Iedereen heeft zijn/haar eigen Bob

'... helemaal niks .... afraffelen ....'
'Goed zeg! Vanaf het begin zat ik er maximaal in!'

Het was alweer voorbij. Dylan en zijn band hadden al in een rommelig rijtje op het podium gestaan, geen obligaat 'Thank you!' en ook geen toegift. Klaar.

'There's an evenin' haze settlin' over the town
Starlight by the edge of the creek'

'Je hoort wel dat ie eigenlijk niet meer zo goed zingt. Zou hij nog klinken zoals op die laatste cd van The Traveling Wilburys?'
We stonden nog buiten, in een regenachtige rij. De jongen die de vraag aan, waarschijnlijk zijn vader stelde was 18. Misschien was hij ouder, dat kan. Op een bepaald moment krijgt iedereen die duidelijk veel jonger is in mijn hoofd de leeftijd 18. De man die misschien zijn vader was wist het antwoord niet. En ik draaide me niet om. Dat The Traveling Wilburys al heel erg lang voorbij zijn, waarom zou ik dat die jongen vertellen?

Iedereen heeft zijn eigen Bob. Iedereen komt naar een concert voor zijn of haar beeld, zijn of haar Dylan.
Veel mensen kwamen misschien gisteravond voor een Dylan die er allang niet meer is. Die man met een gitaar, met liedjes over hoe het er aan toegaat op de wereld. Op een bepaalde manier gezongen. Een manier die ze zich konden herinneren.
Toen ik in 1996 zelf voor het eerst naar Bob ging kijken had ik dat ook. Terwijl ik wist dat die Dylan ook toen allang niet meer bestond.

'The buyin' power of the proletariat's gone down
Money's gettin' shallow and weak'

De man die naast ons rustig wachtend een boek aan het lezen was. De man die ijzig kalm, zonder één keer te klappen het concert bekeek en wiens hoofd pas begon te bewegen tijdens "Like A Rolling Stone". Het clubje mevrouwen dat tegen de helft van het concert wegging, waardoor de leukste vrouw ter wereld en ik wel heel erg vooraan konden staan. Mensen zochten naar het beeld van Dylan dat ergens bestond.

Ik lees hier en daar wel eens iets over verhalen vertellen. Iedereen heeft verhalen, of kent er een paar. Dat is de kunst niet. De kunst is hoe je de verhalen vertelt. En om die kunst ging het gisteravond. Misschien kwam dat omdat we erg dichtbij stonden en zo de man zijn gezicht goed konden zien. Dat gezicht was vol mimiek, een grijnsje hier, een bijterige blik daar. Geen automatische piloot, de man zat in zijn liedjes. Voor zichzelf, wij mochten meeluisteren en meekijken.

'The place I love best is a sweet memory
It's a new path that we trod'

Er waren oude liedjes, "It Ain't Me Babe", "Leopard-Skin Pill-Box Hat". Nieuwere liedjes "The Levee's Gonna Break", "Thunder On The Mountain". Liedjes die van mij niet zo hadden gehoeven "Things Have Changed", "All Along The Watchtower". En er waren onverwachte liedjes, "Mississippi" en "Workingman's Blues #2".

Een tijd terug wilde ik een stukje schrijven over iemand die ontslagen werd. Vooruitgang enzo, veranderende geldstromen. Maar de woorden klopten niet, of kwamen niet in de goede volgorde te staan, "Workingman's Blues #2" hoorde bij dat stukje.
Dylan vertelde het lied gisteravond, in Rotterdam. Een regel hier, een nadruk daar. Moeiteloos, zomaar.

  

'Meet me at the bottom, don't lag behind
Bring me my boots and shoes
You can hang back or fight your best on the front line
Sing a little bit of these workingman's blues'

Verhalen vertellen is een kunst. Het juiste woorden, de goede intonatie, afwisseling van sfeer en toon.
Ik vond de verhalen, en de muziek gisteravond erg mooi. Of de jongen die misschien 18 was het ook goed vond, dat weet ik niet. Iedereen heeft tenslotte zijn of haar eigen Bob.
Iedereen hoort het verhaal waarnaar hij of zij of wil luisteren.

Er mocht gisteravond bij Dylan niet gefotografeerd of gefilmd worden. En daar werd, zoals ik gemerkt heb ook erg op gelet. Om, na een eerdere YouTube ban vanwege een Prince filmpje, niet opnieuw in gedoe verzeild te raken heb ik de halve ochtend gespendeerd aan het online zetten van een filmpje op vage websites. En daar kwam ik deze tegen. Goh. Da's nou ook toevallig zeg.