Spooky

En even dacht ik dat de beginnende dementie in de afgelopen dagen plots was doorgewoekerd. Ze keek ons half onbegrijpend aan en zei na een tijdje zachtjes "Ik heb Spooky niet".

"Maar ik wil heel graag een nieuwe hoor".

We kenden mevrouw de V. niet. Maar omdat Annet reageerde op een oproep waarmee werd gezocht naar mensen die 's avonds een hondje uit wilden laten leerden we haar kennen. Nou ja, een heel klein beetje dan. Haar beginnende dementie zorgde ervoor dat ze een aantal zinnen vaak uitsprak maar niet meer kon komen bij heel veel andere.

"Want ik vind het heel gezellig, daarom wil ik graag een nieuwe".

Mevrouw de V. woont in zo'n goedbedoeld complex. In een deel kun je wonen als je op leeftijd raakt, in een ander deel als je daarbij ook verzorging nodig hebt. Wanneer we er 's avonds kwamen waren de gangen uitgestorven. Zo uitgestorven dat zelfs de stilte voor zichzelf op de loop ging. Wanneer ze haar deur opendeed zat haar veertienjarige hondje op de bank, of op een stoel voor zichzelf. Ze zocht dan naar zijn halsband en terwijl ze dat deed vertelde ze dat ze het, nu het donker was te eng vond om Spooky zelf uit te laten, "Ik kijk dan de hele tijd achterom en dan ben ik bang dat ik val".

"Maar ik hoop echt dat ik nog een nieuwe mag".

Van Spooky zelf hoefde dat hele uitlaten eigenlijk niet zo. Hij zat met zijn te dikke buikje liever op de bank nieuwsgierig rond te kijken. Zijn staartje kwispelde weliswaar vrolijk als we binnenkwamen maar dat werd minder als de riem, na flink wat zoeken tevoorschijn kwam. Spooky zag alles buiten de kamer als de buitenwereld, ook de lift. Na twee keer namen we standaard maar een dweil mee. Hondenplas in een lift, het gaat toch ruiken.

"Het is zo veel gezelliger als ik nog een nieuwe zou mogen".

"Kom maar mee, want ik weet het allemaal niet zo goed".  Mevrouw de V. bracht ons naar de gezamenlijk huiskamer waar een mevrouw die in het complex werkte iets aan het doen was. De mevrouw van het complex vertelde dat Spooky dood was, dat ze hem met oud & nieuw wilde uitlaten, hem achter de deur had gevonden, dat hij misschien geschrokken was van al het vuurwerk dat al werd afgestoken. Nou ja, zoiets, echt heel goed volgen kon ik het niet omdat mevrouw de V. het verhaal steeds onderbrak met benadrukte zinnen over dat ze Spooky miste en graag een nieuw hondje wilde. De mevrouw van het complex reageerde hierop met professioneel geformuleerde niets afwijzende maar zeker ook niets toezeggende van uitstel komt waarschijnlijk afstel opschuifzinnen.

Nadat we afscheid hadden genomen van mevrouw de V. liep ze langzaam terug naar haar kamer. Voor ze ging zei ze nog een keer dat ze hoopte dat ze nog een nieuw hondje zou mogen. Wij beloofden, tegen waarschijnlijk beter weten in dat we die dan weer uit zouden komen laten.

Toen we wegliepen waren de gangen leeg.
In de lift lag geen hondenplas.