Schilderijen, eindelijk!

Opgetogen liep ik op een zaterdagochtend tegen 11 uur naar de deur van de Nikola Marinov galerie. Maar hoe ik ook aan de deur rammelde, open ging die niet. 

Wanneer je bij de Google reviews van bezienswaardigheden in Bulgarije kijkt is de kans groot dat daartussen wat schuimend van woede getikte zinnen staan waarin iemand vertelt hoe er grote afstanden zijn gereden om dan bij aankomst te merken dat iets gesloten was. Vooral op feestdagen en in het weekeinde zijn dingen hier nogal eens dicht. 

De tweede keer dat Annet en ik naar de Nikola Marinov galerie, of eigenlijk museum in Targovishte gingen, op een grijs grauwe doordeweekse dag ging de deur wel open. Een vriendelijke meneer die zijn best deed om Engels te spreken deed zelfs het licht voor ons aan.

Over Bulgaarse kunst weet ik weinig tot niets. Goed, Christo kwam uit Bulgarije, maar verder, nee. Waarschijnlijk zijn er in Sofia of andere grote steden wel plekken waar je naar kunst kunt kijken maar hier, in het noord oosten, alweer nee. In de anderhalf jaar dat we hier nu wonen zagen we wel eens een schilderij. Maar vaak stond daar een generaal of een veldslag op en hing het in iets dat over de geschiedenis van dit land ging. 

De vriendelijke meneer liet ons eerst een zaal zien met werk van, als ik het goed begreep een hele familie die kunst maakte. Het was er vooral botverkleumend koud. Omdat het enige moeite had gekost om het mueseum binnen te komen deed ik extra mijn best bij het kijken maar ook die extra inspanning maakte de schilderijen niet beter. Landschapjes in scherpe kleuren, een boom, een schaap. Gut. Er hingen wat pentekeningen die wel mooi waren maar verder dreigde het toch een teleurstellend bezoek te worden. 

Net toen we wat bedremmeld af wilde druipen  vertelde de vriendelijke meneer, die bij zijn verhaal werd geholpen door een mevrouw met Google Translate op de telefoon dat er nog meer te zien was. Op weg naar dat nog meer struikelde ik over een elektriciteitssnoer dat aan een wiebelende kerstboom vastzat maar gelukkig viel die niet echt helemaal om. 

In de andere zaal hingen de echte schilderijen. Van allemaal mensen van wie ik nog nooit gehoord had. Ik plak er hieronder wat plaatjes van. En ja, er hingen best veel dingen die ik maar omschrijf als BKR meuk maar, toch, ik werd er vrolijk van. Want er hingen schilderijen. En soms best leuke zelfs. Dat was na al de folkloristische zang en dans van andere uitstapjes een verademing. En het museum was fijn. Hoewel we aandrongen hoefden we, nee echt niet, geen entree te betalen. De vriendelijke meneer was zichtbaar trots op wat er hing en hij gaf de indruk dat hij zelf ook wel eens over een elektriciteitssnoer struikelt. Er was verder geen enkele bezoeker en als het mooier weer wordt gaan we zeker nog eens. 

Milko Bozhkov Mijn dochter 1981

Petar Michev Madonna 43 1986

Vikhroni Popnedelev We houden van elkaar 1986

Ivan Dimov Stilte 1983