Gijs, of "Voor de dood weggehaald"

Hij lag half onder een oude, roestige kachel. Je kon zijn staart zien, zijn achterpoten en een stuk van zijn buik. Er zat vuil in zijn vacht en hij stonk naar poep. Hij miauwde, nee, het was geen miauwen, het was kermen wat hij deed. Zijn ogen waren omhoog gedraaid. En hij voelde koud aan, heel koud.

Gijs zag ik vrijdagmiddag rond 14.00 uur door de tuin van de deeltijdbuurman uit Popovo lopen. Dat doet hij wel vaker na het tussen-de-middag-hapje. Na een uur of twee was hij nog steeds niet terug. Omdat Gijs soms een hond in een poezenpakje is ben ik hem gaan roepen, "Gijsje! Gijsje kom maar!". Eigenlijk komt hij dan altijd. Het kan even duren, Gijs komt altijd wel een interessante grasspriet tegen, maar hij komt wel. Vrijdag kwam hij niet. Toen het ging schemeren was hij er nog niet. Terwijl hij dan altijd al klaarligt om, nadat hij een tijdje achter een touwtje heeft aangehold naar binnen te gaan. Vroeger wilde hij nooit naar binnen, ik holde dan achter hem aan, tilde hem op en droeg hem naar binnen. Nu, Gijs is een aparte poes, blijft hij bij de deur zitten wachten en moet ik hem optillen. 

Ik liep roepend een rondje door de buurt, Annet deed het later nog een keer. Geen Gijs.

Zaterdagochtend was er nog steeds geen Gijs. We zouden die ochtend met het bezoek uit Nederland (een zus van Annet en haar man kwamen kijken hoe dat nou was, wonen in Bulgarije) naar Veliki Preslav en daarna Shumen gaan. Na het ontbijt zouden we nog even koffie drinken. Net toen ik de bekertjes op het tafeltje buiten wilde zetten riep deeltijdbuurman Petar me. Er was iets met een poes in zijn schuur.

Annet belde meteen "onze" dierenartsen Aleksander en Veronika en ik liet een luid kermende Gijs in de, hoe heet zoiets, transportbox glijden. In de praktijk in Popovo bleek de temperatuur van Gijs lager te zijn dan de thermometer aan kon geven. Er ging een infuus in een pootje en een elektrisch warmteding werd onder hem gelegd. Medicijnen zouden later komen. 

Later die dag, toen we even gingen kijken ging het een minimaal kleine fractie minder slecht met hem. Misschien had hij een vergiftigde muis gegeten? Gijs vangt hoogst zelden een muis. Daar is hij niet vlug genoeg voor, of het hele gedoe duurt hem te lang. Maar afgelopen woensdag was hij inderdaad met een muis in de weer geweest. Dat moest het dan wel geweest zijn. 

Zondag, de dierenartsenparktijk zat natuurlijk dicht, hoorden we via de telefoon dat het beter ging en wat later volgde een korte video. Kijk, Gijs kon weer staan en hij keek ook weer wat nieuwsgierig rond.

Maandag zwaaiden we het bezoek uit. Van de geplande excursies was ernstig weinig terecht gekomen. Bij de dierenarts wachtte een duidelijk opgeknapte Gijs op ons. Hij kon weer spinnen en gaf mijn neus een fijne kopstoot. Maar hij at en dronk niets. Een vergiftigde muis bleek ondertussen als reden van de ellende afgevoerd te zijn. Muizengif zorgt voor inwendige bloedingen en die waren er (voeg hier een opperwezen naar believen in) niet. 

Omdat Gijs een poes van vaste gewoontes is brachten Annet en ik dinsdag zijn eigen brokjes en etensbakje mee naar de dierenartsen. Gijs bleek plotseling best trek te hebben. Maar drinken deed hij nog steeds niet. 

Woensdag mocht hij naar huis. Hij had gegeten, drinken deed hij nog niet maar doordat hij steeds aan een infuus lag kreeg hij ook niet echt dorst. Met een bergje medicijnen om zijn lever weer op orde te krijgen en herhaalde benadrukkingen dat we moesten bellen als er iets was of nee, kom dan maar meteen met hem langs gingen we naar huis. In zijn poot zat nog de infuusingang, voor als hij weer terug moest.

Het was natuurlijk verregaand onvolwassen van me om te verwachten dat Gijs meteen op zijn rug in de tuin zou gaan liggen. Want verder dan wat apathisch op een kussen liggen kwam hij niet. Eten? Nauwelijks. Drinken? Nee. 

Wanneer we, vorige week zaterdagochtend niet hadden besloten om koffie te drinken voor het excursieprogramma, wanneer buurman Petar niet juist toen iets in zijn schuur had gezocht, dan was Gijs er niet meer geweest. Wat het geweest is waardoor hij zo ziek werd zullen we wel nooit weten. Waarschijnlijk is het iets van gif voor in de tuin geweest. Hier op het dorp heeft bijna iedereen een groentetuin. Dat is allemaal reuze zelfvoorzienend en het klinkt ook heel romantisch maar bijna iedereen heeft ook een gifspuituitrusting.  

Woensdagavond klauwde Gijs zich letterlijk op mijn schoot. Er is iets gebeurd met een achterpoot, daar zit niet veel kracht meer in. En hij had al een half kreupele voorpoot. Maar goed, hij lag een tijdlang gewoon op schoot. Vanmorgen at hij wat en, hij dronk! Met veel gedoe en gevloek hebben we het infuusdingetje uit zijn poot gehaald. Over zijn pillen doet hij zoals gebruikelijk weer eens erg moeilijk. Maar Stefka blijkt in haar winkeltje ook ingevroren makreel te verkopen. Daar kun je een pil in verstoppen. 

De meeste blogpostjes eindigen op een duidelijk punt. Of de onduidelijkheid is zo groot dat je daar het bericht mee kunt laten eindigen. Zo'n punt is er nu niet. Gijs is niet dood. Maar nog lang niet de oude. 

Ik zal deze blogpost aanvullen als er weer iets te melden is over de pechpoes, de harige dikke, de ceo van Pirin 6, de fat controller. Wie wil weten hoe het met hem verder gaat (en als je tot hier gekomen bent en je wilt dat niet weten wat doe je hier dan eigenlijk?) kan af en toe hier even kijken. 

Zaterdag, een week nadat de buurman Gijs vond. 

Eerst even, kijk, het is best leuk dat er steeds nieuwe en beter, beter, betere! Apple producten komen. Warmtepompen, ook leuk en Artificial Intelligence, wat een uitvinding. Maar kan iemand eens iets gaan bedenken om pillen voor poezen minder goor te laten smaken? Dat moet toch een enorme markt zijn? Het lukte precies één keer om de medicijnen van Gijs in een stuk makreel te verbergen maar daarna hoefde de verder toch erg meegaande theemuts aller theemutsen het niet meer. Annet lost nu de pillen op, doet er wat opgelost oppep eten door en spuit het dan in zijn mond. Het werkt maar het is wel een gemartel.

De zieke is vandaag naar buiten geweest. Dat was mooi. Het ging allemaal erg voorzichtig maar hij heeft toch even mooi op zijn rug in de zon liggen rollen. Elk blaadje werd afgesnuffeld, elk luchtje werd geroken. Na een uur of twee kwam Ollie aangehold en, hoewel hij Ollie al zijn hele leven kent werd Gijs daar zo bang van dat hij ondanks zijn slechte achterbeen wegholde. Ik kon hem nog net vangen. Het lijkt wel alsof hij alles vergeten is. Hopelijk is dat iets tijdelijks. 

Het is natuurlijk fantastisch, mooi en fijn dat we hier een tuin van zo'n 1000 vierkante meter hebben. Maar aangezien Gijs allang weer is vergeten dat hij bijna dood was en er overal plekken in het gaas tussen onze tuin en die van de omliggende Bulgaren zijn waar gaten in zitten zitten we een beetje in de actieve re-integratie rol. Gijs wil naar buiten, en dat is ook goed want hoe meer hij loopt hoe beter zijn weigerachtige achterpoot het gaat doen maar aangezien nog lang niet alle rook om zijn hoofd is verdwenen lopen we nu het risico dat hij zich uit onze tuin wurmt, ergens heen gaat en dan niet meer weet hoe hij terug moet. We zitten dus veel buiten. Gelukkig wordt het morgen weer 30 graden.

Maar, het gaat steeds wat beter. Steeds vaker is de mistigheid in zijn hoofd minder en herkent hij weer iets. Dat is mooi. Nu is het afwachten tot zijn leverwaardes (die totaal en belachelijk veel te hoog waren) zaterdag bij de dierenarts gecontroleerd gaan worden. 

Twee weken nadat we Gijs bijna dood in de schuur van de buurman vonden was het tijd voor een bloedonderzoek. Dat ging, toen hij zwaar verzwakt was natuurlijk erg makkelijk. Maar zwaar verzwakt is hij al een tijdje niet meer. De onbenullige pluizenbol vond al het geprik naar bloed maar helemaal niks. Zelden zag ik hem zo boos.

Maar, alle waardes die de vorige keer nog helemaal fout en van slag waren zagen er nu weer keurig uit. We waren al helemaal blij en opgelucht. Tot bleek dat nu de waardes van zijn alvlees niet goed waren. Dat betekent weer andere medicijnen die hij natuurlijk ook weer niet in wil nemen. Wat weer betekent dat ik volgende week niet naar Nederland ga/kan. Maar, ondanks de tegenvaller gaat het goed met Gijs. Hij kijkt weer onbenullig van zich af, rolt op zijn rug en is eigenlijk zijn oude zelf. 

Deze blogpost is, o wacht, er was nog iets. De dierenartsmevrouw had opgezocht wat voor ras Gijs eigenlijk was, of is. Ze liet een foto zien, dat was gewoon Gijs! We blijken in Bulgarije tegen een heuse Noorse boskat aangelopen te zijn. Of eigenlijk is hij tegen ons aangelopen. 

Deze blogpost sluit ik nu af. Gijs komt er wel. Van een Noorse boskat verwacht je ook niets anders.