Fuck art, hier zijn The Vaccines

Als ik zou bloggen, dan zou ik vandaag iets over The Vaccines zeggen.

Vorige week waren we in een platenzaak, of een cdwinkel, dat kan ook. We, de leukste vrouw ter wereld en ik doen dat wel vaker. Het is misschien heel oldskool maar wij vinden dat leuk. We zoeken dan wat muziek die we graag vaker willen horen, gaan met een fysiek doosje naar de kassameneer, we onderhandelen niet over de prijs en voeren geen gewrongen gesprekken met diezelfde kassameneer over intellectuele eigendomsrechten of vrijheid en toegankelijkheid van informatie. Nee, we geven de man gewoon geld en nemen de doosjes met muziek mee naar huis.

Oldskool, ik zei het al.

Ik had al een cd met afgestofte opnames van Bill Evans gevonden en stond me net af te vragen welke Xenakis ik zou kopen. Terwijl ik mezelf dat afvroeg bedacht ik me, multitaskend, dat we op moesten schieten, we zouden naar de niet-indiaanse indiaanse jazz van Vijay Iyer gaan kijken.
Het was een dag vol serieuze en kunstig ingewikkelde muziek.

Toen riep de leukste vrouw ter wereld dat ik even naar iets moest komen luisteren.

The Vaccines. Misschien zijn ze wel wereldberoemd, misschien twitteren ze, of hebben ze hun platencontract aan Facebook, YouTube of MySpace te danken. Het zou allemaal kunnen. Maar wij wisten van niks.

Aan "What did you expect from The Vaccines" valt vast een hoop te duiden. Invloeden enzo. Ik kom niet verder dan dat alle liedjes na één keer luisteren klinken alsof je ze je hele leven al gehoord hebt. Het lijkt ook op van alles, een zweem Buzzcocks, een hint Undertones, een echo Jesus and Mary Chain. Weet ik het. Het doet er ook niet toe. The Vaccines zijn leuk, kort, vlug, en verdomd verslavend.

Dat zou ik allemaal kunnen zeggen. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon nog een keer naar "Norgaard", nu al het fijnste lied van het jaar luisteren.