De terugkeer (ongeveer dan) van de Buena Vista Social Club

Hij zat helemaal achteraan, haast verscholen achter de rest, Ry Cooder. De man die de Buena Vista Social Club "verzon" en de bijna vergeten Cubaanse muzikanten een nieuw leven gaf hoefde niet zo nodig vooraan te zitten in 1998, in Carré.
Stiekem zat ik (en ik denk nog wel meer mensen) toch te hopen op een liedje van hem alleen. Maar dat kwam er niet van. In mijn herinnering was Cooder de hele avond bezig met het stemmen van zijn gitaar en met het maken van grapjes met de Cubaanse oudjes op het podium.

De muziek van de Buena Vista Social Club was, alweer in mijn herinnering, op een zeker moment overal. In kledingzaken, in restaurants, op de radio, aan zee, overal. Zelfs in Caïro hoorde ik er een flard van voorbij komen.
De cd is een monument, een opname die alles mee had, al had niemand dat waarschijnlijk van te voren bedacht. Het bleef bij één cd, al was die wel het begin van een bijna eindeloze reeks variaties op een thema.

Nu, of bijna nu, begint de nieuwe hype. Niet van dezelfde mannen en vrouwen van de eerste cd, die zijn voor een flink deel al overleden. AfroCubism is de groep die de Buena Vista Social Club eigenlijk had moeten zijn. Oorspronkelijk was het idee om muzikanten uit Mali te laten spelen met Cubaanse muzikanten. Maar om onduidelijke redenen kwamen de Malinezen nooit aan op Cuba.

Her en der duiken de eerste liedjes op en een tournee is aangekondigd. Of het allemaal weer zo'n enorm succes wordt, dat kun je natuurlijk nooit voorspellen. Maar het klinkt wel weer fijn. Cubaanse melancholie met Afrikaans gitaargepingel. Muziek om de herfst mee op te kleuren.

Spelen in de Roode Bioscoop

"Het is hier zo intiem dat ik bijna niet durf te praten", Eric Vloeimans grapte het maar een beetje klopte het wel. Het is maar goed dat een trompettist niet zo heel erg veel beweegt, anders was hij met drie stappen op de schoot van één van de zeven mensen op rij 1 terecht gekomen.

De Roode Bioscoop aan het Haarlemmerplein in Amsterdam bestaat sinds 1913. Toen werden er "socialistische" films vertoond. Nu niet meer, allang niet meer. Sinds 1979 is het de repetitie- en speelruimte van theatergroep Flint en worden er met regelmaat voorstellingen en concerten gegeven.
Op kleine schaal. Heel kleine schaal. Ik gok dat er zo'n 75 mensen in de zaal passen en die zitten op een verzameling oud houten klapstoelen. Of op vijf oude wiebelende bioscoopstoelen op het balkon. En dat is niet om te grinniken of giechelen. De mensen die er spelen en die er komen gaat het om het spel, en niet om de naam van de vormgever van de stoel.
Iets als de Roode Bioskoop heeft het natuurlijk niet makkelijk, vorig jaar werd het zaaltje nog op het nippertje gered door een Zwolse zakenman.

"Hij is niet op zoek naar een status als mecenas en bekend wil hij helemaal niet worden. [...]Hij heeft als ondernemer 'goed verdiend', laat hij weten en hij ziet het zo: ''Wat moet ik dan doen met mijn geld? Zes Mercedessen kopen?'' (Het Parool)

Vorige week zaterdag speelden Ramon Valle en Eric Vloeimans in de Roode Bioscoop. Afzonderlijk hadden we de Cubaanse pianist die in Duivendrecht woont en Nederlandse beste trompettist wel eens zien spelen maar nooit eerder zagen we ze samen.
Het rare is dat het een heel goed optreden was, maar dat er tegelijk weinig over te zeggen is. Tenminste, ik weet niet goed wat ik er over moet zeggen. Valle speelde fijn, niet alleen op zijn piano maar ook erg met Vloeimans die een paar maal aardig verrast werd door de weg die de pianist koos. Vloeimans speelde dan weer stil, dan weer uitbundig. Beide speelden erg met elkaar. Deden dat knap en hadden plezier. Was het moeilijk? Welnee. Was het oppervlakkig? Ook niet.
Was het mooi? Dat weer wel. Door het moment en zeker ook door de plaats waar er gespeeld werd.

"When you hear music, after it's over it's gone in the air. You can never capture it again" zei Eric Dolphy ooit.
Dat klopt dus. Het lukt zelfs niet echt als je een filmpje maakt.

Meneer Weller in Tivoli

"Doe dan even iets met de tamboerijn", het leek of Steve Craddock dat tegen Paul Weller zei. Weller was net klaar met een stukje electrische piano en keek wat rond. Craddock reikte hem een tamboerijn aan maar Weller schudde afwijzend met zijn hoofd. Inhaleerde nog maar eens diep, keek nog wat rond en pakte een gitaar.

Gisteravond speelde Paul Weller in Tivoli in Utrecht. Dat is geen grote zaal. En net als eerder dit jaar in De Melkweg liepen we bij binnenkomst rustig kuierend tot aan de rand van het podium. We werden er wat lacherig van. Moest er niet gedrongen worden? En die twee mannen, van de misschien bestaande Paul Weller fanclub stonden die in De Melkweg ook niet precies op dezelfde plek? En kijk, dat is dezelfde kleine, aziatisch ogende mevrouw als toen. Toen ik achterom keek en daar dezelfde twee meisjes (nou ja, ze waren jonger dan ons) zag staan, op weer dezelfde plek, precies achter ons begon het toch aardig een deja vu te worden.

Weller speelde goed, de gitaren gierden fijn lang door en sommige liedjes waren prachtig maar toch had hij er misschien net ietsje minder zin in dan eerder dit jaar. De vonk die er in De Melkweg wel was, die sprong gister maar soms over. Misschien lag het aan sommige liedjes, misschien lag het aan ons.

Maar dat maakt allemaal niet uit hoor. Volgende keer staan we er vast weer. Links vooraan tegen het podium. Als die andere mensen dan ook weer komen wordt het nog een echte reunie.

Filmpje van gisteravond. Het geluid is niet best. Maar dat krijg je nu eenmaal zo dicht naast de boxen. En ik hoor het trouwens toch niet, mijn rechteroor is sinds gister weer even uitgevallen.

Over Charlie Parker, een bijdehante opmerking en, ahum, de liefde.

Wie goed leest kan uit blogpostjes nog een aardig beeld boetseren.
Maar soms mag het allemaal wel wat duidelijker.
Soms hoor, niet te vaak.

Charlie Parker (ja, er moet even een stuk over oude jazz bij) nam Loverman een paar keer op.
Het is op zich al een droef lied, vol weemoed. Maar zo broos, gebroken en van alles en iedereen verlaten als in de versie van 29 juli 1946 heeft het nooit meer geklonken. Parker was op dat moment zwaar aan de drank. En dat was weer omdat heroine erg lastig te krijgen was. Dubbel verslaafd dus eigenlijk.
Parker zet te laat in, blaast soms naast de microfoon. Technisch is het helemaal niks. Parker zelf verafschuwde de opname en heeft er nooit meer over willen praten.
Maar zelden is emotie zo naakt opgenomen. Pijnlijk bijna.
Na de sessie ging hij naar zijn hotel. Dronk daar stevig door, stak bijna zijn kamer in brand en werd opgenomen. Dat hielp. Even. Parker werd een icoon. Maar ging dood op zijn 34ste.

Een verhaaltje over muziek dat in mijn hoofd zit. Naast nog veel meer verhaaltjes over andere muziekjes. Dat ik muziek niet onbelangrijk vind zal de iets regelmatigere lezer al eerder opgevallen zijn.

Een tijd terug alweer vertelde ik het verhaal over Parker die dronken Loverman opnam aan de vrouw die in dit blog soms langskomt als De Onderzoekende Persoon. Ik vertelde het niet in het echt. Maar via een beeldscherm, een pc. Aan iemand zonder gezicht.
Ik had toen nog geen idee wie ze verder was. Via het internet over muziek praten, bestanden en opnames ruilen deed ik al tijden. Met mensen uit Amsterdam, Engeland of Alaska. Je "kent" ze een tijdje en dan verdwijnen ze weer in de digitale mist.
Zonder dat ze ooit een gezicht hebben gekregen.

Zelf vond ik het verhaal over deze Loverman van Parker wel mooi, interessant ook. Naar ik later heb begrepen vond Annet (aka De Onderzoekende Persoon) het eigenlijk op dat moment alleen maar een bijdehante opmerking.

Maar goed. Ondanks dat bijdehante verdween zij niet in die digitale mist.
Allesbehalve.

Het wordt weer even wat stiller op dit blog. Ik heb vakantie. Een week of drie.
Ik ga zo naar Overijssel. Waar ze nu nog woont, de leukste vrouw ter wereld. Eerst nog wat muziek kijken en dan dozen inpakken, dingen uit elkaar halen en spullen in een busje zetten. Na een eind rijden sjouwen we dan die dingen met zijn tweeën in Den Helder weer mijn flat in.

"Life can be so nice, so nice" om maar eens iemand te citeren.

Amazon vindt de iPad maar niks

Zelf heb ik niet zoveel tegen de iPad. Al heb ik er aan de andere kant ook niet echt wel wat mee. Vorige week hield ik er even eentje vast. Mijn hart begon niet sneller te kloppen, maar ook niet langzamer. Dus het kan alle kanten op.
Hij was wel een beetje zwaar, vond ik. En de meneer van de Mediamarkt die bij het Appletafeltje stond keek een beetje bezorgd mijn kant op toen ik erg hardop begon te lachen. Dat was toen ik op een appje klikte waarmee je een boek kon lezen.

Zo leuk, het was net een boek. Als je klaar was met een bladzijde kon je met je vinger een vegende beweging maken, en dan zag je hoe de bladzijde omsloeg. Net als bij een echt boek zeg maar. Het deed me denken aan de krampachtige pogingen van de makers van vleesvervangende produkten. Die laten dan hun producten voor mensen die (deels) gestopt zijn met vlees eten absurd genoeg graag lijken op ... vlees.

Amazon heeft meer met zijn eigen Kindle. En maakte er een spotje van. Wat mooi in al zijn simpelheid is.
Al zegt een kijker op YouTube na het zien van de video er dan weer dit van:

Now ask her to play you this video.

Oh wait, she can't.

Het zal nog wel een tijdje onrustig blijven.

In Berlijn, in a landscape

John Cage - In a Landscape (1948) "The rhythmic structure is 15 x 15 measures (5-7-3), following the structure of the dance for which it was written. The piece is similar to Dream, but the fixed gamut of tones is more extensive. Resonances are sustained throughout the composition, by using both pedals. The sound of the composition is very soft and meditative, reminding of the music of Erik Satie." *

Het Holocaust-Mahnmal (2005) "Het Holocaust-Mahnmal (echte naam: Denkmal für die ermordeten Juden Europas) in Berlijn is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het bestaat uit 2711 betonblokken variërend in hoogte van 20 cm tot 4,5 meter met een tussenruimte van 95 cm. Onder het veld met de blokken is een expositieruimte ingericht. De Amerikaanse architect Peter Eisenman heeft het monument ontworpen. Het veld met de golvende blokken roept volgens hem een gevoel van desoriëntatie en isolement op en is symbolisch voor de ervaringen van de Joodse bevolking tijdens het nazibewind." *

In maart van dit jaar liepen de Onderzoekende Persoon en ik
's ochtends vroeg door het Holocaust monument in Berlijn. We kwamen er niemand tegen. Soms hoorde je een auto, of iemand die riep, ver weg. Verder was er geen geluid.
Ik liep rond, zij liep rond. En na een tijdje liepen we weg.

Das Racist, deconstructionalistische rap (misschien)

New York's art rappin' trio, zo noemt iemand bij MTV die ik verder ook niet ken Das Racist. Nooit van gehoord. Ook al weer nooit van gehoord.
Na wat gegoogle weet ik nu dat ze ..., eigenlijk weet ik nog weinig.

Het artikel bij Wikipedia staat vol namen die me niks zeggen.
Maar, het klinkt leuk, ze zijn "beroemd" geworden met een mixtape die je gewoon voor niks kunt downloaden, proppen filosofie in hun teksten (als je die kunt verstaan), een ander liedje, "Combination Pizza Hut Taco Bell" drijft je tot mentale waanzin (al zijn er ook weer mensen die er rare YouTubefilmpjes bij maken) en in het clipje zag ik plots dat een hoofdpersoon uit een eerder blogpostje toch misschien een klein beetje een trend heeft gezet.

Maar het kan ook zijn dat het weekend eindelijk eens moet gaan beginnen.

Niet over bezemen

Gisteren zag ik wat tweets voorbij komen over bezemen. Omdat ik niet wist wat dat was klikte ik op de bijgevoegde links. En was verbijsterd. Echt. Vooral toen ik daarna nog wat aan de slag ging met Google en YouTube.

Eigenlijk wil ik er wat over schrijven. Maar ik kom er niet uit. Soms kan je ook te boos zijn. Of te verontwaardigd.
En zo'n postje werkt alleen als ik er een voorbeeld bij inplak.
En dat lukt me dan weer niet.
Misschien lukt het iemand anders wel. Maar mij niet.

Bovendien zou ik, omdat dit blog soms een biblioblog is, dan eigenlijk iets moeten gaan zeggen over mediaeducatie en dat we daar een belangrijke rol in (zouden moeten) spelen. En dat is natuurlijk zo, maar het is tegelijkertijd een te kille zin. Vind ik dan. Al is het prima als anderen het wel gaan zeggen.

Nou ja, ik kom er dus niet uit. Dat lijkt me duidelijk.
Dat wel.

Dus eigenlijk is dit geen blogpostje.
Er staat geen tekst, geen tekst tenminste met een mening, of een nieuwtje.
Soms lukt het niet.

kronos quartet - one earth, one people, one love (terry riley) by Bootlegbakje

At the MECC

Ik begon me net een beetje zorgen te maken. Over die 7,5 miljoen voor digitale bibliotheken.
Nog net in november van 2009 stond er een gloedvol stuk op de site van de overheid. Over de gehonoreerde projecten. Er zat ook een lijst bij met wie waarvoor geld gekregen had.

Daarna werd het echter een beetje stil. Niet helemaal natuurlijk. Over Biebsearch kwam ik vaak wat tegen en van de club die met de franchiseformule aan de slag ging kreeg ik met enige regelmaat een nieuwsbrief.
Maar hoe zou het gaan met bijvoorbeeld het concept "Meertalige functionaliteit voor trefwoorden" of het project "zes 2.0 dingen"?

Misschien staat het wel ergens. Er staat tenslotte steeds vaker steeds meer op allerlei plekken. Maar, zeg maar in de waan van de dagelijkse dag was ik het nog niet tegengekomen. Of had ik er nog geen post over gehad.
En daar begon ik me dus net wat zorgen over te maken. Omdat de toekomst nu eenmaal best hard gaat en de tijd vliegt.

Maar gelukkig is er, of beter, komt er de Bibliotheek tweedaagse.
Op 9 en 10 december van dit jaar nog. In het MECC in Maastricht.
En daar is dan ook een innovatieplein. Met presentaties van de projecten van 7,5 miljoen. Welke precies?
Ik kopieer en plak even van de website.

Overzicht van de innovatieprojecten:

2.0 Dingen

Biebsearch

Biebsearch en de landelijke infrastructuur

De boekenkast van Nederland

Collectie & Franchise

Crossmediaal

Digitale Content: DBNL heeft

Digitale etalages

Galaxy

Kinderboeken

Kristallisatiepunt datawarehouse

Masterclass biebsearch

Online inschrijven

Schunck

Trefwoordenthesaurus

Webpresence

Misschien ontbreekt er nog een woord op sommige plekken en misschien is de opsomming zoals die er nu staat wat kalig.
Maar dat zal ongetwijfeld spanningsopbouw zijn.
In december komt het allemaal goed.

Een stad in een koffer

Een stad in een koffer? Past dat een beetje?

Yin Xiuzhen maakt steden en duwt ze in een koffer. Dat moet dus wel kunst zijn. En dat is het dan ook. En zoals een beetje kunst ook commentaar geeft op iets doen de koffers van Xiuzhen dat ook.

Taking found fabric and clothing from the city in question (i.e. Vancouver, Berlin etc.), Yin sews together little buildings, bridges, and greenscapes inside suitcases, manufacturing transportable cities. With landmark buildings recreated on a miniaturized scale in the likes of gingham cloth, corduroy, and cotton, and recorded soundscapes of the city in question, the pieces are at once humorous, nostalgic and poignant. With their hand-crafted appeal and use of old clothing, they infuse the anonymity of city-living with the personal. While globalization and the increased openness of China has allowed the possibility for more people like Yin to travel and visit all the cities within her suitcases, ironically it has also meant that the cities themselves have incurred a certain proclivity to becoming increasingly indistinguishable. Confronting the notions of increased homogenization of cultures and environments, versus the conflicting stratifications of wealth distribution and access to commodities and exchange, Yin’s work brings about questions concerning the desire for rapid modernization and globalization.

Ja, het is een hele lap tekst. Maar dat heb je zo soms met kunst.

Meer informatie over de steden in een koffer hier en hier.

De advertentie van de toekomst

Ik las net de krant van gister. Dat doe ik vaker, het scheelt een hoop achterhaald nieuws.
Ik kwam een advertentie tegen.

"Onderdeel van een brede organisatieverandering is de invoering van programmamanagement. Het is een nieuwe werkwijze gebaseerd op afdelingsoverstijgende visieontwikkeling, samenwerking en het centraal stellen van de klantvraag. U bent verantwoordelijk voor strategie, beleid en regie van de nieuwe unit. De nadruk ligt op inrichting, sturing en borging van het concept van programmamanagement. Hierin vervult u een spilfunctie. U bent ervaren in het inrichten van strategisch, multidisiplinair programmamanagement. U bent een verbindend leider, politiek-bestuurlijk sensitief, communicatief zeer vaardig, financieel onderlegd en met een groot doorzettingsvermogen. U heeft affiniteit met het maatschappelijk-cultureel werkveld."

Ik had de tekst misschien ook kunnen vinden op het internet. En hem kunnen kopieren en plakken. Maar ik heb hem overgetikt. Zo komen de woorden beter binnen.

Ik zie nu dat ik het begin van de tekst heb overgeslagen. Maar de meeste lezers van dit blog werken in een bibliotheek. Dus die zagen waarschijnlijk meteen wel waar het over ging.

"Directeur Programmamanagement ProBiblio (ca €75.000) ProBiblio (Hoofddorp, circa 160 fte) is een serviceorgaisatie voor openbare bibliotheken in Noord- en Zuid-Holland. ProBiblio ontwikkelt vraaggericht kwalitatief hoogwaardige diensten."

Terwijl ik de tekst las begon er spontaan een liedje in mijn hoofd rond te zingen. Het zat er vanzelf. Zo gaat dat met hersenen

Het is mooi weer. Ik ga in het bos wandelen, over de toekomst peinzen en aan Ray Charles denken.

Big Black - Kerosene

Eigenlijk zou er vandaag een rustig, zelfs vredig klassiekerig muziekje in dit blog verschijnen.
Maar opeens staat er Kerosene van Big Black.
Een erg fijne "meer dan herrie" klassieker.

Zo, dat zijn meer dan genoeg woorden voor deze week.