Liam Gallagher en zijn handdoek

Zo'n zes mensen doken op de handdoek. Drie van hen gaven het al vlug op, het was ook lastig grabbelen in de bewegende massa. Drie hielden vol. Twee jongens, één meisje. En ze lieten niet los. Er werd gelachen, en daarna boos en nog bozer gekeken. En niemand gaf op of toe.
Een breedgeschouderde beveiliger hield van achter het hek het fysieke geroezemoes in de gaten. Hij lachte er wel een beetje bij.

Voor Liam met zijn handdoek het podium op kwam zat de sfeer er al in. Een meneer filmde zichzelf terwijl hij luidkeels met "My Generation" van The Who meezong. En hij dirigeerde meteen de rest van de aanwezigen die ook wel wilden zingen.

Je zult Liam Gallagher maar zijn. Zo staan je met Oasis nog voor zalen ter grote van een klein dorp te spelen en zo sta je in een niet uitverkocht Paradiso te doen alsof je net zo "massive" en "epic" bent als vroeger. Tenminste, dat zei hij geloof ik, ergens tussen het vaak uitgesproken "wankers" en "fokkin' wankers". Al waren mijn oren al dichtgeklapt toen hij begon te praatbrabbelen.

Oasis was groot, ooit. En, voor wie het vergeten is of misschien helemaal niet wist, Oasis was de band van Noel en Liam Gallagher. Twee broers, de één kon fijn irritant dreinerig zingen, de ander schreef de liedjes. Maar, na ruzie 3561 verliet Noel Oasis en noemde Liam de band Beady Eye. En daar maakt hij nu liedjes mee. Die leuk, soms goed maar bijna nooit dat geniale, instant "dit is eigenlijk een volkslied" gevoel hebben.

Links van me draaide een flink aangeschoten Engelse meneer rondjes met zijn bovenlichaam. Soms leunde hij vermoeid met zijn hoofd even tegen de brede rug van de jongen voor hem. Maar dat gaf niet, hij had zich toen hij daar kwam staan keurig voorgesteld. Met handen schudden en al.Waarschijnlijk had hij ervaring met aangeschoten zijn, hij bleef tenminste keurig overeind tussen het flink bewegende publiek.

Liam deed ondertussen op podium zijn best om "massive" te zijn, of "epic". En dat lukte aardig al bleef het raar dat hij vrijwel het hele concert met een handdoek in zijn handen stond. Hij boog er rondjes mee, hij slingerde het ding rond en zo af en toe hield hij de handdoek voor het publiek. Meer mensen dan ik kon geloven duwden zich dan naar voren om de handdoek aan te raken.

Tussen deze gekkigheid door speelde de band de laatste cd, wat oudere liedjes van Beady Eye en twee nummer van Oasis. Het dreinde, het golfde en Liam was zijn irritante zelf.

De handdoek waaraan getrokken en gerukt was bleef bij één iemand achter. Door het gespring en geduw kon ik niet ontdekken wie er gewonnen had. Maar er werd breed gelachen. Ik hoop dat het meisje won. En dat ze later gaat trouwen met de jongen die ook die handdoek wilde hebben. Misschien zetten ze op hu trouwkaart dan wel een stukje uit Wonderwall.

Because maybe
You're gonna be the one that saves me
And after all
You're my wonderwall

Tegen het eind van de toegift, en door het internet wist iedereen al dat dat "Gimme Shelter" van The Rolling Stones zou zijn, klom Liam over het hek dat het publiek bij het podium weg moest houden. Waren we eerst nog "wankers", nu dook hij tussen ons in en liet zich bevoelen en bejubelen. Toen hij daarmee klaar was ging hij nog een tijdje op de rand van het podium raar staan doen met de microfoon. De band was toen al weg.

Het was een prima optreden, van Beady Eye. Volgende keer gaan we weer. Al was het alleen maar om te zorgen dat Liam Gallagher kan blijven zingen. Want het is of dat, of hij wordt alsnog een psychopatische bankovervaller.