Sneeuwloopje

Vanmorgen sneeuwde het. Nu doet het dat hier wel vaker maar dit was de eerste keer dat de sneeuw iets van "ik ben wel echte sneeuw ja" over zich leek te hebben. 

Van het huis ben je zo aan de rand van het dorp. Daar loop je naar beneden, over een dijkje langs het meer en daarna weer een heuvel op. 

Eerst een stukje over het land. Maar als dat niet meer kan omdat een boer alles diep heeft omgeploegd is er nog een hobbelig landbouwpad.

Wanneer je dat uitloopt kom je op de weg die Palamartsa met Popovo verbindt. Er kwam een langzaam rijdende, eenzame auto voorbij.

Het stuk daarna heeft een paar mooie flauwe heuvels. Het zijn niet mijn favoriete heuvels, die liggen wat verder maar daar heeft een boer het hele pad weggeploegd. Maar, deze zijn ook mooi. Flauw buigend, hier en daar een boom en door de sneeuw kon je nauwelijks het verschil tussen land en lucht meer zien.

Daarna loop je terug langs een niet meer gebruikt irrigatiekanaaltje. Het kanaal komt uit in een groot leeg bassin met bijbehorend gebouw. Dat staat ook al leeg. Op de weg van Palamartsa naar Popovo die je weer over moet was de sneeuw ondertussen al tot prut gereden. 

Het sneeuwde nog maar nauwelijks op de heuvels die daarna kwamen. Grote percelen, alweer diep geploegd. Tegen het eind verdwijnt het landbouwpad maar als je het volgende veld schuin oversteekt en een bultje op een heuvel ver weg rechts van je houdt kom je precies bij een volgend landbouwpad uit. Dat gaat langs wat bomen en de kleine begraafplaats van Turkse Bulgaren. 

Pas in het dorp was er weer wat kleur te zien.

Eenmaal thuis had Annet vastgelegd dat Ollie ook in besneeuwde bomen kon klimmen. 

En nu dooit het alweer. Van wat sneeuw over zichzelf lijkt te zeggen moet je je dus ook niet al teveel aantrekken.