Morgen is het weer 7 juni

Ik bedacht me pas gisteren dat ze er de hele week al tegenaan zat te hikken.

Net wat brommeriger, net wat meer last van de ene en dan weer de andere kwaal. Een thuiszorgmevrouw die niet vriendelijk was, en de jongen meeuwen op het dak aan de overkant waren vorig jaar ook al veel leuker.

Pas gister zag ik goed wat voor datum het morgen is.

Ze zal er niet meteen wat over zeggen. Eerst drinkt ze wat koffie, eet ze wat van het meegebrachte gebakje. En als ze dan een tijdje opmerkelijk zwijgzaam is geweest zal ze vragen of ik wel weet wat voor dag het is.

Daarna praten we over toen, die dag. En over daarvoor en daarna. Ergens zal ze zachtjes gaan huilen en zeggen dat ze hem nog zo mist. En na een tijdje zal ze dan "nou ja, het is niet anders" zeggen en afwezig over andere dingen gaan praten.

Ze zal waarschijnlijk fronsen als ik vertel dat we 's avonds naar Amsterdam gaan. In zichzelf zal ze zich proberen te overtuigen dat ze zich niet druk moet maken over de overeenkomsten. De datum, de dag in de week, het warme weer en de plek die maar iets afwijkt van die van jaren terug. Misschien zal ze terloops vragen of we de mobiele telefoon wel kunnen horen, voor het geval dat.

Zo tegen of iets na half negen zal Paul Weller opkomen. Er zal geklapt en geroepen worden. Wat Engelsen zullen zich, half dronken nog vlug voor ons proberen te wurmen, tevergeefs.

Het zal even stil worden voor de band begint te spelen. En als alles gaat zoals te verwachten is zal het eerst liedje "Sunflower" zijn.

And I miss you so, and I miss you so
Now you're gone, I feel so alone
Oh I miss you so

En waarschijnlijk kijk ik daarna op m'n telefoon, om zeker te weten dat de geschiedenis zich nooit precies herhaalt.