I can't get no sleep!

Ja, dit hebben we al gehad. Ik weet het.
Maar het is zomer hoor, tijd van herhalingen enzo.
En dit is dan wel niet mijn kerk, maar weer wel mijn blog.

Het was gewoon een zeldzaam perfecte dag.
Algehele vrolijkheid. En algemene ook nog.
Geen onvertogen woorden.
Niemand had wat te zeuren.

En er werd geen "one" gemist, dat hielp natuurlijk ook.

Heimwee naar een moment, dat mag ook best wel eens.

Het Digital Future Project

Het Digital Future Project kijkt sinds 2000 naar online gedrag, het gebruik van het internet, wat positief is, wat negatief wordt ervaren en meer van dat soort dingen. Hopen vragen, en nog aardig wat antwoorden ook. Of tendensen.

Elk jaar verschijnt er een rapport (maar dat is een tikje prijzig)en een gratis lijstje met hoogtepunten. Deze week stond het rapport even in de aandacht door deze zinnen:

The annual study of the impact of the Internet on Americans by the Center for the Digital Future found that 49 percent of Internet users said they have used free micro-blogs such as Twitter.
But when asked if they would be willing to pay for Twitter, zero percent said yes.

Dus niet 45%, of 5% of zelfs maar "een gering aantal" maar gewoon 0.

Maar, voor ik weer eens afdwaal, dat was niet het gedeelte dat mij echt opviel.
Het DFP vraagt ook naar de mate van vertrouwen dat mensen hebben in de informatie op het internet. Ik kopieer en plak weer even:

* Sixty-one percent of users said that only half or less of online information is reliable -- a new low level for the Digital Future Project.
* Even more disturbing is that 14 percent of Internet users said that only a small portion or none of the information online is reliable – a percentage that has grown for the past three years and is now at the highest level thus far in the Digital Future Project.
* Also revealing is the percentage of users who have limited trust even in the Web sites they visit regularly: although 78 percent said that most or all of the information on the sites they visit regularly is reliable (a decline from the previous two years), 22 percent of users say that only one half or less of information on sites they visit regularly is reliable.

Ik ken de precieze vragen niet noch de resultaten uit andere jaren. En het is een Amerikaans onderzoek. Ik weet het.

Maar als zo'n hoog percentage mensen vraagtekens bij "betrouwbaarheid" zet dan lijkt me dat dat die vraagtekens zich vast niet tot de VS beperken.
Er zou dus best wel eens groeimarkt kunnen zijn voor mensen die in staat zijn de betrouwbaarheid van informatie goed in te schatten.

De schaduw van Hans Christian Andersen

Soms heb je een hoop woorden nodig voor een blogpost.

Soms niet.
Niks aan te doen.

Op het Monsieur Bandit blog kwam ik foto's tegen van Horacio Salinas.
Bladerend door een flink aantal mooie foto's op de site van Salinas zelf vond ik een paar Hans Christiaan Andersen, hmm, composities.

Je kunt er beter naar kijken.

De ijscobibliobuswagen

Het komt altijd onverwacht, het jaarlijkse moment dat de vloeren van de bibliotheek een nieuwe glanzende laag krijgen.
Dat ze glanzen, dat zal best prachtig zijn.
Noodzakelijk, maar minder leuk is het dat bijna alles dat op de vloer staat door het schoonmaakbedrijf van zijn plek wordt gehaald. En ergens heel ver weg weer wordt neergezet. Omdat de nieuwe laag moet drogen kunnen de spullen pas een dag later weer verplaatst worden.
Jammer genoeg is er dan, dat zal geheel toevallig zijn, bijna nooit iemand aanwezig om de spullen weer terug te zetten.

Terwijl ik vanmorgen met een steeds luider piepende rug liep te zeulen met spullen waarvan ik niet eens meer wist dat we ze hadden moest ik denken aan een filmpje dat ik laatst op Mashable zag.



Is dat niks voor de bibliotheek? In plaats van die grote, toch wat logge bibliobus met zijn nauwkeurig geplande ijzeren rooster?

Gewoon een leuk busje, met zo'n klep aan de zijkant. Beetje twitteren waar je gaat staan. Fijne nieuwe boeken erin. En om het rendabel te houden kunnen we er ook best ijs, of nog beter, broodjes kroket naast verkopen.

Of misschien is de nieuwe vloer toch nog niet helemaal opgedroogd en komen er geestverwarrende stoffen vrij. Dat kan natuurlijk ook.

De tovenaar van de Nijl [boek]

Er wordt al zoveel gesproken over de ellende op de wereld.
Duisberg, Afghanistan, Korea.
Moet daar nou nog meer bij?

Al meer dan 20 jaar is de LRA (Lord's Resistance Army) actief. Het meest in Oeganda maar ze komen ook in Sudan, Congo en de laatste jaren in de CAR (Centraal Afrikaanse Republiek).
Zo om de paar jaar staat er een, vaak kort bericht in de krant over het conflict. Een nog buitensporiger massamoord, extremere verminkingen. Een nieuw land dat wordt aangedaan door de LRA. Een toch weer mislukt vredesinitiatief.
Meer is het vaak niet. Misschien is het conflict niet mediageniek genoeg.

Matthew Green schreef over zijn zoektocht naar de leider van de LRA, Joseph Kony het boek "De tovenaar van de Nijl".

Green, journalist met tijd over en werkzaam in Afrika raakt gefascineerd door Kony die met zijn LRA een Oeganda dat geregeerd wordt op basis van de 10 geboden tot stand wil brengen.
Kony is voor Green aan het begin van het boek hetzelfde als voor de lezer. Een naam met gruwelijkheden er aan gekoppeld. Ontvoeringen van kinderen om ze als kindsoldaten te laten vechten of te laten "trouwen" met soldaten. Martelingen, kannibalisme, waanzinnige gekte.
Green reist in zijn verhaal de LRA achterna. Heel erg vaak tevergeefs. Soms zelfs lachwekkend tevergeefs als hij net de verkeerde keuze maakt of amechtig rennend drie landen doorkruist om weer een vredesoverleg afgeblazen te zien worden.
Op zijn reis komt hij veel mensen tegen die het beeld van Kony aanscherpen, duidelijker maken. Indrukwekkend is het relaas van de ooit door Kony ontvoerde Moses die uit de LRA ontsnapt en een nieuw leven probeert op te bouwen.
Door alle verhalen heen blijft Kony het monster dat hij ook in het begin van het boek al is. Maar wel heeft het monster reliëf gekregen. Wat hem beweegt, het waarom en hoe ook Kony zelf weer gebruikt wordt door buitenlandse regeringen.

"De tovenaar van de Nijl" is een, al moet iedereen dat natuurlijk helemaal zelf weten, goed geschreven "must read".
Over journalistiek, geopolitiek, macht, gekte en een "conflict" waarin al meer dan 100.000 mensen het leven lieten.

Meer informatie over de kindsoldaten van Oeganda: Invisible Children

"Om te luisteren onderstaande tracklisting (ziek) zal het spoedig komen"

Je kunt natuurlijk niet altijd over jazz of je eigen filmpjes bloggen.

Ik zal de lezer de associatieve tussenstappen besparen maar vandaag kwam ik terecht op Le Blog de Yoland.
Een waarschijnlijk fijn maar ook totaal onbegrijpelijk blog. Omdat het in het Frans is. Het zal dus best begrijpelijk zijn maar niet voor mij.

Ik kwam er een fijn lang doorstuiterende mix tegen met ...
Ik ben bang dat ik te oud ben om alle subgenres te herkennen dus laat ik het maar houden op elektronische dansmuziek. En lezen kan ik de Franse tekst niet. Dus daar kan ik het ook niet uithalen.

Maar wacht. Google, kon dat niet ook iets met vertalen?

Eerst de orginele tekst:
Dans le cadre du festival Hardfest qui a lieu entre Los Angeles et New-York City, et ici plus précisément pour la partie qui se déroulera en août à Los Angeles soit le Hard Summer, Erol Alkan qui fait parti de la line-up nous déballe un mix de haut-vol comme pour nous donner le ton de ce Hardfest qui risque de laisser de très bon souvenir, la programmation est juste folle, ouvrez vos oreilles! À écouter ci-dessous, le tracklisting (de malade) viendra bientôt:

En dan Google Translate aan het werk zetten:
In het festival Hardfest gehouden tussen Los Angeles en New York City, en hier speciaal voor het feest worden gehouden in augustus in Los Angeles is de zomer Hard, Erol Alkan, die deel uitmaakt van de line-up hebben we uitpakken een mix van top-vlucht als we de toon voor deze Hardfest die goed geheugen kan er een zeer, de programmering is gewoon gek, open je oren! Om te luisteren onderstaande tracklisting (ziek) zal het spoedig komen

"hebben we uitpakken een mix van top-vlucht"?
"als we de toon voor deze Hardfest die goed geheugen"?

Misschien dat ze bij Le Blog de Yolan bezig waren met leuke kleine sfeerverhogende pilletjes en daardoor nogal vrij schreven maar mij lijkt het toch dat er aan de vertaalkwaliteiten van Google nog een hoop valt te verbeteren.

Genoeg gezeurd.
De mix van Erol Arkan, daar ging het om. En ook slecht vertaald dreunt die fijn door.

Erol Alkan www hardfest com HARD SUMMER Live Mix by HARD hardfest.com

Ego boost

Je eigen ego wat opwrijven, is dat zo af en toe toegestaan?
Ach, ik ga het gewoon eens doen, (bijna) iedereen is toch op vakantie.

Het was al heel leuk om het filmpje dat de Onderzoekende Persoon en ik in elkaar prutsten over het certificeringsbordje van de bibliotheek Langedijk op wat bibliotheekblogs te zien opduiken.

Maar deze week bereikte het ego nieuwe hoogtes toen ik via de inzicht knop van YouTube ontdekte dat een filmpje dat we maakten op het Northsea Jazz festival was doorgeplaatst.

En nu wil ik natuurlijk niets afdoen aan de waarde van de bibliotheekblogs waarop het certificeringsfilmpje werd geplaatst.
Maar ontdekken dat Benjamin Herman een filmpje op zijn site plakt is toch wel weer net wat leuker.

Herman is de aanvoerder van de New Cool Collective, toch wel het fijnste Nederlandse jazzgroepje. Op het #NSJ speelde de band samen met Typhoon. En het was meteen het leukste optreden.
Je kon er nog fijn bij springen ook.

Het geluid van het filmpje is matig maar dat komt omdat we te dicht bij de luidsprekers stonden. Er zit ook geen volledig liedje in het filmpje, er moest tenslotte ook gesprongen worden. En nee, er hebben geen duizenden mensen naar gekeken, het zal geen viral worden.

Maar door de onverwachte plek waar het opdook kan het ego er weer even tegen.

Kunstgeschiedenis op een poster

Veel blogpostjes herkauwen of recyclen zaken die elders al eerder op (of in) een blog stonden. Deze ook.

Het plaatje hierboven zag ik vorige week ergens. Maar vergat het te bookmarken. Gelukkig nam iemand in België het plaatje over. Waardoor het nu ook op deze plek gerecycled kan worden.

Kunstgeschiedenis op een poster. Zo arbitrair als de pest. Maar met mooie zinnetjes.

Gilbert owns George.

Koons owns kitch.

Duchamp owns everything.

En je kunt natuurlijk je eigen zinnen erbij bedenken.

Armando owns black flags.

Klein owns blue.

Bibliotheekuitje

Ik wist het wel hoor, dat een deel van Langedijk het "duizend eilandenrijk" werd genoemd. Maar ik ging er een beetje vanuit dat dat 1000 een geval van "16, 17, 18 .... veel, we doen 1000" was.

Maar dat is dus niet zo.

Een week of paar geleden was het weer eens tijd om iets leuks, iets niet-werks te doen met de medewerkers van de bibliotheek Langedijk. Nu kun je vertier ver weg zoeken. Maar dat is natuurlijk helemaal niet nodig. Niet altijd tenminste.

Mooi weer, een bootje. En iemand die weet hoe en waar gevaren kan worden. Meer is er niet nodig.
Een paar honderd meter lopen. In een bootje stappen. En anderhalf uur later, voor de bibliotheek weer uitstappen. Of we in de tussentijd langs echt 1000 eilanden zijn gevaren, dat weet ik niet. Maar het waren er wel heel erg veel. Goed, het zijn geen enorme lappen grond. Maar elk eiland is er wel één.

Maar, kijk zelf even.
Het filmpje hieronder is speciaal voor de mensen die het ook zomers drukdrukdruk! hebben. Het filmpje boven de tekst heeft een iets meer ontspannen tempo.

Vrij toeteren met Ornette

Beleefd is het natuurlijk niet, weglopen terwijl een nummer nog niet is afgelopen.
Toch hielden veel mensen het niet vol om te blijven zitten, vorige week bij het optreden van Ornette Coleman.
Al leek het eigenlijk meer op vluchten dan weglopen

Coleman speelt al meer dan 50 jaar. In 1958 maakte hij, met zijn plastic saxofoon de plaat "Something Else!!!!" en dat was het ook wel, iets heel anders. In de jaren daarna werd zijn muziek alleen maar vrijer. Coleman speelde steeds minder binnen de gangbare structuren en steeds meer wat hij in zijn hoofd hoorde, of meende te horen.

Afgelopen zondag stond hij, inmiddels 80 jaar oud voor een warme, afgeladen zaal. Afgeladen in het begin dan. Het optreden begon met, voor een deel van het publiek, etnisch vertederende blazers uit Noord-Afrika. Hoewel ze wel erg lang het zelfde deuntje dreunden. Toen na een aantal sprekend op elkaar lijkende nummers Coleman met een drummer en twee bassisten zich bij hen voegde ging iedereen er eens goed voor zitten.

Make some noise! Het had misschien allemaal iets met elkaar te maken wat ze daar stonden te doen. Maar je kon het niet echt horen.

Er werd gelachen en daarna achterover geleund. En er werd gevlucht.
Het werd een bende. Een bevrijdende bende. Door de zaal lopen, niemand keek er meer van op. Tussen de beroepsfotografen voor het podium gaan hangen? Plots was het geen probleem.

En Ornette Coleman toeterde ondertussen onverstoorbaar door.

Mooi is misschien niet het goede woord. Maar ik vind het eigenlijk wel prachtig dat iemand een zaal niet probeert te behagen maar gewoon doet wat hij wil. Ook al lopen er dan een hoop mensen weg.

De kop vol oud

Kijken op het schema. Dat is wat de meeste mensen het vaakst doen op het #NSJ. Omdat er altijd wel weer iets anders is dat je kunt zien. Maar wat was het ook al weer?

Weinig mensen zitten een compleet concert uit op het #NSJ. De eerste keer is dat raar, wennen. Na een paar nummers staat een deel van de zaal op en loopt weg. De meeste niet uit desinteresse maar gewoon omdat er ergens anders misschien iets is dat nog leuker of beter zou kunnen zijn.

De enige zaal waar dat niet kon was die waar op zondag het kwartet van Anouar Brahem optrad. Er hing een briefje op de deur. Na aanvang kon je niet meer naar binnen en tijdens het concert niet meer naar buiten.

Dat was dus even psychisch slikken.

Na het eerste liedje twijfelde ik nog even aan onze keuze. Na het tweede was het al minder en tijdens het derde zat mijn hoofd alleen maar vol klank. De muziek is misschien niet spectaculair. Je kunt er niet op dansen of springen. Meefluiten gaat ook lastig.
Op het podium is weinig te zien. Drie zittende mannen, één meneer staat. Zo af en toe wordt er naar elkaar gekeken. Een knikje, een glimlach als het allemaal klopt of een kleine hoofdbeweging als een nummer moet worden afgerond. Meer niet.
Weinig, subtiel en stil.

Een hoogtepunt.

Het kwartet van Brahem speelt op 21 oktober in Amsterdam en op 22 oktober in Rotterdam.

Het moment van het #NSJ

Het was geen gewoon gejuich. Voor de mensen tegenover ons, aan de andere kant van de Congo was Swamp Dogg meer dan een artiest. Dat moet wel.
Hun enthousiasme, het dansen, hun aanmoedigingen leken haast religieus. Zij zagen iemand wiens muziek iets betekende, echt betekende diep in hun leven.

Wij zagen een man van eind 60 wiens optreden begon met twee liedjes die werden gezongen door zijn moeder van 88. Curieus, dachten we nog.
Swamp Dogg, de naam zei iets maar meer dan dat ook niet. Tijdens het optreden kregen we door dat de man goed kon zingen, puntige teksten schreef en een aanstekelijk soort van soulblues maakte. En dat er een paar mensen in de tent waren die hem heel erg goed vonden. Meer dan dat, liedjes werden verwelkomd alsof het oude vrienden waren die speciaal een eind waren omgereden om op bezoek te komen.

Swamp Dogg zorgde afgelopen weekend voor het mooiste moment van het Northsea Jazz Festival.
Aan het eind van zijn optreden gaf hij vanaf het podium het publiek een hand. Mij ook. Het was geen zacht vluchtig of flauw handje. Het was een ferme handdruk. Na dat handenschudden ging hij even de zaal in. Het duurde alleen veel langer dan even.
Er was geen beveiliger om het publiek op afstand te houden. Een blonde mevrouw ging met hem op de foto. Een vader met kind sprak een tijdje met hem, hij werd op zijn schouder geslagen en danste met een fan.
Geen allures, geen kunstjes. Ontroerend mooi.



Het leukste weekend van het jaar is weer voorbij. De filmpjes staan online en voor de nieuwsgierigen met een korte attentiespanne is er zelfs een samenvatting.

Orange Crush!

Morgen is er geen tijd voor een liedje op dit blog. Omdat ik dan op weg ga naar veel meer liedjes, een lang, druk, warm weekend lang.

Een liedje met oranje, dat is onvermijdelijk deze week.
Het had natuurlijk, leuke link naar het weekend vol jazz, "Orange was the color of her dress" van Charles Mingus moeten worden. Maar daar is geen filmpje van en het is ook een lied dat bij veel mensen voor psychische jeuk zou kunnen gaan zorgen. En daar is het veel te warm voor.

Orange Crush van R.E.M. dan maar. Fijn lied, met oranje in de titel. Dat het over iets heel anders gaat dan voetbal mag de pret niet drukken.
Tenslotte gaat voetbal op dit moment ook niet meer alleen over voetbal.

Bijna

Met het North Sea Jazz Festival gaat het eigenlijk elk jaar op dezelfde manier.

De dag dat het schema, het enige echte en ook meteen het allermooiste blokkenschema, online komt klik ik nieuwsgierig op het linkje. Waarna ik dan altijd weer wat teleurgesteld denk "Is dat het nou?".

En dan toch maar kaarten koop.

Naar het schema kijk ik dan vervolgens weken niet meer om. Om dan toch maar wat aan te kruisen. Hoe dichterbij het festival echter komt, hoe meer dingen er plotseling niet te missen lijken. Of blijken.

Het op dit moment geldende programma van de Onderzoekende Persoon en mij staat hieronder. En dat gaan we dus niet redden. Er staat teveel, er is gelijktijdigheid, er is overlap, het is al met al nu al een chaos.
En dan moet het nog beginnen.

Ik denk dat ik er nog op terugkom.

Vrijdag

17:15 - 18:30 Eric Vloeimans' Fugimundi

18:15 - 19:15 Shafiq En'A Free Ka Ensemble

18:45 - 20:00 Lochs Balthaus Herskedal

20:00 - 21:15 Typhoon & New Cool Collective

21:00 - 22:15 Tower of Power

21:45 - 22:45 Gil Scott Heron

22:30 - 23:45 Jason Moran & The Bandwagon

00:00 - 01:15 Earth, Wind & Fire

00:15 - 01:30 Joshua Redman Double Trio with Matt Penman, Reuben Rogers, Gregory Hutchinson and Bill Stewart

Zaterdag

18:00 - 19:15 Darcy James Argue with the Cologne Contemporary Jazz Orchestra

19:15 - 20:30 Ornette Coleman Quartet

19:45 - 21:00 Ramón Valle Trio

21:00 - 22:15 Al Green

21:15 - 22:30 Swamp Dogg

21:45 - 23:00 Christian Scott

22:15 - 23:30 Roberto Fonseca

23:00 - 00:15 Rokia Traoré

23:30 - 00:45 The Ploctones

Zondag

16:00 - 17:15 Anouar Brahem Quartet

16:30 - 17:45 Shibusa Shirazu Orchestra

17:15 - 18:30 Ornette Coleman Quartet meets Bachir Attar & The Master Musicians Of Jajouka and James Blood Ulmer

18:00 - 19:15 Richard Bona

19:30 - 20:45 Vijay Iyer Trio

20:45 - 22:00 Joss Stone

22:15 - 23:45 Stevie Wonder

Het internet is voorbij, Prince zegt het zelf

Prince Roger Nelson (aka Prince, The Symbol, TAFKAP, Camille, Christopher, Alexander Nevermind en zo gaat het nog wel even door) laat weer eens van zich horen.

In een interview (of iets dat er een beetje op lijkt) zegt de kleine man uit Minneapolis:
“Het tijdperk van internet is voorbij. Het is net als MTV: ooit was het hip, maar plotseling werd het ouderwets”, gaat de zanger verder. Bovendien vindt Prince dat internet slecht voor je is. “Computer en digitale gadgets stoppen je hoofd vol met cijfers; dat kan nooit goed voor je zijn.”

Die uitspraak valt voor mij onder het kopje "voorspellingen" en daar kleef ik tegenwoordig meteen de uitspraak "voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat" van Niels Bohr op. Anders is het eind zoek.

Hoewel de tijdgeest voor lijkt te schrijven dat delen goed voor je is en dat rechten iets zijn voor bejaarde conservatievelingen denkt Prince daar al een tijdje heel anders over. En daar gaat het hem denk ik echt om.
“Ik snap niet waarom ik mijn muziek aan iTunes of wie dan ook zou moeten geven. Ze willen me niet van te voren betalen en worden boos als ze het niet kunnen krijgen”, zegt hij in hetzelfde interview.

De man procedeerde eerder tegen YouTube en je zult daar dan ook tevergeefs naar een clipje van Prince zoeken. Ze zijn er wel maar de muziek is dan vervangen door sullige coverversies.

Je kunt je schouders erover ophalen.
Prince? Wie?
Maar ergens in al zijn verwarde zinnen maakt hij wel een iets van een punt. Of stelt hij een terechte vraag.
Het internet, het delen van bestanden, kopiëren, downloaden, het is natuurlijk prachtig dat het allemaal kan. En als je het als artiest (spelend, zingend of schrijvend) allemaal wel best vindt, dan is er niets aan de hand.

Maar wat nu als je dat niet vindt?
Wat nu als je vindt dat het jouw recht is te bepalen wie er verdient aan jouw maaksels?
Wat dan?

(Zo, en nu ga ik dit blogje slijmerig herschrijven en overzetten naar het Engels, de titel veranderen in "Prince is right as he's always right", en daar ga ik hem dan helemaal suf mee spammen. Als het moet beloof ik dan ook nog dat ik de 9 cd boxen The Works met illegale studio opnames thuis meteen weg zal gooien. En dat allemaal om hem zover te krijgen om a.s zondag langs te komen in Rotterdam)

Geen "one" gemist!

Ik wilde altijd al eens naar Faithless. Niet eens vanwege de liedjes, of niet alleen vanwege de liedjes. Jaren terug zag ik een concert van hen op tv. Opzwepend, met publiek dat raar collectief helemaal opging in de muziek.
En omdat ik het van nature niet zo heb op "collectief" leek me dat een mooie belevenis.

Afgelopen vrijdag was niet een echt voor de hand liggende dag voor een concert van Faithless.
Misschien was het wel de warmste dag van het jaar.
En er was dat voetbal. Het begin zagen de Onderzoekende Persoon en ik op een tv, in een bos voorbij Deventer. De heel andere tweede helft hoorden we op de radio. De snelweg naar Amsterdam was ondertussen leeg als op een zondagochtend.
In Amsterdam liepen oranje mensen vrolijk roepend over straat. Auto's waar oranje sjaals uithingen toeterden. In de tram werd gezongen. Luid.



Het laatste lied van Faithless in het Westerpark was "We Come One".
Iedereen, nee niet de meesten of bijna iedereen maar echt iedereen was al doorweekt van het zweet. Iedereen, weer iedereen voelde zijn of haar voeten al door het uitzinnige springen. Schor. Moe, zweet dat in je ogen loopt.
Maar als er één lied collectief is is het "We Come One" wel.

Toen het klaar was zei de Onderzoekende Persoon verheugd en redelijk uitgeput "Ik heb geen "one" gemist". Niemand had een "one" gemist.

Het publiek klapte luid voor de band.
De band klapte met respect voor het publiek.

Soms, heel soms en vaak te kort, is even alles helemaal perfect.

De post-it krabbels van Don Kenn

John (of Don) Kenn werd geboren in Denemarken. Hij doet iets met tv, heeft een tweeling en zo om de paar dagen maakt hij een tekening, van een monster of iets anders raars op een geel post-it blaadje. En die tekeningen zet hij op zijn blog.

Dat is eigenlijk alle tekst die op zijn blog staat. Alle tekst van hem dan.
Onder de tekeningen die hij post staan soms commentaren.
Over hoe mooi de tekening is. En of ze ook te koop zijn.
Maar Don (of John) Kenn geeft zo te zien nooit antwoord.

Misschien zit hij dan alweer een monstertje te krabbelen,
of zorgt hij voor de tweeling.