"Zo'n klein boerenventje"

"Nee, ik nam de telefoon niet op. Ik had ze denk ik meteen laten komen. Als ouders bellen voor een kind, dat er iets is, dan laat ik ze eigenlijk meteen komen. Zeker als ze eigenlijk bijna nooit bellen. Maar iemand anders nam op, er werd even overlegd. En toen konden ze komen. Niet dat het wat uit heeft gemaakt trouwens, die paar minuten vertraging".

"Ik kende ze niet maar ze hadden een boerderij, vlak in de buurt. Het was een klein ventje, zo'n klein boerenventje. Van drie of vier. Je zag hem zo naast zijn vader op de tractor zitten. Dat vond hij vast het mooiste wat er was".

"Zijn moeder dacht dat muggensteken waren, op zijn benen. Allemaal kleine rode vlekjes. Maar er waren geen bultjes, het voelde glad".

"Hij reageerde niet. Kinderen kijken altijd rond. Maar hij keek helemaal niet. Hij lag alleen maar op de behandeltafel en kreunde zacht. Het was niet goed, ik voelde het. Je kunt dan in de computer zetten "Kom naar de behandelkamer!" Maar het duurde maar. Het duurde te lang. Of misschien voelde het alleen maar zo. Na een tijdje heb ik toen op een deur geklopt en gezegd dat er onmiddellijk iemand moest komen kijken".

"Er is meteen een ambulance gebeld. Weet je, dat voelde haast als een bevrijding. Weg, niet meer bij ons".

"De vader belde laat in de middag nog, dat ze naar het ziekenhuis in Groningen werden gevlogen met een helikopter".

"Nee, het was een bacteriële infectie. Het ziekenhuis belde de volgende dag, er was veel antibiotica toegediend maar de bacterie zat al in het bloed. Dan kun je niets meer doen. Het kindje was die nacht overleden.

"Natuurlijk heb je het er daarna over. Het hele dorp had het er over. Iedereen was aangeslagen, al was er toen hij bij ons binnenkwam al niets meer aan te doen".

"Gek he, het is al zo'n tijd geleden, en dan zit ik er zomaar opeens weer om te huilen".