Het cassettebandje uit Tripoli

Een foto van Khadaffi had ik al gekocht. Als merkwaardig souvenir. Zo'n foto hing tenslotte aan zo'n beetje elke muur die je zag. We vonden er één in een onooglijk klein boekwinkeltje, in een la, weggestopt onder ernstig verschoten posters van romeinse ruïnes.

Nee, dit wordt niet spannend of zo. Het is alleen maar een herinnering aan Libië, van jaren terug. Meer niet.

Er waren toen nog net sancties geloof ik. Verder was het een gewoon een land. Mensen die "Oellanda good" riepen. Een land met slaperige mannen met vervaarlijke machinegweren die bij checkpoints in het onmetelijke niets zaten te wachten op iets waarvan ze zelf ook niet wisten wat het was. Al lachten ze daar, soms met wat vertraging vriendelijk bij, dat moet gezegd.

In het uitgestorven hotelwinkeltje kochten we wat ansichtkaarten. Dat doe je op vakantie. Ook al waren er dan geen kaarten bij van de zuidelijke woestijn waar we net uitkwamen.
En ik gluurde naar het rijtje muziekcassettes dat er lag. Niets dat me ook maar enigszins bekend voorkwam. Maar muziek blijft muziek dus kocht ik er een paar. De jongen in het winkeltje probeerde me toen wat duidelijk te maken, maar zijn Engels was te slecht, net als mijn Arabisch.

Nadat we hadden afgerekend en wegliepen kwam de jongen achter ons aangerend. Misschien iets met geld? Hij had een cassettebandje bij zich. "This good", hij drukte de cassette in mijn hand, wilde van geen geld weten en liep weer weg. Voor hij in weer in het winkeltje verdween draaide hij zich nog even om, lachte, en zwaaide half.

Dagen later, thuis, bleek dat hij gelijk had. Zijn bandje was veruit het beste.

Het hotel waar we waren lag aan de Kurnish in Tripoli. Een soort A1 die je alleen heel hard rennend en vol doodsangst over kon steken. Ik heb het net op Google Maps teruggevonden.
Er is nog geen Streetviewopname van.
Maar dat zal binnenkort wel komen.