Nog één keer over het North Sea Jazz of "(...) is boos op me"

"Wat doe je nou?"
"Ik kijk de filmpjes van (...)."
"Maar dat mag niet!"
"Ach kom, ik heb ze toch van YouTube afgehaald, ze staan alleen nog op de pc."
"Ja, maar je hebt wel het internet aanstaan"
"Huh?"
"Nou, ik zie (...) er wel voor aan dat hij, na jou overtreding, spyware op je pc heeft laten zetten. Het zou mij niet verbazen als de pc straks van afstand onklaar wordt gemaakt."

Over het North Sea Jazz Festival valt een hoop te zeggen. Bijvoorbeeld dat de groep aan champagne nippende en luid kletsende types steeds groter, en luidruchtiger wordt. Of dat je er alles kan kopen maar geen gewone zak patat. Je kunt ook zeuren over of het nog wel een jazzfestival is. Maar vooral dat laatste zou flauw zijn. Als het geld van de mensen die kaartjes kopen voor de popacts er voor zorgt dat ik eindelijk een keertje Jacky Terrasson in het echt piano kan zien spelen vind ik het best.

Het festival draaide dit jaar voor een groot deel om (...). Soms leek het wel alsof het hele festival één groot voorprogramma voor (...) was. Zou (...) ergens opduiken? Zou (...) met iemand meespelen? Al dat gebabbel werd een beetje irritant. Alsof alles alleen maar draaide om (...) die drie avonden op zou treden.

Maar, ook wij hadden kaartjes voor (...). Al kwam dat eigenlijk omdat de kaartverkoop nogal een bende was en ik het verkrijgen van kaartjes als een soort "gewoon, omdat het niet kan" uitdaging zag.

Op vrijdagavond, of beter, zaterdagochtend, stonden we in een geluidstechnische baggerbak achter wat onbeweeglijke op boomstammen lijkende mannen. Er stond ook nog een jongen die 95% van de tijd via een appje aan iedereen liet weten dat hij bij (...) was. Je moet wat.
Het was best een leuk feest, veel covers enzo. Maar, opa vertelt, vroeger was (...) beter. Omdat we dat altijd doen maakten we een filmpje. Zomaar, zonder er bij na te denken. De volgende ochtend hebben we het, nog half slapend op YouTube gezet. En we dachten er niet meer aan.
Tot we een dag later de filmpjes van dag 2 gingen uploaden. Duizenden mensen bleken naar de filmpjes van (...) gekeken te hebben. In de reacties werd al bezorgd gemompeld dat (...) niet wilde dat er filmpjes van hem op YouTube stonden, en of ik niet het risico liep dat mijn account verwijderd werd.
Weer een dag later plopte er plots een mail van YouTube mijn telefoon in. Met woorden als "copyright infringement" en "deleted".

Nee, mijn account was niet verwijderd. Wel moest ik, voor ik weer bij mijn account kon van YouTube kijken naar een wat kinderlijk filmpje over copyright en ik moest vragen beantwoorden over hetzelfde onderwerp. En oh jee, als ik het nog een keer zou doen werd mijn account, met alle filmpjes die er in zaten, ook die met herinneringen van mijn moeder, de bibliotheekfilmpjes en meer van dat VERNIETIGD!

Dat (...), wiens naam wij nu thuis alleen nog durven te fluisteren niet met zijn hoofd op YouTube wil, prima, dat is zijn goed recht. Maar om er nu meteen zo'n heel drama van te maken. Kom op zeg. Doe eens uitademen.

We maakten van meer optredens filmpjes. Gewoon, ter herinnering. Er is er ook één van het gezellige rommeltje van het Roy Ayers Robert Glasper Experiment. De vader van de saxofonist stuurde nog een boodschap, dat hij het leuk vond dat hij zijn zoon op YouTube zag.

De filmpjes van het NSJ staan op mijn nu nog toegankelijke YouTubekanaal, hieronder een compilatie.
Ik ga nu even een nog betere virusscanner installeren. Om te kijken of (...) niet toch iets met spyware heeft gedaan. Je weet het tenslotte maar nooit met zo'n kleine man.