Waarom wonen er hier zoveel buitenlanders?

In Palamartsa wonen rond de 130 buitenlanders. Tenminste, dat zegt burgemeester Gosho maar die noemt dat getal al 3 jaar en in die tijd zijn er een heel bupsje nieuwe buitenlanders bijgekomen. 

Overal in Bulgarije zitten buitenlanders maar nergens wonen er, procentueel, zoveel als in dit dorp. Waarom?

Omdat ik niet van klussen houd, ons huis helemaal af was toen we het kochten en we ook geen groentetuin hebben komt er in veel gesprekken een punt dat ik, om de gang er in te houden, vraag "Maar waarom zijn jullie juist hier komen wonen?".

Steven (Mysterious Steve) voer met zijn zeilboot wat over de Middellandse Zee. Ergens in Griekenland ontmoette hij mensen die misschien zijn boot wilden kopen. Ze bleken in Palamartsa te wonen. Hij ging op bezoek. En kocht er vervolgens een huis. De zeilboot heeft hij geloof ik nog steeds. Misschien dat het verhaal wat details mist maar ik kom Steven maar één keer per jaar tegen dus navragen is lastig.

Dave kom ik soms tegen als ik door een vallei hier bij het dorp loop. Hij is de enige buitenlander die ik wel eens buiten het dorp, lopend tegenkom. Al is hij daar om zijn honden uit te laten. Net als Dave zelf zijn zijn honden vriendelijk. Dave zocht eigenlijk een huis in Bretagne. Iemand zei "Je moet eens aan Bulgarije denken". Hij tikte wat zoekwoorden bij Google in en kwam meteen in Palamartsa uit. Hier zitten wat makelaars die hun zaakjes digitaal al een tijd goed voor elkaar hebben. Hij is hier naar toe gekomen, bekeek wat huizen en het werd Palamarsta. Ook omdat hij niet de enige buitenlander in een dorp wilde zijn. En hier woonden al een aantal Engelsen.

Michael en Naomi woonden eerst in Makariopolsko. Een dorp met een, vind ik, veel mooiere naam dan Palamartsa. Het ligt een uurtje rijden hier vandaan. Ze waren daar de enige buitenlanders. Dat beviel niet. De buren waren best aardig maar de burgemeester vond buitenlanders raar en was daardoor weinig behulpzaam. Omdat ze zelf geen Bulgaars spraken was het allemaal wel erg eenzaam, en moeizaam. Ze kenden wat andere Engelsen in Palamartsa en nu wonen ze hier ook al weer een paar jaar.

Joe en July hebben, denk ik, het mooiste verhaal. Joe was leraar, July deed iets met archeologie. Ze probeerden in Engeland hun eigen groenten te verbouwen, hadden twee volkstuinen. Maar én werken én groente verbouwen was teveel. Joe werd ook nog ziek, banen vielen weg en om aan inkomen te komen verhuurden ze een groot deel van hun eigen huis. Het werd een leven dat steeds verder kwam te staan van wat ze wilden. Ze verkochten het huis en al hun bezittingen. Kochten een busje en gingen op weg. In Bulgarije bekeken ze het hele land en kwamen uit in ... jawel. Er woonden al een aantal buitenlanders, ze hoefden daardoor niet elk wiel zelf rond te maken. Na een paar jaar keihard werken aan een zelfvoorzienend leven en hun integratie (Joe spreekt als enige buitenlander in het dorp grammaticaal correct Bulgaars)(en geloof me, dat is heel knap) doen ze tegenwoordig ook gewoon leuke dingen. 

En natuurlijk helpt het in alle algemeenheid dat huizen en grond hier goedkoop zijn. Wanneer je in Sofia of één van de steden die aan zee liggen wilt wonen ben je (veel) meer geld kwijt. Maar hier kun je een best mooi opgeknapt huis met wat grond en de gebruikelijke op instorten staande oude schuur voor 45.000 euro kopen. En een bouwval, vooral geliefd bij klussende mannen (en wat zijn er een hoop klussende mannen op de wereld) is veel goedkoper. 

Het lijkt er, als ik naar de verhalen luister, op dat de aanwezigheid van buitenlanders andere buitenlanders aantrekt. De vrouw van wie wij lang terug ons huis kochten was hier ook naar toegekomen omdat hier buitenlanders woonden. Die aanwezigheid heeft voordelen, je hoeft niet zelf alles uit te vinden in een dorp waar bijna niemand een andere taal dan het Bulgaars spreekt. Maar er zijn natuurlijk ook nadelen. Hoe meer buitenlanders ergens wonen hoe lager de inspanning van de meeste nieuwkomers zal zijn om te integreren. Waarom zou je je in hemelsnaam gaan bezighouden met het verschil in het verbuigen van een werkwoord wanneer dat een afgeronde of juist een niet afgeronde handeling beschrijft? Je vraagt gewoon iets aan iemand die ook jouw taal spreekt.

In Palamartsa wonen nu zo'n, denk ik, 150 buitenlanders. Er gaan geruchten dat een Engelsman de kroeg van Miltsjo heeft gekocht. En er zou misschien een Indiaas restaurant komen in de bouwval naast de winkel van Stefka. Ook weer een Engelsman. Misschien komt er wel een punt dat het teveel wordt. Dat denk ik soms. Maar omdat ik zelf ook een buitenlander ben kan ik er moeilijk iets van zeggen. Dus doe ik dat ook maar niet.