Verlag van de eerste bijeenkomst over de "Zullen we hem hier dan maar neerzetten? Dan staat hij niet precies voor de boxen" bibliotheek

Wat vooraf ging

Ik schreef een blogje over de Uni. Een verplaatsbare leeszaal in Amerika. Wat zinnetjes, wat gekopieerde foto's erbij en hup, weer een blogpostje. De buurvrouw van de bibliotheek Kennemerwaard las mijn zinnen en stelde prompt voor om iets dergelijks te ontwikkelen en daarmee op het Indian Summer Festival in Langedijk te gaan staan.
De buurvrouw, voor de niet frequente lezers van dit blog, is Erna Winters. De bibliotheek Langedijk, waar ik werk, ligt ingeklemd tussen Alkmaar en Heerhugowaard. Samenwerking ligt dus voor de hand. Andere dingen misschien ook maar daar gaat dit blog dan weer niet over.
We spraken af dat we er eens over zouden gaan praten, over die bibliotheek op het Indian Summer Festival. Hieronder het verslag van die bijeenkomst.

28/08/2012
Plaats: Bibliotheek Alkmaar, het kantoor van Erna
Aanvang: 16.00 uur
Aanwezig: Erna, Ton
Afwezig: de rest

Ton zou kistjes regelen voor het project. Maar de bijeenkomst waar hij iemand tegen zou komen met kistjes was pas op 11 september. Er waren dus nog geen kistjes.
Erna zou de meneer van het festival polsen. Maar ze was de meneer nog niet tegen gekomen.

Daarna werd er gesproken over hoe het project nu verder moest worden ingevuld en vervolgens moest worden uitgevoerd. Moesten de kistjes worden geschilderd? En moest er dan een landelijke logo op?

Een grote stilte overviel ons.

Als het met het Indian Summer Festival niet lukte dan waren er nog genoeg andere festivals in de buurt. En het moest vooral wel leuk blijven. En geen hopen geld kosten. Erna zei nog iets over Bier en Bratwurst. 

En de grote stilte zette weer in.

We concludeerden dat we het misschien leuk konden roepen, zo'n bibliotheek op een festival maar dat we duidelijk een aantal mensen nodig hadden die met creatieve ideeën voor de invulling zouden komen. Met z'n tweeën gingen we dat niet redden.

Afspraak: Erna gaat een datum prikken waar we met meer mensen gaan praten over dit idee. Omdat we nog steeds geloven dat het een erg goed idee is, een mobiel bibliotheek-iets voor op een festival. En we gaan een oproep doen aan mensen om mee te denken over dat project. Maakt niet uit waar ze vandaan komen of waar ze werken. Als ze het maar leuk vinden. En een creatief idee hebben. Of gewoon een idee, dat mag ook.

Sluiting: 16.18 uur

Daarna spraken we nog over het verleden, de toekomst en natuurlijk de b-reader. Maar dat zijn andere verhalen.

Binnenkort volgt de datum van het overleg.

Steeds verder weg

Het was drukkend warm, maar ze had haar jas helemaal dicht. Ze zat op haar rollator, onder een boom. Het is een rare plek om te zitten. De grond leunt er naar beneden. Op die rollator moet dat haar haast wel een gevoel van wegrollen gegeven hebben.
Ze was oud, haar handen waren in elkaar gevouwen, en haar hoofd trilde. Ze keek schuin naar beneden, naar het gras. Al leek het niet alsof ze het gras ook zag.

Ik fietste met een goed humeur naar een afspraak met de buurvrouw. Maar het beeld van de mevrouw op de rollator bleef in mijn hoofd hangen. Wat later die dag bleek dat beeld een voorprogramma te zijn van verhalen die ik hoorde.

Dit is mijn blog. Ik schrijf over dingen die ik leuk vind of mooi, of mateloos irritant. Over mezelf kan ik schrijven, de leukste vrouw ter wereld kan erin opduiken, mijn moeder komt soms langs en Poes zal ook nog wel eens een rol krijgen. Over mensen die ver weg staan, die iets met kraagjes doen kan het ook gaan. Dat mag. Die zijn onherkenbaar.

Maar verhalen van daar tussen in, daar kan ik niets over schrijven. Dat past niet. Tenminste, mij past het niet Terwijl ook die verhalen veel plek in je hoofd in kunnen gaan nemen.

Dus dit zijn zinnen over een mevrouw onder een boom, waar ik geen foto van heb gemaakt en over een verhaal dat ik hoorde en waar ik niets over zeg.

Hayley Morris maakte een ontroerend prachtige film over Alzheimer en haar grootvader. De film duurt bijna zes en een halve minuut. Dat is bijna een eeuwigheid in deze digitale tijden. Toch ga ik er straks weer een keer naar kijken.

De hamster meneer schrijft een brief

 Beste Jongen,

Ik dacht, wij moeten eens praten. Maar omdat jij dan waarschijnlijk allerlei dingen terug gaat zeggen stuur ik je maar een brief. Dan hoor jij mij wel en ik jou niet. Ideaal lijkt me.
Misschien vind je het raar dat ik je een brief schrijf en die afgeef bij die aardige mevrouw aan het inlichtingenbureau op de jeugdafdeling in plaats van dat ik je opzoek, als jij zelf achter je, zoals je dat noemt, deskje zit. Maar weet je jongen, ik ben bang dat ik er een beetje klaar mee ben. Of, als ik het wat eerlijker zeg, ik ben bang dat ik een beetje klaar met jou ben. Ik denk er hard over om jou te ontvolgen.

Kijk jongen, het was best leuk hoor, in het begin. Een beetje kletsen over dat fabriekswoord en die B-reader. Maar eerlijk gezegd jongen. Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Of bijlezen. De laatste weken lees ik me helemaal suf. Dan staat hier weer wat, en dan daar. Jij vindt wat en al die collega's van je vinden ook wat. En jullie moeten dat ook allemaal steeds zo nadrukkelijk laten weten, dat jullie wat vinden. En dat was best leuk, een tijdje. Maar ik kan er niet meer tegen weet je. Ik doe er haast geen oog meer van dicht. Die continue stroom van gebeurtenissen en dan weer de reacties op die gebeurtenissen en dan weer de reacties op de reacties over die gebeurtenissen. Komen jullie nog wel eens buiten jongen? Heb je wel genoten van de zomer? Heb je gemerkt dat er een hittegolf was?

Sorry. De zinnen gingen weer wat hard. Maar het is ook lastig jongen, om toe te werken naar een ontvolgmomentje. Maar ik denk dat het niet anders kan. Het is teveel. En te somber. En niet bij te houden. En zichzelf herhalend.

Neem nou dat Facebook schandaal. Nee, niet die moord. Nee, ik bedoel dat stukje in een middagjournaal over ouderen die in New York in de bibliotheek uitleg kregen over Facebook. De verontwaardiging dat het journaal dat item niet in een Nederlandse bibliotheek was komen filmen! Of dat niemand bij het journaal zei dat bibliotheken in Nederland dat ook allang deden. Ja, later zei de nieuwslezer dat wel, maar jou viel de olijke blik in zijn ogen ook op he jongen, toen hij dat zei.
En ik snap best dat het jammer was, dat Facebook berichtje, een gemist kansje enzo. Maar daarna ging iedereen zo in de zesde versnelling helemaal los. Dat Facebook onderwerp was een stukje modern Van Gewest Tot Gewest in een journaal dat tegenwoordig vol zit met sullige items dus, ja jammer, maar meer toch niet? Het was allemaal zo van haphaphap daarna. Ik was even bang dat jullie nog zouden gaan voorstellen dat elk journaal item eigenlijk zou moeten worden afgesloten met het noemen van de juiste siso codering zodat de kijkbuiskijkers meteen naar het juiste schap in hun lokale bibliotheek zouden kunnen lopen. Maar ja, jullie hebben natuurlijk overal verschillende plaatsingsschema's, dus dat ging niet.

En net toen dat stormpje weer wat was gaan liggen kwam dat artikel. Zucht jongen. Moest dat nu zo? Ik zag een twittertje van je voorbij komen met "#kommer" en "#kwel" en "argwanende medewerkers" en ik keek naar de verzendtijd en volgens mij, ik ken jouw rooster, zat je toen gewoon 's avonds op het station door die Vrij Nederland te bladeren. Waarschijnlijk zonder leesbril en al met één hand op die ridicuul ouderwetse discman met vage jazzmuziekjes. En meteen weer woordjes intikken op die mobiel van je. Had je het wel helemaal echt goed gelezen dan? Of alleen maar snelletjes en op zoek naar doorzendbare woorden?
Want ik las het ook jongen. En het leek wel of we verschillende verhalen lazen. Jij las wanhoop en troosteloosheid, wegduikende medewerkers, richtingloosheid met het gebruikelijke "The end is at hand" gevoel.
Ik las het verhaal van een journalist die op een warme dag midden in de zomer langs wat kleinere bibliotheken ging. Geen glanzende hoofdvestigingen maar bibliotheken die misschien nog net niet zijn wegbezuinigd onder dat toevallig aan de bezuinigingen gelijklopende beleidsinzicht dat bibliotheken niet meer in een stenen gebouw hoeven te zitten. De journalist kwam medewerkers tegen die misschien wat afhoudend waren, dat is zo. Maar weet jij wanneer hun beoordelingsgesprek weer gepland stond? Hebben ze er zich misschien net morrend bij neergelegd dat hun bibliotheekorganisatie tegenwoordig een heuse communicatieafdeling heeft met strenge, welomlijnde communicatievoorschriften, komen ze in het wild een journalist tegen. En niet één van het lokale weekblad, nee van Vrij Nederland. Het zweet was bij jou toch ook spontaan in de oksels gesprongen? Maar nee, jij vond het weer "ergerlijk".  En ja, misschien hadden ze niet meteen de gloedvolle taal van de laatste beleidsnota paraat maar, en dat vond ik dan wel weer mooi, tussen de regels door hielpen ze wel de mensen die er kwamen. Gewone mensen met vragen die vanzelfsprekend geholpen werden. En nee, ze wisten niet hoe de toekomst er uit ging zien. Nou en. Weet jij dat dan wel zo zeker jongen? Net als de rest doe jij toch ook maar hoopvol je best zonder dat je zeker weet hoe het afloopt?

Zie je jongen. Het gebeurt als vanzelf. Ik ga me op zitten winden. En dat is niet goed. Ja, af en toe. Maar niet continu. Niet de hele tijd. Vroeger kwam ik gewoon naar de bibliotheek, dan zocht ik wat boeken uit en sprak wat met de aardige mevrouwen achter de balie. Maar sinds ik me met jou ben gaan bemoeien komt dat er helemaal niet meer van. Als ik nu aan een bibliotheek denk zie ik soms alleen nog maar een groepje mensen dat chronisch met zichzelf in de weer lijkt te zijn. En ja, natuurlijk, de toekomst. Maar het leven is meer dan de toekomst jongen. Je hebt ook mensen nodig die op dit moment gewoon even nu aan de slag gaan. Zo goed en zo kwaad als ze kunnen.

En ik weet wel dat je het vast allemaal goed bedoelt maar het wordt me te gek. Al dat "dit is niet goed" en "dat deugt ook niet". Al dat "de medewerkers zus" en "de directies zo". Dan zijn jullie weer niet van de boeken en drie minuten later roepen jullie driftig dat jullie alle eBooks uit moeten gaan lenen, en wel onmiddellijk.
Dus jongen, hoe lastig ik het ook vind, ik denk dat ik je ga ontvolgen. Het moet denk ik gewoon even. Het is me allemaal even te zak en asserig geworden. Ik moet even wat frisse lucht. Ik kom even niet meer aan je deskje staan.

Al zal ik, om jou een plezier te doen nog wel even op Toon Tellegen stemmen. 

met vriendelijke groeten en, kop op!

H. Meneer

"Daar begin ik niet aan hoor"

"Maar. Ik snap het gewoon niet. Jokers? Plakken?".
"Ja. Doen jullie dat dan niet?".
"Ik weet niet eens wat het is, laat staan dat we het doen".
"Dat snap ik niet. Je krijgt er korting mee. Hebben jullie teveel geld dan?".
"Nee, dat niet maar, je dwaalt af. Vertel even wat dat is dan, jokers plakken".

"Kijk. Je hebt zo'n boekje. Daar zitten plakkertjes in. En die kun je dan op sommige boodschappen plakken. En dan krijg je korting".
"Oh, die actie van de Albert Heijn, van die reclame".
"Dat zei ik. Beneden, in de supermarkt. Waar ik altijd kom".

"Maar, wat was er dan met die jokers?".
"Nou, ik moest wat boodschappen hebben en die had ik gepakt en in mijn rollator gedaan. Daar zat ook dat boekje in, van die jokers".
"Maar waarom ben je dan zo boos?".
"Ik ben niet boos. Ik ga me daar een beetje boos blijven om zo'n meisje zeg. Dat doe ik niet hoor. Dat is het niet waard".
"Goed. Je bent niet boos. Maar vertel toch gewoon even wat er dan gebeurde".

"Nou, ik was klaar en toen kwam ik bij de kassa..."
"Was dat vanmorgen? Op zaterdag is het altijd erg druk daar".
"Welnee. Het was gister, en het was helemaal niet druk. Ik was meteen aan de beurt".

"Dus ik had al mijn boodschappen uit mijn rollator gehaald en op de band gelegd en toen dacht ik aan dat boekje met die jokers".
"Oh, dat is het. Je moest ze er heel vlug opplakken. Kon je het boekje niet meer vinden dan?".
"Natuurlijk wel. Ik weet altijd precies waar ik de dingen laat, ik ben wel oud maar ik heb ze nog allemaal goed op een rijtje hoor".

Nee, dat was het niet. Ik had de spullen op de band gelegd en toen dacht ik aan dat boekje met voordeelplakkers. Dus ik pak dat boekje en wil de goeie sticker opzoeken om te plakken, en weet je wat dat meisje achter de kassa toen zei?".
"Nee".
"Daar begin ik niet aan hoor".
"Wat?"
"Daar begin ik niet aan hoor. Dat zei ze en toen scande ze vlug mijn boodschappen. En daar stond ik met mijn voordeelboekje".
"Stonden er dan veel mensen achter je? Dat ze daarom haast had?".
"Er stond één mevrouw achter me. En weet je wat die zei?".
"Nou?".
"Ja mevrouw. U moet die jokers wel in de winkel al op de boodschappen plakken".

"Ben je toen boos geworden?".
"Daar? In de winkel? Nee hoor, toen niet. Ik heb betaald en ben weggegaan. Als mensen zo'n haast hebben denk ik altijd, wachten jullie maar tot je ook 87 bent en niet zo snel meer gaat".

"Maar het is wel jammer van die korting".
"Ja. Maar ik ga er niet meer over beginnen hoor. Ik heb geld hoor. Je weet toch waar het ligt he? Als het nodig is. Dat heb je toch wel onthouden he?".

"Och, was ik maar een Iraanse atoomwetenschapper"

Terwijl de rest van bibliothecair Nederland afgelopen woensdag in Amsterdam naar een lezing aan het luisteren was zat ik, zoals we dat thuis noemen, achter mijn deskje op de jeugdafdeling. Er waren nog veel medewerkers met vakantie. Vandaar. Niet dat ik er niet graag zit hoor, achter dat deskje. Zeker niet. Ik kan het iedere leidinggevende aanraden. Ken uw klant enzo, en dan niet alleen als statistisch getalletje.

Maar goed, ik zat daar een tijdje en na dat tijdje dacht ik "Och, was ik maar een Iraanse atoomwetenschapper".

Het was zo'n beetje nadat er een jongetje naar een boek had gevraagd. De titel tikte ik vlekkeloos in. En het een tijdje terug geupgrade bibliotheeksysteem liet een lijstje zien waar het boek niet tussen zat. Dus vroeg ik het jongetje of hij het wel zeker wist. Hij wist het zeker. En het hyperdeluxe bibliotheeksysteem kwam, consequent als het kan zijn met hetzelfde lijstje. Waar het boek dus niet tussen zat.
Net toen ik wilde zeggen "Sorry maar we hebben het niet" opende ik toch maar even Google en tikte het genoemde woord in. En bijna nog vlugger dan onmiddellijk verscheen het antwoord.
En toen realiseerde ik me mijn fout. Het woord dat de jongen noemde was het derde woord uit de titel. Dom! Van Mij! Want als je alleen het derde woord weet moet je ook in 2012 in de catalogus van het toch niet echt gratis zijnde bibliotheeksysteem een menuutje open doen en daarna de catalogus op "woorden" zetten.
Dom! Van mij!

Nu hebben Iraanse atoomwetenschappers het niet makkelijk. Ze worden nogal eens opgeblazen bijvoorbeeld. En hun computersystemen worden nogal eens bestookt met virussen. En door zo'n virus dacht ik dus "Och, was ik maar een Iraanse atoomwetenschapper".

Een paar weken terug sloeg er in Iran weer eens een virus toe. Een wetenschapper zou daarover een mail gestuurd hebben.

"I am writing you to inform you that our nuclear program has once again been compromised and attacked by a new worm with exploits which have shut down our automation network at Natanz and another facility Fordo near Qom.
(...)
There was also some music playing randomly on several of the workstations during the middle of the night with the volume maxed out. I believe it was playing 'Thunderstruck' by AC/DC."

Kijk, dan heb je ook geen goed werkend computersysteem maar dan kont er in ieder geval nog een fijn gitaardoedeltje uit de blikken boxjes.

De leukste Kinderboekenkast enzo

Ik ben er nog niet helemaal uit welk boek het gaat worden.
"Misschien wisten zij alles" van Toon Tellegen? Iets van Ted van Lieshout? Of toch Pooh, omdat het één maal per jaar lezen van dat boek een serieuze bijdrage aan de wereldvrede zou opleveren? Als iedereen het elk jaar zou lezen natuurlijk. Anders werkt het niet.

De actie "De leukste kinderboekenkast van Nederland" werd deze week aangekondigd in een tweet van @StichtingBNL. Vanaf 3 oktober tot eind november kun je je favoriete jeugdboek aanmelden op een speciale website. Eigenlijk is de actie voor kinderen maar ik las dat volwassenen ook mee mogen doen. En daarom zit ik nu alvast te dubben. Welk boek ga ik opgeven, en hoe ga ik dat motiveren?

Een leuke actie. Kinderen vinden kinderboeken leuk. Veel volwassenen vinden kinderboeken leuk. En zo'n website waar je je keuze aan kunt melden is ook best een leuk idee. Dus dat wordt wel een succes, misschien zelfs wel een leuk succes.

Maar...
Ja, er is een maar. Even voor de duidelijkheid, ik vind het echt een leuke actie. Ergens in een mapje in een kast hier ligt mijn diploma "Jeugdbibliothecaris" dus over het belang van jeugdboeken hoef je mij niks te vertellen. En dat iedereen mee kan doen via een website en eens niet met suffe papiertjes in een met plakband bij elkaar gehouden schoenendoos is ook echt een goed idee. Dus echt, ik vind het een leuke actie.

Maar er is wel een maar.

Kijk, ik heb niks tegen "leuk". Ik ben net zo gek op "leuk" als de volgende 12 mensen. Heus.

Maar kunnen we na de "leukste kinderboekenkast van Nederland"
(of misschien wel tegelijkertijd, er is nog plek zat voor wat websites) misschien ook eens iets gaan doen waar mensen niet meteen na twee regels in het persbericht gezellig glunderend van gaan kirren? Iets wat niet meteen op het eerste gezicht leuk is? Maar misschien wel zinvol, of interessant?

De economie, het milieu, je zou er best een boekenkast over samen kunnen stellen. De maar geen zomer willen wordende Arabische lente kan ook. Laat mensen er boeken in zetten of websites die interessant zijn om bij te houden. Mensen zouden twitteraccounts kunnen opgeven die de moeite waard zijn om te volgen. De resultaten kunnen daarna mooi in een widget. Dan hebben we meteen een opvolger voor de "fijne kerst en gelukkig nieuwjaar" en sportwidget.

En nee, die acties zullen niet zo populair zijn als die van de "Leukste kinderboekenkast van Nederland". Nou en? Bibliotheken gaan toch niet alleen over leuke dingen voor blijde mensen die gelukkig glimlachend in een groen grazige zonnige weide iets leuks en ontspannends liggen te lezen?

Toch?

Maar goed, ik ga eerst nog maar even verder met dubben. Jannes van Toon Tellegen, dat boek moet er misschien ook wel in en ...

Het antwoord dat ♥ Idiot America ~ ϟƘƦІןן∑x ♥ kreeg

Ach, weet u nog, vroeger, dat er dan van die enorm lange rijen kinderen naar de bibliotheek kwamen om uittreksels te kopiëren?
En dan die blikken vol verschrikt ongeloof als er per ongeluk een boek gelezen was waar geen uittreksel van bleek te bestaan.

♥ Idiot America ~ ϟƘƦІןן∑x ♥ (ik gok dat het niet zijn/haar echte naam is) had een zelfde probleem. Hij/zij las "The Boy Who Couldn’t Sleep And Never Had" van DC Pierson maar, nou ja, de bibliotheek werd verbouwd en meer van dat soort dingen. ♥ Idiot America ~ ϟƘƦІןן∑x ♥ zocht de hulp van externe deskundigen. Hij/zij plaatste een vraag op Yahoo Answers

Of ♥ Idiot America ~ ϟƘƦІןן∑x ♥ een uittreksel kreeg toegestuurd, dat kan ik nergens terugvinden. Wel kreeg hij een openbaar antwoord van de schrijver DC Pierson.  

"Hi! My name's DC Pierson, I wrote the book "The Boy Who Couldn't Sleep And Never Had To." First off, I'm really excited that my book is being suggested for summer reading. On the other hand, I'm bummed out that you don't want to try and finish it, and not even because you think it's bad, but just because it seems like work instead of like fun. 

I'm not going to sit here and act like I didn't sometimes not read assigned books for class in high school. Even though it's referenced once in my book, the book you're avoiding reading, I've never actually read "The Scarlet Letter." So I'm sympathetic to your plight. But I think you'll find there's a ton more sex, swearing, and drugs in my book than anything else you have been or will be assigned in high school, and I don't mean in the way your teacher will tell you "You know, Shakespeare has more sex and violence than an R-rated movie!" I mean it's all there, in terms you will readily understand without having to Google them. Plus not once to I refer to anything as a "bare bodkin" or anything like that. 

I guess all I'm saying is, of all the books not to read, to beg the Internet to read for you because your library is being remodeled, mine seems like an odd choice. (I recently had to read it aloud for an audiobook edition, and we recorded it in about 10 hours, and I was not reading fast at all. Maybe read it aloud to yourself an hour a night between now and when class starts? Or get together with other kids who have to read it for school and read it to each other? Maybe one of these other kids will be so impressed with your oratory skills you guys will end up making out. That would be pretty cool, right?) 

Here, I'll give you an extra hint you'll get to put in your paper if you end up writing it: It was all real. A lot of people have asked me if it was supposed to be real or not, and my feeling is, it was. You won't know what I'm talking about unless you read 'til the end, though. And you might disagree with me on this "it was all real" thing once you get there. Just because I wrote it doesn't make my opinion more valid than yours. Wouldn't it be cool to tell your teacher, "The author says he thinks (it) was real but he's an idiot and I disagree with him and here's why!" 

 I finished my book. I bet you can, too."

Of  ♥ Idiot America ~ ϟƘƦІןן∑x ♥ het boek alsnog gelezen heeft, het is helaas onbekend.

 

Woestijnblues

Het zand was overal. De grond was zand en de lucht zat er ook vol mee. Een horizon was niet meer te onderscheiden. De zon was maar een vaag rondje in een beige waas.
En we reden maar. Van het zuiden in het grote niks, honderden kilometers omhoog, naar het noorden van het grote niks. En daarna door naar Sabha. Sabha meer dan bijna niks noemen zou overdreven zijn.
En de muziek ging maar door. Uit de blikken autostereo galmde het op eeuwigdurend "repeat" gezette afgesleten cassettebandje, "Ténéré, Ténéré, Ténéré". Leuk zo'n nationalistische touareg als gids maar 36 keer hetzelfde lied, in die hitte, in de beige waas.... Authentiek kan ook te ver gaan.
Of er ook een ander casstetebandje op mocht, vroeg ik tijdens een stop. En de kleine, best vriendelijke Muftah explodeerde, hij sprong nog net niet op en neer. "I do not want you in my car. Go away!" en dat dan ook weer heel vaak, en heel hard. Hij schreeuwde, ik schreeuwde. De rest keek toe.

Eigenlijk was bijna iedereen elkaar allang zat. Het eten was bijna op, het filter van de waterpomp ging al stuk op dag drie. Het grote niks mag dan erg leeg zijn, je gaat er toch vooral flink op elkaars lip zitten. Gekke J. die met zijn zilveren parapluutje als zonafstoter door het zand kloste om soms te verdwijnen en dan boven op een heuvel weer op te duiken. En dan maar zwaaien met die paraplu. En maar "Joehoe!" roepen. Vechtpartijen om wie er 's avonds tegen het wiel van de landrover mocht leunen. Alles omringende leegte doet rare dingen met mensen.

Na veel geschreeuw mocht ik in de tweede landrover verder. Muftah haalde ons soms in, om me dan vanuit die andere auto vuile blikken toe te werpen.
Toen ik een paar uur later ziek werd en plots bij een temperatuur van tegen de 40 graden onder drie wollen dekens lag te rillen, om over de andere ongemakken maar te zwijgen ging de kleine touareg kruiden zoeken "You eat". Zelden zo moeten spugen. Maar dat was dan ook de bedoeling. En dat snapte ik ook wel.
Midden in de op één na beroerdste nacht uit mijn leven stond hij bij de tent. Bezorgd bood hij aan om een honderd kilometer of zo verder cola te gaan halen. Cola is goed tegen alles.

Jaren later is hij nog eens in Nederland geweest. Bibberend zat hij een week op een zolderkamer. Veel te koud, veel te nat en al dat groen. Daar kon hij, hoorde ik, helemaal niks mee.

Waar zou Muftah nu zijn? Zou hij nog leven? Had hij gevochten? En aan welke kant dan? Of zou hij in Mali zitten, dromend over Ténéré?

"Hé. Wat ben je stil. Waar denk je aan?".
"Ik zat aan Muftah te denken. Dat ik toen bijna slaande ruzie met hem kreeg om een bandje in de auto".
"Wil je wat andere muziek opzetten? Die woestijnblues ken ik nu wel".

Ik rommelde met wat cd's en zette Jimmy Cliff op. We reden over de E7 en kwamen bij Wognum. Langs de kant van de weg staat een groot bord met de mededeling dat je vanaf daar 130 km per uur mag rijden. We bedankten, zoals dat hoort Mark en Melanie voor deze grootse verandering en reden nu nog sneller verder, richting Den Oever.

Buiten was het leeg en verlaten. En erg groen. Nee, Ténéré zou het nooit worden.

De leeszaal die naar je toe komt

Bibliotheken moeten naar de klanten, sorry, gebruikers dan wel burgers toe!

Een nobel voornemen, laten we er een werkgroep voor oprichten.

Streetlab is een Amerikaanse non-profit organisatie die programma's voor publieke ruimtes verzint en, niet onbelangrijk, die die programma's ook nog uitvoert. The Uni, heet één van hun projecten, een afkorting van "Urban Neighborhood Institution".

"The Uni is a portable open-air reading room that can be installed in any location, thanks to a series of 144 stackable shelves and waterproof covers that do double-duty as benches and tables. Volunteer librarians and educators oversee the donated book collection, which focuses on kids’ books, poetry, short-story collections, art books, and other titles that can be read and enjoyed on the spot.

Through donations received on the crowd-funding website Kickstarter, Street Lab is now operating one moving library that travels around New York City, and has shipped a second one to Almaty, Kazakhstan, in a collaboration between the U.S. Embassy and a local children’s library." (citaat)

Er is een website.
De Uni twittert.
De Uni zit op Facebook
En er zijn foto's.

"The goal: share books, showcase the act of learning and improve public space", staat er ergens op de site. En ook "What we put at streetlevel matters. Books and learning should be prominent, accessible and all around us".

Een verplaatsbare leeszaal. Die soms hier staat, en dan weer daar. In sommige van de kubussen staan kleine speciale collecties. Al bladerend door de website kwam ik een The Louis Armstrong House Museum Cube tegen.

Eenvoudig, verplaatsbaar en dichtbij de klanten/gebruikers/burgers. Ideaal lijkt me.

Misschien is het tijd om na een cursus "analyseer uw huidige ledenbestand tot het derde cijfer na de komma" eens een timmercursus te gaan volgen?

King Kong Kitchie Kitchie Ki-Me-O

Een lied over een kikker die met een muis wil trouwen. De kans is aanwezig dat je bij het refrein gaat giechelen, of grijzen.
Tegelijkertijd zou het ook best aardig passen in een griezelfim. Een verlaten en donker landhuis, piepende deuren, dichtslaande ramen en dan een radio waaruit plots luid "King Kong Kitchie Kitchie Ki-Me-O" klinkt.
Kijk nou over je schouder want daar staat een man met een bijl!

"King Kong Kitchie Kitchie Ki-Me-O" is Chubby Parker's versie van een heel erg oud Brits Folk liedje. En de versie van Parker is ook al heel erg oud, 1928 geloof ik. Ik ken het omdat het voorkomt op "Cover to cover, the originals volume 2", 4 cd's met hardcore country, bluegrass en krassende bluesjes. Muziek waar ik maar heel soms naar luister maar ja, alle liedjes werden ooit ook gezongen door Bob Dylan. En dan koop je zoiets. Nou ja, ik wel.

Over Chubby Parker valt niet heel erg veel te vertellen. De enige foto die er van hem lijkt te bestaan staat boven dit stukje. Ooit was hij vrij bekend. Nu is hij vrijwel vergeten. The dust blows forward and the dust blows back, om maar eens een andere rare stem aan te halen.

King Kong Kitchie Kitchie Ki-Me-O" is zo'n lied dat je één keer hoort en dan nooit meer helemaal uit je hoofd krijgt. Voor altijd blijft het relatief zinloze ruimte in je hersenen innemen.

Want net als je denkt dat je het vergeten bent sta je het ingehouden zachtjes te hummen in een rij in de supermarkt, die steeds langer wordt omdat sommige mensen schijnbaar vergeten dat je bij een kassa ook moet betalen en dat als je dan wilt pinnen dat je dan een bankpasje nodig hebt en dat het niet handig is als dat pasje helemaal onderin de tas zit waar je net de boodschappen al hebt in gedaan.
En als het saldo te laag is lukt het helemaal niet nee.

Kijk uit! Achter je staat een man met een bijl!

De ontdekte onontdekte piramides

Zomertijd, komkommertijd, spannende-ontdekkingen-door-gewone-mensen-die-naar-een-schermpje-turentijd.

Deze week dwarrelde er een opvallend berichtje over Twitter. Zo'n berichtje waar je van denkt, "Hé, kijk, leuk dat het kan".

'Nieuwe piramides ontdekt via Google Earth' stond er op Nu.nl.

"AMSTERDAM - Na tien jaar onderzoek heeft de Amerikaanse archeologe Angela Micol mogelijk een opmerkelijke vondst gedaan. Micol denkt twee nieuwe piramides te hebben gevonden in Egypte. Ze ontdekte de bouwwerken via Google Earth. Op twee verschillende locaties in Egypte zijn via het programma ongebruikelijk gevormde vierhoekige 'bergen' gevonden die er mogelijk op wijzen dat daar piramides liggen verscholen.
De eerste piramide zag Micol in het noorden van Egypte, in de buurt van de Nijl. Het is een vierhoekig plateau van 190 meter lang. "Toen ik de beelden beter bekeek, leek het plateau een platte bovenkant te hebben en een driehoekige vorm naar boven toe", zegt Micol tegen Sky News."

Tijdens het lezen viel me op dat er nogal een verschil was tussen de stelligheid van de kop en de rest van de tekst. In de kop lijken de piramides al bijna versierd met slingers terwijl er in de tekst stond dat iemand denkt dat ze twee nieuwe piramides heeft gevonden en dat beelden van Google Earth er mogelijk op wijzen dat er ergens iets onder het zand ligt.

Het berichtje stond op Nu.nl, De Volkskrant en De Telegraaf hadden het er over en de NRC ook al. Bijna overal stond dezelfde tekst. Iedereen sprak over een archeologe of een onderzoekster. Alleen De Volkskrant meldde scepsis.

Ik ben gek op piramides. Een oud kasteel, een antieke boot, de lijkwade van Jezus, ik heb er weinig mee. Maar piramides, daar mag je me voor wakker maken. Groot, onduidelijk van bedoeling en vaag van inhoud. Heerlijk.
Ooit kroop ik, terwijl dat niet de bedoeling en zelfs streng verboden was een gangetje in de piramide van Cheops in. Schuin omhoog kruipen en aan het eind kon je naar buiten kijken. Meer was het niet. Had het zin? Nee. Was er iets bijzonders te zien in dat gangetje? Ook niet.
Maar het was wel prachtig.

Als er dus twee nieuwe piramides worden ontdekt, dan word ik daar vrij vrolijk en opgetogen van. Na een uurtje verder kijken naar de "ontdekking via Google Earth" begint die vrolijkheid al danig weg te zakken.

Of de ontdekkende mevrouw nu een "echte" archeoloog is of "slechts" een laptop bezitter met een rare hobby wil niet echt duidelijk worden. Al valt wel op dat veel buitenlandse websites het woord "amateur" gebruiken. Nou is daar op zich niets mis mee maar er wordt toch her en der flink getwijfeld aan haar "ontdekking".

"It seems that Angela Micol is one of the so-called 'pyridiots' who see pyramids everywhere," said James Harrell, professor emeritus of archaeological geology at the University of Toledo and a leading expert on the archaeological geology of ancient Egypt. "Her Dimai and Abu Sidhum 'pyramids' are examples of natural rock formations that might be mistaken for archaeological features provided one is unburdened by any knowledge of archaeology or geology. In other words, her pyramids are just wishful thinking by an ignorant observer with an overactive imagination." (hier)

Andere geologen geloven er ook niet erg in.

"Other geologists attribute the features to the forces of nature as well. "What it looks like to me is an area where a resistant layer of stone is underlain by soft rock, perhaps shales. If that is so, the triangular one looks very much the sort of feature common in the U.S. southwest, and might be called a butte," said Clair Ossian, a geoarcheologist at Tarrant County College who has studied Egypt's sites." (hier)

Ook de woorden van Sarah Parcak, die ooit zelf nieuwe piramides ontdekte via satellietbeelden geven weinig hoop.

"These Google Earth reports are coming from someone who is neither an Egyptologist, an archaeologist, or a remote sensing specialist, and from an area where there is no earthly reason to have a pyramid -- 12.8km to the west of the Nile Valley edge in upper Egypt… I get emails constantly from people who have claimed to find features." (hier)

Nou ja, hoe meer je googelt, hoe meer onderbouwde scepsis je tegen komt. Of die piramides er echt zijn? Ik betwijfel het. Is dat erg? Misschien niet.
Al is het wel raar dat er in zo'n heel korte tijd heel veel berichten verschenen met steeds dezelfde niet of nauwelijks nagekeken woorden.

Ting!

Hij stond een beetje met zijn benen wijd. Z'n armen hingen naast zijn lichaam, recht naar beneden. Hij zong mee, geluidloos hoopten we. Bij het meezingen ging zijn mond steeds wijd open, terwijl hij een beetje naar beneden keek. Het leek eigenlijk meer op meeschreeuwen dan op meezingen. Eigenlijk zag hij er uit als de verlegen zanger van een metalbandje dat per ongeluk in het voorprogramma van Metallica terecht was gekomen.

En dat terwijl er in Paradiso alleen maar reggae werd gedraaid voor Jimmy Cliff begon.

De meezingende man had het naar zijn zin. Wij ook. De meneren van de muziek waren waarschijnlijk net zo oud als ik. Klassiekers dreunden door de ruimte. "Police and thieves" van Junior Murvin, "War in a Babylon" van Max Romeo. We wiegden onopvallend met het hoofd, en de man iets verder deed zijn metal-meezing-ding.

Heel enthousiast werd hij, hij begon tenminste nu ook op de maat licht schokkerig door zijn knieën te zakken, van het lied "Up Town Top Ranking" van Althea & Donna.

Love inna you heart dis a bawl out fe me
When you see me inna pants and ting
See me inna 'alter back
Sey me gi' you heart attack
Gimme likkle bass, make me wine up me waist
Uptown Top Ranking 

Althea & Donna hadden een hit met dit onbegrijpelijke lied in 1978. Daarna werd er niets meer van hen vernomen. 
Zo om de paar jaar hoor ik het ergens, en nestelt het zich opnieuw in een hoek van mijn hoofd. Zoals woensdagavond in Paradiso. Waar de metal-meezing-man bij elke "Ting" in het lied zijn mond nog wat verder open sperde. En er zijn best veel "Ting's".

Met een Hitkrant in de hand

"Maar kunnen jullie dan geen foto maken met jullie mobiel?".
"Ja. Maar onze mobieltjes liggen thuis".
"Wat heb je nou aan een mobieltje als je die thuis laat liggen?".
"We mogen in de klas geen mobieltje hebben. Dat is zo stom. Want juf X zit zelf de hele les te facebooken!".
"Goh. Jammer. Nou ja. Niks aan te doen. Ik kan hier het fototoestel niet vinden dus dan wordt dat foto's maken niks he".
"Heeft u wel echt goed gezocht?".
"Zou ik tegen jullie liegen?".
"We gaan thuis wel even een fototoestel halen. Blijft u hier? We komen straks weer terug".

Ik had Imane en Djanisha al eerder in het gesprek teleur moeten stellen. Ze waren binnen gekomen met de vraag wat er allemaal met de Hitkrant gebeurde als die in de bibliotheek werd afgeleverd. Het was voor een werkstuk. Ik moest er even over nadenken maar kon er niet echt veel bijzonders bij verzinnen.

"Nou. Als de postbode de Hitkrant in de brievenbus ..".
"De postbode ...?"
"Ja. De postbode, wat dachten jullie dan? Dat er een busje van de Hitkrant door Nederland reed om overal dat ding langs te brengen?".
"Nou eigenlijk wel. En waarom zegt u ding? Leest u de Hitkrant zelf niet?".
"Ik vind de Hitkrant niet zo heel leuk eigenlijk".
"U bent al oud he?".

Daarna kwam het, zoals zo vaak in mijn gesprekken met kinderen uit groep 8, niet meer echt goed.

"Wie haalt de Hitkrant dan uit de brievenbus?".
"Gut. Nou. Gewoon degene die die dag de post pakt".
"Doet u dat ook wel eens?".
"Ja hoor. Maar dan zit de Hitkrant er nooit bij".
"Hoe kan dat nou? Ik geloof er niks van. Volgens mij heeft u gewoon geen zin om de Hitkrant te pakken".

Ik dacht dat de rust op de jeugdafdeling enigszins terug was gekeerd toen ze hun fototoestel gingen halen. Als er zo weinig te vertellen was over de Hitkrant in de bibliotheek dan moesten er maar wat foto's in het werkstuk. Ik gokte dat ze ergens buiten wel tot bedaren zouden komen.

"We zijn er hoor! We hebben een fototoestel!".
"Och, dat is fijn zeg".

Er werden foto's gemaakt van de Hitkrant die in de brievenbus werd gedaan. Al moest dat vaak worden herhaald. Precies op het goede moment afdrukken is nog best lastig. Het blad moest daarna uit de brievenbus, ook weer een spannend fotomoment en omdat plots alle andere medewerkers wat te doen hadden mocht ik ook nog het blad naar boven dragen. Tijdens die foto werd er zo hard gelachen dat volwassenen zich bezorgd omdraaiden. 

Weken later kwamen Imane en Djanisha het werkstuk laten zien. Het was een heuse powerpoint geworden. En hoe het nu precies kwam, en of ik het nu echt beloofd had, ik weet het niet meer. Maar het werkstuk heeft ook nog op de website van de bibliotheek gestaan. Dat vonden ze erg vet, of stoer, of zo'n woord.

Of het allemaal heel belangrijk was, dat weet ik niet. Zonder die paar foto's was het ook al een mooi werkstuk. Maar we hebben een hoop plezier gehad. Soms zelfs luidruchtig plezier.
En dat is ook heel wat waard.

Open publication - Free publishing - More hitkrant

Zinloze Bob Dylan apps

Ik denk dat ik voor het woordje "trivia" in de titel van de app viel. Leuk, triviale Dylan dingetjes. Fijn voor in de trein. En misschien was één van de vragen wel "Wat liet Hunter S. Thompson na aan Bob Dylan?", daar wist ik dan mooi een antwoord op.

De "Bob Dylan Lyrics Trivia Game" voor de Android telefoon (met dank aan Tom voor de tip) is triviaal maar laat je slechts raden uit welk lied van of ooit gezongen door Bob een citaat komt. Dat gaat nogal simpel. Je ziet een citaat en drie mogelijke antwoorden. Je klikt er één aan en als je het goed hebt ga je naar een volgende vraag. Is je antwoord fout dan moet je overnieuw beginnen.
En dat is het.

Het enige "leuke" aan het spelen van het spel is dat mijn telefoon niet altijd begrijpt wanneer je ergens op klikt. Bozig doe ik dat dan nog een keer. En daardoor geef ik dan haast automatisch al een verkeerd antwoord op een volgende vraag. Waardoor je weer opnieuw kunt beginnen. Tussen de stations Den Helder en Den Helder Zuid gebeurt dat toch al gauw 7 keer.

Je moet 30 keer een goed antwoord geven voor je wint. En als je wint gebeurt er niks. Er klinkt geen leuk liedje, niet eens een flauw midi deuntje. Dylan doet geen dansje op het telefoonschermpje. Niks. Het zal dus wel om de eer van het winnen gaan.

De lyrics trivia game is niet de enige Dylan app. Er is ook nog "Bob Dylan Quotes". Druk op een knopje en je ziet een citaat van Bob. Klik weer op de knop en je krijgt een nieuwe quote. Dat is het, meer valt er niet over te zeggen. Nou ja, misschien is "saai" nog een woord dat erbij kan.

Ook is er nog de "Bob Dylan MusicVideo Billboard". Van die app kan ik alleen maar ontdekken dat hij je naar video's van Dylan doorverbindt. Een hoop gedoe op niks af.

"Bob Dylan Wallpapers" geeft je, denk ik, foto's van Bob voor op je telefoonscherm. Ik heb hem niet geprobeerd. Vorige week wees een conducteur naar mijn discman en zei vrolijk "Zo, dat is ouderwets zeg". Als ik ook nog met een foto van Dylan op mijn telefoon gezien wordt haalt hij waarschijnlijk zijn collega erbij zodat ze met z'n tweeën eens flink kunnen lachen.

Er zijn ook Dylan apps voor de Apple spulletjes. Die heb ik nog niet kunnen bekijken. Want ik heb nog geen iPhone of een iPad.

Ja, er staat "nog". Want heel binnenkort heb ik ook een iPad. Vanaf ongeveer de tweede minuut dat ik de "Bob Dylan Lyrics Trivia Game" op mijn telefoon had gezet en het spel nog niet eens een keer gewonnen had krijg ik namelijk de melding dat ik, heus en echt waar een iPad heb gewonnen en dat ik alleen maar even op een linkje hoef te klikken.

Met mijn eigen iPad in de trein. Heerlijk. Zo'n ding is volgens mij precies groot genoeg om mijn discman onder te verstoppen.

Boekenmarkt

De oudere meneer, in korte broek had meteen de net afgedwongen twee nieuwe kopjes koffie zelf maar mee genomen. Hij moest toch even naar binnen om te plassen. Het ene kopje zette hij op tafel, het andere dronk hij staand op.
"Niet warm", zei hij voor hij het kopje dat zijn vrouwelijke metgezel net naar haar mond wilde brengen pakte en daar ook een slok uit nam.
"Ook lauw. Kom we gaan, hier zien ze me niet meer terug. Eerst de prijzen verhogen en dan nog lauwe koffie serveren ook".
Wij namen een slok van onze goed op temperatuur zijnde koffie en keken geamuseerd toe hoe ze wegliepen. Hij trok de nu nog lege koffer-op-wieltjes geïrriteerd achter zich aan.

Sinds ik eens in Londen een dag heb verprutst met het zoeken naar een markt waar "thousands of books" zouden worden verkocht laat ik boekenmarkten over het algemeen aan me voorbij gaan. Na uren vol verbaasd kijkende Londenaren die echt nog nooit van het opgegeven adres hadden gehoord, nee echt niet, vonden we de markt. Het was een kamer met zes op instorten staande kastjes waarin blekige pockets stonden die verkocht werden om de leeggelopen kas van een trotskistische afsplitsing van de Labour Party weer wat aan te zuiveren. Trotskisten bleken zeldzaam saaie mensen te zijn die onleesbaar ingewikkelde boeken lazen. En ze wasten zo te zien hun handen ook niet voor het lezen. Maar misschien was dat een principe.

De Deventer Boekenmarkt is de uitzondering op de "Wij lezen liever van vers papier" regel.

Vroeg beginnen is belangrijk. Het best doe je dat op een terras met uitzicht op de straat die het station met het centrum verbindt. Stromen mensen lopen in die straat eerst nog rustig maar hoe dichter ze bij het plein komen waar de boekenmarkt begint, hoe harder ze gaan lopen. Met hun "koffer-op-wieltjes" ratelend achter zich aan. Steeds iets sneller gaat de pas, steeds iets luider rolratelen de kleine wieltjes. Zelden wordt er echt gehold. Al komt dat wel voor.

Zo'n 120.000 mensen komen er elk jaar naar de markt. Sommige met zo'n koffer, andere met rugzakken of tassen. Veel hebben er lijstjes in de hand en een zenuwachtige blik in de ogen. Waar te beginnen en wat het is het al druk.

De meneer die met blijde blik vertelt dat hij nu nog maar één Karl May boek hoeft.
De wild kijkende mevrouw die vlug een gloednieuw maar toch al sterk afgeprijsd exemplaar van "50 grijstinten"  of zoiets van een stapel grist.
Het stel dat tevreden door een stapel net aangeschafte kartonnen babyboekjes bladert terwijl hun kind in de kinderwagen ligt te huilen.
Het meisje dat met een "Nou, hier hou je het wel even uit he"  haar vriend bij een kraam reisgidsen achterlaat en zichzelf naar de overkant van de straat worstelt waar een stalletje met esoterische boomknuffelboeken staat.

Die 120.000 mensen hadden natuurlijk ook allemaal fijn thuis achter hun pc kunnen blijven zitten om daar te zoeken naar dat ene boek. Maar ze gingen liever naar Deventer.
Misschien hadden ze thuis ook eReaders, maar dan lieten ze dat niet merken. Ik hoorde tenminste geen niet te volgen Mediamarktachtige gesprekken over dat een Kindle niet met een Kobo kon of misschien ook wel maar dat je dan een Sony snoertje nodig had en dan zat je toch nog met die DRM.

Ik kocht het traditionele Bob Dylan boek en nog wat dingen waar ik eigenlijk niet van wist dat ik ze wilde hebben. Maar ik geloof niet dat het daar eigenlijk om ging. Naar de Boekenmarkt in Deventer ga je voor de boeken maar ook, of misschien wel vooral om te genieten van de mensen die er zoeken naar dat ene boek dat nog ontbreekt of die toevallige ontdekking waar je niet op bedacht bent.
Misschien is het wel allemaal uitstervend oud papier hoor, dat kan, ieder zijn geloof. Al zie ik mensen nog niet hetzelfde enthousiasme opbrengen voor een digitaal bestand. Tenminste, niet voor de inhoud van dat digitale bestandje.

Het enige dat gister ontbrak was het vertrouwde beeld van Gerrit Komrij die eerder altijd ergens op een terrasje zat. Of langs liep met een tasje. Misschien zaten daar wel Karl May boeken in. Dat zou best kunnen, meneer Komrij had altijd glimmende pretogen als hij op de Deventer Boekenmarkt was.

Een gestipplede boekenplank (knutselblogje)

Als ik wel eens door oude postjes op dit blog blader (wat ik nooit doe maar ik moet even een bruggetje hebben) kom ik de raarste knutselpostjes tegen. Die uitgeprobeerde website, dat geprobeerde dingetje. Leuk. Maar slechts zelden keek ik nog naar het uitgeprobeerde om. Op Pinterest na is dat hele "Het is nieuw, het beweegt, laten we eens kijken wat het kan" een beetje voorbij. Bij mij dan.

Waarom en wanneer ik me precies heb opgegeven voor Stipple, ik kan het me echt niet herinneren. Maar goed, ik mocht het uitproberen, het was niet druk en je kunt niet blijven zeuren over B-readers.

Stipple geeft je de mogelijkheid om foto's naar hun site te uploaden. Eenmaal daar kan die foto voorzien worden van tags. Nou ja, je klikt met je muis op een plek op de foto en op die plek kun je vervolgens tekst toevoegen. Of je kunt er een link naar een website, filmpje inzetten. Je klikt op "save" als je klaar bent en dan kun je op een andere plek op de foto het hele riedeltje herhalen.

Als je klaar bent kun je de foto delen via Facebook, Twitter en, hé daar is Pinterest weer. Je kunt de foto ook embedden in een blogpost. Het aardige is dat wanneer iemand met een muis over de foto gaat er icoontjes zichtbaar worden waar op geklikt kan worden. Die informatie die je eerder toevoegde wordt dan weer zichtbaar.

In het voorbeeld hierboven heb ik, en nee dat is niet origineel nee, een foto van een plankje Roald Dahl boeken "verrijkt" met tags die verwijzen naar Wikipedia, de catalogus en YouTube. Je ziet de tags als je met je muis over de foto gaat.

Plus: Het werkt, ik zie al geheel vol gestippelde bibliotheekfoto's voor me.
Min: Je moet wel weten dat je met je muis over de foto moet gaan om de tags zichtbaar te maken. Als mensen dat niet weten zit je mooi voor niks al die tags toe te voegen.

Ik weet niet of ik nog veel naar Stipple om zal kijken. Maar, Pinterest dat zag ik in het begin ook niet zo en nog dagelijks blijken mensen het "Mooie boeken" board te volgen. Dus wie weet.

Kraagjes

Misschien had ze het vanmorgen wel zo gestreken. Dat moest haast wel. Kaarsrecht en waarschijnlijk stormbestendig stond het kraagje van haar fel gele polo shirt omhoog.

Buiten was het alleen maar warm, binnen ook nog eens klam. En lawaaierig. Kledingzaken zijn bijna dansfeesten geworden. Maar dan zonder dansen, en van dat feest ben ik ook niet al te zeker. Met een te zware tas met daarin teveel boeken en cd's in mijn handen keek ik naar de benedenverdieping.

Ze had dat doelgerichte dat alleen vrouwen in een kledingzaak hebben. Vrouwen zien van 20 meter afstand iets in een rek hangen. Mannen, of in ieder geval ik, zien alleen maar vage kleurvegen als in een schilderij van Willem de Kooning. De Kooning begrijp ik, kledingzaken zijn een mysterie voor me.

Maar zij had dus dat doelgerichte, en haar felgele polo shirt een onnatuurlijk stijf rechtopstaand kraagje. Terwijl ze de trap op liep keek ik naar dat kraagje. Waarom stond dat nu zo omhoog? Waarom was het opgeklapt? Er was geen frisse wind, er was geen tocht. Waarom zou ze gedacht hebben "Kom, laat ik dit kraagje eens omhoog vouwen?".

Toen zij al bijna boven was stapten er een man en een jongetje de trap op. Haar man en haar zoontje. Overduidelijk, want ook zij droegen polo shirts. Donkerblauw, de ander bijna zwart. Van beide stond het kraagje, dat zich nu al in mijn hersenen genesteld had, rechtop. De twee beklommen gehaast de trap. Waarschijnlijk waren ze wat achterop geraakt, dat gebeurt soms met mannen in een kledingzaak. De vrouw keek niet naar ze om. Ze zag er uit als iemand die er niet aan twijfelde dat metgezellen haar volgden.

Zouden ze er met z'n drieën over gesproken hebben, over dat opklappen van hun kraagjes? Was het een familieding? Wie zou er mee begonnen zijn? Hadden ze dit 's ochtend samen voor de spiegel gedaan, op 1,2 drie en omhoog vouwen? Zouden de polo shirts misschien al meteen uit de droger onder handen genomen zijn? Wat was het nut? Was er een nut?

De man en het jongetje smoesden wat met elkaar. Het viel haar niet op, zij liep tussen de rekken door. De man en het jongetje liepen eigenlijk steeds net iets te laat achter haar aan, zoals mannen horen te doen in een kledingzaak. De twee kletsten wat en het jongetje lachte zachtjes. Voor ze naar beneden gingen keek de vrouw eventjes naar de twee. Die stopten onmiddellijk met kletsen en het jongetje lachte niet meer.

Eenmaal beneden liepen ze meteen de winkel uit. Zij liep natuurlijk wat vooruit. Het zou mooi geweest zijn als ze, voor ze in de warmte die er buiten was stapten nog even aan hun kraagjes hadden gevoeld. Maar dat hoefde niet, en dat wisten ze.

Verder gebeurde er helemaal niks. En eigenlijk gebeurde er daarvoor ook al niks.

En ik stond daar maar, met die zware tas met boeken en cd's. En wat konden mij die suffe kraagjes eigenlijk schelen?