Sneeuwloopdagen

Het sneeuwde voor de derde keer deze winter. Misschien was het ook de vierde keer, dat kan best. Er is geen Bulgaar die zich daar verder druk om maakt. Misschien is het in de stad anders maar hier, in de het dorp zijn geen groepjes opgewonden mensen, geen sleetjes, geen schaatsen en een sneeuwman heb ik ook nog niet gezien.

Voor ons, uit Nederland en dan nog erger uit het vrijwel permanent sneeuwarme Den Helder blijft sneeuw, zeker als die net gevallen is nog iets bijzonders. Misschien komt dat bij mij omdat ik geboren werd in een winter waarvan de sneeuwbergen langs de kant van de weg, op weg naar het ziekenhuis in Utrecht elke keer dat mijn ouders het er over hadden hoger werden. 

Maar waarom zou je naar een reden zoeken als je ook gewoon door de sneeuw kunt lopen. 

Sneeuwloopdag 1 was zoals we die kenden. Witte sneeuw met een grijze lucht. We zagen een spoor door de sneeuw lopen. Alsof iemand een fiets ergens heen had geduwd, en met een verschil van 10 centimeter naar links dezelfde weg terug was gegaan. Het duurde even voor we doorhadden dat bij 15 cm hoge sneeuw je schoen niet helemaal loskomt van de sneeuw en er dus een lang ononderbroken spoor ontstaat. Woudlopers zijn we. Later zagen we de man die het spoor maakte. Het was een jager. Maar we hoorden gelukkig geen schot. 

Sneeuwloopdag 2 was geheel afwijkend. Witte sneeuw tegen een, en dat was voor het eerst hier, geheel blauwe lucht. Door een vallei, alweer een stroompje over, dierenpaadje omhoog, ergens verder weer naar beneden en door een landbouwdeel weer terug. Er komt daar allemaal graan en ik dacht dat ik het graan dat tegen de onderkant van de sneeuw aanduwde zachtjes "lente, lente" hoorde murmelen. Maar waarschijnlijk had ik gewoon niet genoeg gegeten. Of ik murmelde zelf zachtjes "lente". Want het is best leuk hoor, die sneeuw. Maar vannacht was het -11 en vandaag vriest het ook gewoon fijn verder en de poezen zijn ook al niet naar buiten te krijgen.

Winterdingen

De vrouwen zitten 's ochtends in het winkeltje van Stefka, rond de kachel. Ze halen brood en blijven dan een tijdlang zitten. Je moet op hun voeten letten, in de winter. Daar zit het verschil. Hun schoenen zijn dezelfde als in de zomer, dun zijn ze, en van plastic. 

Het is winter. En het is, meer dan vorig jaar vaak ijzig koud. De oude man die afgelopen zomer, na een ruzie met zijn broer met wie hij in één huis woonde, naar een bouwval aan de overkant van de straat verhuisde klaagt dat hij ziekig is en dat hij het koud heeft. Volgens Ralitsa, de ambtenaar van het dorp, heeft de man het geld dat hij kreeg van de gemeente om hout te kopen uitgegeven aan drank. Maar ze zou burgemeester Gosho vragen om eens bij hem langs te gaan.

De zoon van onze buren aan de rechterkant, Jordan en Duschka, werkt in Londen. Deeltijdbuurman Petar die een deel van het jaar links van ons woont werkte zelf in Italië. De zoon van Dancho die op de hoek van de straat woont werkt in Ierland. En dat is alleen de straat waar wij in wonen. De zoon van Anneta werkt als vrachtwagenchauffeur in Spanje, haar dochter is verpleegster in Engeland. Mustafa, die soms bij ons klust werkte, net als Ali de taxichauffeur een tijdlang in Duitsland. Een dochter van Mustafa werkt in een distributiecentrum in Nederland. Een zoon van de oude meneer die we laatst in de auto meenamen naar een etentje van de club van gepensioneerden in Popovo werkt in Nederland. Hij werd nog vrolijker dan hij al was toen hij begreep dat Annet en ik uit Nederland kwamen.

Voordat ik de poezen onderwerp aan hun dagelijkse cursus "De ontwikkeling van de gierende jazz in 3526 delen" luisteren Annet en ik tijdens het ontbijt naar de Nederlandse praatradio. Deze week hoorde ik de burgemeester van Hollands Kroon (Anna Paulowna, Breezand, Wieringen, een enorme lap grond zeg maar) zeggen dat haar gemeente nog nooit asielzoekers had opgevangen omdat ze geen plek hadden. We keken elkaar verbijsterd aan. Geen plek! Maar wel twee enorme, groene stroom slurpende datacentra neerzetten. Maar goed, even viel ook het woord "arbeidsmigrant". Want daar hadden ze er wel heel veel van. In Hollands Kroon. Het klonk alsof het een probleem was, de aanwezigheid van arbeidsmigranten. 

Tegen de avond is de mooiste tijd op vliegveld Eindhoven. Uitgelaten en goed gekleed Nederland is op weg naar een vakantieplek. Het vliegveld wordt leger. De winkels gaan langzaam dicht. Om je heen hoor vrijwel alleen nog Pools, Roemeens, Bulgaars. Heen en weer migrerend Oost Europa. Grote, vierkante mannen met vermoeide ogen. Sommige met plastic tasjes van een blauwe supermarktketen als enige bagage. 

Op wat ooit Twitter was las ik zinnen van iemand die leegliep over vluchtelingen. Want die waren helemaal niet op de vlucht. Ja, voor armoede. Maar verder voor niks.

Er waait een gure wind. De sneeuw is bijna weer verdwenen. Al valt er eind van de week geloof ik weer nieuwe. 

 

Schumacher

"Nee. Nee, ik schrijf er geen blogje meer over. Dat heeft geen zin joh. En met zo'n blogtekst moet er een begin, een opbouw, een bepaalde logica zijn. En er is geen begin, geen opbouw, en al zeker helemaal geen logica. Dat is het nu net."

"Nee, met zo'n tekst op je blog moet je dan, tenminste dat denk ik dan weer, maar dan moet je weer helemaal uitleggen wat er gebeurde en dan zijn er altijd weer mensen die iets hebben van "Nou ja, zeg, het is maar een poes hoor". Of nog erger, die dan zeggen "Maar jullie hebben er nog vier toch?". Tenminste, nou ja, dat zeggen ze niet, of beter, dat hoor ik niet als ze het al zeggen. Maar ik denk wel dat ze het zeggen. Al kan dat natuurlijk aan mij liggen, dat ik dat  denk".  

"Dus nee, ik bel je gewoon even. Of ik doe alsof ik bel. Want ik heb echt helemaal niets met bellen. Maar als ik doe alsof kan ik dat hele logische gedoe van een getikte tekst overslaan. Denk ik. Misschien". 

Nee, buiten dat het natuurlijk best ernstig dramatisch waardeloos is wanneer er een poes wordt doodgebeten waren we ook een paar dagen volledig hysterisch aan het opletten waar de andere poezen waren. Steeds maar kijken waar ze waren. Want een bijtend beest zit in een klein hoekje zeg maar. Dat opletten hebben we nog wel. Daar wordt je heel onrustig van, van het gevoel dat er steeds weer zoiets kan gebeuren. Maar gelukkig vriest het dus liggen ze allemaal binnen te slapen". 

"Het heeft denk ik, misschien hoor, ook iets met het niet hebben, het niet kunnen hebben van controle te maken. Ik dacht een tijdje dat ik het hier wel begon te begrijpen. Maar dat is maar schijn hoor. Waarom al die Bulgaren, en een hoop buitenlanders trouwens ook, allemaal een enorm opgefokte hond moeten hebben, of meer dan één moeten hebben, mij ontgaat het. Als je naar Gagovo loopt, via het asfalt, zit er net voor het eind van het dorp een huis, er wonen twee oude mensen in. Daar kun je niet lopend langs zonder een stok waarmee je een tandenblootgrommende hond die naar je springt van je af te slaan. En aan castreren doen ze niet, te duur vinden ze, maar al dat bier drinken dat ze doen kost zeker niks? Dus die honden fokken zich allemaal een slag in de rondte".

"Ja. Nou en, ik hoef toch niet alles hier leuk te vinden? Er is best vaak wat hoor. Die ellende met Ollie, daarvoor Gijs die bijna dood was, Lies die verdween. De auto waarvan af en toen een deel lostrilt en en het oog van Annet dat bijna stuk was. Nee, dat oog is wel weer goed. Al heeft ze er wel staar in, dat is met zo'n operatie bijna altijd het resultaat. Maar ik heb dan plots weer staar in twee ogen en ik heb helemaal geen operatie gehad! Dus ja, er is best vaak wat ja".

"Ach nee, soms zit het gewoon allemaal wat tegen. Het is hier ook maar gewoon leven hoor. Vanmorgen nog, Nelly van de post stuurde een berichtje dat er post was. Een bekeuring! Vorige week was er ook al een bekeuring. We stonden bij haar loketje te wachten toen burgemeester Gosho langs liep. Hij lachen. Mij noemt hij om onduidelijke redenen Van Basten. Dus hij wees naar me en zei "You van Basten. Annet Schumacher!".

"Ja, ok, dat was ook best grappig van hem. Zie je. Soms kun je beter geen blogje schrijven maar gewoon doen alsof je belt".