Maar, hoe gaat het nu eigenlijk, in de bibliotheek Langedijk (deel 173)?

Ik geloof dat het nu voorbij is. Nee, niet zo voorbij. Maar ik geloof dat het nu klaar is.
Duidelijk bedoel ik, we weten het nu.

Ja, soms duurt het lang.
Heel lang.

Korte samenvatting van het voorafgaande.
In de eerste helft van 2014 besloot  de gemeenteraad van Langedijk dat alle instellingen, verenigingen en stichtingen 40% moesten bezuinigen.
Voor de bibliotheek kwam dit neer op het ontslaan van 6 van de 10 medewerkers en het opgeven van één van de twee verdiepingen in het gebouw waar we zitten.

Er werd een reorganisatieplan opgesteld, en niet meteen uitgevoerd omdat er geen schriftelijke kennisgeving kwam van het bezuinigingsbesluit. Er werd vergaderd met de gemeente, soms hard en naar het leek redelijk uitzichtloos. Maar de sfeer verbeterde. Er werd nog meer gepraat. En gerekend. Het reorganisatieplan werd nog een keer uitgesteld. Er werd nog meer gepraat. En gerekend. De vondst van het begrip maatschappelijke huur leek een ultieme oplossing te zijn. Maar na nog meer gepraat en 34 verschillende rekensommen met 18 andere uitkomsten bleek dit toch niet zo te zijn. Of eigenlijk wel maar toch weer niet helemaal. Er werd weer gepraat, weer gerekend, weer gepraat.

En nu is het klaar.
Echt.

Afgelopen vrijdagmiddag, tegen 5'en. De wethouder en ik namen nog maar weer eens wat dingen door. Maakten een rijtje cijfers, telden ze op. En het klopte. We deden een handdruk en ik geloof dat ik, ondiplomatiek als ik kan zijn iets zei als "En nou is het ook echt af hoor. Ik ben er helemaal zat van".

Toen dit hele gedoe begon nam ik mezelf voor om steeds open en duidelijk te vertellen hoe de gesprekken gingen. Maar dat is dus niet gelukt. Deels omdat het teveel heen en weer ging, deels ook omdat het een "work in progress" was. Steeds opschrijven wat er gebeurde zou de voortgang, een oplossing geen goed gedaan hebben.

Het heeft lang geduurd, heel lang, je zou ook "te lang" kunnen zeggen. Voor de mensen die een ontslag op zagen doemen was het te lang. Je zult maar maanden dan weer dit en dan weer dat horen. Toch kon het niet anders. Nou ja, we hadden natuurlijk gewoon hard het oorspronkelijke plan uit kunnen voeren, 6 mensen ontslaan, klaar. Dat was duidelijk geweest. Maar het had de basis van de bibliotheek hier wel heel smal, te smal gemaakt.

Maar, en dat vind ik ook nu nog steeds bijzonder, niemand werd ziek, niemand gooide de kop in of tegen de wind. Niemand riep "Joh, barst jij effe lekker met die bibliotheek!". Buiten dat dat mooi is geeft het ook meer weer eens aan dat de mensen die hier werken dat, hoe lastig het soms (of vaker) ook is dat doen omdat ze het prachtwerk vinden dat belangrijk is voor de mensen die hier wonen.

En nee, dat betekent niet dat iedereen vrolijk bleef fluiten. Zeker in het begin, na de eerste harde berichten over ontslagen is het bar lastig geweest. Verdriet, boosheid, onbegrip. En dat is een klein bedrijfje als dit, nou ja vul het zelf maar in.

Maar, hoe gaat het nu verder?

Van de tien medewerkers die er vorig jaar nog waren heeft er één een andere baan gevonden, gaan er twee dit jaar met pensioen en is voor 1 medewerker het ontslag niet te voorkomen. Zelf ga ik minder uren werken. Voor een buitenstaander lijkt het misschien een klein verschil, geen 6 maar maar 4 arbeidsplaatsen die verdwijnen. Voor hier betekent het echter dat de vrijwilligers waar we veel meer mee zullen gaan werken beter begeleidt kunnen worden. En dat is op de langere termijn voor de dienstverlening een groot verschil.

De huur van één verdieping is opgezegd. Dat kon niet anders. Maar, voor nu is er nog geen kast van boven naar beneden gegaan. Met de huisbaas (de gemeente) is afgesproken dat wanneer duidelijk is wat er verder met het gebouw gaat gebeuren, wanneer er duidelijk is wie of wat er op de vrijgekomen verdieping komt de bibliotheek naar beneden verhuist. Dat kan volgende week zijn. Of over een paar maanden.

En ondertussen is het werk gewoon doorgegaan. Alle 13 basisscholen komen nog steeds langs. Met één praten we trouwens over een bibliotheek in de school die dan ook best voor de rest van de wijk open zou kunnen. Er is nog steeds een steunpunt in één van de kernen, met wat doorzetten komt dat misschien in een dorpshuis. Er zijn taalbijeenkomsten en als het goed is wordt de bibliotheek een heus taalhuis. En verder gebeurt er ook nog van alles maar ik geef toe dat ik dat met al het gereken en gepraat soms een beetje uit het oog ben verloren.

En zo gaat het door. Niet makkelijk, het zal nog een hele toer worden. Maar het gaat wel door. En we gaan er iets verdomd moois van maken.

Maar dat komt hierna dan wel weer.

En dan moet er een muziekje bij. Daar heb ik maanden over na kunnen denken. En raar genoeg heb ik nooit iets echt toepasselijks kunnen verzinnen. Tot net.

I guess I should give it, give it a little more time
Give it, give it, a little more time