Week 6

"Ja. Dus ik stap in die lift, de rechter, die kleine. Staat daar die mevrouw. Met een enorme speelgoedeekhoorn in haar rechterhand. Haar tong stak uit haar mond en ze keek naar de grond. En ze wiebelde zachtjes heen en weer. Nee, op de eerste twee verdiepingen zitten dementerende bejaarden. Op de derde is de revalidatieafdeling. Er zit een cijferslot op de lift maar volgens mij kent iedereen in Schagen die code. Nee, een zuster heeft haar uit de lift gehaald. Och, verder gaat het nog steeds langzaam. Het is maar goed dat ik veel over Darwin en de evolutietheorie gelezen heb. Alle verandering gaat langzaam en geleidelijk enzo. Met kerst waren we er wat vaker. En we hadden een handwerkpakket of zo voor haar gekocht. Hmm? Weet ik het, wat weet ik nou van handwerken? Maar, ze kwam er niet uit en toen bood een meneer op haar afdeling aan een beginnetje te maken. Kom ik vrijdag langs, had hij het hele ding afgemaakt. En hij was er nog trots op ook! Nee, ze durfde er niks van te zeggen tegen hem. Het is nog een hele pikorde hoor, zo'n afdeling. Wat? Die mevrouw in de lift met die eekhoorn? Wat ik daar van vond? Eerlijk? Zielig natuurlijk, en meelijwekkend. Maar ik voelde ook afkeer. Dat kan toch? Sta je daar opeens met een mentaal weggewaaide mevrouw met de tong uit haar mond in een lift. Dat was toch allemaal nooit de bedoeling?".

"Voornemens? Ik? Gut. Nou. Hmm, ik ga proberen minder chagrijnig te worden van mensen die op Twitter met een verbale wind en het toevoegen van het woord #fail menen iets weg te kunnen schrijven waar anderen jaren aan gewerkt hebben. He? Nou ja, ok, behalve als het een tweet over de B-reader is. Dan mag het. Ik las trouwens gister in de NRC dat de Bruna ook met een soort reader gaat komen. Dus. Wat? Nou Bruna, B. Ja, dat bedoel ik. O, en ik ga natuurlijk weer proberen minder opvliegend zijn. Wat? Ja dat roep ik al jaren ja. Maar als ik het nou blijf roepen moet het toch een keer lukken? Toch? Nee, het wordt best een druk jaar. We gaan een voorleesproject doen waar de gemeente zelf om kwam vragen. En Boekstart in de Kinderopvang gaat beginnen. We gaan een deel van de schoolbibliotheek van de middelbare school naast ons doen. Bezuinigen? Ja dat gaan we ook doen ja. En de certificeringsmeneer komt ook weer langs. Innoveren? Goed idee, maar we zijn maar met z'n elven he. Maar, innoveren is een goed idee. Al lijkt het me zo langzamerhand tijd worden dat we eens iets gaan doen in plaats van dat we steeds gaan praten over dat we wat gaan doen. Nee, praten is niet echt iets waar ik een groot fan van ben nee. Nou, pff, neem het veelgenoemde contextualiseren. Wanneer gaan we dat nou echt doen? Neem de Vrij Nederland, die hebben elke week een pagina met handige websites die je kan bekijken bij een bepaald thema wat in het nieuws is. Dat moeten wij toch ook kunnen? Zeker nu we bijna allemaal zo'n kekke BNL website met uitwisselbare widgets hebben. Wat? Ja hoor, ik wil me best wel met een Midden Oosten widget bezig houden. Volgens mij zijn er mensen zat die zo hun interesse met het werk zouden willen verbinden".

"De mooiste cd? Accelerando van Vijay Iyer. Toegankelijk en raar tegelijk. Knap gespeeld zonder dat het zo knap is dat het alleen maar afstand schept. We zagen hem spelen in Amsterdam en dat was zo intens dat de zaal na twee uur vergat te klappen voor een toegift. Nee, dat was niet het mooiste dat we zagen op een podium. Dat waren twee momenten, twee momenten die allebei voor tranen in de ogen zorgden. Hmm? Nee, echte tranen. Ach ja joh, dat kun je best zeggen, niemand hoort dit verder. Allebei waren het momenten op het North Sea Jazz. Bij The Bad Plus, die speelden daar met Joshua Redman. Het moment was bij "Silence is the question". Gestructureerde chaos, steeds harder en wilder. Tot er in je hoofd alleen nog maar geluid was. Meestal denk je nog wel iets. Over dat je zo ergens heen moet, of dat de meneer voor je kaal aan het worden is. Je blijft vaak iets denken of registreren, hoe mooi iets ook is. Maar bij dat nummer was er geen plek meer over voor wat voor gedachte dan ook. Het andere moment was bij Van Morrison. Die liet zich op sleeptouw nemen door zichzelf. Er is een filmpje van, op YouTube. Je ziet dan een deel van de medley waarin hij verzeild raakt. Eerst Unchained Melody, daar is niet veel aan maar langzamerhand komt hij terecht in Time Is Running Out. Dan gaat zijn armpje heen en weer en komt hij zelf in zijn lied terecht. Dat was mooi, ontroerend mooi. Vanwege het moment. Dat moment dat het allemaal lukt en waarvan je weet dat het voorbij gaat en nooit meer terugkomt. Nee, op zo'n filmpje zie je het niet echt. Ontroering laat zich gelukkig slecht vastleggen".

Week 5

"Het is een beetje een doolhof, nou ja, zo komt het denk ik op haar over. Lange, lege gangen. Leeg ja. In het weekend zie je er wel bezoekers tegen oma of opa die in een rolstoel zit duwen maar doordeweeks, leeg. Als je binnenkomt is er een onmetelijk lange lege gang. De moed zakt je abrupt in de schoenen. Meestal rijden we wel even met haar rond, door die gangen. Er hangen foto's aan de muur. Misschien om de mentaal wegdwalende mensen te activeren. Dat zou best kunnen. Nee, zij ziet altijd maar één foto, van een poes. De rest kan haar gestolen worden. Nee, er is niet veel veranderd, het gaat erg langzaam. Je moet goed naar de verhalen van haar dag luisteren om iets van een vooruitgang op te merken. O ja, toen ik er vrijdag was liet ze zien dat ze zelf omhoog kan komen uit haar rolstoel. Dat is dan toch plots weer heel wat".

"Hoe bedoel je, niet zoveel meer over bibliotheken bloggen? Nee, inderdaad, dat is wel zo. Het is niet zo dat ik het werk niet belangrijk of niet belangrijk meer zou vinden maar, hmm, ja, het is nu toch anders. Wat? Nou anders. Ons hele ritme is veranderd. We gaan daar elke dag heen, het zit in je hoofd, er moeten dingetjes geregeld worden, giro's gepost, planten bij haar thuis bewaterd. Huh? Nee, dat maakt wel uit natuurlijk. Het zou toch raar zijn als er dan niets verschoof in je hoofd. Vind ik dan. Het houd me bezig dus tik ik daar zinnen over. Nou, dan vinden de bibliotheeklezers dat even minder boeiend, nou en. Het zijn mijn zinnen, ik zou het raar vinden als ik deed alsof er niets aan de hand was. Dan krijg je van die rare onpersoonlijke blogjes. Wat? Ja, ik vind dat in een tekst naar voren kan komen wie degene is die de tekst schrijft. Anders werkt het niet. Vind ik. Nee, als anderen dat niet doen is dat ook goed, prima zelfs. Maar ik doe het wel. Voor je het weet krijg je van die altijd vrolijke tekstjes die maar doen alsof er niets aan de hand is. Een beetje zoals al die blije BNL websites die er nu zijn. Wat? Nee, het zijn prachtige websites maar valt jou niet op dat op de meeste foto's die meegeleverd worden allemaal van die pukkelloze mooie mensen staan? Nee, dat zeg ik toch, ik vind het mooie websites maar ik ben soms een klein beetje bang dat het allemaal doorslaat naar de "shiny happy people" kant."

"Het beste boek? Van dit jaar? Ik las geloof ik niet zoveel boeken die dit jaar uitkwamen maar "Spillover" van David Quammen vond ik erg goed. Quammen ken je wel, van "Het lied van de dodo". Dit boek gaat over virussen als H5N1, Hendra, Q-koorts en AIDS die overspringen van dier op mens. Nou, hij kan gewoon erg goed ingewikkelde dingen mooi opschrijven. Zijn boek gaat over zoeken naar het dier waarin een virus ontstaat en welk dier zorgt voor de overbrenging op de mens en hoe een epidemie ontstaat. Met wiskunde en al. Al legt hij die wiskunde weer begrijpelijk uit. Erg goed en zelfs spannend boek. Maar het beste boek dat ik las was "Outlaw Journalist" van William McKeen over het leven van Hunter S. Thompson. Het lag ergens in de ramsj. Ja, #steunjeboekwinkel ja. Ik kende wel boeken van Thompson maar als je zo over dat chaotische, wilde leven van hem leest, als je leest over hoe hij dacht over schrijven dan wil je meteen zelf achter je toetsenbordje kruipen. Wat? Nou, bij Thompson ging het niet zozeer om het verhaal maar veel meer over Hunter zelf, hoe hij het verhaal schreef en wat hij beleefde op weg naar het verhaal".

"Nee. Heb jij dat gelezen? Ik ken bijna niemand die die boeken echt gelezen heeft. Ik zag deze week een poster op het station waarop stond dat er 1,5 miljoen exemplaren van verkocht zijn. Gekkigheid. Laatst las ik een stukje in één van die drie boeken. Klanten hadden gemaild of we niet nog wat exemplaren aan konden schaffen en ze lagen op een bureau. Zo zeg. VVVV tekstjes. Wat? Verveelde Vinex Vrouwen Fantasietjes. Nee, Fantasietjes is niet met een v maar aan de telefoon maakt dat toch niet uit? Heb jij dat filmpje nog gezien, van die flashmob die de bibliotheek van hier organiseerde?  Ja, die. Die had ook dat boek al als thema. Wat? Welk liedje had jij dan gedaan? Ha! Mooi gevonden. Dat ga ik meteen even opzetten. Maar, zeg, veel plezier met de kerst en tot volgende week, dan kunnen we mooi even de voornemens doen."

Steeds wisselende stemmingen

"Wat zou er met die ambulance zijn? Het is nog niet eens begonnen".
"Er staat iets met wens op de zijkant. Volgens mij is het iets waarmee mensen nog ergens heen kunnen. Voor ze dood gaan. Iets als een laatste wens of zo".
"Oh".

"Waar zag ik je nou voor het laatst? Toen stond je ergens voor me".
Ook zonder om te kijken wist ik dat het Daan was die wat tegen me zei. Daan woont in Den Helder. Maar ik kom hem bijna alleen tegen bij Paul Weller. We spraken wat, hij wist al van mijn moeder en het verpleegtehuis, Den Helder is soms net een dorp.

In de zaal stond rechts vooraan, waar wij eigenlijk altijd staan, een groot bed. Een man erin, mensen er omheen. De man zag er slecht uit. De mensen er omheen, die stonden om hem heen. Meer niet.

"Weet je nog? Dat we vroeger altijd in de trein zaten. Jij ging voor bibliothecaris leren. Met K. Jullie zaten altijd zo snobistisch te praten".
"Snobistisch? Wat nou snobistisch?".
"De wijsheid in pacht".
"Jezus Daan, doe niet zo lullig. Nee, jij was vroeger ...".
"Da's nog steeds zo hoor, van die wijsheid en die pacht"
"Oh, begin jij ook nog even. Het is maar goed dat je erbij lacht".
"Nou ja. Wij zijn er tenminste nog. Herinner je je E. nog? Die zat ook altijd in de trein. Die is dood. Heeft zich een paar maanden terug opgehangen".

Come on

Baby let's go

Oo come on

Baby let's go

Terwijl de band speelde dacht ik aan E. Aan vroeger. Glimmende laarzen, zwart haar, puntig gezicht, snelle woorden. Maar die had iedereen. Net als andere dingen. Opgehangen. Zo zeg. Ik zag hem nog zitten, ergens in een kleedkamer bij Claw Boys Claw. God wat een lol hadden we. Nooit meer gezien. Ook al ging hij maar een paar honderd meter van waar ik woon dood. Den Helder is soms net een erg grote stad.

Hé, Weller doet Friday Street. Da's fijn.

And it's easy to remember

And it's hard to forget

Oh, Benjamin Herman doet dus mee met My Ever Changing Moods, alweer een fijn lied.

Ergens in een pauze voor één van de toegiften is de man in het bed weer even zichtbaar. Hij ligt achterover, zijn ogen zijn dicht. Het is warm, het geluid is hard. Het moet als een muur over hem heen komen. De mensen om hem heen kijken nu minder om zich heen. Er wordt gefronst en bezorgd gekeken.

Als het klaar is en het gedrang naar buiten begint gebaren Daan en ik dat het goed was en dat we elkaar de volgende keer wel weer zullen zien. En dat we misschien eens moeten bellen. Al weten we alle twee dat we dat niet zullen gaan doen.

Het bed wordt naar buiten gereden. In de ambulance. Dus dit was zijn wens. Vinkje er achter. Klaar.

"Als jij nu iemand ziet, die je vroeger al kende, zie je diegene dan zoals die nu is, of heb je dan een beeld van vroeger?".
"Van vroeger. Zelf denk ik ook nog steeds dat ik begin twintig ben. Die anderen zijn dat ook nog steeds".

"Wat was nou dat liedje van The Jam dat hij speelde?".
"Start!".
"Zing eens een stukje".
"Zingen, ik zing nooit".
"Ah, toe nou".

It's not important for you to know my name -
Nor I to know yours
If we communicate for two minutes only
It will be enough
For knowing that someone in this world
Feels as desperate as me -
And what you give is what you get.

It doesn't matter if we never meet again,
What we have said will always remain.
If we get through for two minutes only,
It will be a start!

Week 4

"Nee, er zijn gelukkig weer wat nieuwe oude mensen op haar afdeling gekomen. Die zijn er erger aan toe dan zij en nu is het er ook niet zo stil met de kerst. Daar zag ze erg tegen op. Want, och wat is het daar stil. Wij komen er maar één keer per dag maar je zal daar de hele tijd zitten zeg. Het is er mooi hoor, alles is keurig. Maar het is er zo stil. Ja, ze gaat wel vooruit. Ze kan nu zo'n 25 meter met haar rollator lopen, maar dan is het wel op. Vrijdag wilde ze wat verder lopen en toen viel ze bijna om. Maar, ze zet door, ze moet en ze wil en ze zal terug naar huis. Ja, ik geloof er wel in. Al lijkt het soms een beetje op die poster die agent Mulder in The X-files aan zijn muur had hangen, "I want to believe". Die poes? Die glipte deze week naar binnen toen er een kerstmarkt was. Och, allemaal tafeltjes met frutselzooi. Nee, daar vond ze weinig aan maar die poes vond ze geweldig.

En jij? Ben je al een beetje bijgekomen van de bibliotheek tweedaagse? Nee, ik was er niet nee. Dinsdag vond ik nog een aardig mailtje van de buren waardoor ik ook heen had gekund. Maar ja, toen was het al dinsdag. Nou ja, ik gok op volgend jaar. Na Maastricht, Groningen en nu Middelburg lijkt het me niet meer dan logisch dat de tweedaagse volgend jaar alleen nog maar in de ultieme uithoek kan zijn. Den Helder ja. Er is op de oude Rijkswerf genoeg mooie oude industriële ruimte voor al die sessies dus ik wandel er volgend jaar gewoon rustig heen. Of ik dan ook een bultrug kan regelen? Haha, niet leuk. Ik krijg het zo langzamerhand op mijn zenuwen van het idee dat er op een paar honderd meter van de flat al een aantal dagen een walvis dood ligt te gaan. Bah. Maar, was het leuk? Ik zag veel tweets voorbij komen. Nou, veel over lego, en veel dekentjes. En die "Lees Meer" campagne, begreep ik nou goed dat die er is omdat er subsidiegeld over was? Ja, ik geloof best dat je mensen eens van een heel andere kant ziet. Ik zag op een filmpje nog een heuse professor met sambaballen zwaaien. Inderdaad ja, dat is de bieb ook ja. Oh ja? Zag je prinses Laurentien? Ik heb even naar een filmpje gekeken. Voorlezen is dus ook goed voor de economie? Tja. Wat? Nou gewoon tja. He? Nee, ze zal best gelijk hebben over dat economische nut. En als ik werk zal ik dat ook vast bij de wethouder laten vallen. Maar vandaag is het zondag, en dan heb ik vrij en als vrij mens word ik soms een beetje kriegel van hoe alles tot een economisch belang moet worden terug gebracht. Oh? Nou dan vind je me maar negatief. Toevallig las ik deze week nog een boeiend artikel "The power of negative thinking". Nee, Edwin twitterde het rond. Ik zal even een stukje voorlezen. Goed?

For one project, she interviewed 45 successful entrepreneurs, all of whom had taken at least one business public. Almost none embraced the idea of writing comprehensive business plans or conducting extensive market research.
They practiced instead what Prof. Sarasvathy calls "effectuation." Rather than choosing a goal and then making a plan to achieve it, they took stock of the means and materials at their disposal, then imagined the possible ends. Effectuation also includes what she calls the "affordable loss principle." Instead of focusing on the possibility of spectacular rewards from a venture, ask how great the loss would be if it failed. If the potential loss seems tolerable, take the next step.
The ultimate value of the "negative path" may not be its role in facilitating upbeat emotions or even success. It is simply realism.

Nee, verder las ik weinig. Het boek van Schama is uit en ik had nog geen zin in iets nieuws. Ik heb wat gebladerd in "Jordan Walks, Treks, Caves, Climbs & Canyons". In mijn hoofd knoop ik dan routes aan elkaar. Voor als we weer terug gaan. Optellen hoe lang het zou duren en of het zou kunnen, lopen van Aqaba naar Petra. Nee, rechtsaf bij Aqaba, door de Rum, omhoog bij Diseh en dan via Humeimah en Sabra naar Petra. In drie weken moet dat wel kunnen denk ik.

Zullen we volgende week lijstjes doen? Het jaar is tenslotte bijna voorbij. Nou, cd's, concerten, boeken enzo. Wat? Nee, we gaan dinsdag nog naar Paul Weller in de Melkweg. Dus het lijstje kan nog veranderen. Misschien. Benjamin Herman twitterde nog dat hij mee gaat spelen dus wie weet wordt het nog iets bijzonders. Sorry? Een liedje voor vandaag? Ik kijk nog even naar Levon Helm, die dood ging dit jaar. Zonde ja. Eeuwig zonde.

Week 3

"We hebben haar maar even mee naar buiten genomen. In zo'n tehuis is het bloedje warm joh. Ik weet niet of het de bedoeling was om met die rolstoel door de half bevroren sneeuw te rijden. Het ding piepte nogal toen we terug waren. Maar ze vond het leuk, en het frist tenminste de hersenen een beetje op. Nee, het gaat tenminste nog tot begin januari duren hoorde ze deze week. Daar werd ze wel droevig van. Ze wil het liefst naar huis en wel nu. Ze went er wel hoor, ze kletst best al veel met de andere bewoners. Maar ergens deze week zei ze nog "Maar ik zit hier tussen allemaal van die ouwe mensen". Wat? 87 is ze".

"Ik heb dat stuk nog gelezen, waar je over twitterde, "The future of the library" van Seth Godin. Nee, dat klopt, ik ben niet zo heel dol op Seth "Misstra know it al" Godin en ik moet zeggen, dit stuk zorgde niet voor een herziening van mijn mening. Wat? Nee, natuurlijk staan er best aardige dingen in maar ik krijg zo langzamerhand een erg lange sik van mensen van wie de bibliotheek van alles, echt alles mag of moet zijn zolang er maar geen boek meer in te vinden is. Huh? Nee, ik ben helemaal niet ouderwets. En ik lig ook niet van nature dwars of zo. Godin doet alsof alles in een bibliotheek om data gaat. Zet een flinke rij pc's neer en dan maar data slurpen. Zo werkt het niet. Of niet alleen. Wat? Ok, laat ik het proberen uit te leggen aan de hand van een boek dat ik nu lees, "The American Future, a History" van Simon Schama. Ik kwam het toevallig tegen, het keek me vriendelijk frontaal aan, je zou het retail kunnen noemen. Schama behandelt in het boek een paar grote thema's uit de geschiedenis van de VS, het leger, slavernij en immigratie. Hij switch tussen het heden en vroeger, vertelt zijn verhaal aan de hand van de levens van een flink aantal mensen en geeft zo de verschillende meningen weer die er bestaan en bestonden over allerlei vragen. Wat? Hmm, nou hij vertelt bijvoorbeeld over de illegale immigranten uit Mexico die nu in grote aantallen het land proberen binnen te komen en zet dat verhaal tegenover de geschiedenis van bijvoorbeeld Texas. Texas was vroeger Mexico en door de immigratie van mensen uit wat toen de VS was werd het land steeds Amerikaanser. Tot er zoveel immigranten woonden dat die vonden dat ze liever bij de VS wilden horen. Oorlogje en klaar. Het boek zit vol dingen waar ik geen idee van had. Terwijl ik het las moest ik me inhouden om niet onmiddellijk dingen te gaan lezen over al die mensen over wie ik iets tegen kwam. Wat dat met Godin te maken heeft? Dat data, zomaar data niks is. Alles wat ik in het boek van Schama las had ik waarschijnlijk ook allemaal op het internet kunnen vinden. Maar niet in de vorm waarin ik het nu las. Nu werden er verbanden of juist tegenstellingen weergegeven die ik niet gezien zou hebben als ik al die stukjes als losse data tot me had genomen. Schama zet de data in zinnen, zinnen waar je enthousiast van wordt terwijl je misschien niet eens wist dat je enthousiast zou kunnen worden van zeg, de ideologische strijd die er was rond het stichten van de militaire academie West Point. Wist je dat ... Wat? Ja, sorry, ik sla op hol, ik weet het. Maar dat kan zo makkelijk een vergeten waarde zijn van de bibliotheek, dat je zomaar iets tegenkomt waar je van aan het denken slaat. Ja, ok, ik hou al op".

"Ja, we waren naar Anthony Joseph & The Spasm Band. Leuk. Heel leuk zelfs. Hij begon nogal risicovol door aan te kondigen dat iedereen die in de makkelijke stoeltjes van het Bimhuis zat aan het eind van de avond zou staan dansen maar, hij kreeg wel gelijk. Nee, zijn platen zijn niet zo heel fantastisch. Je moet het in het echt zien. Eigenlijk in een zaal zonder stoelen, die zaten nogal in de weg. Harde funk met rare solo's en Joseph die zijn teksten declameert. Nieuw is het niet en in het begin zit je wat droog te kijken maar voor je het weet begint je voet mee te tikken, daarna je hoofd en ... Ja, kijk maar even. Al komt het op een filmpje niet echt over. Je moet het voelen, in je buik."

Week 2

"Och nee, het gaat nog wel een week of vier duren voor je zelfs maar zou kunnen zeggen of het goed of slecht gaat. Deze week ging het op en neer. Ze doet wat oefeningen, maar dat gaat haar natuurlijk niet snel genoeg. Ongeduldig en eigenwijs. Wat? Haha, ja, leuk hoor. Dat zal ik inderdaad wel van haar hebben hebben ja. Maar Het zal je maar gebeuren. Zit je plots te revalideren in een verpleegtehuis in een plaats waar je niemand kent. Dus ik denk dat ze daar ook wat last van had. Eenzaam. Je moet toch je plek veroveren in een groep mensen die daar al zat. Maar we waren er vanmorgen even en toen we kwamen zat ze koffie te drinken met wat andere bewoners dus ik denk dat ze de aanpassingshobbel al redelijk genomen heeft. We zien het wel. Het gaat nog lang duren denk ik."

"Ja, ik ben deze week weer begonnen. Nee, bureau en mailbox leeg krijgen, het vakantieverhaal vaak vertellen, dat soort dingen. Nee, het was best een aardige week. We hebben een totaal nieuwe, BNL afgevinkte website, de middelbare school die in hetzelfde pand zit kwam zelf praten over nauwere samenwerking en het goedkopere schoonmaakcontract is ook bijna rond. Landelijke dingen? Gut, ik heb geprobeerd te doorgronden hoe die Lees Meer actie nu precies gaat werken maar daar was zoveel uitvoerig gemail over dat ik de draad wat kwijt raakte. Ik ga wel even op een station rondhangen om te zien of daar een poster te vinden is. Kan ik meteen zien of de reiziger wat met die actie doet. Het leukste dat me verder opviel was eigenlijk die #steunjeboekwinkel actie op Twitter. Mooi. Of ik er aan mee heb gedaan? Nee. Ik zou wel willen maar in Den Helder is zover ik weet geen echte boekwinkel meer. Ja, een stel Bruna's maar daar kom ik eigenlijk alleen om pakjes van Amazon op te halen.
Ik hoorde tijdens een etentje nog wel een aardig, of erg triesterig verhaal. In een bibliotheek kwamen vaak twee Poolse mannen. Internetten. Een medewerker liep op een keer achter ze langs en zag porno op het beeldscherm. De Polen werden aangesproken, openbaar gebouw, voor iedereen zichtbaar enzo. Waarop één van de mannen zei "Ik begrijp het. Maar het is mijn vrouw."

"Ik las eindelijk Soedan van Frans Bieckmann uit. Ik had nog geen boek over Soedan en in dit boek staat weinig over de geschiedenis van het land. Ik kocht het waarschijnlijk te vlug. Het gaat voornamelijk over Darfur en wat de wereld met die crisis deed en doet. Nadat ik over mijn teleurstelling over het ontbreken van verhalen over vroeger gekomen was het eigenlijk wel een fascinerend boek. Bieckmann beschrijft hoe je met zo'n conflict om zou moeten gaan. Dat er veel meer oog moet komen voor het grensoverschrijdende van dergelijke conflicten en hoe ontwikkelingswerk zich zou moeten gaan realiseren dat het vaak om macht gaat. Macht van staten en groepen. En dat je die macht niet kunt negeren als je echt wat wilt veranderen. Mooi boek, vooral het hoofdstuk over het verkokerde denken op Buitenlandse Zaken in Den Haag was boeiend. De ene regeerperiode hoort Darfur bij die groep, de volgende regeerperiode wordt de hele structuur gewoon weer veranderden hoort Darfur weer ergens anders bij. Waardoor kennis wegvloeit en mensen het wiel steeds opnieuw moeten uitvinden".

"We gaan vanavond naar Anthony Joseph & The Spasm Band. Nee, geen idee wat het is maar de laatste tijd zagen we voornamelijk erg serieuze dingen en dit leek wel, vrolijk of zo? Weet ik het. Maar als je alleen naar dingen gaat kijken die je al kent roesten de hersenen ook maar vast. Maar, je hoort de volgende keer nog wel hoe het was."