Week 6

"Ja. Dus ik stap in die lift, de rechter, die kleine. Staat daar die mevrouw. Met een enorme speelgoedeekhoorn in haar rechterhand. Haar tong stak uit haar mond en ze keek naar de grond. En ze wiebelde zachtjes heen en weer. Nee, op de eerste twee verdiepingen zitten dementerende bejaarden. Op de derde is de revalidatieafdeling. Er zit een cijferslot op de lift maar volgens mij kent iedereen in Schagen die code. Nee, een zuster heeft haar uit de lift gehaald. Och, verder gaat het nog steeds langzaam. Het is maar goed dat ik veel over Darwin en de evolutietheorie gelezen heb. Alle verandering gaat langzaam en geleidelijk enzo. Met kerst waren we er wat vaker. En we hadden een handwerkpakket of zo voor haar gekocht. Hmm? Weet ik het, wat weet ik nou van handwerken? Maar, ze kwam er niet uit en toen bood een meneer op haar afdeling aan een beginnetje te maken. Kom ik vrijdag langs, had hij het hele ding afgemaakt. En hij was er nog trots op ook! Nee, ze durfde er niks van te zeggen tegen hem. Het is nog een hele pikorde hoor, zo'n afdeling. Wat? Die mevrouw in de lift met die eekhoorn? Wat ik daar van vond? Eerlijk? Zielig natuurlijk, en meelijwekkend. Maar ik voelde ook afkeer. Dat kan toch? Sta je daar opeens met een mentaal weggewaaide mevrouw met de tong uit haar mond in een lift. Dat was toch allemaal nooit de bedoeling?".

"Voornemens? Ik? Gut. Nou. Hmm, ik ga proberen minder chagrijnig te worden van mensen die op Twitter met een verbale wind en het toevoegen van het woord #fail menen iets weg te kunnen schrijven waar anderen jaren aan gewerkt hebben. He? Nou ja, ok, behalve als het een tweet over de B-reader is. Dan mag het. Ik las trouwens gister in de NRC dat de Bruna ook met een soort reader gaat komen. Dus. Wat? Nou Bruna, B. Ja, dat bedoel ik. O, en ik ga natuurlijk weer proberen minder opvliegend zijn. Wat? Ja dat roep ik al jaren ja. Maar als ik het nou blijf roepen moet het toch een keer lukken? Toch? Nee, het wordt best een druk jaar. We gaan een voorleesproject doen waar de gemeente zelf om kwam vragen. En Boekstart in de Kinderopvang gaat beginnen. We gaan een deel van de schoolbibliotheek van de middelbare school naast ons doen. Bezuinigen? Ja dat gaan we ook doen ja. En de certificeringsmeneer komt ook weer langs. Innoveren? Goed idee, maar we zijn maar met z'n elven he. Maar, innoveren is een goed idee. Al lijkt het me zo langzamerhand tijd worden dat we eens iets gaan doen in plaats van dat we steeds gaan praten over dat we wat gaan doen. Nee, praten is niet echt iets waar ik een groot fan van ben nee. Nou, pff, neem het veelgenoemde contextualiseren. Wanneer gaan we dat nou echt doen? Neem de Vrij Nederland, die hebben elke week een pagina met handige websites die je kan bekijken bij een bepaald thema wat in het nieuws is. Dat moeten wij toch ook kunnen? Zeker nu we bijna allemaal zo'n kekke BNL website met uitwisselbare widgets hebben. Wat? Ja hoor, ik wil me best wel met een Midden Oosten widget bezig houden. Volgens mij zijn er mensen zat die zo hun interesse met het werk zouden willen verbinden".

"De mooiste cd? Accelerando van Vijay Iyer. Toegankelijk en raar tegelijk. Knap gespeeld zonder dat het zo knap is dat het alleen maar afstand schept. We zagen hem spelen in Amsterdam en dat was zo intens dat de zaal na twee uur vergat te klappen voor een toegift. Nee, dat was niet het mooiste dat we zagen op een podium. Dat waren twee momenten, twee momenten die allebei voor tranen in de ogen zorgden. Hmm? Nee, echte tranen. Ach ja joh, dat kun je best zeggen, niemand hoort dit verder. Allebei waren het momenten op het North Sea Jazz. Bij The Bad Plus, die speelden daar met Joshua Redman. Het moment was bij "Silence is the question". Gestructureerde chaos, steeds harder en wilder. Tot er in je hoofd alleen nog maar geluid was. Meestal denk je nog wel iets. Over dat je zo ergens heen moet, of dat de meneer voor je kaal aan het worden is. Je blijft vaak iets denken of registreren, hoe mooi iets ook is. Maar bij dat nummer was er geen plek meer over voor wat voor gedachte dan ook. Het andere moment was bij Van Morrison. Die liet zich op sleeptouw nemen door zichzelf. Er is een filmpje van, op YouTube. Je ziet dan een deel van de medley waarin hij verzeild raakt. Eerst Unchained Melody, daar is niet veel aan maar langzamerhand komt hij terecht in Time Is Running Out. Dan gaat zijn armpje heen en weer en komt hij zelf in zijn lied terecht. Dat was mooi, ontroerend mooi. Vanwege het moment. Dat moment dat het allemaal lukt en waarvan je weet dat het voorbij gaat en nooit meer terugkomt. Nee, op zo'n filmpje zie je het niet echt. Ontroering laat zich gelukkig slecht vastleggen".