(boek) De Bob Dylan aantekeningen - Tom Willems

Ik heb "iets" met Bob Dylan. Al komt er dan wel meteen achteraan dat ik regelmatig niet precies weet wat ik met die Dylan heb.
Goed, het aantal cd's dat ik van hem heb is een getal van drie cijfers en het eerste cijfer is niet 1 en misschien ook geen 2. En het zou ook erg opluchten wanneer Bob eindelijk duidelijk maakt of en vooral wanneer hij in het najaar naar Nederland komt, we willen namelijk de vakantie wel eens gaan boeken.
Maar, voor de lezer zijn of haar ogen ten hemel richt, er zijn maanden dat ik niet naar de man luister en er zijn liedjes die me weinig doen. Dat gehark op een akoestische gitaar uit het begin van de jaren zestig bijvoorbeeld, dat gaat vaak totaal langs me heen.

Tom Willems heeft ook "iets" met Dylan. Heel veel "iets" zelfs. Willems houdt een precieze, mooie en vaak zeer persoonlijke website bij over Dylan en schreef een boek over de man. Nou ja, hij schreef een boek waarin Dylan op elke pagina een flink aantal malen voorbij komt. Maar gaat "De Bob Dylan aantekeningen" daarmee over Bob Dylan?
Nee, eigenlijk niet. Of, niet alleen.

Het boek kent twee delen. Eerst komen teksten die deels eerder op de website van Willems verschenen en die een mooie inkijk geven in het leven van een Dylan liefhebber. Er worden lp's bezorgd, er worden cd's gekocht, recensies worden gelezen, er wordt herinnerd, overwogen en gepeinsd. Ja, het gaat over Dylan maar eigenlijk gaat het over wat muziek, een misschien wat obsessieve liefde voor muziek met iemand doet. Nee, er wordt niet gestolen om de hobby te betalen, Willems is ook gewoon gelukkig met zijn vrouw, er is geen groot drama. Het is het alledaagse leven dat gelezen kan worden. De invloed op het alledaagse leven van muziek, wat het met je doet. Of kan doen. En Willems schrijft er mooie zinnen over.

Het tweede deel, zo'n 20 pagina's, gaat over de opnames die er gemaakt zijn tijdens Dylan's tour in 1966.
In 1966 was Dylan een icoon. Een man met een gitaar en mooie, literaire, soms scherpe teksten. Het publiek projecteerde van alles, en waarschijnlijk voornamelijk zichzelf op hem. Tijdens zijn tournee in '66 kwam hij aan dat beeld voor de pauze nog tegemoet. Maar na de pauze stond hij op het podium met een band, een band die hard speelde, voor die tijd misschien wel heel hard. En bijna elke avond liet een deel van het publiek die tweede helft weten dat ze het maar niks vonden. Waar was de folk? Waar was de zachtmoedige scherpte? Gefluit, boegeroep, of erger nog, ijzige stilte.

Elke avond ging het fout tussen Dylan en het publiek, het was bijna een ritueel. Dat ritueel werd vervolmaakt op 17 mei, in Manchester. Na een hard "Ballad of a thin man" wordt het stil maar in die stilte roept er iemand uit het publiek plots hard "Judas!". Misschien was Dylan van slag, misschien raakte het hem kortstondig of deed het hem niets. Het kan allemaal, niemand weet het. In ieder geval draaide hij zich, na wat gemompelde tussenzinnen om en liet zijn band weten "Play Fucking Loud!".

Niet iedereen doet wat het publiek lijkt te willen.

Het is een fijn boek, "De Bob Dylan aantekeningen" van Tom Willems. Het gebruik van & in plaats van het woordje "en", dat hoeft van mij niet zo maar verder zou in ieder geval elke bibliotheek die nog geschreven teksten over muziek koopt het boek toch zeker aan moeten schaffen.

En de individuele lezer? Die zou het gewoon eens moeten proberen. Goede boeken over muziek zorgen ervoor dat je naar de muziek gaat luisteren en ik ben in ieder geval door de zinnen van Willems weer eens gaan luisteren naar de Dylan met alleen een gitaar, die van voor de pauze.


Tom Willems - De Bob Dylan aantekeningen is een uitgave van Atelier 9en40, daar is het ook te bestellen.