Blijven zitten

En ik lees een paar dingen.
Wat gemeentelijke nota's, wat beleidsvoornemens van her en der, wat toekomstperspectieven.
Je hebt wel eens van die dagen.

Terwijl m'n ogen over de zinnen strompelen klik ik op de afspeelknop van Spotify. De gratis versie, dus ik negeer de reclame die ik eerst krijg. Dan gaat het verder waar het gister stopte.

When they kick out your front door
How you gonna come?
With your hands on your head
Or on the trigger of your gun

Terwijl The Clash verder zingt en ik steeds vaker struikel over de hypercorrecte optimistische ombuigtaal denk ik vluchtig aan lijn 17.

Het zal ergens in de jaren 80 zijn geweest. Geen woning, geen kroning, dat soort tijden. K, die later C werd en ik zaten in de tram. Lijn 17, op weg van school naar het station. 

Ergens bij de Dam stonden we een tijdje stil. Uit het hokje van de bestuurder klonk een blikken stem die met een "daar gaan we weer" gelatenheid in zijn stem liet weten dat er geen trams meer over het Weteringscircuit konden. Vaag hoorden we iets over ME, en rellen. 

Ondertussen lees ik over participeren, burgerkracht, noodzakelijkheid, bouwen op wat de burger zelf nog kan, instanties als allerallerlaatste achtervanger. 

Hoe verder ik in de teksten kom hoe vaker de woorden "minder" en "afbouwen" vallen.

En ik zoek in de dichtgetimmerde taal naar zinnen als "te optimistische grondpolitiek" en "sorry, het spijt ons, we hebben ons gemeentelijk rijk gerekend en nu dat tegenvalt moeten er voorzieningen weg, maar echt we vinden het ook zonde". Maar ik lees alleen maar over het al bijna obligate verbinden. En dat, hoewel alles minder wordt de kwaliteit zal toenemen. 

En ik denk even terug. Aan lijn 17. Aan dat we, na het horen van de plek waar je niet kon komen, vlug bespraken hoe we daar dan zo vlug mogelijk zo dicht mogelijk bij in de buurt konden komen. 

En dat we het dan verder wel zouden vinden. En dat we vooral niet moesten blijven zitten. Maar dat we wat moesten gaan doen.

Terwijl ik verder zoek naar het onvindbare "sorry" in de stukken waar instellingen plots als "te duur" in een "veranderde samenleving" worden omschreven en waarin beleid na de rekensom is geformuleerd weet ik ook wel dat gerel nooit iets echt heeft opgelost.
Maar, en dat zal best onterecht weemoedig zijn, in ieder geval was er emotie. Woede, hoe onterecht en fout de stenen misschien ook waren. En boosheid lost niets op. Dat is zo. Maar vriendelijk lachend participerend meegaan in het uitgummende calculatorbeleid ...

En, terwijl ik wat regels van het volgende liedje op Spotify meehum, verdring ik het besef dat ik zelf waarschijnlijk ook niet meer uit lijn 17 zou stappen, en dat ik het Weteringscircuit zou mijden.

White riot - I wanna riot
White riot - a riot of my own
White riot - I wanna riot
White riot - a riot of my own