Toen & nu #poezenupdate

Buiten regent het nog steeds. Sinds juni deed het dat niet meer dus, regen is goed! Een tweede fonteinenblog, nu meteen al weer is misschien wel heel erg niche. Daarom een "hoe is het nu met ze?" tekstje. 

Lenie, zus van Gijs en moeder van Ollie. Toen Annet en ik hier anderhalf jaar geleden kwamen wonen waren Lenie en Gijs al een tijdje hun huis, en eten kwijt. Nicolai, hij woonde 2 huizen verder en zorgde voor hen was overleden en Lenie en Gijs moesten zichzelf redden. Lenie was mager maar redde zich wel. Waarschijnlijk ving ze de hele dag muizen. Dat doet ze nu nog. Al heeft ze nauwelijks meer honger. Ze vangt ze nu als cadeau voor Annet. Dan klinkt er van buiten weer een vervormd gemiauw en dan weten we het al. Lenie zit voor de deur met een muis of rat in haar bek. Lenie begrijpt niet waarom we haar niet als enige poes adopteren en de rest eruit gooien. Ze grauwt en snauwt naar Gijs, Ollie en Wim. Toch is het eigenlijk best een lief poesje. Ze zit het liefst op schoot bij Annet en kan dan kijken alsof ze best eens gezellig over een leuk breipatroon zou willen praten. 

Ollie, ooit Olga en nu steeds vaker Olie. Kind van Lenie. Werd door haar te vlug en ook nog eens bruut verstoten en heeft daar nog steeds last van. Slooft zich graag uit voor zijn moeder. Ollie werd geboren toen wij hier al woonden. De aanwezigheid van meer dan genoeg eten, aandacht en een droge slaapplek is voor hem daardoor vanzelfsprekend. Ollie is de ideale POES (met hoofdletters inderdaad). Ollie is altijd vrolijk, springt, holt en buitelt. Als hij honger heeft komt hij hier naar toe en dan krijgt alles en iedereen een kopje ("O wat een lieve tafelpoot, stoel, kachel, etensbak, waterfles, mens"), als hij klaar is met eten gaat hij slapen, klaar. Probleemloze poes die het met iedereen goed kan vinden. En dat is met alle fratsen en handleidingen van de rest wel een uitkomst eigenlijk. Was heel klein en wordt nu echt erg groot, niet dik, groot. 

Wim, geen familie van de andere poezen. Kind van Lies (Lies komt nog steeds een paar maal per dag eten halen maar laat zich nog steeds niet aaien). Wim liep vroeger vaak met Lies mee en besloot toen dat hij net zo goed hier kon blijven. Hij zat toen dagen schuw onder een tafel die buiten stond. Langzaam maar zeker heeft hij zich naar binnen gemanoeuvreerd. Hij kan het redelijk met Ollie vinden maar bekijkt Lenie en Gijs met groot wantrouwen. Hij kan uiterst zielig en klagelijk miauwen als één van die twee te lang naar hem kijkt maar in plaats van weglopen gaat hij strak terug zitten staren. Gek wordt je er van. Wim is nog steeds schuwerig en bang maar Annet en ik hopen dat het ooit goed komt. Hij heeft het ondertussen wel voor elkaar om 's nachts op ons bed te slapen. Of eigenlijk ligt hij zo'n beetje op het hoofd van Annet. 

Gijs, broer van Lenie. Gijs was op een haar na dood toen we hier aankwamen. Hij heeft een niet goed werkende voorpoot en hij loenst. Allemaal dingen die niet helpen als je in Bulgarije als poes opeens je eigen eten bij elkaar moet scharrelen. Maar kijk hem nu eens prachtig zitten zijn! Hoewel hij dwangmatig altijd buiten wil zijn is het eigenlijk een lekkere onbenullige wollebollerige binnenpoes. Ooit was hij bang voor alles en nu loopt, schommelt en rent hij vrolijk en onbezorgd achter een blaadje aan door zijn eigen tuin. Want zo ziet hij de tuin, en het huis, als iets waar hij hoort. Gijs vindt weinig dingen leuker dan zich verstoppen achter een heel dunne grasspriet om daarna bovenop een andere poes te springen. Vooral Wim ziet daar de humor echt niet van in. Ergens, vaak zo tegen acht uur in de avond springt hij op schoot. Hij ligt dan vaak op zijn rug, met zijn pootjes in de lucht en als ik hem als wij naar bed willen wakker maak gaapt hij en rekt zich eens lekker uit. Je ziet hem dan "Zo, dat was fijn, nu ga ik eens goed slapen" denken.