Over tribunezitten, bosmaaien en nieuw water.

Hoewel we laat waren, de door een te smalle, falende barcodelezer aangestuurde draaipoortjes hielden alles en iedereen lang tegen, konden we toch nog vele minutenlang genieten van één van de meer favoriete tijdsbestedingen van de Bulgaar, het op de verkeerde plaats gaan zitten en onbegrijpend kijken wanneer daar iets van gezegd wordt. Bulgaren gaan vaak in iets van een groepsverband naar een voetbalwedstrijd. En hoewel er op de kaartjes duidelijk een rij en stoelnummer staat gaan velen vaak zomaar ergens zitten. Wanneer degene die op die plek hoort te zitten hen dan aanspreekt zijn er een paar ongeschreven regels. Eerst negeren, daarna volhouden dat je wel degelijk op de goede plek zit, verbaast constateren dat dat niet zo is om daarna aan de rechthebbende plaatszoeker te vragen waar ze dan wel moeten gaan zitten. Die moet dat uitleggen, anders gaat er niemand bewegen. Er wordt langdurig op de kaartjes gekeken, overlegd, en daarna massaal opgestaan. Dat is vaak het moment waarop er een doelpunt valt. En dat was deze keer ook zo. 

Op maandag verzamelden zo'n 10 buitenlanders zich om acht uur bij de brug over het nu bijna geheel verdwenen waterstroompje dat Palamartsa in tweeën hakt. Opgetogen en blijmoedig stonden we er te wachten op Joe. Want Joe had dit geregeld. Maar Joe woont hier al zo lang dat zijn tijdsgevoel nogal Bulgaars is geworden. Het werd kwart over acht. En daarna natuurlijk gewoon nog later.

Ludogorets speelde tegen een ploeg uit Azerbeidzjan, Qarabag. Ludogorets had de eerste wedstrijd gewonnen en misschien kwam het door de daar opgebouwde overmoedigheid dat "we" al na vijf minuten op achterstand kwamen. Maar de vele toeschouwers wisten het zeker, "we" zouden gaan winnen. Nu heb ik het in dit stukje nog niet één maal gehad over waar het de laatste tijd altijd over gaat, de warmte. Komt ie. Het was rond half tien in de avond nog steeds ver boven de 30 graden. En dat was merkbaar. Er waren meer drinkpauzes dan spelminuten. Hier viel spontaan een speler om, en daar stond er één zelfs niet meer op. Ook op de tribunes gutste het zweet over het gehele lichaam. Winnen werd een bijzaak. Overleven was al heel wat. 

De oprichting van de "Vrijwillige Buitenlandse Klusjesclub Palamartsa" kwam door een geniepige Facebookpost van een paar maanden terug. Iemand die een nepnaam gebruikte beschuldigde burgemeester Gosho van het gebruik van Round-up voor onkruidbestrijding in het dorp. Dat bleek onzin te zijn maar de gemoederen waren toen online al hoog opgelopen. "Doe dan zelf fijn de stroken langs de weg bosmaaien!". Van het nepnaam account werd nooit meer iets vernomen maar afgelopen maandag, een dag waarop het 36 graden zou worden, was de eerste dag dat de buitenlandse vrijwilligers aantraden. 

Om mij onduidelijke redenen werd de wedstrijd ook nog met een half uur verlengd. Mijn aandachstspanne was toen allang overleden. Toen het 6-2 stond voor de mannen uit Azerbeidzjan, waar het misschien wel nog veel warmer is dan in Bulgarije hadden we het wel gezien. In de auto terug werd er niet meer over het voetbal gesproken. En al helemaal niet door Gosho. Het is een beste burgemeester maar ik geloof dat hij niet zo goed met verliezen om kan gaan.

Met een man/vrouw of tien (er wonen 140 buitenlanders in Palamartsa maar met die getallen bedoel ik verder niets hoor) werd de noordkant van het dorp op orde gebracht. Dood hout kwam op een enorme stapel terecht die, wegens brandgevaar nog weken niet kan worden aangestoken. De bosmaaiers maaiden alles keurig glad. Het dorp zag er na een uur of drie weer keurig uit. We waren trots op ons zelf. En we waren uitgedroogd ook.

We bezochten, in een vervaarlijk stuiterende terreinwagen ook nog graafwerkzaamheden. Diep in het bos wordt iets ingewikkelds met pijpen aangelegd waardoor er meer water beschikbaar komt voor het dorp. Vooral de mensen die hoger in het dorp wonen zullen daar blij van worden. Daar komt al 2 maanden niets meer uit de kraan. Maar, de werkzaamheden zijn geheim en mochten van burgemeester Gosho zelfs niet gefotografeerd worden. Wat misschien met te hoog opgepompte verwachtingen te maken heeft. Dus daar komt later iets over. 

Als het minder heet was geweest had ik van al deze tekstblokjes misschien een mooie, in elkaar grijpende compositie kunnen maken. Maar ook vandaag gaan we de 37 graden weer halen. En dat zonder hitteplan.