Stroompje

David is dood.  Nu kenden Annet en ik hem niet dus doen alsof we geschokt waren toen we het hoorden zou gespeeld zijn. Maar, het is al de tweede buitenlander van hier die overlijdt sinds we hier wonen. David liet voor zijn vrouw een pand verbouwen tot restaurant. Na jaren van geknutsel en gedoe met afgewezen vergunningen ging het restaurant open. Het was waarschijnlijk het enige Thaise restaurant in een dorp in Bulgarije. Al voor de covid ging woekeren werd David ziek en ging het restaurant dicht zodat zijn vrouw voor hem kon zorgen. Het zal nu wel dicht blijven. Dan is er geen Bulgaars dorp meer met een Thais restaurant.

De eerste buitenlander die overleed, in juli of augustus al, pleegde zelfmoord.

We weten nu hoe koud het echt is. In een rommelig ieniminiewinkeltje, verscholen achter de markt in Popovo vol met niet bij elkaar horende zooi liep de eigenaar naar een bakje vol buitenthermometers. Het verbaasde hem geloof ik nogal dat we er meteen maar een paar kochten. We weten nu hoe koud het binnen en buiten is. 

Koud.

IJswinderig koud.

In het noord oosten zijn nu al een aantal dorpen waar de gemeente 's avonds de straatlantaarns uit doet. Ook hier stijgen de prijzen van energie fors. Gemeentes kunnen die stijging niet meer betalen. De straatlantaarn voor de deur van buurman Jordan is al een paar weken uit. Al komt dat gewoon omdat niemand het ding komt repareren. Maar, hij wacht ook al langer dan een jaar op een nieuwe afvalcontainer. Die staat op het veld voor ons huis. Er zit een groot gat in de onderkant. Katten, honden, vossen, jakhalzen en ongedierte trekken 's nachts de gedumpte zakken uit de container. Omdat we hier pas een half jaar wonen wachten wij dus ook pas een half jaar.

Het is gelukt het Bulgaarse coronabewijs met het boostershot werkend te krijgen. Weliswaar door op de Bulgaarse website ijzerenheinig in een geheel verkeerd vakje ons id-nummer in te tikken maar toch, het werkt. Niemand vraagt er hier verder naar. Maar daar gaat het dan ook niet om.

Tussen Palamartsa en Gagovo loopt, verstopt achter bomen en struiken een onbenullig stroompje. Er ligt ijs op waar je het water onder kunt zien stromen. Gisteren vond ik na lang treuzelen een plek waar je er net overheen kon springen. Net. Aan de overkant liep ik vast in dichte, ook in de winter prikkende struiken. Onbezorgd vrolijk als een zevenjarige bedacht ik me dat ik nu weer over het stroompje moest springen.