In de bus met de pensionerski's klup

En precies om zeven uur in de ochtend vertrok de bus. In de bus zaten vier Engelsen, zo'n vijfentwintig Bulgaren (waarvan bijna negentig procent zeer duidelijk ouder dan vijfenzestig) en twee slaperige Nederlanders.

Toen de pensionerski's klup waar wij lid van zijn (ook niet gepensioneerde buitenlanders kunnen lid worden) een excursie naar Elena aankondigde reageerden wij met gênante haast, alsof we kaartjes konden kopen voor Bob Dylan in de kleine zaal van Paradiso. Wat het programma was, of zelfs maar wat er bijzonder was aan Elena bleef onbekend. Maar wij gingen mee.

De bus (zo'n echte) bleek te vertrekken om zeven uur in de ochtend. Omdat ik erg lang doe over wakker worden (ik drink veel koffie en kijk zonder echt iets te zien de tuin in) en de poezen ook een autistisch wekritme hebben stonden we op om vijf uur. Het was wel fijn koel, dat wel. 

In de bus bleek dat we niet meteen naar Elena gingen. We zouden eerst een klooster bezoeken. En iets anders, en nog iets anders en dan kwam Elena. Zet mij in een bus en ik vind alles best. Dus ik vond alles best.

Het klooster, één van de meer dan 210 in Bulgarije was weggestopt in een redelijk enorm bos en stond daar al sinds 1270. Groot was het niet maar omdat alle Bulgaren ook allemaal veel kaarsjes wilden opsteken duurde het nog best even voor we klaar waren. Mooi gebouw, en er waren veel vriendelijke poezen. 

Het eerste andere iets bleek een waterval(letje) te zijn op loopafstand van het klooster. Bij het afdalen en later bij het weer omhoog gaan gleed er gelukkig niemand uit. 

Het tweede andere iets, ja, dat was wel echts anders. Het Bulgaarse Stonehenge noemen mensen het. Op een redelijk ruime, licht bollende kale heuvel staan in een cirkel een aantal forse stenen. En nee, die zijn niet zo oud als die in Stonehenge. Sterker nog, ze staan er pas een jaar of tien. In de stenen zijn teksten uitgebeiteld van Bulgaren die belangrijk waren tijdens de onafhankelijkheidsstrijd in de negentiende eeuw. Veel enormer dan de stenen is het beeld van Valchan Voyvoda. Na heel lang zoeken vond ik de man later, thuis terug op het internet. Voyvoda was van eenvoudige komaf. Werd bandiet, maar wel een nobele want het geld dat hij stal gebruikte hij om strijd te leveren met de Turken (Bulgarije was toen onderdeel van het Ottomaanse/Turkse rijk). Hij kreeg Rusland bijna zover om het Ottomaanse rijk binnen te vallen maar, soms zit het mee maar vaker zit het tegen, toen viel net Napoleon Rusland binnen. 

Het Bulgaarse Stonehenge is door een rijke Bulgaarse patriot (zo noemde mede busgenoten hem) neergezet en was, apart. Apart en erg warm.

Toen we eindelijk in Elena aankwamen bleek dit een erg keurig stadje te zijn waar je allerlei huismuseums kan bekijken. Die heb je veel hier, huismusea. Er was er één van een schrijver, een paleontologisch museum, één van (alweer) een revolutionair uit de negentiende eeuw en de eerste school voor voortgezet onderwijs, uit de negentiende eeuw in Bulgarije kon je ook bekijken. En ze waren allemaal dicht. Dat kon de Bulgaren uit de bus in het geheel niets schelen. Zij stroomden de bus uit en liepen onmiddellijk naar een restaurant. Twee uur later zaten zij er nog. 

Toen we terugreden begon Dancho, met wie we in Elena in steenkolen Bulgaars hadden gepraat over poezen en zijn tijd als dienstplichtige soldaat, te zingen. Het oudere deel van de bus zong mee. Ook oude Bulgaarse liedjes blijken allemaal op elkaar te lijken.

Tegen zes uur waren we weer thuis en daar maakten de poezen duidelijk dat ze excursies best vinden maar voortaan graag wel wat beter gevormd rond hun etenstijden.