Spelen in de Roode Bioscoop

"Het is hier zo intiem dat ik bijna niet durf te praten", Eric Vloeimans grapte het maar een beetje klopte het wel. Het is maar goed dat een trompettist niet zo heel erg veel beweegt, anders was hij met drie stappen op de schoot van één van de zeven mensen op rij 1 terecht gekomen.

De Roode Bioscoop aan het Haarlemmerplein in Amsterdam bestaat sinds 1913. Toen werden er "socialistische" films vertoond. Nu niet meer, allang niet meer. Sinds 1979 is het de repetitie- en speelruimte van theatergroep Flint en worden er met regelmaat voorstellingen en concerten gegeven.
Op kleine schaal. Heel kleine schaal. Ik gok dat er zo'n 75 mensen in de zaal passen en die zitten op een verzameling oud houten klapstoelen. Of op vijf oude wiebelende bioscoopstoelen op het balkon. En dat is niet om te grinniken of giechelen. De mensen die er spelen en die er komen gaat het om het spel, en niet om de naam van de vormgever van de stoel.
Iets als de Roode Bioskoop heeft het natuurlijk niet makkelijk, vorig jaar werd het zaaltje nog op het nippertje gered door een Zwolse zakenman.

"Hij is niet op zoek naar een status als mecenas en bekend wil hij helemaal niet worden. [...]Hij heeft als ondernemer 'goed verdiend', laat hij weten en hij ziet het zo: ''Wat moet ik dan doen met mijn geld? Zes Mercedessen kopen?'' (Het Parool)

Vorige week zaterdag speelden Ramon Valle en Eric Vloeimans in de Roode Bioscoop. Afzonderlijk hadden we de Cubaanse pianist die in Duivendrecht woont en Nederlandse beste trompettist wel eens zien spelen maar nooit eerder zagen we ze samen.
Het rare is dat het een heel goed optreden was, maar dat er tegelijk weinig over te zeggen is. Tenminste, ik weet niet goed wat ik er over moet zeggen. Valle speelde fijn, niet alleen op zijn piano maar ook erg met Vloeimans die een paar maal aardig verrast werd door de weg die de pianist koos. Vloeimans speelde dan weer stil, dan weer uitbundig. Beide speelden erg met elkaar. Deden dat knap en hadden plezier. Was het moeilijk? Welnee. Was het oppervlakkig? Ook niet.
Was het mooi? Dat weer wel. Door het moment en zeker ook door de plaats waar er gespeeld werd.

"When you hear music, after it's over it's gone in the air. You can never capture it again" zei Eric Dolphy ooit.
Dat klopt dus. Het lukt zelfs niet echt als je een filmpje maakt.