Sneeuwloopdagen

Het sneeuwde voor de derde keer deze winter. Misschien was het ook de vierde keer, dat kan best. Er is geen Bulgaar die zich daar verder druk om maakt. Misschien is het in de stad anders maar hier, in de het dorp zijn geen groepjes opgewonden mensen, geen sleetjes, geen schaatsen en een sneeuwman heb ik ook nog niet gezien.

Voor ons, uit Nederland en dan nog erger uit het vrijwel permanent sneeuwarme Den Helder blijft sneeuw, zeker als die net gevallen is nog iets bijzonders. Misschien komt dat bij mij omdat ik geboren werd in een winter waarvan de sneeuwbergen langs de kant van de weg, op weg naar het ziekenhuis in Utrecht elke keer dat mijn ouders het er over hadden hoger werden. 

Maar waarom zou je naar een reden zoeken als je ook gewoon door de sneeuw kunt lopen. 

Sneeuwloopdag 1 was zoals we die kenden. Witte sneeuw met een grijze lucht. We zagen een spoor door de sneeuw lopen. Alsof iemand een fiets ergens heen had geduwd, en met een verschil van 10 centimeter naar links dezelfde weg terug was gegaan. Het duurde even voor we doorhadden dat bij 15 cm hoge sneeuw je schoen niet helemaal loskomt van de sneeuw en er dus een lang ononderbroken spoor ontstaat. Woudlopers zijn we. Later zagen we de man die het spoor maakte. Het was een jager. Maar we hoorden gelukkig geen schot. 

Sneeuwloopdag 2 was geheel afwijkend. Witte sneeuw tegen een, en dat was voor het eerst hier, geheel blauwe lucht. Door een vallei, alweer een stroompje over, dierenpaadje omhoog, ergens verder weer naar beneden en door een landbouwdeel weer terug. Er komt daar allemaal graan en ik dacht dat ik het graan dat tegen de onderkant van de sneeuw aanduwde zachtjes "lente, lente" hoorde murmelen. Maar waarschijnlijk had ik gewoon niet genoeg gegeten. Of ik murmelde zelf zachtjes "lente". Want het is best leuk hoor, die sneeuw. Maar vannacht was het -11 en vandaag vriest het ook gewoon fijn verder en de poezen zijn ook al niet naar buiten te krijgen.