Niet van hier

Ergens vorige week was het "internationale vluchtelingendag", "dag van de vluchteling", zoiets. Omdat de leukste vrouw ter wereld sinds kort vrijwilligerswerk doet voor Vluchtelingenwerk gingen we langs op het feestje dat er van die dag gemaakt werd.
O ja, of iedereen eten mee wilde nemen, dan kon er gezamenlijk gegeten worden. Wij namen een hartige taart mee. Andere vrijwilligers hadden iets met kleine hapjes met zalm gedaan, en er stond een appeltaart.

Er waren toespraken. De hier geboren mensen zaten voorin, de mensen die hier niet vandaan kwamen zaten achterin. Er waren mensen van welzijnsorganisaties, de gemeente, het Leger des Heils.
Er waren vrouwen die uit Afrika kwamen, vrouwenhandel. Mensen uit Irak, oorlog. Somalië, oorlog.

De tafel met eten bleef lang vrij leeg. Tot er mobieltjes uit jaszakken kwamen en er, na wat gebel bleek dat er nog steeds gekookt werd. Of we het op konden gaan halen.

In de kleine keuken, drie hoog, stonden een aantal Somalische vrouwen nog druk te koken. Er werd gelachen, en veel door de kleine ruimte bewogen. Hier moest nog wat bij, daar moest vlug het vuur nog wat hoger. En in de keuken twee flats verder was het niet veel anders. De pannen, emmers en schalen met eten pasten nog net achterin in de auto.

In het zaaltje op de tweede verdieping waren de toespraken afgelopen. Mensen spraken met elkaar en een paar muzikanten uit Irak probeerden een ritme te vinden bij een Somalisch lied. Er werd meegeklapt bij een uitvoering van "De uil zat in de olmen". Het canongedeelte van dat lied zorgde voor gegrijns, gegiechel en een voorzichtig "oehoe".

Tijdens het eten liep ik wat rond met mijn plastic bordje met Somalische rijst en appeltaart. Op zoek naar lauwe icetea. Op de benedenverdieping ging de bingo bijna beginnen. Uit de luidsprekers kwam met muziek. Een cd met liedjes van vroeger, mijn vroeger.

I'm not expecting to grow flowers in the desert,

But I can live and breathe and see the sun in wintertime..

And in a big country, dreams stay with you,
Like a lover's voice, fires the mountainside..
Stay alive..

Toen het feest voorbij was en iedereen alles had opgeruimd en schoongeveegd brachten we de vrouwen en hun pannen, emmers en schalen terug naar hun flat.  

Toen we weggingen zeiden ze "Doei". Wij ook.