De bibliotheek in Palamartsa, Bulgarije

De voorlaatste keer dat ik tijdens een vakantie een bibliotheek bezocht was in Londen. Thatcher was nog aan de macht. En eigenlijk bezocht ik die wijkbibliotheek niet echt. Ik zat er op een bankje voor, te kijken naar de mensen die tegen een schuifdeur aanliepen die niet open schoof. Door bezuinigingen had die bibliotheek het aantal openingsuren sterk verminderd.

De bibliotheek in Palamartsa, Bulgarije heeft geen schuifdeuren. Maar misschien is het al heel wat dat er in het dorp waar ooit 2000 mensen woonden maar nu nog maar zo'n 500 of 600, een bibliotheek is.

De bibliotheek bevindt zich op de eerste verdieping van iets dat denk ik een dorpshuis is. Die eerste verdieping is lastig voor ouders met kinderwagens. Maar eerlijk gezegd heb ik die in het dorp nog nooit gezien. Voor de kromgetrokken oudere mensen lijkt het me ook erg lastig, maar die hebben waarschijnlijk in Bulgarije al zoveel ellende meegemaakt dat dit ongemak er ook nog wel bij kan.

Een met plakbandstukjes vastgemaakt velletje met openingstijden. Denk ik.

 

De gang naar de bibliotheek. Met gordijntjes.

De jeugdcollectie en een presentatie, misschien was die op thema

De collectie voor volwassenen. Gewoon op alfabet, Bulgaars alfabet. Geen retail. Niks.

Geen geautomatiseerde uitleen, geen rfid, geen anti diefstal. In sommige boeken zat nog een stempelbriefje, maar in de meesten was zelfs dat nog weggelaten. De bibliothecarsesse, die te matig Engels sprak voor wat voor gesprek dan ook, schreef de boeken gewoon in een groot uitgevallen schriftje.

De enige bezoekers van de bibliotheek zaten achter de drie pc's die er waren. Of er een catalogus op de pc te raadplegen was bleef onduidelijk. De jongens keken naar andere dingen.

Misschien zijn er overeenkomsten, misschien zijn er verschillen. Het kan waarschijnlijk allemaal. Maar er was in ieder geval in een onooglijk klein dorpje op het platteland van Bulgarije een heuse bibliotheek.