De zondagse weemoed van Tom Waits

Wie er met Closing Time van Tom Waits aan kwam zetten weet ik niet meer. Het zal rond de tijd van Swordfishtrombones geweest zijn. 1983. Die plaat was een ondergrondse rage, al vond ik er weinig aan. Dat gedoe met potten en pannen, en kon die man niet gewoon zingen dan?

Closing Time komt uit 1976 (hé, daar heb je dat jaartal weer). Waits doet op deze lp nog normaal.
Eigenlijk had de plaat iets als Instant Melancholia moeten heten, of zoiets. Dat was duidelijker geweest. Je zou er zo van aan de Prozac gaan. Niet dat de plaat treurig is, of depressief, meer weemoedig tot in het extreme. Tot in de kieren van de liedjes zit de weemoed.

Martha. Over een liefde die ooit was, en toen niet meer.
Over herinneringen, vertellen, uitleggen en het wachten met het zeggen van het belangrijkste tot het bijna allerlaatst.

And I was always so impulsive,
I guess that I still am,
And all that really mattered then
Was that I was a man.
I guess that our being together
Was never meant to be.
And Martha, Martha,
I love you can't you see?

And those were the days of roses,
Poetry and prose and Martha
All I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows,
We'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.