Steeds wisselende stemmingen

"Wat zou er met die ambulance zijn? Het is nog niet eens begonnen".
"Er staat iets met wens op de zijkant. Volgens mij is het iets waarmee mensen nog ergens heen kunnen. Voor ze dood gaan. Iets als een laatste wens of zo".
"Oh".

"Waar zag ik je nou voor het laatst? Toen stond je ergens voor me".
Ook zonder om te kijken wist ik dat het Daan was die wat tegen me zei. Daan woont in Den Helder. Maar ik kom hem bijna alleen tegen bij Paul Weller. We spraken wat, hij wist al van mijn moeder en het verpleegtehuis, Den Helder is soms net een dorp.

In de zaal stond rechts vooraan, waar wij eigenlijk altijd staan, een groot bed. Een man erin, mensen er omheen. De man zag er slecht uit. De mensen er omheen, die stonden om hem heen. Meer niet.

"Weet je nog? Dat we vroeger altijd in de trein zaten. Jij ging voor bibliothecaris leren. Met K. Jullie zaten altijd zo snobistisch te praten".
"Snobistisch? Wat nou snobistisch?".
"De wijsheid in pacht".
"Jezus Daan, doe niet zo lullig. Nee, jij was vroeger ...".
"Da's nog steeds zo hoor, van die wijsheid en die pacht"
"Oh, begin jij ook nog even. Het is maar goed dat je erbij lacht".
"Nou ja. Wij zijn er tenminste nog. Herinner je je E. nog? Die zat ook altijd in de trein. Die is dood. Heeft zich een paar maanden terug opgehangen".

Come on

Baby let's go

Oo come on

Baby let's go

Terwijl de band speelde dacht ik aan E. Aan vroeger. Glimmende laarzen, zwart haar, puntig gezicht, snelle woorden. Maar die had iedereen. Net als andere dingen. Opgehangen. Zo zeg. Ik zag hem nog zitten, ergens in een kleedkamer bij Claw Boys Claw. God wat een lol hadden we. Nooit meer gezien. Ook al ging hij maar een paar honderd meter van waar ik woon dood. Den Helder is soms net een erg grote stad.

Hé, Weller doet Friday Street. Da's fijn.

And it's easy to remember

And it's hard to forget

Oh, Benjamin Herman doet dus mee met My Ever Changing Moods, alweer een fijn lied.

Ergens in een pauze voor één van de toegiften is de man in het bed weer even zichtbaar. Hij ligt achterover, zijn ogen zijn dicht. Het is warm, het geluid is hard. Het moet als een muur over hem heen komen. De mensen om hem heen kijken nu minder om zich heen. Er wordt gefronst en bezorgd gekeken.

Als het klaar is en het gedrang naar buiten begint gebaren Daan en ik dat het goed was en dat we elkaar de volgende keer wel weer zullen zien. En dat we misschien eens moeten bellen. Al weten we alle twee dat we dat niet zullen gaan doen.

Het bed wordt naar buiten gereden. In de ambulance. Dus dit was zijn wens. Vinkje er achter. Klaar.

"Als jij nu iemand ziet, die je vroeger al kende, zie je diegene dan zoals die nu is, of heb je dan een beeld van vroeger?".
"Van vroeger. Zelf denk ik ook nog steeds dat ik begin twintig ben. Die anderen zijn dat ook nog steeds".

"Wat was nou dat liedje van The Jam dat hij speelde?".
"Start!".
"Zing eens een stukje".
"Zingen, ik zing nooit".
"Ah, toe nou".

It's not important for you to know my name -
Nor I to know yours
If we communicate for two minutes only
It will be enough
For knowing that someone in this world
Feels as desperate as me -
And what you give is what you get.

It doesn't matter if we never meet again,
What we have said will always remain.
If we get through for two minutes only,
It will be a start!