Een weekje in het buitenland

Mijn vlucht terug naar Bulgarije kwam pas na elf uur 's avonds aan op het vliegveld van Varna. En sinds dat gedoe met haar oog rijdt Annet liever niet meer in het donker, vooral omdat op sommige stukken snelweg de witte belijning helemaal ontbreekt. Gelukkig is John, die hier een B&B zonder breakfast heeft onlangs een taxiservice van en naar het vliegveld begonnen. Om twee minuten over twaalf stopten we bij een groot, erg leeg "wij zijn 24 uur per dag open" tankstation. Terwijl John iemand zocht die de pomp wilde bedienen stapte ik gehaast naar binnen. De mevrouw achter de balie was druk aan het rommelen met zakjes geld en keek me, toen ik iets te eten bestelde aan met een totaal lege blik waarna ze doorging met wat ze deed. Nadat ik een tijdje niet geholpen werd liep ik naar buiten. Daar had John net iemand gevonden. John maakte duidelijk dat hij graag voor 50 leva diesel wilde. De man keek hem met dezelfde lege blik als de vrouw binnen aan, nam een trek van zijn sigaret en zei daarna, terwijl hij op zijn horloge wees, "pauza". Ik was overduidelijk weer thuis in mijn nieuwe woonland.

Ik was na anderhalf jaar weer eens een week in Nederland. En daar kan ik dan, als relatieve buitenstaander dan weer van alles over zeggen. Bijvoorbeeld dat mensen in Nederland in meerderheid op rare politieke partijen stemmen. Al hoort daar wel bij dat het me stomverbaasde dat de mensen die op de "goede" partijen stemden dat totaal niet zagen aankomen en dat het me nog meer verbaasde dat die mensen, die van de "goede" partijen zeg maar, meteen iedereen en alles de schuld gaven zonder ook maar een moment naar hun eigen falen te kijken. Om van het onvermogen om zich te verplaatsen in mensen die grote  problemen in hun leven ervaren en om daar vervolgens dan wat mee te doen maar te zwijgen.

Maar, tjee zeg, wat is Nederland een fijn land. Echt. Er komt de hele dag water uit de kraan, en je kunt het nog drinken ook. En er is ook gewoon altijd stroom. Als er een gat in de weg zit komt er fluks een autootje met mensen die dat gat gaan repareren. Er rijden heel veel treinen. Zelfs in een plaats Heiloo, toch echt niet het centrum van het universum, stoppen er wel zes per uur. Er zijn musea (veel zelfs). Er zijn boekwinkels en bibliotheken. En die laatste hebben ook gewoon nieuwe boeken. Heel veel zelfs. Er zijn idioot veel winkels waar je van alles kunt kopen. En je wordt er over het algemeen met vriendelijkheid geholpen.

Misschien is het enige dat ontbreek het besef dat Nederland, het leven daar, de voorzieningen, al die glimmend glanzende dingen niet de regel is maar de uitzondering. 

Ergens op zondag, ik stond te kijken naar een werk van Anselm Kiefer dat me erg aan mijn nieuwe thuis deed denken, sneeuwde het in Bulgarije nog steeds. Er werden wegen afgesloten. Dorpen werden onbereikbaar, sommige bleven dat vijf dagen. De stroom viel uit. Waterleidingen gingen kapot. Vrachtwagens stopten met rijden. Mensen zaten tien uur vast in een ingesneeuwde trein. 

Na de storm, en toen de stroom het na 30 uur weer deed stuurde Annet een filmpje. 

En toen moest ik nog tot woensdag wachten voor ik terug mocht.

We liepen de ochtend nadat ik was thuisgekomen naar het winkeltje van Stefka. Uit een kapotte dakgoot bij haar winkeltje drupte met grote drup smeltwater. We gleden zonder schaatsen over de bevroren waterplassen en kwamen Gosho de burgemeester tegen. We kletsten wat en hij ging voor ons het winkeltje in. Daar kocht hij koffie en een zak zout. Terwijl Annet wat dingen kocht keek ik naar buiten. Gosho scheurde de zak open en strooide het zout over de spekgladde stoepdelen. 

Misschien is Nederland het betere land. Maar wij blijven toch maar liever hier.