Kraagjes

Misschien had ze het vanmorgen wel zo gestreken. Dat moest haast wel. Kaarsrecht en waarschijnlijk stormbestendig stond het kraagje van haar fel gele polo shirt omhoog.

Buiten was het alleen maar warm, binnen ook nog eens klam. En lawaaierig. Kledingzaken zijn bijna dansfeesten geworden. Maar dan zonder dansen, en van dat feest ben ik ook niet al te zeker. Met een te zware tas met daarin teveel boeken en cd's in mijn handen keek ik naar de benedenverdieping.

Ze had dat doelgerichte dat alleen vrouwen in een kledingzaak hebben. Vrouwen zien van 20 meter afstand iets in een rek hangen. Mannen, of in ieder geval ik, zien alleen maar vage kleurvegen als in een schilderij van Willem de Kooning. De Kooning begrijp ik, kledingzaken zijn een mysterie voor me.

Maar zij had dus dat doelgerichte, en haar felgele polo shirt een onnatuurlijk stijf rechtopstaand kraagje. Terwijl ze de trap op liep keek ik naar dat kraagje. Waarom stond dat nu zo omhoog? Waarom was het opgeklapt? Er was geen frisse wind, er was geen tocht. Waarom zou ze gedacht hebben "Kom, laat ik dit kraagje eens omhoog vouwen?".

Toen zij al bijna boven was stapten er een man en een jongetje de trap op. Haar man en haar zoontje. Overduidelijk, want ook zij droegen polo shirts. Donkerblauw, de ander bijna zwart. Van beide stond het kraagje, dat zich nu al in mijn hersenen genesteld had, rechtop. De twee beklommen gehaast de trap. Waarschijnlijk waren ze wat achterop geraakt, dat gebeurt soms met mannen in een kledingzaak. De vrouw keek niet naar ze om. Ze zag er uit als iemand die er niet aan twijfelde dat metgezellen haar volgden.

Zouden ze er met z'n drieën over gesproken hebben, over dat opklappen van hun kraagjes? Was het een familieding? Wie zou er mee begonnen zijn? Hadden ze dit 's ochtend samen voor de spiegel gedaan, op 1,2 drie en omhoog vouwen? Zouden de polo shirts misschien al meteen uit de droger onder handen genomen zijn? Wat was het nut? Was er een nut?

De man en het jongetje smoesden wat met elkaar. Het viel haar niet op, zij liep tussen de rekken door. De man en het jongetje liepen eigenlijk steeds net iets te laat achter haar aan, zoals mannen horen te doen in een kledingzaak. De twee kletsten wat en het jongetje lachte zachtjes. Voor ze naar beneden gingen keek de vrouw eventjes naar de twee. Die stopten onmiddellijk met kletsen en het jongetje lachte niet meer.

Eenmaal beneden liepen ze meteen de winkel uit. Zij liep natuurlijk wat vooruit. Het zou mooi geweest zijn als ze, voor ze in de warmte die er buiten was stapten nog even aan hun kraagjes hadden gevoeld. Maar dat hoefde niet, en dat wisten ze.

Verder gebeurde er helemaal niks. En eigenlijk gebeurde er daarvoor ook al niks.

En ik stond daar maar, met die zware tas met boeken en cd's. En wat konden mij die suffe kraagjes eigenlijk schelen?