Week 1

"Wat? Nee. Nee, ze zit nu in een verpleegtehuis in Schagen om te revalideren. Ja, Schagen. Dat is een eindje weg, maar daar was plek en alles is beter dan dat halfgevulde, ongeïnteresseerde ziekenhuis hier. Nee, dat was niks. Wat? Nee, ze is wel zelf gevallen maar helemaal zomaar gebeurde dat dus niet. Nee, dat vertelde ze pas gister. Ze liep door zo'n draaideur de bank uit en toen ze bijna buiten was kwam er een haastige knul, zo zei ze dat, knul en die gaf een stevige duw tegen de deur waardoor er iets met de rollator gebeurde en toen viel ze. Ja. Het is wat he. Je gaat op een middag even naar de bank en het volgende moment kom je misschien wel nooit meer in je eigen huis terug. Nee, die jongen heeft ze niet meer gezien, die heeft haar misschien niet eens zien vallen."

"Nee, we hebben nog vakantie. Nee, volgende week pas. Wat? Ja, ik heb wel her en der iets gelezen maar dat staat nu toch allemaal wat ver van me af hoor. Wat? O ja, dat stuk van de twee J's heb ik gelezen, "Gaan we niet een beetje dood van binnen?" heette het toch? Gut ja, best een aardige steen in een toch al woelig watertje maar verder kan ik er niet veel mee. Waarom niet? Misschien was het de toon. Alsof het overgrote deel van de medewerkers in bibliotheken maar een beetje voor zich uit zit te vegeteren. Dat beeld herken ik niet. Natuurlijk zijn er mensen die niet ondernemend zijn, of niet impulsief maar wat dan nog? Niet iedereen die in de bibliotheek werkt hoeft ondernemend, impulsief en creatief te zijn. Dat zou toch een zooitje worden? Er zouden alleen nog maar plannen bedacht worden maar er was niemand meer om ze uit te voeren. Weer een elitaire organisatie erbij. Wat? ja, één hersenhelft was er al een blogpostje over aan het schrijven, "Het politbureau bevraagt medewerker 02614", maar het is te druk met andere dingen om het echt te schrijven. Voor nu laat ik het gewoon bij het neuriën van "Holiday in Cambodia" van The Dead Kennedys."

"Lezen? Ja ik las zowaar een heuse roman. Ja, dat was wel wennen. Kevin C. Powers, "De gele vogels". Mooi boek, over een soldaat die vocht in Irak en die terug in Amerika het spoor geheel bijster raakt. In Irak volg je hem, zijn sergeant en een "vriend". Mooie zinnen, misschien een beetje erg vaak dingen als "De zon scheen fel als ....." maar soms zitten er prachtige zinnen tussen. Terug in Amerika probeert hij te verwerken wat er met zijn "vriend" in Irak is gebeurd, en wat hij zelf deed. Hij laat zich wegdrijven in een riviertje, slomig, zijn gezicht in het water. Dan komt er een zin van zo'n twee pagina's waarin je haast de lucht in zijn longen voelt verminderen. Mooi, schokkend en aangrijpend boek."

"De vakantie? Die zijn we eigenlijk soms een beetje kwijt. Het was ook raar, we kwamen in het donker aan en we moesten in het donker weer weg. Alsof een onzichtbare hand ons daar neerzette en ons er ook weer weghaalde. Soms kijken we even naar het filmpje dat we maakten, en dan zijn we er weer even."

"Ja, dat is goed. Ik spreek je eind volgende week misschien wel weer."