... en soms zit het tegen

Hoewel Annet en ik meer Bulgaars kennen dan een jaar terug blijven de dingen die we kunnen zeggen toch iets schoolboekerigs houden. We kunnen nu redelijk vloeiend koffie bestellen en die later betalen op de Vitosha boulevard in Sofia, of aan iemand vragen hoeveel lessen hij per dag op de universiteit heeft. Maar handige zinnen als "Wilt u misschien uw schapen voor onze poort weghalen?" of "Ik denk dat de aandrijfas kapot is" liggen nog ver buiten onze mogelijkheden. Om maar te zwijgen van de zin "Een deel van het gezichtsveld van mijn rechteroog is weg".

Eerst was er een lekke band, toen ging de bosmaaier stuk. Daarna reageerde Gijs angstaanjagend slecht op een anti-vlooienpil. En toen zag Annet door een deel van haar rechteroog alleen maar zwart. Er waren hier leukere weken.

Net als in Nederland ga je hier met gebreken naar de huisarts. Dokters zijn er zat maar er is er maar één die goed Engels spreekt. De praktijk van dokter Neli is in het ziekenhuis van Popovo. We konden gewoon komen en wachten zei een krom Engels sprekende meneer over de telefoon. 

Voor de deur van de praktijk van Dokter Neli zaten een aantal mensen te wachten. Er kwamen ook weer mensen bij. Sommige daarvan liepen meteen naar binnen. Anderen gingen staan wachten. Bijna iedereen had papieren bij zich. Nu zijn Bulgaren vaak erg vriendelijk maar zodra er iets van rijvorming is gaat een aantal onmiddellijk in de doodgemoedereerde voordringmodus. Je let even niet op en hup, staat er zo weer een door je heen kijkende oudere meneer voor je. Na een aantal voordringers besloot Annet pal voor de deur te gaan staan waarna ze zich, toen die open ging naar binnen wierp. Al vlug stond ze weer buiten. De dokter verwees haar door naar de oogarts. Die zat niet in het ziekenhuisgebouw maar wel maar iets verderop. Annet had een handgetekend plattegrondje gekregen. 

Het plattegrondje bleek niet erg te kloppen. Buiten het ziekenhuis verdwaalden we al vlug tussen identieke, treurig uitziende flatgebouwen. We hebben geloof ik vijf keer gevraagd naar waar de oogarts zat. Maar ondanks alle aanwijzingen bleven de flats treurig, identiek en geen had een bord met daarop oogarts aan de gevel hangen. Een oudere meneer die zijn sigaret op het balkon stond te roken bekeek ons dwalen met waarschijnlijk lichte verbazing. Maar nadat ik hem de weg vroeg wist hij het wel duidelijk uit te leggen.  

De oogarts was gehuisvest in een, nou ja, zo'n depressief makende flat. Maar het was een vriendelijke, Bulgaars met wat Engels her en der sprekende mevrouw die, nadat ze haar onderzoek begon steeds serieuzer begon te kijken. 

Als moderne internetpatient had Annet al uitgezocht dat het iets met het netvlies van het oog moest zijn en dat dat simpel met een laser in oogkliniek in Targovishte (drie kwartier met de taxi van Ali, hoewel misschien rijdt die het wel in een half uur) kon worden verholpen.

Nadat de oogarts klaar was keek ze erg ernstig. Het netvlies van het oog laat los, en er is haast want als het netvlies helemaal loslaat is het oog weg. En nee, niks geen dichtbij Targovishte, opereren in een gespecialiseerde kliniek in Sofia. 

Na wat bellen en later weer wat bellen staat de afspraak nu op donderdag 29 juni om 9.00 uur. In de Petar Protichstraat in Sofia.

Het leven hier was tot nu toe vaak bedrieglijk eenvoudig. Er was wel eens wat, een stukke auto, de stroom die het een dag niet deed of het water dat opeens niet meer uit de kraan kwam. Maar dat was allemaal, ach, je grinnikt er later weer eens om. Maar dit is anders. Nu wonen we plots echt in een ver en deels onbegrijpelijk buitenland.