"Is er nog iemand?". "Nee hoor, ze zijn allemaal alweer verdwenen". "Ondankbaar, dat zijn ze. Een beetje kwaliteitsbrokjes komen eten en dan weggaan zonder zelfs maar te groeten".
Het is nog steeds ernstig zomer. En ook de poezen zijn daardoor anders.
Het is warm, en dat vinden de poezen maar niks. En Petar, de deeltijdbuurman uit Popovo is er. Nu zijn "onze" poezen natuurlijk bovenmatig verknocht aan Annet en mij maar wij eten geen vlees en Petar wel. En verknochtheid is leuk maar vlees is beter. Vooral 's avonds na achten.
De dagen beginnen voor de poezen nog wel met groot optimisme. Gijs holt naar buiten om te controleren of er iets veranderd is in de tuin en de rest druppelt langzaam langs om te eten.
En als het tegen 10nen zo rond de 28 graden is verdwijnen ze. Om de rest van de dag uitgeblust slapend door te brengen. Gijs onder een bankje of een kruiwagen, anderen onder de steeds groter groeiende vijg. Of ze verdwijnen helemaal uit beeld.
En dat is het dan wel.
Tegen een uur of 6 duiken ze dan weer op en zijn we weer de allerallerleukste mensen die ze ooit gezien hebben. "En natuurlijk heeft dat niets met kattenbrokjes te maken, zo opportunistisch zijn we niet. Welnee".
Tegen 8 uur 's avonds gaat Petar aan de slag met het voorbereiden van de dagelijkse barbeque. Oren worden gespitst, poezenblikken dwalen zijn kant op. En als de vleeslucht ruikbaar wordt verdwijnen ze, één voor één zijn kant op. Waarna wij weer kunnen gaan zitten wachten tot ze daar klaar zijn. Want als we zomaar naar binnen gaan zonder op hen te wachten gaan ze voor de deur zitten klieren. Zo zijn ze natuurlijk ook wel weer.
Als het herfst wordt zal het wel weer anders zin. Petar gaat weer terug naar Popovo en de temperatuur zal weer dalen. Vooral dat laatste, vooral dat laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten