Beleefd is het natuurlijk niet, weglopen terwijl een nummer nog niet is afgelopen.
Toch hielden veel mensen het niet vol om te blijven zitten, vorige week bij het optreden van Ornette Coleman.
Al leek het eigenlijk meer op vluchten dan weglopen
Coleman speelt al meer dan 50 jaar. In 1958 maakte hij, met zijn plastic saxofoon de plaat "Something Else!!!!" en dat was het ook wel, iets heel anders. In de jaren daarna werd zijn muziek alleen maar vrijer. Coleman speelde steeds minder binnen de gangbare structuren en steeds meer wat hij in zijn hoofd hoorde, of meende te horen.
Afgelopen zondag stond hij, inmiddels 80 jaar oud voor een warme, afgeladen zaal. Afgeladen in het begin dan. Het optreden begon met, voor een deel van het publiek, etnisch vertederende blazers uit Noord-Afrika. Hoewel ze wel erg lang het zelfde deuntje dreunden. Toen na een aantal sprekend op elkaar lijkende nummers Coleman met een drummer en twee bassisten zich bij hen voegde ging iedereen er eens goed voor zitten.
Make some noise! Het had misschien allemaal iets met elkaar te maken wat ze daar stonden te doen. Maar je kon het niet echt horen.
Er werd gelachen en daarna achterover geleund. En er werd gevlucht.
Het werd een bende. Een bevrijdende bende. Door de zaal lopen, niemand keek er meer van op. Tussen de beroepsfotografen voor het podium gaan hangen? Plots was het geen probleem.
En Ornette Coleman toeterde ondertussen onverstoorbaar door.
Mooi is misschien niet het goede woord. Maar ik vind het eigenlijk wel prachtig dat iemand een zaal niet probeert te behagen maar gewoon doet wat hij wil. Ook al lopen er dan een hoop mensen weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten