Layla, of eigenlijk Patti

Je zult Eric Clapton maar zijn. In 1970 schrijf je "Layla" omdat je verliefd bent op de vrouw van George Harrison, Patti Boyd. Lastig, maar wel weer heel erg de blues.
Je worstelt je haast permanent dronken door de jaren 70 heen. Trouwt dan toch met Boyd. Gaat later weer scheiden. En je blijft het lied, dat dan al tot officieel meesterwerk is uitgeroepen, al die jaren maar spelen.

Morgen, 40 jaar nadat je het lied schreef, sta je dan op een podium in Arnhem.
Arnhem.
En natuurlijk speel je het lied dan weer.

En in al die jaren klonk het maar één keer echt fijn.
En daar bestaat dan alleen maar een geluidsopname en één krakend filmpje van.

TIM!

Ik heb niet echt iets tegen vergaderen. Of overleggen.
Of in ieder geval ben ik er niet principieel op tegen.

En ik vind ook niet dat alles in geld moet worden uitgedrukt. Soms is het goed om eens een tijdje met elkaar te praten om tot een nieuw idee te komen.

Maar soms, zelfs in onze daadkrachtige branche, zit je wel eens ergens, met een man/vrouw of 30 en vraag je je na een uur of twee af: "Waar is TIM?".

Tik op (of in) TIM het uurloon in, geef het aantal mensen dat aanwezig is op en de Time Is Money doet de rest.

Jammer dat het ding de tijd alleen in dollars uitdrukt. Misschien kan er, als TIM in bulk wordt ingekocht, een converter naar Euro's worden gemaakt?

"Higher the hair, closer to god"

Terwijl we vorige week geduldig aan het wachten waren op het voorprogramma van meneer Weller werden er in De Melkweg een hoop plaatjes gedraaid. Het zullen vast cd's zijn geweest, of misschien stonden ze wel op een computer maar omdat het allemaal oude liedjes waren heet dat bij mij "plaatjes draaien".

En daar was ze weer eens, Dusty Springfield. Zij met die moeiteloze stem.

Terwijl iedereen rustig kletsend aan het opletten was dat er niemand voordrong keek ik even de zaal achter me in. Altijd aardig, de uitwerking van "Son of a preacher man". Hoofden begonnen zachtjes op de maat te bewegen, het refrein werd onhoorbaar meegezongen.

Dat deed ik natuurlijk niet, bewegen of het refrein meezingen.
Ik doe bij dit lied altijd de blazers na.



De titel van dit stukje komt uit een reactie op de video bij YouTube.

De iPad, binnenkort op een podium bij u in de buurt?

De Keytar, ik had dat instrument eigenlijk al naar de uithoeken van mijn geheugen verbannen.
Jaren terug zag je het ding wel eens, tijdens concerten. Het was, denk ik, een soort van amechtige poging de keyboardspeler wat meer vrijheid te geven. Je kon met het ding fijn rondlopen op een podium en dat was vast goed voor het ego.
Al vond ik het voornamelijk nogal een koddig gezicht.

Ik moest aan de Keytar denken toen ik het filmpje hieronder zag.
De iPad, daar is hij weer.
Twee mannen knutselden in 24 uur een nieuw appje in elkaar, de Artikulator. Dat is een suffe naam, dat is zo maar verder is t een leuk idee.

Met de Artikulator "teken" je muziek op je iPad. Muziek tekenen is niet helemaal nieuw (zie het filmpje) en het resultaat is op dit moment nogal, hmm, nou ja, luister even naar het filmpje.

De app is nog niet beschikbaar maar ik heb nu al visioenen van podia vol rondlopende (rondhossende kan ook) mensen met een iPad waar muziek uit komt.

Nou ja, dan zie ik misschien ook eens zo'n ding in het wild.

Personeelsadvertentie (maar dan anders)

Aanspreekpunt, linking pin, improvisatievermogen, klantgericht, retailmarketing, ondernemend, pro-actief, organisatietalent.

Zomaar een willekeurig aantal woorden uit een paar advertenties voor banen in de bibliotheekbranche. Mooie woorden, zeker.
En gelukkig kwam ik het vreselijke "teamspeler" niet tegen. Dus dat viel ook mee.

Maar toch. Echt verrassend was het allemaal niet. Wat ik las.

Terwijl het ook anders kan.

Het Zwitserse bedrijf Numero 10 maakte onderstaand filmpje. Of liet het maken. En misschien is het allemaal een beetje erg puberaal. Dat kan hoor. En het gaat natuurlijk ook niet over een bibliotheekbaan.
Maar ik klikte het vanmorgen wel meteen aan toen het opdook in de berg feeds.

Al zegt dat misschien ook wel weer veel over mij.



Toch eens kijken of er hier echt geen vacature is.

17!

Ze stonden een meter of zes naar links. De Engelsen. Zonder dat we ze hadden horen praten was dat duidelijk, dat het Engelsen waren. Breed, met kale hoofden en ééntje in een rood polo shirt. De mannen dan. Vanaf het eerste liedje zongen ze alles tekstvast mee. Handen in de lucht, soms de ogen dicht. Er tussen stond een klein Engels mevrouwtje, van een onduidelijke leeftijd. Vijftig, of ouder, maar het kan ook jonger geweest zijn.

Over het concert van Paul Weller, gisteravond in De Melkweg valt een hoop te zeggen. Dat de nieuwe liedjes fijn klonken, dat hij 3 liedjes van The Jam deed en één van The Style Council. Dat hij rookte en ook een klein beetje een buikje begint te krijgen. Ik zou, kritisch als ik kan zijn, wat kunnen zeuren over de rommelige set of over de wat suffige rustigere nummers. Een opmerking over dat de band het ook niet helemaal wist, Weller hoorde ik een keer "We allready did that one" zeggen, kan ook.

Zo af en toe keek ik naar het groepje Engelsen, en naar het kleine mevrouwtje. Net nadat ze even een vlag omhoog hadden gehouden maakte ze een foto die ze enthousiast aan haar man liet zien. Ze keek me, toevallig, daarna kort recht in de ogen. "Kijk ons nou toch eens" leek haar blik te zeggen. En we moesten alle twee lachen.

Gisteravond in De Melkweg was iedereen die daar helemaal vooraan stond gewoon weer even heel erg 17.



Met dank aan flappie15 voor het filmen van en uploaden van Strange Town

Schudden met die kat

Je neemt iemand met genoeg vrije tijd. Geef hem een paar katten, auto tune software en een camera.

En voor je het weet is er weer eens een filmpje op YouTube waar in een paar uur duizenden mensen naar kijken.

Helaas heb ik alleen een vis. En nog een suffe ook.

225 miljoen iPods

[Source: Online MBA for MashableMashable.com]

Het is al maanden terug. Ergens in een trein van Amsterdam Centraal naar Deventer. Ik rommelde wat mijn draagbare cd-speler. Ja, een draagbare cd-speler. De drie jongens die langsliepen waren ook erg verbaasd dat ik nog zo'n onhandelbaar ding had. Hoewel ik de oordopjes in had kon ik er één horen zeggen "Zo zeg. Dat is wel heel oldskool!".
Ze moesten erg lachen. Ik ook trouwens. Of ze verder nog wat zeiden weet ik niet. Horace Silver begon te spelen. Op de cd. Niet op de iPod, die heb ik nog steeds niet. Maar als ik naar de infographic hierboven kijk ben ik meer en meer een minderheid.

Paul Weller en het internet

Meneer Weller, die van The Jam, speelt aanstaande donderdag in De Melkweg en omdat het altijd aardig is een beetje te weten wat je te wachten staat zocht ik afgelopen weekend naar een recente setlist.

Zoals zo vaak vond ik ook iets anders. Een interview met Weller waar ook het internet, Facebook en dat soort dingen voorbij kwamen.

Nu kun je je natuurlijk afvragen of de mening van iemand die je in het geheel niet kent er toe doet.
Maar ach, Seth Godin ken ik verder ook niet

The new album's title track contains the exhortation: "Get your face off the Facebook and turn off your phone." Hewitt (schrijver van een biografie over Weller) claims Weller once asked him outside for a fight because he spoke up in favour of the internet. So is he grumpy old man, or groovy old man? "I can see some of the benefits of modern technology," he admits. "I can edit my tracks at the touch of a button now, which is incredible. But there's lots of bullshit, too. It's strange that people my age spend all evening on Facebook talking to their 'friends'. Why not go down the pub? A guy once came up to me at a gig and asked me if I had MySpace. I said, 'This is my space, and you're invading it.'"

La Bamba in Heerhugowaard

Edwin begon er gisteren over. Over La Bamba. Anders had ik er misschien niets over gezegd, over het optreden van Los Lobos in Heerhugowaard.

Heerhugowaard, voor wie de plaats niet kent, ligt zo'n beetje tegen Alkmaar aan. Verder valt er weinig over de plaats te melden. Al wil ik nog wel eens tegen mensen die zeuren over de vermeende ongezelligheid van mijn woonplaats Den Helder zeggen "Nee, Heerhugowaard, dat is pas lachen".

Maar, Los Lobos, toch geen echt onbekende band, speelde afgelopen zondag in Heerhugowaard. En dat was ... tja, apart.

Aan de band lag het niet. De mannen hadden er zin in. De bluesjes waren hard en rammelden fijn. David Hidalgo speelde mooi accordeon en de vrolijkste bassist ter wereld lachte de hele voorstelling.

Maar het bleef Heerhugowaard. De Onderzoekende Persoon en ik stonden zonder enige moeite en/of dringen plots helemaal vooraan en we hadden beiden het angstige gevoel dat er achter ons helemaal niemand stond. De zaal kwam pas tot leven bij een bekender nummer en ging toen meteen de polonaise doen. Waarna ze weer stil vielen tot de toegift, het door Edwin zo geliefde "La Bamba".
Het voelde al met al nogal als een schoolfeest.

Tegen het einde liep een jolige mevrouw naar het podium en probeerde David Hidalgo, geen lachebekje dat is waar, te laten glimlachen.
Hidalgo keek haar aan en mompelde "Lady, i smile on the inside".

Wat ik eigenlijk al heel wat vind als je staat te spelen in Heerhugowaard.

Spelletjes

Spelletjes op de computer. Ik heb er eerlijk gezegd niet veel mee.
Ja, lang terug heb ik wel eens gedroomd van Commander Keen maar ook die droom zorgde niet voor een uitweg uit die hel, sorry, dat spel.
En op mijn telefoon "moet" ik momenteel nog 3361 levels voor ik klaar ben met Traffic Jam.
Maar verder gaat het aan me voorbij.

Gelukkig houdt ICBlog me op de hoogte van de Nederlandse interactieve campagnes die er allemaal rondhangen op het internet. En dat zijn er een hoop.
Acties van Honig (ontwerp een WK shirt), Nokia (word de stem van een navigatiesysteem), Whiskas (Holland Kat Talent) er komt er elke dag wel één bij. Bij vrijwel allemaal kun je/mag je/moet je iets maken of een spelletje spelen.

De leukste, of raarste, dat kan ook, vond ik de door een stel studenten gemaakte Scroll Wheel Challenge voor Logitech.
Wie kan het snelst scrollen met zijn of haar muis? Het bewijs is een filmpje.
Is het zinvol? Vast niet maar de resultaten zijn soms niet helemaal eerlijk maar wel redelijk inventief.

Een bibliotheekactie heb ik op het ICBlog nog niet op zien duiken. Misschien iets om over na te gaan denken als we klaar zijn met het TNO rapport over eBooks?

Kerkraam

Alleen al om de ramen in de Gedächtniskirche zou je naar Berlijn kunnen gaan.

De Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche is, voor wie het gebouw voor het eerst ziet, een raar gebouw. Voor een deel ruïne, voor een deel modernerig. De kerk werd in de oorlog, die oorlog, haast vernietigd tijdens bombardementen. Na de oorlog werd er voor gekozen de ruïne niet te herbouwen maar zo te verstevigen dat dat wat er nog stond zou blijven staan. Ernaast verscheen een nogal betonnen toren. Die van buiten niet bepaald mooi is. Vind ik.

Maar binnen. Binnen maakte Gabriel Loire van meer dan 21.000 gebrandschilderde raampjes iets dat ik alleen maar kan omschrijven als een soort ambient kunstwerk.

In ieder geval is het iets waar je volstrekt stil van wordt.