Beste F.

Ik zou je eigenlijk vorige week al schrijven maar toen was het allemaal erg donker. En zicht op het vinden van het lichtknopje was er ook niet.

Je vroeg hoe het ging. Nou, niet zo zeg maar. De laatste twee weken waren heftig, of hevig, of alle twee.

Zoals je denk ik wel weet hoorde ik ergens eind april of zo (ik ben de tijd een beetje kwijt de laatste weken) dat er 40% op de bibliotheek Langedijk bezuinigd zou worden. Niet dat iemand vond dat de bibliotheek overbodig was, of dat het werk dat we deden plots zinloos was geworden, het was een automatisme.

Tijdens de vorige raadsperiode werkte het college aan een nieuw subsidiebeleid, maatschappelijke kaders, doelen, resultaten, opbrengst, dat soort dingen. Helemaal geen slecht idee maar op het allerallerallerlaatst werd het voorstel door de gemeenteraad verworpen. En toen dat gebeurde gold er, de gemeente zit namelijk ernstig in de financiële problemen, voor alle instellingen, voetbalclubs, tennisvelden verzin het maar een bezuiniging van 40%. Geen argumentatie, geen beleid, geen visie, gewoon een rekensom.

Begin juni kregen we een officiële aankondiging van de bezuiniging. En toen was het niet meer tegen te houden. Het niet in gang zetten van maatregelen zou het zekere sluiten van de hele bibliotheek betekenen.

Je hoort het vaker, te vaak, dat er medewerkers van bibliotheken ontslagen worden. Ik ben al zo oud dat in de tijd dat ik begon mensen hoogstens ontslagen werden als ze zwaar incompetent, permanent dronken of diefstallerig waren. Dat is nogal veranderd. Al lees je er weinig over. In de bladen of op de glanzende websites. Het ontslaan, wat veel moet gebeuren tegenwoordig, voltrekt zich achter een scherm. Voordat scherm doen we leuke dingen, praten we over 3d printers, marketingacties en het nut dat bibliotheken hebben in het decentralisatieproces. Achter het scherm wordt er ontslagen. Achter het scherm is het donkerder.

Ik ga me niet beklagen hoor, echt niet. Dit is mijn werk, en ik weet dat dit nu zo moet, niet anders kan. Maar f... zeg, 6 mensen vertellen dat ze per 1 september boventallig worden (om maar in de juiste taal te praten) ... En, maar dat weet je, dit is een heel klein bedrijf. Ik ken al die mensen al jaren, ik weet hoe ze denken, ik ken hun persoonlijke situaties, hun geschiedenis. De ene dag maak je nog grappen, is er een "wij". Maar na gesprek 1 is er geen grap meer. En het "wij" is plots "jullie" en "zij" geworden. Maar over dat soort dingen, de dingen die gebeuren achter het scherm lees je niet. Daar praten we misschien liever niet over.

Dus de afgelopen twee weken waren er die gesprekken. En deze week was er de politiek. Twee raadsvergaderingen, over de kadernota. De laatste weken heb ik veel tegen mensen aangepraat, mensen die in partijen zitten enzo. Maar er gebeurde niet echt wat, er schoof niks of niemand merkbaar. Afgelopen week werd dat iets anders. De voorzitter van het bestuur sprak in met een soort "best of" van al de teksten die we de laatste weken gebruikt hebben. En hoewel geen van de ingediende moties het haalde, en hoewel er nog steeds niets echt is veranderd lijkt er plots een besef te zijn van "wacht, misschien moeten we toch eerst nog even heel goed met elkaar gaan praten".
En dat besef zou het gezochte lichtknopje in het duistere donker wel eens kunnen zijn.

Beter laat dan nooit heet het dan geloof ik. Dus nee, ik heb nog niet echt zicht op een echte oplossing. Al denk ik, misschien te positief of te naïef wel dat we, onder hevige tijdsdruk al pratend nog ergens kunnen komen.

Want wat er nu gebeurt is eigenlijk belachelijk. Wij bezuinigen onszelf regelrecht een graf in terwijl we weten dat over het grootste probleem, de huizenhoge huur, door de gemeentelijke huisbaas zwaar wordt nagedacht om die aan te passen tot een bedrag dat normaal is. En die bezuinigingen en de huur zijn nu twee gescheiden processen. Al pratend moet dat toch tot 1 gemaakt kunnen worden lijkt me.

Misschien is dit allemaal geratel. Dat kan. Je hersenen gaan met dit soort dingen in een soort permanente staat van overdrive.  Je hoort het vast nog wel, hoe het verder gaat.

Liedje erbij.
Prettig weekend.