De weg naar Bob

Het was bekend, het stond op de uitgeprinte papiertjes die een aantal mensen mee hadden, "Blowin' In The Wind", tweede en laatste toegift.

How many roads ..

Die zin was wel een innerlijke grinnik waard, gisteravond tijdens het eerste optreden van Bob Dylan in de Heineken Music Hall.

"Ga dan hier tussendoor!"

"Dat kan niet!"

"Maar als we doorrijden komen we op de A2. En die staat helemaal vast!"

"Ik kan hier niet afslaan!"

"Maar we moeten terug, we moeten terug! Draai dan!"

"(%^$) dat mag niet! Het kan niet eens! Er staat een auto naast me!"

"(*@#$#@@@!!)"

"(&^*) jij zelf. Leer dan zelf autorijden!"

She never stumbles
She got no place to fall

Het is een oud lied, "She Belongs To Me". Maar gisteravond hoorde ik voor het eerst die regels echt. Je zal ze toch geschreven hebben. En ze dan zo even in het tweede liedje van de avond kunnen zingen. Hand in de zij, benen een beetje uit elkaar staand. Terloops.

I'm walkin' through streets that are dead;
Walkin', walkin' with you in my head,
My feet are tired, my brain is wired,
The clouds are sleepin', angels weepin'

Love Sick. En hij zingt het mooi. Dan is er plots een pauze. Ook die stond op de uitgeprinte papiertjes. Mensen beginnen te praten, en te schuiven. Opgebouwde zichtlijnen verdwijnen.

I wear dark glasses to cover my eyes
there are secrets in em that i can't disguise
come back baby

Long And Wasted Years. Een stem uit het graf, schreef ik ooit ergens. Wat niet opgevat moet worden als de stem van een overledene. Dylan, ook gisteravond sleurt je met zijn stem, zijn liedjes, zijn houding naar een tijd waar het niet gaat om show, maniertjes, uiterlijk vertoon.
Het gaat om het lied, en het verhaal dat vertelt wordt. De rest zoek je maar fijn lekker zelf uit.

“There must be some way out of here,” said the joker to the thief

Nee, nee, nee. Nee, echt niet. Kom nou, dat doe je niet! Heinekenbiertaptankmeisje je gaat toch niet met dat draagbare vat bier gewoon tussen de liedjes door een beetje in de weg lopen te lopen? Nee, nee, ga weg. Kom op. Niet net met dat suffe vlaggetje dat op je biervaatje staat in mijn blikveld gaan staan.Toe nou Heinekenbiertaptankmeisje. Ga toch weg!

"How many roads ..."

De parkeergarages bij de Heineken Music Hall zijn er wel. We konden er gisteravond één bijna aanraken, zo dicht reden we er langs. Waarna we raar genoeg plots in een file op de A2 stonden. 

Vanavond, als Dylan weer speelt proberen we in één keer goed te rijden. Voor de rest zal de avond hetzelfde zijn. Dezelfde liedjes, dezelfde stem, dezelfde fijn spelende band. 

En het zal daardoor toch weer heel anders zijn.