Niet van hier

Ergens vorige week was het "internationale vluchtelingendag", "dag van de vluchteling", zoiets. Omdat de leukste vrouw ter wereld sinds kort vrijwilligerswerk doet voor Vluchtelingenwerk gingen we langs op het feestje dat er van die dag gemaakt werd.
O ja, of iedereen eten mee wilde nemen, dan kon er gezamenlijk gegeten worden. Wij namen een hartige taart mee. Andere vrijwilligers hadden iets met kleine hapjes met zalm gedaan, en er stond een appeltaart.

Er waren toespraken. De hier geboren mensen zaten voorin, de mensen die hier niet vandaan kwamen zaten achterin. Er waren mensen van welzijnsorganisaties, de gemeente, het Leger des Heils.
Er waren vrouwen die uit Afrika kwamen, vrouwenhandel. Mensen uit Irak, oorlog. Somalië, oorlog.

De tafel met eten bleef lang vrij leeg. Tot er mobieltjes uit jaszakken kwamen en er, na wat gebel bleek dat er nog steeds gekookt werd. Of we het op konden gaan halen.

In de kleine keuken, drie hoog, stonden een aantal Somalische vrouwen nog druk te koken. Er werd gelachen, en veel door de kleine ruimte bewogen. Hier moest nog wat bij, daar moest vlug het vuur nog wat hoger. En in de keuken twee flats verder was het niet veel anders. De pannen, emmers en schalen met eten pasten nog net achterin in de auto.

In het zaaltje op de tweede verdieping waren de toespraken afgelopen. Mensen spraken met elkaar en een paar muzikanten uit Irak probeerden een ritme te vinden bij een Somalisch lied. Er werd meegeklapt bij een uitvoering van "De uil zat in de olmen". Het canongedeelte van dat lied zorgde voor gegrijns, gegiechel en een voorzichtig "oehoe".

Tijdens het eten liep ik wat rond met mijn plastic bordje met Somalische rijst en appeltaart. Op zoek naar lauwe icetea. Op de benedenverdieping ging de bingo bijna beginnen. Uit de luidsprekers kwam met muziek. Een cd met liedjes van vroeger, mijn vroeger.

I'm not expecting to grow flowers in the desert,

But I can live and breathe and see the sun in wintertime..

And in a big country, dreams stay with you,
Like a lover's voice, fires the mountainside..
Stay alive..

Toen het feest voorbij was en iedereen alles had opgeruimd en schoongeveegd brachten we de vrouwen en hun pannen, emmers en schalen terug naar hun flat.  

Toen we weggingen zeiden ze "Doei". Wij ook.

De agenda van de toekomst via Wordle

Ja, ik had mezelf echt voorgenomen om niet zoveel nutteloze tijd meer op het internet door te brengen. En het is ook nog vakantie.
Maar ja, de poes zit al in het pension, we gaan morgen pas weg, de tv is stuk en ik kan niet kiezen welk boek ik wil gaan lezen.

Leuk aan sommige infographics vind ik vaak de letters. Verder is het hele begrip infographic nogal aan het uithollen. Alles met maar een paar woorden, een houterig plaatje en wat cijfers heet tegenwoordig al een infographic.
Maar goed, die letters dus.

Wordle geeft je de mogelijkheid een url of gewoon een hele bak tekst in te voeren. De site telt de woorden en laat vervolgens, leuk dan wel misschien mooi vormgegeven de meest voorkomende woorden zien.
Eenvoudig en als het resultaat je niet aanstaat kun je eindeloos blijven variëren tot je het wel wat vindt.

Het voorbeeld hierboven is een weergave van de "Agenda van de toekomst 2009-2012" van de VOB. De woorden die in dit stuk het meest voorkomen zijn zo te zien "bibliotheek" en "bibliotheken".
Dat ligt voor de hand. Hoewel je het met de toekomst natuurlijk nooit zeker weet.

Oordopjes in het Muziekgebouw

"Het zijn geen zuurtjes. Het zijn oordopjes". De leukste vrouw ter wereld keek er een beetje teleurgesteld bij.
"Oordopjes?"

Afgelopen zaterdag speelde het Residentie Orkest vier composities van Xenakis in het Muziekgebouw aan 't IJ. Duidelijk onder woorden brengen wat ik mooi vind aan de muziek van Xenakis is me nooit echt gelukt. Meestal wordt het een gesprek over het begrip "muziek", en zelf raak ik al pratend vaak ook wat in de war van wat ik nu precies bedoel met "mooi".

Dus dat sla ik allemaal even over.

Er stonden her en der wat mensen in de zaal met bakjes oordoppen. Die mocht je pakken. Er was zelfs een meisje dat ons aanraadde toch echt oordopjes in te doen.

"Terretektorth", het stuk waar we voor kwamen, is een raar stuk. Niet vanwege de muziek (nee, ik ga niet over het begrip discussiëren), die is "gewone" Xenakis. Wat het stuk afwijkend maakt is dat de muzikanten in de zaal zitten, en dan weer niet als één groot blok dat orkest zit te zijn maar ze zitten alleen of in tweetallen. Het publiek gaat vervolgens tussen de muzikanten zitten.
Het stuk werd ook nog twee keer gespeeld. En voor die tweede keer kon je bij andere muzikanten gaan zitten. De eerste keer zaten we bij een cello met achter ons een trombone. De tweede keer had ik rechts een viool, links achter een Franse hoorn en schuin voor me weer een cello.

Het geluid komt van alle kanten, het zwelt aan, het sterft weg. Ondertussen kijk je naar een muzikant die wat doet, of niet. Terwijl je kijkt hoor je een viool heel dichtbij een paar precieze noten spelen, noten die de toeschouwers een paar stoelen verder niet of anders horen.

Na een langdurig en luid applaus liepen we de zaal weer uit. De oordopjes zaten nog in de broekzak. We hebben ze niet ingehad maar het was een aardig gebaar.
Hadden ze die dingen bij de Ramones of Faithless ook maar uitgedeeld.

Van het concert hebben we een filmpje gemaakt. Voor de mensen die willen discussiëren over het begrip "muziek" kan het een lange zit worden. Spoel dan even door naar iets van minuut 16.30 of zo. Dan zie je hoe een muzikant reageert wanneer iets dat zij ook niet elke dag beleven lukt.

"De baas van de bibliotheek"

Er staat een houten kist in de flat. Plat, niet zo heel groot en er zit wat stof op. De kist staat daar sinds de laatste verhuizing van mijn moeder. We kwamen hem tegen onder wat andere dingen op zolder.
Er zit een bijna weggesleten etiket op, "Uitleenbibliotheek Loenersloot" staat er. Er staat ook een naam, iets met een M en een paar o's. Het is geen naam die me wat zegt.

"Maar wat deed pa dan met die kist?"
"Nou, ja, dat weet ik allemaal niet zo heel goed meer, er zaten boeken in."
Hoewel mijn moeder graag over vroeger praat moet ze vaak een beetje op gang komen voor ze komt bij wat ik nog niet weet.
"Na de kerk konden mensen boeken bij hem halen, en die lazen ze dan."
Maar hoe zat het met "hoeveel", "hoelang" en wat het kostte?
"Nee, dat weet ik allemaal niet meer hoor. Ik dacht dat ze de boeken vier weken later weer terugbrachten. Na de kerk haalde hij de kist tevoorschijn, in een gebouwtje, en daar zat hij dan, en dan kwamen er mensen om boeken uit te zoeken."
We dronken koffie en ik vroeg wanneer hij dat dan deed.
"Dat zeg ik, na de kerk."
"Nee, ik bedoel, hoe oud was hij toen?"
"Oh, ik denk dat hij ermee begon toen hij nog geen twintig was, en hij heeft er denk ik wel tot ons trouwen gezeten."

Volgende week zou mijn vader 87 zijn geworden. In de jaren dat hij leefde heb ik hem nooit, geen enkele keer een boek zien lezen.

"Maar waarom deed hij dat? Daar zitten met die boeken?"
Mijn moeder keek verbaasd. "Och jongen, maar hij deed van alles, dat weet je toch. Ik weet ook niet precies waarom hij dat deed. Ze zochten iemand die het wilde doen. En toen is je vader het gaan doen. Zo ging dat."

We namen nog een slok koffie en kwamen bijna bij een ander onderwerp terecht. Opeens lachte mijn moeder. "Eigenlijk was hij de baas van de boekenkist. Was hij ook de baas van de bibliotheek."
Daar moesten we allemaal om lachen.

Veel meer herinneringen aan mijn vader en hoe het nu zat met de "Uitleenbibliotheek Loenersloot" zullen er denk ik niet meer komen.
Het is allemaal te lang geleden.
Ik had er natuurlijk naar kunnen vragen toen hij nog leefde.
Maar ja.

Je krijgt wat je geeft

Zaterdag gaan we weer eens naar muziek luisteren. Hollandfestival, linkse hobby's. Het Residentieorkest speelt in het Muziekgebouw "Terretektorh" van Xenakis. Het stuk wordt zelfs twee keer gespeeld, tussendoor mag het publiek van plaats wisselen. Raar? Ik hoop van wel.

Voor het serieus wordt mag het vandaag nog een beetje onbenullig. Het is mooi weer, ramen open. Zoals de oude man heel lang terug al zei: "Play fucking loud!".