieuw media bedrijf uit Rotterdam bedacht de zelfmoordmachine voor je 2.0 leven. Het idee is simpel. Ga naar een site, geef je gebruikersnamen en wachtwoorden en de 2.0 zelfmoordmachine wist je digitale leven uit. Waar je bij zit. Twitter? Weg ermee. Facebook? Doeg. MySpace? Wie waren eigenlijk die vage "vrienden", ook weg.
Moddr maakte er een aardig filmpje bij. Verleidelijk zelfs. Misschien.
web 2.0 suicide machine promotion from moddr_ on Vimeo.
Na wat ronzoeken bleek de 2.0 suïcide machine ook weer niet helemaal orgineel, Seppukoo was er eerder maar die "deed" alleen Facebook.
Facebook kon het idee echter niet waarderen. Dus werd Seppukoo geblocked. En hetzelfde is nu de suïcide machine overkomen. Facebook beroept zich op het privacyreglement. Wat een beetje zielig is. Tik "Facebook" en "privacy" maar eens in een zoekmachine in.
Het verhaal lijkt na 500 verwijderde Facebook accounts dus al weer afgelopen. Wat jammer is.
Zelf bevalt het me wel, op delen van het 2.0 web. Maar als je er dan toch uit wilt stappen dan moet dat toch enigszins stijlvol kunnen. Via een mooie site. Waar je ook nog kon zien wie er allemaal voor je gingen.
Wat eigenlijk best wel weer erg 2.0 is.
dinsdag 5 januari 2010
Creditkaart 2.0
Philip Kaplan verzon echter iets deelbaars dat ik nog niet eerder tegenkwam. Je creditkaart aankopen. Via Blippy. Wat een vreselijk sullige naam is voor iets dat toch op zijn minst even een ongelovige blik op je gezicht brengt.
Wie zich aanmeldt bij Blippy kan aan die account het nummer van een creditkaart koppelen en op het moment dat je dan met die kaart iets koopt wordt dat gepubliceerd en zien je "volgers" het.
Volgens Kaplan van Blippy is het allemaal even wennen, maar is het reuze interessant en zeggen je aankopen een hoop over wie je bent. En dat is toch iets dat je wilt delen.
Toch?
Voor de lol heb ik me even aangemeld bij Blippy, gewoon om te kijken wat het is. Je kunt inderdaad zien wat mensen kopen, en daar kun je ook meteen op reageren, dat is wel een aardige vondst.
Buiten dat het voor Nederland niet zo heel erg zal gaan werken, zo heel veel doen de meeste mensen hier niet met een creditkaart, is het mij toch echter een 2.0 stap te ver.
Wat jaren terug werd in een bevriend buitenland mijn bankpasje geskimd, ik vond dat nogal een eenzijdige 2.0 actie. Ik zag mijn geld alleen maar verdwijnen, er kwam niets voor in de plaats. Sinds die tijd ben ik nogal allergisch voor het delen van pasnummers.
Maar misschien zijn er lezers die een idee als Blippy wel heel erg zien zitten?
maandag 4 januari 2010
Texel (gedonder met filmpjes)
Het zou een eenvoudig postje worden. Met een paar zinnetjes over dat het nog te vroeg in het jaar is voor een mening of alweer een nieuw grensverleggend internetdingetje. Dan nog iets over dat ik ooit op Texel werkte, dat dat eiland mijn achtertuin is en iets over een zondagse sneeuwwandeling.
Dan zou er een filmpje staan met wat foto's van winter op het eiland en een fijn muziekje eronder. Klaar.
De wandeling ging goed, de foto's ook.
Maar toen bleek de site waarmee ik tot nu toe filmpjes in elkaar knutselde, Stupeflix plots geld te vragen. Dat vertelden ze natuurlijk pas op het moment dat het filmpje klaar was en ik het naar YouTube wilde uploaden.
Betalen? Pfff. Kan het niet anders? Gratis bijvoorbeeld? Het is tenslotte maar een hobby.
Gelukkig kan Picasa (van het megaconcern Google) ook filmpjes maken. Foto's laden. Muziekje eronder. Klaar. Dat zal de mannen van Stupeflix leren. Het muziekje klonk wel een beetje beverig in preview. Alsof Marc Cohn de tekst van "Walking in Memphis" plots niet helemaal meer wist. Maar dat zou vast over zijn zodra het op YouTube stond. Uploaden dus maar.
Wachten, wachten. Wat? Onder m'n video stond plots een zinnetje. Iets over rechten van de Warner Music Group en dat de audio weer verwijderd was.
(krachtige krachtterm)
Ander muziekje. Wat lastig is als je heel veel muziekjes kent. Je hoofd is plots helemaal leeg. Toch maar "Winter in America" door René Froger?
Het werd "On the road" van de meesterlijke Jona Lewie.
Nieuw filmpje maken, muziekje plakken. Jona stotterde ook al. Hopen op YouTube. Ja! Het liedje werd geaccepteerd.
Maar Jona bleef stotteren en haperen.
(krachtigere krachtterm)
Met Picasa kan je dus geen fijne filmpjes maken.
Het lukte op het laatst met Windows Movie Maker. Het resultaat staat hieronder.
Maar de rust om wat bespiegelende zinnetjes over het eiland Texel op te laten borrelen is ondertussen wel verdwenen.
Die moeten dus een andere keer nog maar eens.
Dan zou er een filmpje staan met wat foto's van winter op het eiland en een fijn muziekje eronder. Klaar.
De wandeling ging goed, de foto's ook.
Maar toen bleek de site waarmee ik tot nu toe filmpjes in elkaar knutselde, Stupeflix plots geld te vragen. Dat vertelden ze natuurlijk pas op het moment dat het filmpje klaar was en ik het naar YouTube wilde uploaden.
Betalen? Pfff. Kan het niet anders? Gratis bijvoorbeeld? Het is tenslotte maar een hobby.
Gelukkig kan Picasa (van het megaconcern Google) ook filmpjes maken. Foto's laden. Muziekje eronder. Klaar. Dat zal de mannen van Stupeflix leren. Het muziekje klonk wel een beetje beverig in preview. Alsof Marc Cohn de tekst van "Walking in Memphis" plots niet helemaal meer wist. Maar dat zou vast over zijn zodra het op YouTube stond. Uploaden dus maar.
Wachten, wachten. Wat? Onder m'n video stond plots een zinnetje. Iets over rechten van de Warner Music Group en dat de audio weer verwijderd was.
(krachtige krachtterm)
Ander muziekje. Wat lastig is als je heel veel muziekjes kent. Je hoofd is plots helemaal leeg. Toch maar "Winter in America" door René Froger?
Het werd "On the road" van de meesterlijke Jona Lewie.
Nieuw filmpje maken, muziekje plakken. Jona stotterde ook al. Hopen op YouTube. Ja! Het liedje werd geaccepteerd.
Maar Jona bleef stotteren en haperen.
(krachtigere krachtterm)
Met Picasa kan je dus geen fijne filmpjes maken.
Het lukte op het laatst met Windows Movie Maker. Het resultaat staat hieronder.
Maar de rust om wat bespiegelende zinnetjes over het eiland Texel op te laten borrelen is ondertussen wel verdwenen.
Die moeten dus een andere keer nog maar eens.
vrijdag 1 januari 2010
Vrijdag 1 januari 2010, een muziekjesdag om bij wakker te worden
Laat ik dit jaar eens eenvoudig en fijn onbeschaamd hard beginnen.
Dan kan het later altijd nog rustig worden. Of ingewikkelder.
Verder hoeft er aan dit muziekje niets toegevoegd te worden.
Dat kan ook niet echt want ik weet niets van of over AC/DC.
Maar dat gitaartje in het begin ...
Veel plezier, het wordt een bijzonder jaar.
Dan kan het later altijd nog rustig worden. Of ingewikkelder.
Verder hoeft er aan dit muziekje niets toegevoegd te worden.
Dat kan ook niet echt want ik weet niets van of over AC/DC.
Maar dat gitaartje in het begin ...
Veel plezier, het wordt een bijzonder jaar.