#poezenupdate

Kijk hem nou eens lekker binnenpoes spelen. Is hij niet opgeknapt? In de ruim twee maanden dat we Gijs nu als inwonende poes hebben heeft hij al een fijn bollend buikje gekregen. En hij blijkt verzot te zijn op spelen met een veertje aan een touwtje. Hij voelt zich overduidelijk veel beter. Helaas uit zich dat in het steeds meer naar buiten gaan. Hij zit dan even voor het huis, drentelt de tuin in, wil dan soms laten zien dat hij best stoer is door in een boom te klimmen en verdwijnt dan helemaal aan het eind van de tuin door een gat in de omheining naar een grote, geheel overwoekerde tuin verderop. Het kan uren, soms een nacht en soms twee nachten duren voor hij weer terugkomt. De vossen die we soms in de tuin hebben, en een burlend hert dat in de buurt rondhangt maken de Gijs-afwezige-uren niet altijd even prettig. Maar, tot nu toe komt hij altijd enthousiast terug. Al vind ik het dan weer de goden verzoeken door dat in te tikken. 

Lenie is ondertussen wat minder dwangneurotisch MOEDER met hoofdletters. Olga (steeds vaker Ollie) moet steeds meer op haar eigen benen staan. Net ving Lenie nog een muis voor Ollie, de muis bleek nog te leven maar Ollie raakte hem (of haar) kwijt. Lenie blijft dan op een afstandje liggen kijken hoe Ollie naar de muis zoekt. Het leerproces is duidelijk nog in volle gang. Omdat het 's nachts best flink kouder aan het worden is (een paar nachten was het max 2 graden) zouden ze het liefst binnen willen slapen maar daar is Gijs al en onderling gaat het nog steeds niet echt soepel. Hoe we dat op gaan lossen als het echt fors gaat vriezen schuiven we vakkundig voor ons uit. 

Steve, ja, die begrijpt er echt helemaal niets van. In de ochtend krijgt hij brokjes. Dat kun je ook niet weigeren want hij drukt zichzelf gewoon de keuken in. De rest van de dag mag hij zich niet in de tuin vertonen. Want Gijs is doodsbang voor hem. Laatst kwam die opgewekt naar huis met z'n zachtjes zwaaiende buikje, zag Steve zitten en holde met hoge snelheid weer weg. Pas uren later durfde hij weer terug te komen. Steve lijkt dat te ontgaan. Wanneer we hem wegsturen loopt hij zijn eigen tuin in, met wat zakkende schouders en vaak zachtjes miauwend op een wonderlijk licht toontje. Hij lijkt dan te zeggen "Maar ik wilde alleen maar even over de poëzie van Bulgaarse dichters uit de achttiende eeuw praten. Niemand begrijpt mij". 

Net drentelde er nog een nieuwe poes de tuin in. Maar pas als die terug blijft komen volgen er berichten over. Nu eens kijken of er echt een gaslucht uit de nieuwe gasfles komt.