Winterdingen

De vrouwen zitten 's ochtends in het winkeltje van Stefka, rond de kachel. Ze halen brood en blijven dan een tijdlang zitten. Je moet op hun voeten letten, in de winter. Daar zit het verschil. Hun schoenen zijn dezelfde als in de zomer, dun zijn ze, en van plastic. 

Het is winter. En het is, meer dan vorig jaar vaak ijzig koud. De oude man die afgelopen zomer, na een ruzie met zijn broer met wie hij in één huis woonde, naar een bouwval aan de overkant van de straat verhuisde klaagt dat hij ziekig is en dat hij het koud heeft. Volgens Ralitsa, de ambtenaar van het dorp, heeft de man het geld dat hij kreeg van de gemeente om hout te kopen uitgegeven aan drank. Maar ze zou burgemeester Gosho vragen om eens bij hem langs te gaan.

De zoon van onze buren aan de rechterkant, Jordan en Duschka, werkt in Londen. Deeltijdbuurman Petar die een deel van het jaar links van ons woont werkte zelf in Italië. De zoon van Dancho die op de hoek van de straat woont werkt in Ierland. En dat is alleen de straat waar wij in wonen. De zoon van Anneta werkt als vrachtwagenchauffeur in Spanje, haar dochter is verpleegster in Engeland. Mustafa, die soms bij ons klust werkte, net als Ali de taxichauffeur een tijdlang in Duitsland. Een dochter van Mustafa werkt in een distributiecentrum in Nederland. Een zoon van de oude meneer die we laatst in de auto meenamen naar een etentje van de club van gepensioneerden in Popovo werkt in Nederland. Hij werd nog vrolijker dan hij al was toen hij begreep dat Annet en ik uit Nederland kwamen.

Voordat ik de poezen onderwerp aan hun dagelijkse cursus "De ontwikkeling van de gierende jazz in 3526 delen" luisteren Annet en ik tijdens het ontbijt naar de Nederlandse praatradio. Deze week hoorde ik de burgemeester van Hollands Kroon (Anna Paulowna, Breezand, Wieringen, een enorme lap grond zeg maar) zeggen dat haar gemeente nog nooit asielzoekers had opgevangen omdat ze geen plek hadden. We keken elkaar verbijsterd aan. Geen plek! Maar wel twee enorme, groene stroom slurpende datacentra neerzetten. Maar goed, even viel ook het woord "arbeidsmigrant". Want daar hadden ze er wel heel veel van. In Hollands Kroon. Het klonk alsof het een probleem was, de aanwezigheid van arbeidsmigranten. 

Tegen de avond is de mooiste tijd op vliegveld Eindhoven. Uitgelaten en goed gekleed Nederland is op weg naar een vakantieplek. Het vliegveld wordt leger. De winkels gaan langzaam dicht. Om je heen hoor vrijwel alleen nog Pools, Roemeens, Bulgaars. Heen en weer migrerend Oost Europa. Grote, vierkante mannen met vermoeide ogen. Sommige met plastic tasjes van een blauwe supermarktketen als enige bagage. 

Op wat ooit Twitter was las ik zinnen van iemand die leegliep over vluchtelingen. Want die waren helemaal niet op de vlucht. Ja, voor armoede. Maar verder voor niks.

Er waait een gure wind. De sneeuw is bijna weer verdwenen. Al valt er eind van de week geloof ik weer nieuwe.